บทที่ 491 แม่สาวคนนี้…เกรดพรีเมี่ยม
“หลันหลัน พูดแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ เสี่ยวเฟิงเองก็คอยแอบช่วยบ้านเราหลายเรื่อง คุณไม่ใช่ไม่รู้ ต่อให้เขามีความแค้นกับตระกูลเฉิน คุณก็จะลืมความดีความชอบของเขาแบบนี้เลยไม่ได้” เสี้ยเว่ยกั๋วพูดอย่างจริงจัง ถ้าเฉินเฟิงเป็นคนตระกูลเฉินจริงๆ งั้นเรื่องแปลกประหลาดมากมายที่ผ่านมา วันนี้ก็ได้คำตอบละ โครงการยู่ฉวนรีสอร์ท ยังมีคฤหาสน์ที่เสิ่นหงชังยกให้อีก…เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะเฉินเฟิงคอยแอบช่วยอยู่เบื้องหลังทั้งนั้น
“ความดีความชอบ? พวกเราเกือบโดนคนตระกูลเฉินฆ่าล้างบางก็เป็นเพราะเขา ทำไมคุณไม่พูดบ้างล่ะ?” หลินหลันพูดเสียงสูง ต่อให้เป็นตอนนี้ พอนึกถึงการกระทำของเฉินอิงโรวันนั้น เธอยังกลัวๆอยู่เลย
วันนั้นเฉินอิงโรคิดจะฆ่าพวกเธอจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินเฟิงไปถึงทันเวลาพอดี พวกเธอทั้งบ้านคงได้ตายคามือเฉินอิงโรจริงๆ
“หลันหลัน บางเรื่องจะคิดแบบนี้ไม่ได้ เสี่ยวเฟิงเขาพาอันตรายมาให้พวกเราไม่น้อยก็จริง แต่ความร่ำรวยมั่งมีของบ้านเราในตอนนี้เสี่ยวเฟิงเป็นคนเอามาให้เหมือนกัน รวมทั้งตำแหน่งประธานบริษัทตอนนี้ของเมิ่งเหยาด้วย เฉินเฟิงให้มา พวกนี้คุณต้องคิดไหมล่ะ?” เสี้ยเว่ยกั๋วบอก ก่อนหน้านี้เขาคิดไม่ตกว่า ทำไมจู่ๆเสี้ยเมิ่งเหยาก็ได้เป็นประธานบริษัทผลิตยาข้ามชาติแบบนั้น ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว เฉินเฟิงเป็นคนจัดการนี่เอง
“เหอะ เรื่องพวกนี้เขาควรจะให้พวกเราอยู่แล้วนี่” หลินหลันแค่นเสียงหึ “อีกอย่างฉันว่านะ เขายังให้น้อยไปด้วยซ้ำ อย่างน้อยเขาน่าจะให้บ้านเราซักหมื่นล้าน”
“หมื่นล้าน!”
พอได้ยินหลินหลันพูดแบบนี้ เสี้ยเว่ยกั๋วแทบมองบน หลินหลันนี่กล้าพูดนะ เห็นเงินเป็นกระดาษเช็ดก้นหรือยังไง เอ่ยปากทีก็ขอหมื่นล้านเลย
“ช่างเถอะ ไม่เอาเงินเขาหมื่นล้านหรอก ตอนนี้ฉันอยากขอเขาเรื่องเดียว ไปให้ห่างบ้านพวกเราไกลหน่อยก็พอ โดยเฉพาะเมิ่งเหยา ฉันไม่อยากให้เขามายุ่งเกี่ยวกับเมิ่งเหยาอีก” หลินหลันพูดอย่างเย็นชา ในเมื่อรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว งั้นเธอก็จะไม่พูดเรื่องกลับมาแต่งงานกันใหม่อีก เธอน่าจะคิดๆมากกว่าว่า จะทำยังไงถึงจะตัดขาดกับเฉินเฟิงได้
