ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 964
แองเจลีนสังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติ ดังนั้นเธอจึงรีบพุ่งไปข้างหน้า
“พี่เบน”
เจย์มองแองเจลีนที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหน เขาอ่อนแอมากจนพูดหรือส่งเสียงขอความช่วยเหลือไม่ได้
แองเจลีนดูผื่นที่หน้าของเขาและพูดว่า “ร่างการของนายแพ้แอลกอฮอล์และมันกำลังเป็นหนักขึ้น”
เจย์ประหลาดใจ นางมารร้ายแน่ใจได้อย่างไรว่าเขามีอาการแบบไหน?
เธอไม่เหมือนกับพวกชาวประมงที่สงสัยและตั้งคำถามกับชีวิตส่วนตัวของเขา เขาขอบคุณสำหรับเรื่องนั้นอย่างน่าประหลาดใจ
เธอแบกเขาขึ้นหลังและรีบไปยังลานจอดรถ
หลังจากที่พวกเขามาถึงแกรนด์ เอเซีย เจย์ก็ถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินในทันที
แองเจลีนนั่งอยู่ข้างนอกห้องด้วยความกังวลตลอดทั้งคืน
วันต่อมา อาการของเจย์ก็คงที่และเขาแอดมิทอยู่ในห้องผู้ป่วยปกติ
แองเจลีนจัดการเอกสารข้อมูลและชาร์ตของเขา นั่งอยู่ตรงหน้าเขา เธออ่านออกเสียงว่า “แพทย์ได้ทำการตรวจนาย และผลลัพธ์ก็แสดงให้เห็นว่าพี่มีโรคกระเพาะกัดกร่อน ดังนั้น นายควรจะมียาติดตัวตลอด
ยังไงก็ตาม ในบรรดายารักษาโรคกระเพาะ นายแพ้ยาโมทิเลี่ยม เพราะงั้น นายจะใช้ยานั่นไม่ได้ แล้วก็ นายมีอาการแพ้แอลกอฮอล์อย่างรุนแรง เพราะงั้น นายก็จะแตะสิ่งนั้นไม่ได้เหมือนกัน”
หลังจากที่เธอพูดจบ แองเจลีนก็มองเจย์ด้วยสีหน้าที่สง่างาม “นายเกือบตายแล้วนะเมื่อวานนี้”
ในทางตรงกันข้าม เจย์สงบ อยู่หรือตายก็ไม่สำคัญกับเขาอีกต่อไปแล้ว เพราะเขาไม่รู้สึกบอบช้ำหลังสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
เทียบกับความสงบของเขา แองเจลีนดูเหมือนจะตื่นตูมเกินไป “นายเคยคิดไหมว่าคนที่รักนายจะเศร้าแค่ไหนถ้านายตายไป?”
คนที่รักเขาคนหนึ่งงั้นเหรอ?
เจย์ใช้เวลารำพึงถึงความคิดนั่น เขามีด้วยเหรอ?
แองเจลีนพูดว่า “ในโลกใบนี้ มีคนที่อยู่เพื่อนายอยู่ระ ถ้านายไม่รักตัวเอง นายก็มีแต่จะทำให้พวกพวกเขาผิดหวัง”
เจย์มองแองเจลีนด้วยความเป็นปรปักษ์ “ผมหิว”
เขาแค่ไม่อยากจะเชื่อความจริงที่ว่าใครบางคนจะอยู่เพื่อเขา ตลอดชีวิตของเขาแล้ว ความทรงจำทั้งหมดของเขาไม่มีอะไรไปมากกว่าสายตาที่ดูถูกเหยียดหยามและการเยาะเย้ย
นางมารร้ายก็แค่แต่งมันขึ้นมา
แองเจลีน “…”
เธอหันหลังจากไป หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็นำข้าวต้มร้อนมาให้เขา
แองเจลีนพยุงเจย์ลุกขึ้นและยกเตียงขึ้น
เจย์มองเธอและพูดว่า “ท่านประธาน คุณไม่ยุ่งรึไง?”
แองเจลีน “…”
เขาบ่นใช่ไหม?
แองเจลีนฝืนยิ้มหวานออกมาให้กับเขา “ไม่”
อะไรจะสำคัญไปกว่าการเอาอกเอาใจสามีของเธอล่ะ?
อย่างไรก็ตาม เซย์นได้โทรหาเธอในตอนนั้นทันที อย่างเร่งด่วนเช่นกัน
แองเจลีนจ้องสายเรียกเข้าบนหน้าจอ เธอว่าสายในทันที
เซย์นดื้อดึงและยังคงโทรต่อ
เจย์พูดอย่างเยือกเย็นว่า “รับสายสิ”
แองเจลีนไม่มีทางเลือกนอกจากรับสาย เสียงของเซย์นโหวกเหวกโวยวายจากปลายสาย “ประธานเซเวียร์ ถึงเวลาประชุมแล้ว เธออยู่ไหน?”
