ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! – บทที่ 951

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 951

สายตาของเจย์มองไปที่ชามที่แตกบนพื้น แล้วก็มีแววตาที่ทำอะไรไม่ถูก “ชามราคาเท่าไหร่? เดี๋ยวผมจ่ายให้”

แองเจลีนโพล่งออกมาว่า “831 เหรียญ”

เจย์มองเธออย่างสงสัย เขาอดไม่ได้ที่จะคิดว่านางมารร้ายคนนี้กำลังกลั่นแกล้งเขาด้วยเหตุผลบางอย่างที่เขาไม่อาจรับรู้ได้

แองเจลีนยื่นมือที่เรียวสวยของเธอออกมา “จ่ายมาสิ!”

เจย์รู้สึกลำบากใจ เขาไม่มีเงินเลยสักเพนนีเดียว แล้วเขาจะชดใช้ให้เธอได้อย่างไร?

“ผมจะจ่ายให้คุณตอนที่ผมมีเงินนะ” เขากล่าว

แองเจลีนโน้มไปข้างหน้า เธอยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ “คุณไม่มีเงินเลยเหรอ ให้ใจฉันมาสิ”

เจย์มองเธออย่างหมดคำพูด “คุณคิดว่าผมมีค่าแค่ 831 ดอลล่าร์เหรอ?” เขาจงใจเน้นคำว่า ‘ดอลล่าร์’

แองเจลีนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ก็จริงนะที่เงิน 831 เหรียญคงไม่พอกับความหล่อของคุณหรอก เอาแบบนี้สิ ฉันจะให้เงินคุณ 831,224 ดอลลาร์ เป็นยังไงบ้าง?”

เจย์ค่อนข้างมั่นใจว่านางมารร้ายคนนี้กำลังแกล้งเขาอยู่

เขาจ้องเขม็งไปที่เธอด้วยสีหน้าเคร่งขรึมที่ดูเหมือนอยากจะพูดว่า ‘มียศถาบรรดาศักดิ์และความร่ำรวยไม่ควรทำตัวเหลวไหล ตกอับยากจนแค่ไหนอุดมการณ์ไม่เคยเปลี่ยน เจอกับอำนาจอิทธิพลมาข่มขู่ก็ไม่ยอมสยบ’

“ไม่พองั้นเหรอ? แล้วถ้าเป็น 831,911 เหรียญล่ะ?” แองเจลีนเปลี่ยนเรื่องและแกล้งเขาต่อ

เจย์ไม่ยอมเล่นด้วยกับเธอ

“แล้ว 8,313,344 เหรียญล่ะ?”

เจย์กัดฟันและยิ้มเยาะอย่างร้ายกาจ “นี่คุณกำลังแกล้งผมเหรอ?”

แองเจลีนตบหน้าผากของเธอแล้วพูดว่า “ฉันนี่มันไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ ฉันแกล้งคุณมาตั้งนานแล้ว แต่คุณไม่รู้เลยว่าฉันแกล้งคุณอยู่ ดูเหมือนว่าความพยายามในการทำซุปไก่ของฉันจะถูกเททิ้งลงท่อซะแล้วสิ”

ความถมึงทึงและบูดบึ้งของเจย์เริ่มลดลง “ขอบคุณครับ”

เขาควรขอบคุณแองเจลีนเพราะเธอเต็มใจที่จะลดตัวลงมาทำอาหารให้แก่เขาผู้ที่ซึ่งเป็นยาจก

แองเจลีนกล่าวว่า “ฉันไม่ต้องการคำขอบคุณจากคุณหรอกนะ”

เจย์พูดอย่างเด็ดเดี่ยวว่า “ผมเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว กรุณาเลิกคิดเรื่องไร้สาระที่เกี่ยวกับการเป็นอาซ้อของผมไปได้เลยครับ”

เมื่อแองเจลีนเห็นสีแดงเข้มค่อย ๆ เพิ่มขึ้นบนใบหน้าที่ซีดขาวแต่หล่อเหลาของเขา เธอก็รู้ว่าอุณหภูมิร่างกายของเขาสูงขึ้นอีกรอบ