“หลันหลัน ถ้าตระกูลเฉินมีคนจะตามฆ่าเสี่ยวเฟิงจริงๆ งั้นตอนนี้เป็นเวลาที่เสี่ยวเฟิงต้องการความช่วยเหลือมากที่สุด ตอนนี้สิ่งที่พวกเราควรทำคือช่วยเสี่ยวเฟิง ไม่ใช่ตัดขาดสัมพันธ์กับเสี่ยวเฟิงนะ” เสี้ยเว่ยกั๋วพยายามเตือนอย่างจริงจัง
หลินหลันน่ะมองโลกในความจริงเสมอ เขาไม่แปลกใจที่หลินหลันตัดสินใจแบบนี้ เพียงแต่ว่าเขารับไม่ค่อยได้ที่หลินหลันจะทำกับเฉินเฟิงแบบนี้
“ช่วยเขา? เอาอะไรไปช่วยล่ะ?” หลินหลันมองค้อนเสี้ยเว่ยกั๋วน้อยๆ
“เสี้ยเว่ยกั๋ว คุณแก่เลอะเลือนหรือเปล่า? คนที่จะฆ่าเฉินเฟิงน่ะไม่ใช่คนธรรมดานะ แต่เป็นตระกูลเฉินแห่งยันเจียง! คนธรรมดาอย่างพวกเราไม่ต่างอะไรกับมดตัวเล็กในสายตาตระกูลเฉินแห่งยันเจียงเลยนะ ตระกูลเฉินอยากบีบพวกเราให้ตาย ไม่ต้องลงมือเองด้วยซ้ำ สั่งการลงมาคำเดียวก็มีคนมากมายจะมาฆ่าเราแล้ว”
“เหอะ จะช่วยเฉินเฟิง? ฉันว่าคุณคิดให้ดีว่าจะทำยังไงให้พวกเรารอดดีกว่า” หลินหลันแค่นเสียงหยัน
เสี้ยเว่ยกั๋วถอนหายใจยาวไม่ได้พูดอะไร ด้านหนึ่งเพราะหลินหลันพูดมีเหตุผล อีกด้านหนึ่งเป็นเพราะพูดกับหลินหลันต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ หลินหลันไม่ฟังคำเขาเลย
“อยากกินอะไรหรอ?” หลังออกมาจากโรงพยาบาล เฉินเฟิงเบนสายตาไปที่เสี้ยเมิ่งเหยา ตั้งแต่ออกจากชางโจวมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้อยู่กับเสี้ยเมิ่งเหยาสองต่อสอง
เสี้ยเมิ่งเหยามองเฉินเฟิงอย่างลังเล และพูดเสียงเบาว่า: “อะไรก็ได้”
อะไรก็ได้…
เฉินเฟิงหน่ายใจ ว่าแล้วต้องตอบแบบนี้
ถึงปากเสี้ยเมิ่งเหยาจะบอกอะไรก็ได้ แต่เฉินเฟิงก็ยังตั้งใจเลือกร้านอาหารอย่างดี สุดท้ายเลือกร้านอาหารเป็นร้านอาหารตะวันตกร้านหนึ่งทางตอนตะวันตกของเมือง สาเหตุที่เลือกจองที่นี่เพราะของหวานที่นี่ไม่เลวเลย แถมเสี้ยเมิ่งเหยาก็ชอบทานของหวานซะด้วย
ครึ่งชม.ผ่านไป เฉินเฟิงขับรถมาถึงร้านอาหารตะวันตกที่ชื่อว่า ทะเลอีเจียน
เนื่องจากเป็นดินเนอร์สุดหรู ทำให้ด้านนอกร้านอาหารตะวันตกทะเลอีเจียนจอดรถหรูเต็มไปหมด
เขาหาที่จอดรถ พอจอดรถเสร็จ เฉินเฟิงกับเสี้ยเมิ่งเหยาลงจากรถพร้อมกัน และเดินเข้าไปในร้านอาหาร
พอก้าวเข้าไปก็มีผู้ชายวัยกลางคนแต่งกายด้วยชุดสูทสไตล์ผู้จัดการก้าวเท้ายาวเข้ามา สายตาผู้ชายวัยกลางคนคนั้นชะงักหยุดที่เสี้ยเมิ่งเหยาชั่วครู่ ก่อนหันมายิ้มถามเฉินเฟิงว่า:
“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่า…กี่ท่านครับ?”
