บทที่ 55 คนโง่
ถ้าเชื่อฉันก็ไปหาเสิ่นจุนเหวินเถอะ ฉันจะปกป้องคุณ เอง” เฉินเฟิงพูด เขาไม่ได้บอกความจริงกับเสี้ยเมิ่งเหยา เพราะว่าเขาอยากจะสั่งสอนหลินหลินกับซุนกุ้ยฟางสัก หน่อย ว่าหลังจากนี้พวกเธอไม่ควรมาทำอะไรเสี้ยเมิ่งเหยา อีก
“อือ” เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าเบาๆ เธอเองก็ไม่ได้ใจร้าย ขนาดนั้น เพราะตัวเธอเองไม่มีทางยอมมองชีวิตที่เหลือ ของหลินหลั่นอยู่ในคุกตาปริบๆ หรอก เพียงแต่ว่า การทำ แบบนี้ มันอาจจะทำให้เฉินเฟิงไม่สบายใจได้
“ขอบคุณนะ เฉินเฟิง” เสี้ยเมิ่งเหยากอดเฉินเฟิง ไม่เคยมี ครั้งไหน ที่เธอจะคิดว่าเฉินเฟิงเห็นเธอสำคัญขนาดนี้ บน โลกใบนี้ ก็คงจะมีแต่ผู้ชายคนนี้ที่สนับสนุนเธอขนาดนี้ ถ้า เกิดว่าเป็นคนอื่น คงจะไม่ใจกว้างขนาดนี้
“พรุ่งนี้ฉันจะไป แต่ฉันหวังว่านี่จะเป็นครั้งแรกและครั้ง สุดท้าย! ” หลังจากนั้น เสี้ยเพิ่งเหยาก็โทรหาหลินหลัน พลางพูดกับหลินหลันด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น เธอก็จะไม่ติด ค้างอะไรกับหลินหล้นอีก ถ้าเกิดว่าหลินหลันยังเห็นแก่ผล ประโยชน์อีก เธอจะไม่ใจอ่อนแล้ว
เมื่อได้ยินว่าเสี้ยเมิ่งเหยาตอบตกลง สีหน้าของหลินหลัน ก็มีแต่ความตื่นเต้นดีใจ
“ลูก เชื่อแม่เถอะ คุณชายเสิ่นไม่มีทางทำให้คุณผิดหวัง หรอก พรุ่งนี้คุณแต่งตัวสวยๆ นะ….หลินหลันยังอยากให้เสียเมิงเหยาทำตัวดีๆ แต่เสียเมิ่งเหยากลับตัดสายไปแล้ว
หลินหลันเองก็ไม่ได้โกรธอะไร เพียงแค่เสี้ยเมิ่งเหยา ตอบตกลง คนที่ต้องปวดหัวแทนก็คงจะเป็นเสิ้นจุนเหวิน
แล้ว
ซุนกุ้ยฟางที่อยู่ข้างๆ ก็รู้สึกผ่อนคลายลง
“เออใช่หลินหลัน คุณโทรหาเฉินเฟิงเถอะ และข่มขู่ไอไร้ ประโยชน์นั่นสักหน่อย ฉันกลัวว่าเขาจะพยายามขัดขวาง เสี้ยเมิ่งเหยา” ซุนกุ้ยฟางพูด
“ได้ ฉันจะโทรเดี่ยวนี้เลย” หลินหลันเองก็ไม่ค่อยไว้ใจ เฉินเฟิง เพราะกลัวว่าเฉินเฟิงจะทำให้ยุ่งเหยิง
เฉินเฟิงเพิ่งจะกลับมาที่ห้อง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เมื่อเห็นว่าคนที่โทรมาคือหลินหลัน แต่เฉินเฟิงเองก็ไม่ได้ แปลกใจอะไร และรับโทรศัพท์
“เฉินเฟิง ลูกสาวของฉันอยู่ข้างๆ คุณไหม? ” หลินหลัน ถามเฉินเฟิงด้วยความเย็นชา น้ำเสียงของเธอไม่ได้ดีสัก เท่าไหร่
“ไม่อยู่” เฉินเฟิงหรี่ตาพลางพูด
“ไม่อยู่ก็ดี คุณน่าจะรู้แล้ว ว่าพรุ่งนี้เมิ่งเหยาจะต้องไปเจอ คุณชายเส้น” หลินหลันพูดตรงมาก โดยที่ไม่ได้สนใจ ความรู้สึกของเฉินเฟิงเลยแม้แต่น้อย
“รู้” เฉินเฟิงพูดไปตรงๆ
“รู้ก็ดีแล้ว คุณฟังให้ดีนะ จากนี้เมิ่งเหยาจะกลายเป็นผู้หญิงของคุณชายเส้น ไม่ว่าคุณจะตอบตกลงหรือไม่ มันจะ ไม่มีทางเปลี่ยนไปเลย พรุ่งนี้ มันจะเป็นการเดทครั้งแรก ของเธอกับคุณชายเสิ่น จะให้ดีคุณก็อย่าไปรบกวนนะ!
