ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 973
“เบ็น ท่านประธานต้องการให้นายดูแลพวกเราใช่ไหม? ตอนนี้พวกเราไม่มีเงินค่าอาหาร เพราะฉะนั้นนายช่วยไปบอกท่านประธานให้จ่ายค่าจ้างให้เราล่วงหน้าได้ไหม?” ชาวประมงอ้อนวอนเจย์
เจย์มีสีหน้าเคร่งเครียด ชาวประมงพูดกับเขาอย่างโจ่งแจ้งให้เขาไปขอเหตุผลกับนางมารร้ายคนนั้น แต่เขาไม่ต้องการยุ่งอะไรกับเธอเลย
“ฉันพอมีเงินสดอยู่บ้าง ฉันจะให้พวกนายทุกคนยืมก่อนก็แล้วกัน”
สแตน ฮิทเชนส์พูดอย่างชั่วร้าย “เบ็น เงินทั้งหมดนั้นมาจากไหนกัน?” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย
เจย์จ้องไปที่เขาด้วยความเย็นชาในดวงตาของเขา ซึ่งมันทำให้สแตนส่ายหน้าเล็กน้อย เขามักรู้สึกว่าเศษขยะที่ไม่ได้เรื่องคนนี้มีแววตาที่น่าสยดสยองมาตลอด
ทอมมี่รีบทำลายบรรยากาศนี้และพูดว่า “เอาสิ ฮิทเชนส์ ถ้าเบ็นยินดีให้เรายืมเงิน แปลว่าเขาจะช่วยเรา เราควรจะขอบคุณเขานะ ทำไมเราต้องสนใจว่าเงินของเขามาจากไหนด้วยล่ะ?”
“ใช่ ใช่” ชาวประมงคนอื่น ๆ ต่างก็เห็นด้วย
สแตนมองชาวประมงคนอื่น ๆ ที่ทำตัวเคารพเจย์ในทันทีทันใด เขารู้สึกขมขื่นอยู่ภายในและหัวเราะเยาะ “หึหึ โรคของเขามันแพร่เชื้อได้ สิ่งที่เขามีมันคือเงินสกปรกทั้งหมดเลย เมื่อเรารับมันมา บางทีเราอาจจะติดเชื้อไปด้วย ฉันไม่เอาด้วยหรอกไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ใครที่กล้าพอก็เชิญเลย”
ด้วยเหตุนี้ ชีวิตของพวกเขานั้นมีค่ามากกว่าเงิน
ภายใต้การยุยงของสแตน ชาวประมงมองหน้ากัน ความสงสัยและความลังเลปรากฏบนใบหน้าของพวกเขา
เจย์จึงไม่สนใจพวกเขาและหันหลังเดินกลับเข้าไปข้างใน
สแตนตะโกนใส่เขาอย่างดุดัน “เบ็น เราขอให้นายไปเจรจากับท่านประธาน นายจะนั่งนิ่งดูดายเฉย ๆ แบบนี้เหรอ?”
เจย์เดินไปครึ่งทางแล้วหยุด “ค่าจ้างจะได้รับทุกสิ้นเดือน นี่คือกฎของบริษัท ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะไปแหกกฎได้หรอก”
สแตนตะโกนกลับไปว่า “ในเมื่อนายบอกว่าค่าจ้างจะได้รับตอนสิ้นเดือน แล้วนายได้ค่าจ้างมาก่อนสิ้นเดือนได้ยังไง? อ๋อ ฉันเข้าใจแล้ว นายได้เงินมาจากการนอนกับเธอสินะ ฉันรู้ว่าเงินของนายไม่มีอะไรมากไปกว่าเงินที่สกปรกหรอก”
ฟินน์เดินออกไปพร้อมกับจูงมือเซ็ตตี้น้อย เธอเพิ่งตื่นและทั้งคู่ต่างก็โมโหมาก
ชาวประมงเห็นว่าเจย์มีคนแปลกหน้าอยู่ในห้องของเขา ดังนั้นความสงสัยและข้องใจทั้งหมดจึงหายไปในทันที
เซ็ตตี้น้อยเดินไปหาสแตนและเงยหน้าขึ้นมอง สีหน้าของเธอขมขื่นในขณะที่เธอพูดว่า “คุณคนนี้เขาเป็นครูสอนเปียโนของหนู และคุณแม่ของหนูก็จ่ายเงินให้เขาล่วงหน้าแล้ว พวกคุณทุกคนไม่มีความสามารถหาเงินได้เอง แล้วตอนนี้พวกคุณก็มาอิจฉาคุณครูของหนูที่สามารถหาเงินได้เร็วกว่าพวกคุณหลายคนสินะ เท่าที่หนูเห็น ครูของหนูไม่ใช่คนป่วยสักหน่อย พวกคุณทุกคนต่างหากที่มีโรคริษยา โรคริษยา พวกคุณทุกคนควรไปโรงพยาบาลและหาหมอหน่อยนะคะ”
“โรคริษยา? มันคือโรคอะไรเหรอ?” ทอมมี่ถาม
ชาวประมงกลอกตาไปที่ทอมมี่ “เธอกำลังบอกว่าพวกเรากำลังอิจฉาเบ็นไงเล่า”
สแตนเป็นคนป่าเถื่อนโดยสันดาน ดังนั้นเขาจึงไม่สนว่าเซ็ตตี้น้อยเป็นใคร เขาตะคอกใส่เธอและตะโกนว่า “หืม เขาเป็นครูสอนเปียโนของหนูเหรอ? สาวน้อย หนูกำลังถูกโกงอยู่นะ ผู้ชายคนนี้มีชื่อเสียงว่าเป็นคนไร้ประโยชน์ที่สุดในหมู่บ้านของเราเลยนะ เขาไม่รู้วิธีเล่นเปียโนหรอก”
ละอองความเกลียดชังของเจย์เล็ดลอดออกมาจากดวงตาของเขา เขาเกลียดคนที่ทำให้เขาต้องอับอายต่อหน้าเซ็ตตี้น้อย
อย่างไรก็ตาม เซ็ตตี้น้อยเชื่อใจเขาอย่างสุดใจและปกป้องเขา “ผู้ชายคนนี้ไม่เพียงแค่เล่นเปียโนได้ แต่เขายังเล่นได้ดีอีกด้วย คุณไม่เคยได้ยินเขาเล่นมาก่อน แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รู้วิธีเล่นนะ”
การที่สแตนถูกตำหนิเช่นนั้น สายตาของเขาไม่ได้เผยอะไรออกมานอกจากความสงสัย
ตอนนั้นเองเจย์ก็พูดกับฟินน์ว่า “พาเซ็ตตี้น้อยออกไปจากที่นี่ก่อน”
ฟินน์เชื่อฟังตามคำสั่งของชายคนนี้ตามนิสัยของเขา แล้วเขาก็รีบพาเซ็ตตี้น้อยไปกับเขาและออกไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่เจย์มองดูพวกเขาจากไป เขาก็จ้องสแตนด้วยสายตาอาฆาต
สแตนตัวสั่นเทาและสั่นสะท้านไปด้วยควมกลัวในรองเท้าบู๊ตของเขา
เจย์เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้เขา สแตนถามขึ้นมาอย่างขี้ขลาด “นายจะทำอะไรน่ะ?”
เจย์ยกกำปั้นขึ้นแล้วพุ่งเข้าหาสแตน
หลังจากนั้นสแตนก็เริ่มมีเลือดไหลออกมาจากจมูกของเขา
สแตนตะโกนสั่งชาวประมงคนอื่น ๆ “จับเขาไว้!”