“สองคนครับ”
“สองท่านนะครับ? เชิญด้านนี้เลยครับ” ผู้ชายวัยกลางคนโค้งตัวเล็กน้อย ทำท่าเชื้อเชิญออกมา
เฉินเฟิงกับเสี้ยเมิ่งเหยาเดินไปตามทางที่ผู้ชายวัยกลางคนเดินนำ ซึ่งตลอดทางก็ต้องโดนสายตามากมายมองพิเคราะห์อยู่แล้ว
ไม่ต้องถามเลยว่า สายตาวิเคราะห์พวกนั้นพุ่งไปที่เสี้ยเมิ่งเหยาไง
เสี้ยเมิ่งเหยาในตอนนี้และวันนี้สวยจนเรียกได้ว่าตะลึง
ต่อให้ใส่เสื้อผ้ากระโปรงธรรมดา ก็พอจะฆ่าสาวๆที่นี่ตายเรียบ
เหมือนหงส์เดินเข้ามาในดงไก่ เวลาอยู่ต่อหน้าหงส์ ไก่ทั้งหมดก็จะหมดราศีไป
ภายในห้องอาหาร ที่นั่งติดหน้าต่างที่ดีที่สุดที่หนึ่ง มีชายหนุ่มหญิงสาวใส่ชุดแบรนด์เนมนั่งรายล้อมโต๊ะอยู่เจ็ดแปดคน ชายหนุ่มหญิงสาวพวกนี้หน้าตาดีเกินมาตรฐาน ผู้ชายหล่อแทบสลบ ผู้หญิงเซ็กซี่เร้าใจ ก่อนหน้าที่เสี้ยเมิ่งเหยาจะเดินเข้ามา ชายหนุ่มหญิงสาวกลุ่มนี้เป็นอาหารตาที่เด่นที่สุดในห้องอาหารนี้
แต่พอเสี้ยเมิ่งเหนาเดินเข้ามา สายตาที่เดิมทีมองไปยังชายหนุ่มหญิงสาวพวกนี้ก็โดนเสี้ยเมิ่งเหยาแย่งไปหมด
“คุณชายฉิน ดูทางนั้นสิ…”
ไม่นาน ชายหนุ่มหญิงสาวเจ็ดแปดคนนี่มีคนสังเกตเห็นความผิดปกติ ชายหนุ่มเจาะหูพ่นควันบุหรี่พลางชี้ไปทางเสี้ยเมิ่งเหยา
“ทำไมหรอ?”
ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่ชื่อว่าฉินหมิงถามขึ้นมาเนือยๆ และมองไปตามทางที่ชายหนุ่มเจาะหูชี้ไป การมองแค่แวบเดียวนี้ทำให้ฉินหมิงตะลึงงัน
“คุณชายฉิน แม่สาวน้อยคนนี้…เกรดพรีเมี่ยมเลยนะ”
ชายหนุ่มเจาะหูแลบลิ้นเลียริมฝีปาก เขาไม่ใช่ไม่เคยเจอสาวสวย แต่ดูราวเทพธิดาผิดมนุษย์แบบเสี้ยเมิ่งเหยานี่เขาพึ่งได้เจอเป็นครั้งแรก
ชายหนุ่มหน้าตาดีที่ถูกเรียกว่าคุณชายฉินไม่ได้พูดอะไร แต่หยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบไวน์หนึ่งคำ เขารู้สึกร้อนผ่าวที่ท้องน้อยของตัวเองแบบเริ่มจะหลุดการควบคุม
ผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ไปไม่ไกลนัก เป็นเกรดพรีเมี่ยมจริงๆ
“คุณชายฉิน มีความคิดอะไรไหม?”
พอเห็นฉินหมิงมองตามเสี้ยเมิ่งเหยาไม่ห่างแม้จะดื่มเหล้า ชายหนุ่มเจาะหูก็รู้แล้วว่า วิญญาณของฉินหมิงโดนเสี้ยเมิ่งเหยาฉกไปแล้ว
ฉินหมิงยังคงไม่สนใจชายหนุ่มเจาะหู เขายกมือขึ้นกวักมือเรียกพนักงานเข้ามา
“คุณชายฉิน…”
“ส่งเหล้าขวดนี้ไปให้เธอ”
ฉินหมิงยื่นLafiteบนโต๊ะไปให้พนักงาน และพูดขณะมองไปทางเสี้ยเมิ่งเหยา
“ค่ะ คุณชายฉิน” สายตาพนักงานฉายแววตกใจ สมเป็นคุณชายฉิน ใจป้ำจริงๆเลย Lafiteที่ราคาสามหมื่นกว่า บอกยกให้คือยกให้เลย
