บทที่ 684 ฝุ่นตกตะกอนลงมา
“ในเมื่อแพ้แล้ว จะมีชีวิตอยู่ต่อทำไม นี่เป็นจุดหมายปลายทางที่ดีที่สุดแล้ว！”
สีหน้าของหวังอีเตาเย็นยะเยือก ราวกับการตายของฉู่เหอ เป็นสิ่งที่ไม่สำคัญสำหรับเขา
“อามิตตาพุทธ สาธุ สาธุ โยมหวังหมกมุ่นจนเกินไปแล้ว ความอาฆาตมากเกินไป ถ้าเป็นแบบนี้นานวันเข้า จะต้องเข้าสู่ฝ่ายอธรรมแน่！”
ฟางเจิ้งปรมาจารย์ เห็นภาพนี้ ในใจรู้สึกสงสาร จึงพูดเกลี้ยกล่อม
“ไอ้หัวล้าน หุบปาก！”
ปรมาจารย์ฟางเจิ้งยังพูดไม่จบ ก็ถูกหวังอีเตาด่าทอ จากนั้นหวังอีเตาปรายตามองไปที่เย่หนานเทียน แววตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างไม่ซุกซ่อน
เย่หนานเทียนพิการไปแล้ว เขาไม่มีโอกาสประลองวรยุทธ์กับฝ่ายตรงข้ามแล้ว
เดิมทีอยากให้ฉู่เหอที่ตนพร่ำสอนและเลี้ยงดูมานั้นแก้แค้นให้ตน แต่ฉู่เหอตายไปแล้ว ไม่มีโอกาสแม้แต่น้อย เวลานี้เขาเกลียดแค้นเย่หนานเทียนและเฉินเฟิงศิษย์พี่และศิษย์น้องสองคนนี้อย่างมาก เขาอยากจะเตะเฉินเฟิงหน้าผากของเฉินเฟิง
แต่ว่าที่นี่มีหลายคนที่แตกต่างกันคนละระดับ ทั้งยังมีอู่จื่อโจว ถ้าเขาลงมือ ต้องถูกห้ามปรามแน่ๆ
“ไอ้สารเลว เอามีดมังกรของฉันคืนมา！”
เวลานี้หวังอีเตากำลังโมโห เขาไม่เกรงใจเฉินเฟิงเท่าไหร่
“หึ ตอนนั้นนายประลองวรยุทธ์กับศิษย์พี่ของฉัน หลังจากที่แพ้ นายก็ลอบทำร้ายด้วยวิธีการชั้นต่ำ ต่อให้เป็นแบบนี้ ศิษย์พี่ก็ยังคงยอมปล่อยนายไป คิดไม่ถึงว่านายไม่เพียงแต่ไม่รู้จักตอบแทนบุญคุณ แต่กลับหาโอกาสแก้แค้น！ วงการศิลปะการต่อสู้หวาเซี่ย มีคนอย่างแก ขายหน้าจริงๆ！”
เฉินเฟิงไม่ได้ถอยหนี เขาเผชิญหน้ากับแววตาของหวังอีเตา แล้วพูดเสียดสี
“ไอ้สารเลว รนหาที่ตาย！”
หวังอีเตาคิดไม่ถึงว่าเฉินเฟิงจะกล้าพูดเปิดเผยแผลเป็นที่อยู่ในใจของเขา หวังอีเตาโมโหขึ้นมาทันที ท่าทางของเขาดูเหมือนกับว่าถ้าเฉินเฟิงพูดอีกหนึ่งประโยค เขาก็จะพุ่งเข้าไปตบเฉินเฟิงให้ตาย
อู่จื่อโจวและก่วนหนานเทียนเห็นภาพนี้ ภายในใจกระตุกขึ้นมา พลังภายในผสานเข้าด้วยกัน ถ้าหวังอีเตาลงมือ พวกเขาสองคนจะปกป้องเฉินเฟิงทันที
“ก็แค่มีดเน่าๆเล่มหนึ่งเท่านั้น ให้นาย！”
ขณะที่เฉินเฟิงพูด ผายมือขวา โยนมีดมังกรไปให้หวังอีเตา
หวังอีเตารับด้วยมือข้างเดียว แต่แววตาของเขาจับจ้องไปที่เฉินเฟิง อยากที่จะฟันเขาเป็นชิ้นๆทันที