“แน่นอน ถ้าเกิดว่าคุณคิดไม่ออก แล้วอยากจะไปตายล่ะ ก็ ฉันเองก็ไม่ห้ามคุณ คุณเองก็ควรจะรู้เอาไว้นะ ว่าคุณ ชายเส้นเป็นใคร มันเหมือนกับการฆ่ามดแค่นั้นเอง” หลิน หลันพยายามข่มขู่อย่างบ้าคลั่ง เธอเชื่อว่าถ้าเกิดว่าเฉินเฟิ งมีสมองสักหน่อย ก็น่าจะรู้ดี ว่าเขาต่างกับเสิ่นจุนเหวินมาก ขนาดไหน เขาเป็นถึงหลานของคนรวยในชางโจว กับอีก คนเป็นแค่คนส่งอาหารยังไงก็ไม่มีทางเทียบกันได้
“แม่ คุณไม่พูดแบบนี้ก็ยังพอว่า แต่ว่าพอคุณพูดแบบนี้ ฉันคงจะต้องคิดดูหน่อย ว่าเสิ่นจุนเหวินมีดีกว่าเยอะแยะ และสามารถบดขยีฉันได้เหมือนกับมดตัวหนึ่ง” เฉินเฟิงพูด พลางขา การที่หลินหลันไม่มาหาเรื่องก็ยังพอว่า แต่หลิน หลันยังคิดว่าการที่จะมาขู่เขา มันจะทำให้เฉินเฟิงรู้สึก ร้อนรนขึ้นมาบ้าง
“คุณมันคนไร้ประโยชน์ อยากตายหรือไง! ” สีหน้าของ หลินหลันเปลี่ยนไป ขยะไร้ค่าอย่างเฉินเฟิง กลับไม่สนใจ
เสิ่นจุนเหวินเลย
“ฉันจะบอกให้นะ เฉินเฟิง เสิ่นจุนเหวินเป็นถึงหลายของ คนที่รวยที่สุดในชางโจวเลยนะ เขามีความสามารถมี อำนาจ เกินกว่าที่คุณจะจินตนาการออก คุณกล้ามาหา เรื่องเขา เขาจะต้องทำให้คุณเหมือนตายทั้งเป็นเลย! หลินหลันรีบ พูด เธอเกรงว่าสมองของเฉินเฟิงนั้นไม่ดี ในสถานการณ์ที่จำเป็นแบบนี้ เธอก็จะต้องเกิดปัญหาไปด้วย
“ตายทั้งเป็นเหรอ? ” เฉินเฟิงขาอย่างไร้ปรานี คนร่ำรวย อย่างเสิ่นหงชัง มาอยู่ต่อหน้าเขายังไม่กล้าจะพูดอะไรเลย ในสถานการณ์แบบนี้เขาเป็นแค่หลานเอง
“เอาแบบนี้ก็แล้วกัน เฉินเฟิง ฉันให้คุณแสนหนึ่ง ถือซะว่า เป็นการจ้างให้คุณกับเสี่ยเมิ่งเหยาเลิกกัน เอาเงินนี้ไป แล้ว ไปไกลๆ เดี๋ยวนี้เลย อย่ามารบกวนเมิ่งเหยาอีก” น้ำเสียง ของหลินหลันมีแต่ความเยือกเย็น ในตอนแรกเธอไม่อยาก จะให้เงินเฉินเฟิงแม้แต่บาทเดียว แต่ว่าตอนนี้ จู่ๆ เฉินเฟิงก็ เป็นบ้าขึ้นมา เธอต้องจ่ายเงินจำนวนหนึ่งแสนให้เฉินเฟิง
“แสนหนึ่งเหรอ? ” เฉินเฟิงข่าอย่างเยือกเย็น หลินหลัน คิดว่าเขาเป็นคนโง่ เสิ่นจุนเหวินให้เงินร้อยล้านกับเธอ เธอ เลยเอาเงินแสนหนึ่งมาฟาด
“ทำไม? คุณคิดว่ามันน้อยไปเหรอ? ” หลินหลันขมวด คิ้ว พลางพูดด้วยความเกลียดชังว่า: “เฉินเฟิง คุณอย่า มากเกินไป แสนหนึ่งก็พอแล้ว คุณเป็นแค่คนส่งอาหาร สองปีก็ไม่มีทางหาเงินได้เยอะขนาดนั้นหรอก”
“แม่ ฉันต้องขอบคุณคุณใช่ไหมเนี่ย? ” เฉินเฟิงพูด แดกดัน
