บทที่ 64 ถลกหนังหักกระดูก
หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ เสิ่นจุนเหวินก็กลับมา หยิ่งผยองตามเดิม
เมื่อเห็นท่าทีสงบนิ่งของเฉินเฟิง เสิ่นจุนเหวินก็ยิ้ม เหยียด เจ้าโง่เอ๊ย ถึงตอนนี้แล้วยังคิดว่าตัวเองจะไร้คู่ ต่อกรจริงๆ งั้นเหรอ?
เสิ่นจุนเหวินไม่ได้เรียกเสิ่นหงชังมา หนึ่งก็เป็น
เพราะว่าเสิ่นหงชังไม่ชอบให้เขาทำเรื่องขุ่นมัวพวกนี้
ดังนั้นถึงจะช่วยเขาได้ แต่เสิ่นหงชังก็ต้องมาคิดบัญชี กับเขาทีหลังอยู่ดี สองเพราะเสินจุนเหวินรู้สึกว่า อย่างเฉินเฟิงยังไม่ ต้องถึงมือเสิ่นหงชังหรอก ถ้าให้เสิ่นหงชังลงมือก็คงจะ
เป็นการขี่ช้างจับตั๊กแตนเกินไป
“เสี้ยเมิ่งเหยา ข้อตกลงของฉันก่อนหน้านี้ยังใช้ได้ อยู่นะ ทิ้งเฉินเฟิง แล้วมาเป็นผู้หญิงของฉัน ฉันจะ ปล่อยแม่ของเธอไป” เสิ่นจุนเหวินรินไวน์แดงหนึ่งแก้ว พลางมองเสี้ยเมิ่งเหยาอย่างสบายๆ
“ไปให้พ้น!”
เสี้ยเมิ่งเหยาตอบกลับ สั้นกระชับได้ใจความ
เสิ่นจุนเหวินส่ายหน้า ไม่ได้โกรธอะไร รอให้หาน หลงมาก่อนเถอะ เขาจะทำให้เสี้ยเมิ่งเหยานึกเสียใจก็
สิ่งที่ทำในวันนี้!
หลังจากนั้นสิบกว่านาที รถแลนด์โรเวอร์สีดำหก ค้นก็มาจอดอยู่ที่ประตูของอาคารหวงเห้า
กลุ่มชายฉกรรจ์ที่สวมเสื้อผ้าต่างกันกว่ายี่สิบคน กรูกันออกมาจากรถ
หลังลงจากรถมาแล้ว ชายฉกรรจ์กว่ายี่สิบก็รีบยืน เรียงเป็นสองแถวทันที และก้มหัวทำความเคารพ
จากนั้น ชายวัยกลางคนที่มือข้างหนึ่งคลึงลูก ประคำก็ลงมาจากรถ
เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูมอง มาที่ตัวเองด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล ชายวัย กลางคนก็แสดงรอยยิ้มเป็นมิตรบนใบหน้า บ่งบอกว่า ไม่จำเป็นต้องกลัว
คนกลุ่มนั้นกรูกันเข้าไปในอาคารหวงเห้า
ในขณะนั้นเฉินเฟิงเหม่อลอยไปเล็กน้อย ไม่ใช่ เพราะกลัวว่าเสิ่นจุนเหวินจะเรียกบุคคลที่น่ากลัวอะไร แต่เพราะกังวลว่าความลับของตัวเองจะถูกเสี้ยเมิ่ง เหยาพบเข้า
ถึงยังไงอดีตของเขาก็ปรากฏออกมาไม่น้อยแล้ว ถ้าอีกเดี่ยวคว่ำคนที่เสิ่นจุนเหวินเรียกมาอีก แล้วเขาจะ อธิบายกับเสี้ยเพิ่งเหยาว่ายังไงดี?
เฉินเฟิงในตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะสารภาพทุก อย่างกับเสี้ยเพิ่งเหยา
คิดไปสักพัก เฉินเฟิงก็เรียกเสี้ยเพิ่งเหยาให้มาข้างๆ “เมิ่งเหยา เดี่ยวพอคนที่เสิ่นจุนเหวินเรียกมาเข้า มาแล้ว เธอก็หาโอกาสหนีออกไปเองก่อนนะ”
เสี้ยเมิ่งเหยาหน้าถอดสี “ไม่เอา ฉันไม่ไป ถ้าจะไป ก็ต้องไปด้วยกัน”
เฉินเฟิงรู้สึกซึ้งใจนิดๆ จนอดยิ้มขึ้นไม่ได้ “เมิ่ง เหยา เธอก็เห็นฝีมือของฉันแล้วยังจะกังวลว่าฉันจะล้ม พวกที่เสิ่นจุนเหวินเรียกมาไม่ได้อีกเหรอ? ที่ให้เธอหนี ไปก่อน ก็เพราะกลัวว่าพอเริ่มสู้กันแล้วเธอจะโดน ลูกหลงต่างหาก”
เสี้ยเมิ่งเหยากัดริมฝีปาก เธอเข้าใจความหมายใน คำพูดของเฉินเฟิง และเข้าใจด้วยว่าจุดยืนของตัวเอง นั้นเป็นภาระสำหรับเฉินเฟิง ถ้าหากคนของเสิ่นจุนเห วินคุกคามเธอแล้วเฉินเฟิงจะทำยังไง?
