ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 963
โจเซฟินมึนงง “ฉันคิดว่าพวกพี่จะมีความสุขหลังจากที่ได้กลับมาเจอกันซะอีก ใครจะรู้ว่าจะมีปัญหามากมายใช่ไหม? พี่ชายของฉันไม่มีความรู้สึกต่อพี่จริง ๆ”
แองเจลีนท้อแท้ “ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้อ่อนโยน ไม่สวย และไม่เป็นผู้หญิงพอ แต่ฉันก็ดูแลเขาดีมาก มันทดแทนสิ่งที่ฉันขาดไม่ได้รึไง?
โจเซฟินมองเธอด้วยความไม่อยากเชื่อ
จากนั้นเธอก็พูดอย่างเกรี้ยวกราดว่า “มันต้องเป็นเจ้าบ้าเซย์นแน่ ๆ เขาจะเรียกพี่ว่ายัยเสือโคร่งทุกวันใช่ไหม? เขาล้างสมองพี่รึเปล่า? พี่แองเจลีน พี่เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุด อ่อนโยนที่สุดและมีเสน่ห์ที่สุดสำหรับฉัน”
แองเจลีนแค่เชื่อเธอไม่ได้
โจเซฟินไม่สบายใจ “นับตั้งแต่พี่กลายเป็นประธานของแกรนด์ เอเซีย เธอก็เริ่มใช้น้ำมันน้ำผึ้งมาส์กความสวยอันเป็นธรรมชาติของพี่ ทั้งหมดก็เพื่อป้องกันบรรดาผู้ชายพวกนั้นจากการจ้องเธอมากเกินไป ถ้าเธอไม่หยาบคาบมากพอ ผู้ชายพวกนั้นก็จะเล่นหน้าเล่นตาเธอ ที่เธอทำและเสียสละไปก็เพื่อปกป้องกองทุนของพี่ชายฉัน ยังไงก็ตาม ลึก ๆ แล้ว ฉันก็รู้ว่าเธอคือที่แองเจลีนที่อ่อนหวาน สวย และซื่อสัตย์”
ในตอนนั้น น้ำตาของแองเจลีนก็ไหลอย่างอิสระ “เวลาล่วงเลยไป ฉันคิดว่าฉันจะลืมว่าฉันดูเป็นยังไง”
โจเซฟินคิดหนักและนาน “พี่ชายของฉันไม่เคยขัดเธอได้ ฉันไม่เชื่อว่าเขาจะไม่ใจอ่อน ถ้าเธอยังคงเข้าหาเขา”
แองเจลีนมองโจเซฟีนอย่างน่าสงสาร “แล้วฉันจะทำแบบนั้นได้ยังไง?”
“เธอทำอะไรกับเขาในตอนที่เป็นเด็กล่ะ? ก็แค่ทำสิ่งที่เธอเคยทำเมื่อก่อน”
จู่ ๆ แองเจลีนก็มีความคิดที่เปล่งประกาย น้ำตาของเธอได้กลายเป็นรอยยิ้มในทันที “ฉันเข้าใจแล้ว”
แองเจลีนกระแทกขวดไวน์ลงบนโต๊ะ เธอมีออร่าของความมั่นใจและตั้งใจขณะที่เธอเดินออกจากประตู
โจเซฟีนตะโกนให้กับเธอ “พี่แองเจลีน เธอจะไปไหนในเวลากลางคืนแบบนี้?”
แองเจลีนตอบกลับว่า “ฉันกำลังไล่ตามผู้ชายของฉัน”
ยามราตรี
ชาวประมงตื่นเต้นมาเพราะในตอนนี้พวกเขามีงานและประกันสังคม
พวกเขาลากเจย์ไปยังร้านอาหารหรูที่ถนนสายอาหารใกล้ ๆ เพื่อฉลอง
ในที่ซึ่งพวกชายเย่อหยิ่งและหน้าบูดบึ้ง ก็ต้องมีเหล้าด้วยเช่นกัน แม้เจย์ดื่มไวน์เพียงเล็กน้อยภายใต้การชัดชวนของชาวประมง
ทันใดนั้น เขาก็สังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติกับร่างกานที่แพ้ของเขา อาการคันนั้นทนไม่ได้และผื่นก็ขึ้นทั้งตัวของเขาอย่างรวดเร็ว
“เบน เกิดอะไรขึ้นกับนายน่ะ?” ทอมมี่หรี่ตา อุทานออกมาในตอนที่เห็นผื่นบนหน้าแขนของเบน
พวกชาวประมงมักจะเป็นชายที่แข็งแกร่งอยู่เสมอ พวกเขาอาจไม่เคยรู้บางอย่างเช่นการแพ้แอลกอฮอล์ อย่างไรก็ตาม พวกเขาบางคนคิดว่าตัวเองมีความรู้เพียงพอ ดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มคาดเดาถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้เกิดความโกลาหล
“เบน อย่าบอกเรานะว่าแกมีโรคติดเชื้อบางอย่างน่ะ ฉันได้ยินว่าคนที่เสเพลในชีวิตประจำวันจะได้รับโรคติดเชื้อที่น่ากลัว”
“เบน เราลืมบอกแกไปว่าปิแอร์ ฮาเนสมีผู้หญิงข้างกายมากมาย ในตอนที่แกอยู่กับเขา…”
“ที่ฉันเห็นนะ ท่านประธานดูถูกใจแก คนรวยมักจะใช้ชีวิตอย่างสำส่อน”
ขณะที่ชาวประมงทั้งหลายยังคงพูดพล่ามต่อไป พวกเขาก็ตราหน้าว่าเจย์เป็นตัวแพร่เชื้อ
เมื่อทุกคนได้ยินว่ามันเป็นโรคติดเชื้อที่ถึงตาย พวกเขาก็ถอยตัวเองออกไปในทันที一แม้แต่ทอมมี่ผู้ใจดีก็ยืนห่างจากเจย์
หน้าของเจย์ดูซีด “ฉันไม่ได้สำส่อน”
จากนั้นเขาก็ยืนขึ้น จ่ายเงินและออกจากที่นั่นด้วยตัวเอง
แสงไฟบนท้องถนนสลัว ๆ
เจย์หอบร่างกายที่อ่อนแอออกมาในขขณะที่แสงไฟบนท้องถนนก็ส่องเป็นเงาทอดยาวอยู่ข้างหลังเขา
รองเท้าส้นสูงสีขาวคู่หนึ่งก็วิ่งไล่ตามเขามาในทันที
เจย์ยิ่งรู้สึกแย่ในตอนนั้น บางครั้ง อาการแพ้ของเขาจะเล็กน้อย ในบางครั้งมันจะรุนแรง มันอาจจะเป็นเพราะเขารู้สึกอ่อนแอเล็กน้อยหลัง ๆ มานี้ และอาจเป็นเพราะปริมาณแอลกอฮอล์ที่สูงในไวน์ขาวที่เขาดื่ม เช่นนั้นแล้ว อาการแพ้ของเขาจึงกระทบมากกว่าแค่ผิวหนัง
ไม่นานนัก เขาก็รู้สึกหายใจไม่ออก เขาเริ่มหายใจเร็วขึ้น
เขานั่งลงบนทางเท้า เอื่อยเฉื่อยและโซเซ เขาจับที่คอซึ่งกำลังรัดแน่นในทุก ๆ วินาทีที่ผ่านไป ในตอนนั้น เขาคิดว่าเขาจะตายแบบนี้อย่างโดดเดี่ยว