แองเจลีนไม่อาจทนที่จะรังแกผู้ป่วยอย่างเขาได้

“คุณป่วย ฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาล เราจะคุยกันต่อตอนที่คุณรู้สึกดีขึ้นแล้ว” แองเจลีนกล่าว

ทันทีที่เธอบอกว่าเขาป่วย เขาก็เปลี่ยนมาให้ความสนใจที่ร่างกายของเขา แล้วเขาก็ได้รู้ว่าแขนขาของเขาปวดร้าวและอ่อนแอแค่ไหน

เขาทรุดตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง

แองเจลีนยกมือของเขาขึ้นและพาดไว้ที่หลังคอของเธอ แล้วเธอก็ยกเขาขึ้นบนไหล่ของเธอ เขาทิ้งการทรงตัวของร่างกายเขาไว้ที่เธอเกือบทั้งหมด

เจย์มีท่าทีตกตะลึงเล็กน้อย เขาคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ละเอียดอ่อนและอ่อนโยน ไม่คิดว่าเธอจะแข็งแกร่งกว่าสาวชาวประมงพวกนั้นเสียอีก

แองเจลีนประคองเขาขึ้นรถและเธอก็ขึ้นไปบนที่นั่งคนขับ เธอไม่ได้ขับรถเองมาหลายปีแล้ว ดังนั้นเธอจึงเงอะงะเป็นพิเศษเมื่อเธอขับ

เจย์ทรุดตัวลงนั่งและถามเธออย่างแผ่วเบาว่า “คนขับรถของคุณอยู่ที่ไหน?”

แองเจลีนกล่าวว่า “ฉันไล่พวกเขากลับไปแล้ว”

สีหน้าของเจย์ซีดลงอย่างกะทันหัน

เมื่อพวกเขามาถึงแกรนด์เอเซีย เจย์ก็ได้หมดสติไปแล้วเพราะไข้ขึ้นสูง

แองเจลีนอุ้มเขาไว้บนหลังของเธอและพาเขาไปที่แผนกการแพทย์

แผนกการแพทย์แตกตื่นขึ้นทันทีที่พวกเขาเห็นนายหญิงเซเวียร์นายท่านอาเรสที่หายสาบสูญไปนานบนหลังของเธอ

คณบดีได้สั่งให้ผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ที่ดีที่สุดเตรียมพร้อม

แองเจลีนส่งเจย์ไปที่ตึกผู้ป่วยและสั่งด้วยท่าทีเย่อหยิ่งและเจ้ากี้เจ้าการอย่างอดไม่ได้ “ทำการตรวจร่างกายทั้งหมดเลยนะ หาสาเหตุที่เขาเป็นไข้ให้ได้ แล้วก็ดูด้วยว่าเขามีโรคอื่น ๆ ซ่อนอยู่ด้วยหรือเปล่า”

ทันทีที่พวกหมอได้รับคำสั่ง พวกเขาก็เริ่มชุลมุนไปทั่ว

คืนนั้นเอง แองเจลีนได้รออยู่นอกห้องตรวจและอยู่ในภาวะที่วิตกกังวลและตึงเครียดตลอดทั้งคืน

เมื่อรายงานผลการตรวจออกมาทั้งหมด คุณหมอก็บอกกับเธอว่า “ไข้ของนายท่านอาเรสเกิดจากการติดเชื้อแบคทีเรียที่ไปกระตุ้นกระเพาะอาหารของเขาครับ จะว่าไปแล้ว ข้อมูลจากภาพจะเห็นได้ว่ามีลิ่มเลือดเกิดขึ้นในศรีษะของนายท่านอาเรสด้วยครับ ซึ่งมันสามารถทำให้เกิดอาการความจำเสื่อมและอาการอื่น ๆ ที่คล้ายคลึงกันได้ครับ”

แองเจลีนพูดอย่างเฉยเมย “เขาเสียความทรงจำไปแล้ว”