“ไม่ต้องมองหน้าฉันแบบนี้ อยากจะฆ่าฉันตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้ ครึ่งปีหลังจากนี้ ฉันจะไปเอาชีวิตนายถึงที่เอง！”
แววตาของเฉินเฟิงเย็นยะเยือก มองดูหวังอีเตาแล้วพูดขึ้น
คำพูดนี้ของเขา ทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตกใจ คิดไม่ถึงเฉินเฟิงที่เพิ่งจบการต่อสู้ จะท้าประลองอีกครั้ง คนที่เขาท้าประลองเป็นหวังอีเตา ผู้มีอำนาจของตระกูลหวัง
ต้องรู้ว่าแม้หวังอีเตาจะแขนขาด แต่ความสามารถของเขาไม่ได้เสียหายมากเท่าไหร่ ท่ามกลางทุกคน แม้แต่ฟางเจิ้ง ชางโป๋และจีอู๋ฉางก็ไม่กล้าพูดว่าจะต่อสู้กับหวังอีเตา เพราะถึงอย่างไรหวังอีเตาก็เป็นถึงหั้วจิ้งชั้นสุด ทั้งยังเป็นคนที่โดดเด่นในหั้วจิ้งชั้นสุด
จากความสามารถของหวังอีเตา ฆ่าเฉินเฟิง เป็นเรื่องที่ง่ายมาก ทั้งสองคนเป็นคนละระดับ
อย่าว่าแต่ทุกคน แม้แต่หวังอีเตาเวลานี้ก็นิ่งค้างไป
“อะไร……นายพูดว่าอะไร?”
“ครึ่งปี ต้องการเวลาแค่ครึ่งปี ฉันจะไปเอาชีวิตนายถึงที่！” เฉินเฟิงพูดซ้ำคำพูดเดิมอีกรอบ
“ฮ่าๆ ดี ดีมาก เจ้าเด็กคนนี้ ฉันจะรอดู ถึงเวลานั้นแกจะเก่งสักแค่ไหน！”
หวังอีเตาหัวเราะในลำคอ ทว่าภายในใจกลับกระตุก นี่เป็นโอกาสอย่างหนึ่ง ถึงเวลานี้เขาสามารถฆ่าเจ้าเด็กเฉินเฟิงได้อย่างโจ่งแจ้ง ถึงเวลานั้นความแค้นทั้งหมดก็จะได้ชำระ
คิดถึงตรงนี้ หวังอีเตาตัดสินใจแล้ว ไม่ได้พูดอะไรให้มากมายอีก เขามองไปที่เย่หนานเทียนด้วยสายตาเย็นยะเยือก จากนั้นหันหลังเดินออกไป ทว่าศพของฉู่เหอลูกศิษย์ของเขายังนอนอยู่ตรงนั้น
ตั้งแต่ต้นจนจบหวังอีเตาไม่ปรายตามองลูกศิษย์ของตนแม้แต่น้อย ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์รู้สึกว่าหวังอีเตาไร้หัวจิตหัวใจ ไม่มีความรู้สึก
หลังจากหวังอีเตาจากไป ทุกคนมองไปที่เฉินเฟิง
ฟางเจิ้ง ก่วนหนานเทียนรู้สึกว่าหลังจากที่เฉินเฟิงเอาชนะฉู่เหอเขาก็คิดว่าตนเองเก่ง แน่นอน เฉินเฟิงกล้าท้าประลองหวังอีเตา ความกล้าหาญนี้ ผู้สืบทอดของเขาไม่มีวันกล้าทำ
“เฉินเฟิงคิดจะทำอะไรกันแน่?”
เวลานี้จียุ่นอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น เขารู้สึกว่าเฉินเฟิงไม่รู้จักเจียมจนจริงๆ ถึงแม้จะเอาชนะฉู่เหอ แต่หวังอีเตาไม่ใช่คนระดับเดียวกับเขา การกระทำนี้เท่ากับรนหาที่ตาย
“ฉันคิดออกแล้ว ก่อนหน้านี้นายบอกว่าจะท้าประลองกับฉัน จะทำให้ฉันแพ้ราบคาบ ใช่ไหม?”