“อื้อ”เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าเบาๆ เธอไม่รู้ผู้หญิง ประเภทที่ว่าไม่รู้อะไรมาก่อนมาหลัง รู้ดีว่าในเวลานี้จะ เอาแต่ใจตัวเองไม่ได้
“แต่ว่าเฉินเฟิง สัญญากับฉัน นายจะต้องปกป้อง ตัวเองให้ดีนะ ถ้าไม่ใช่คู่มือของพวกเขาก็ ประนีประนอม ห้ามดื้อดึงเด็ดขาดนะ!”เสี้ยเมิ่งเหยา เอ่ยเตือนอีกครั้ง ในสายตาของเธอ ความปลอดภัย ของเฉินเฟิงสำคัญที่สุด ตราบใดมีชีวิต ย่อมต้องมี ความหวัง
“ได้สิ”เฉินเฟิงยิ้มบางๆ
เพียงสิ้นเสียงพูด ชายฉกรรจ์ยี่สิบกว่าคนก็กรูเข้า
มา
เสิ่นจุนเหวินก้าวไปทักทายอย่างตื่นเต้น เฉินเฟิง ส่งสายตาให้กับเสี้ยเพิ่งเหยา
เสี้ยเมิ่งเหยามองเฉินเฟิงอย่างเป็นกังวล ก่อนออก ไปทางประตูหลังอย่างเงียบๆ
“ลุงหาน แย่หน่อยนะครับ ดึกขนาดนี้แล้ว ยังต้อง รบกวนให้คุณออกมาอีก”ท่าทีของเสิ่นจุนเหวิน นอบน้อมมาก เขารู้ชัดเจนถึงช่องว่างระหว่างตัวเองกับ หานหลง ไม่ว่าจะเป็นสถานะหรือว่าอำนาจทางการเงิน ล้วนไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน ถ้าลุงของเขาไม่ใช่เสิ่น หงชัง คนใหญ่โตอย่างลุงหาน ก็ไม่มีทางเหลือบมอง
เขาหรอก
“จุนเหวิน คนบ้านเดียวกันก็ต้องพูดอะไรแบบนั้น หรอก เถ้าแก่เสิ่นก็เป็นพี่ชายที่ฉันเคารพ ลูกหลานของ เขาก็คือลูกหลานของฉัน รบกงรบกวนอะไรกัน” หาน หลงหัวเราะร่า มองจากภายนอก รอยยิ้มที่ราวกับพุทธ องค์ตรงหน้านั้น ไม่เหมือนกับราชาโลกใต้ดินเลย แม้แต่น้อย แต่คนที่รู้จักเขาจะรู้ว่า ที่อยู่ตรงหน้า เป็น แค่เปลือกที่ประดับรอยยิ้มโดยที่ตาไม่กระพริบเลยสัก
นิด
“ครับผมๆ ที่ลุงหานพูดก็ถูกต้อง จุนเหวินเกรงใจ แล้ว”สีหน้าของเสิ่นจุนเหวินเต็มไปด้วยรอยยิ้มประจบ
หานหลงก็พูดถึงขนาดนี้แล้ว ชัดเจนแล้วว่ายืนอยู่ข้างเขา เขาอยากจะรู้แล้วสิ ว่าครั้งนี้เสิ่นจุนเหวินจะเอาตัว รอดยังไง
“นี่คือเจ้าหนุ่มที่นายบอกว่าฝีมือเลิศเลองั้นเหรอ?” หานหลงมองเฉินเฟิงด้วยรอยยิ้ม ตั้งแต่เข้าประตูมา เขาก็เห็นเฉินเฟิงแล้ว ไม่ใช่ว่าหน้าตาเฉินเฟิงดูโดด เด่นไม่เหมือนใคร แต่เพราะกลิ่นอายบนตัวของเฉินเฟิ งมีเอกลักษณ์สะดุดตามาก
“ลุงหาน ก็คือเขา”เสิ่นจุนเหวินรีบพยักหน้า
“เจ้าหนุ่มชื่อว่าอะไรล่ะ?”น้ำเสียงของหานหลงเป็น มิตรมาก คนที่ไม่รู้จักก็คงคิดว่าเขากำลังทักทายรุ่น
น้อง
“ชื่อผม?”เฉินเฟิงมองหานหลงอย่างหน่ายๆ ก่อน ส่ายหน้า “อย่างคุณไม่สมควรรู้ชื่อผมหรอก ให้ลูกน้อง คุณลงมือเลยเถอะ ผมรีบ”เฉินเฟิงขี้เกียจจะเสียเวลา กับรอยยิ้มหน้าเนื้อใจเสือแบบนั้น มันไม่จำเป็น
ทุกคนพากันสูดหายใจเฮือก ไม่มีใครคาดคิด ว่า ต่อหน้าหานหลง เฉินเฟิงจะกล้ายโสขนาดนี้
“เฮ้ย! เฉินเฟิง นายบ้าไปแล้วเหรอ! รู้รึเปล่าว่าลุง หานคือใคร?” เสิ่นจุนเหวินตะคอกด่า ถ้าเฉินเฟิงจะบ้า คลั่งต่อหน้าเขาก็พอปล่อยไปได้ แต่ต่อหน้าหานหลง เขามีสิทธิ์อะไร?!