หลินหลันกลับฟังไม่ออกว่าเฉินเฟิงกำลังแดกดัน เลยพูด อย่างมั่นใจออกไปว่า: “คุณก็ควรจะขอบคุณฉัน ถ้าเกิด คุณชายเสินไม่ได้ปรากฏตัว คุณอาจจะไม่รู้เลยก็ได้ว่าคน ไร้ประโยชน์อย่างคุณ ไม่เหมาะกับลูกสาวฉันหรอก”
“เสินจุนเหวินคู่ควรเหรอ? ” เฉินเฟิงถามกลับ
“บ้าที่สุด คุณชายเสิ่นคู่ควรกับเมิ่งเหยา มีเหลือเฟือเลย ล่ะ” หลินหลันพูดอย่างมั่นใจ สำหรับเธอ การที่เสี้ยเมิ่ง เหยาได้แต่งงานกับเสิ่นจุนเหวิน เป็นความสุขที่เหลือเฟือ ไปอีกหลายชาติเลยล่ะ
“คนโง่! ” เฉินเฟิงตอบอย่างเย็นชา สำหรับเขา เสี้ยเมิ่ง เหยานั้นมีค่าอย่างประเมินไม่ได้ แต่สำหรับคนที่เห็นเงิน แล้วตาเบิกกว้างอย่างหลินหลันนั้น เสี้ยเมิ่งเหยากลับกลาย เป็นคนที่ไม่ได้มีค่าเท่าไหร่ การไปคู่กับขยะอย่างเสิ่นจุนเห วิน หลินหลันกลับคิดว่าเสี้ยเมิ่งเหยาได้สูงส่งแล้ว
“คนไร้ประโยชน์อย่างคุณ กล้ามาว่าใครว่าเป็นคนโง่ น่ะ? ! คุณมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน! เสียงของหลินหลันนั้น สูงขึ้น ก่อนหน้านี้ คนจนๆ อย่างเฉินเฟิง ไม่กล้าหายใจดังๆ ต่อหน้าเธอด้วยซ้ำ วันนี้กลับกล้ามาว่าเธอว่าคนโง่ มัน ทำให้เธอไม่รู้ว่าจะรับมืออย่างไรดี
“สิทธิ์เหรอ? ” เฉินเฟิงพึมพำเสียงเย็นยะเยือก: “หลัง จากพรุ่งนี้ คุณก็จะรู้ ว่าฉันมีสิทธิ์อะไร ฉันจะทำให้คุณรู้ เอง ว่าเรื่องที่มีความสุขที่สุดในชีวิตคุณ ก็คือการคลอด ลูกสาวดีๆ อย่างเมิ่งเหยาออกมา”
“คนไร้ประโยชน์อย่างคุณ คุณหมายความว่าอย่างไรกัน แน่? ” หลินหลันเริ่มไม่สบายใจ เธอมักจะคิดว่า เฉินเฟิงนั้น มีความอดทนมาก แต่ว่าเธอไม่เข้าใจเลย ว่าความอดทน ของเฉินเฟิงมาจากไหน ถ้าเกิดว่ารู้ว่าเขาต้องเผชิญหน้า กับอะไรบ้าง เขาไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นเสิ่นจุนเหวิน ที่ร่ำรวยมหาศาล
“ตู๊ดๆ” เฉินเฟิงตัดสายทิ้ง
“คนจนๆ อย่างแก กล้ามาตัดสายฉันเหรอ” หลินหลันถูก ทำให้โกรธอีกครั้ง
“พี่สะใภ้ คุณว่าประโยคสุดท้ายของเขามันหมายความว่า อย่างไร? ” หลินหลันถามด้วยความไม่สบายใจ
“ขี้โม้น่ะสิ” ซุนกุ้ยฟางยิ้มเยาะ “คุณยังคิดว่าไอคนไร้ ประโยชน์คนนี้มันมีเบื้องหลังอะไร? ถ้าเกิดว่าเขามีคนอยู่ เบื้องหลังจริงๆ ก็คงจะไม่กลายเป็นหมาเฝ้าบ้านคุณตลอด สามปีที่ผ่านมาหรอก”
“ก็จริง” หลินหลันก็วางใจลง