เฉินเฟิงมองไปที่จียุ่น แววตาเย็นยะเยือก
ได้ฟังคำพูดของเฉินเฟิง จียุ่นนิ่งงัน ใบหน้าของเขายิ้มเศร้า ตอนแรกตอนที่เฉินเฟิงสู้กับอู่จื่อโจว เขาคิดว่าอู่จื่อโจวออมมือ อีกทั้งยังพูดชมเกินจริง ความสามารถของเขาไม่ได้เก่งกาจอะไรขนาดนั้น แต่หลังจากฉู่เหอและเฉินเฟิงสู้กัน เขามองออกอย่างชัดเจน ในใจสั่นสะเทือน หลังจากได้เห็นความสามารถของเฉินเฟิงแล้ว เขาจะไปกล้าท้าประลองได้ยังไง เขาไม่อยากเป็นฉู่เหอคนที่สอง
“ฮ่าๆ เรื่องนั้น เมื่อกี้ยุ่นเอ๋อแค่พูดเล่นเท่านั้น นายอย่าคิดจริงจัง！”
จีอู๋ฉางไอแห้งๆ พูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
รู้แต่แรก จียุ่นอายุยังน้อย ง่ายที่จะถูกทำให้โมโห ถ้าถูกทำให้โมโหแล้ว เดินขึ้นหน้าไปสู้กับเฉินเฟิง ผลสุดท้ายต้องแพ้อย่างอนาถแน่นอน
อันดับต่อมา ถ้าจียุ่นไม่กล้ารับคำท้าประลอง ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไปชื่อเสียงของตระกูลพวกเขาก็จะถูกทำลายจนป่นปี้
จียุ่นที่ยืนอยู่ข้างๆได้ยินคำพูดของพ่อ เขาเองก็ยิ้มด้วย ทว่าในใจกลับอึดอัดเป็นอย่างมาก แต่ตัวเขารู้ดี ถ้าต่อสู้กับเฉินเฟิงขึ้นมาจริงๆ เขาไม่มีความมั่นใจที่จะชนะแม้แต่น้อย
“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรครับ！ปรมาจารย์จี เดิมทีผมอยากจะได้รับการสั่งสอนจากตระกูลสูงส่งของศิลปะการต่อสู้ ในเมื่อพี่จียุ่นพูดเล่น ก็น่าเศร้ามากเลยครับ ไว้วันข้างหน้ามีโอกาส ผมจะไปหาถึงที่ ถึงเวลานั้นหวังว่าจะได้รับการชี้แนะสั่งสอนนะครับ！”
เฉินเฟิงหัวเราะเสียงดัง ไม่ได้พูดอะไรต่อ ถึงแม้ตอนนี้เขาจะแข็งแกร่งแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้รังแกคนอื่นจนเกินไป ไม่มีเหตุไม่มีผล เวลานี้สู้จนจบด้วยดีแล้ว ไว้หน้าจีอู๋ฉาง
“ฮ่าๆ ดี วันข้างหน้ามีโอกาสมาเป็นแขกของตระกูลจีของฉัน！”
หลังจากได้ยินคำพูดของเฉินเฟิง จีอู๋ฉางโล่งอก เวลานี้เฉินเฟิงเป็นคนที่โดดเด่นในรุ่นเดียวกันแล้ว อีกทั้งแม้แต่ฉู่เหอที่เป็นหั้วจิ้งชั้นกลางก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ถึงแม้จีอู๋ฉางจะเป็นปรมาจารย์ แต่ก็ไม่กล้าดูถูกเขา เพราะสิ่งที่น่ากลัวของคนคนนี้ไม่ใช่ความสามารถของเขา แต่เป็นศักยภาพของเขา เพราะจะไม่มีทางรู้เลยว่าเขาจะบรรลุระดับเมื่อไหร่ กลายเป็นยอดฝีมือของหั้วจิ้ง
“พอได้แล้ว การคัดเลือกศิลปะการต่อสู้ในวันนี้ได้จบลงแล้ว ความสามารถของเฉินเฟิงโดดเด่นกว่าใคร ให้เขาเป็นตัวแทนของประเทศหวาเพื่อแข่งขันระดับประเทศ ทุกคนมีปัญหาอะไรไหม?”
ผู้รับผิดชอบการคัดเลือกในครั้งนี้ อู่จื่อโจวกวาดสายตามองไปรอบๆ
ถึงแม้การแข่งขันนี้จะรู้ผลนานแล้ว แต่อู่จื่อโจวยังคงถามตามระเบียบ
ปรมาจารย์ทั้งหลายที่อยู่รอบๆ ปรมาจารย์ฟางเจิ้ง ชางโป๋และจีอู๋ฉางไม่มีใครมีปัญหา การคัดเลือกศิลปะการต่อสู้ในครั้งนี้เป็นของเฉินเฟิง
จียุ่น เทียนอิงทั้งสองคนมองไปที่เฉินเฟิง สีหน้าเต็มไปด้วยความอิจฉา แต่พวกเขารู้ ที่เฉินเฟิงมาถึงจุดนี้ได้ เขาอาศัยความสามารถของตนเอง ทำให้ได้รับรางวัลนี้