“ก็ไม่ได้อยากรู้”เฉินเฟิงพูดเบาๆ คำพูดนั้นทำเอา พวกลูกน้องกว่ายี่สิบด้านหลังของหานหลงเคืองไม่น้อย เจ้าขยะนี่ ไม่นึกว่าจะกล้าดูหมิ่นราชาใต้ดินของ พวกเขาได้ ถ้าไม่ใช่เพราะหานหลงยังไม่ออกคำสั่ง พวกเขาจะต้องปรี่เข้าไปหักกระดูกเฉินเฟิงแน่
หานหลงมองเฉินเฟิง บนใบหน้ายังคงประดับรอย ยิ้ม “เฉินเฟิงใช่มั้ย? ฉันไม่ได้คนหนุ่มที่บ้าขนาดนี้มา นานแล้ว แต่ว่าคนหนุ่มน่ะ บ้าสักหน่อยก็ถือเป็นเรื่องดี ลุงหานน่ะตอนนี้ถึงอยากจะบ้าก็บ้าไม่ออกแล้วล่ะ”
น้ำเสียงของหานหลงเจือความคิดถึงอยู่เล็กน้อย จากนั้นเขาก็มองไปยังผู้จัดรายการหลายคนแล้วพูด ยิ้มๆ “หยุดการถ่ายทอดสดเถอะครับ”
“ครับ ท่านหาน”
เหล่าผู้จัดรายการรีบพยักหน้า แม้ว่าผู้ชมการ ถ่ายทอดสดจะไม่พอใจเป็นอย่างมาก ท้ายที่สุดนี่อาจ จะเป็นการถ่ายทอดสดที่ตื่นเต้นที่สุดเท่าที่พวกเขาเห็น มาในชีวิต ตอนแรกก็เป็นเสิ่นจุนเหวินกับเสี้ยเมิ่งเหยา ต่อมาก็เป็นบุคคลในตำนานของเมืองชางโจว หรือหาน หลงที่รู้จักกันในนามราชาใต้ดิน
พวกเขาอยากรู้มาว่าหานหลงจะจัดการกับ เฉินเฟิงผู้บ้าคลั่งคนนี้ยังไงกันแน่
อารมณ์ของเสิ่นจุนเหวินในตอนนั้นทั้งเสียใจและ ตื่นเต้นไปแล้ว เสียใจที่ให้คนทั้งเมืองได้เห็นความ อับอายของเฉินเฟิงไม่ได้ ส่วนที่ตื่นเต้น ก็เพราะหาน หลงให้หยุดการถ่ายทอดสดแล้ว นั่นก็ชัดเจนว่า ต่อ จากนี้ไป เขาจะต้องใช้วิธีที่โหดเหี้ยมจัดการเฉินเฟิง
โดยวิธีนี้ ตามปกติคงจะให้คนนอกมาเห็นไม่ได้
“เจ้าหนุ่ม ลุงหานเองก็ไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล เอาง้ หักกระดูกกับถลกหนัง นายเลือกสิ เลือกเสร็จแล้วลุง จะวันนี้ลุงจะเห็นแก่หน้านาย ลงมือเองเลย” หานหลง ยังคงยิ้มร่า ราวกับกำลังพูดเรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวกับตัวเอง เลย
แต่ลูกน้องที่ติดตามหานหลงมาหลายปีกลับรู้ดี ว่า หานหลงนั้นโกรธแล้ว!
ไม่งั้นคงไม่ลงมือเอง ทั้งยังเป็นวิธีลงโทษอย่างที่ โหดเหี้ยมมากอีกด้วย!
