บทที่ 698 ครอบครัวโรโปรี
“ไม่เป็นไร องค์หญิงทรงเป็นคนที่คบหาคนง่าย จึงมีสหายเยอะ ทว่าก็ไม่ใช่ว่าสหายแบบไหนก็มีสิทธิ์มาที่นี่ ผมคิดว่าองค์หญิงแอนนี่น่าจะไม่อยากจะปฏิเสธ ไม่งั้นก็คงลืม ไม่เป็นไร ผมจะบอกกับองค์หญิงเอง! ”
ข่ายซ่ามองไปยังนัยน์ตาของเฉินเฟิงที่เคล้าด้วยความดูหมิ่น จากมุมมองของเขาแล้ว การจะอยู่หรือจะไปของเฉินเฟิงก็ถูกควบคุมอยู่ในกำมือของเขา
ตอนนี้แม้กระทั่งแขกทุกคนที่อยู่รอบๆ ต่างก็มองเฉินเฟิงมีสายตาที่ดูหมิ่น เหมือนฝ่ายตรงข้ามไม่มีสิทธิ์มาร่วมงานฉลองกับพวกเขา เหมือนเฉินเฟิงต้องถูกไล่ออกจากงานเลี้ยงแน่นอน
ทว่าตอนนี้มีเพียงเซียวเอินที่แอบส่ายหัว คนอื่นไม่รู้ เขาก็จะไม่รู้ได้ยังไง องค์หญิงแอนนี่ที่สูงส่งและสง่าผ่าเผยในสายตาของคนอื่น นั้นเคารพนับถือ และรักใคร่ในเฉินเฟิง คนที่พวกเขาดูถูกมากขนาดไหน
เซียวเอินมองข่ายซ่า แล้วเห็นฝ่ายตรงข้ามยังคงทำสีหน้าที่เคล้าด้วยความได้ใจ เซียวเอินจึงอดเห็นใจฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ อย่าว่าแต่เขามีเพียงทายาทของครอบครัวโรโปรีเลย ต่อให้หัวหน้าครอบครัวโรโปรีไปคุยกับองค์หญิงแอนนี่ด้วยตัวเอง ให้เธอไล่เฉินเฟิงออก ผมเชื่อว่าองค์หญิงแอนนี่ก็คงไม่เห็นด้วยแน่นอน
ข่ายซ่าครุ่นคิดถึงองค์หญิงแอนนี่ กลัวว่าจะทิ้งความทรงจำไม่ดีให้กับฝ่ายตรงข้าม ดังนั้นก็ไม่ได้ลงไม้ลงมือ แค่ว่าเขาได้ตัดสินใจแล้ว รอได้เจอองค์หญิงแอนนี่ ต้องยุโยงองค์หญิงแอนนี่อยู่ข้างๆ ว่าให้ไล่คนประเทศหวาออก
ในความคิดของเขา ตัวเองก็คนเป็นที่มีฐานะ และมีตำแหน่ง ถ้าเอ่ยปากบอกองค์หญิงแอนนี่ก็คงไม่มีทางไม่ให้เกียรติเขาอยู่แล้ว
ข่ายซ่าไม่เคยคิดถึงความสัมพันธ์ของเฉินเฟิงและแอนนี่ ในมุมมองของเขา ฝ่ายตรงข้ามแค่สามารถคบหากับองค์หญิงแอนนี่ได้ ก็อาจจะเพราะว่ารู้จักตอนไปเยี่ยมเยือนประเทศหวาเพื่อครั้งที่แล้ว อย่างมากก็แค่ทายาทรุ่นที่สองของข้าราชการไม่ก็ทายาทรุ่นที่สองเศรษฐี ฐานะแบบนี้เมื่ออยู่ต่อหน้าข่ายซ่าแล้วก็ไม่สำคัญอะไรเลยจริงๆ
ฝ่ายตรงข้ามถ้ารู้ในฐานะของตัวเอง ไม่รู้ว่าเขาจะทำสีหน้าอะไร ข่ายซ่าทำสีหน้าที่รอคอย เหมือนเห็นถึงท่าทางที่น่าสงสารของเฉินเฟิง
แขกที่อยู่รอบๆ ต่างก็พรั่งพรูกันออกจากที่นี่ไปพร้อมกับข่ายซ่า
“คุณเฉิน ต้องขอบคุณอย่างยิ่ง ท่านเห็นแก่สถานการณ์โดยรวม ไม่ให้ทำให้องค์หญิงแอนนี่ต้องลำบากใจ ยิ่งให้ผมมีทางออก ผมขอบคุณคุณจากใจจริงจริงๆ! ”
“ฮ่าๆ คุณเซียวเอินก็กล่าวเกินจริงแล้ว ไม่มีอะไร เขาแค่ไม่ทำอะไร ผมก็ไม่มีทางสนใจเขาอยู่แล้ว! ”
เฉินเฟิงหัวเราะเสียงดัง แล้วเปลี่ยนประเด็นเอ่ยถาม “คุณเซียวเอิน ไอ้หมอนั่นเมื่อครู่นี้คือใคร? ทำไมถึงรู้สึกว่ายังดูมีอำนาจมากกว่าตระกูลราชวงศ์อังกฤษอีก! ”
เซียวเอินยิ้มอย่างขมขื่น “คนๆ นั้นชื่อว่าข่ายซ่า เป็นทายาทครอบครัวโรโปรี ถ้าไม่มีสิ่งที่คาดคิดไม่ถึง อนาคตต้องได้เป็นหัวหน้าครอบครัวครับ! ”
“ครอบครัวโรโปรีเป็นหนึ่งในตระกูลเก่าแก่ไม่กี่ตระกูลของอังกฤษ แม้กระทั่งตระกูลราชวงศ์อังกฤษยังต้องให้เกียรติพวกเขา! ”
“อ่อ? แบบนี้นี่เอง มิน่าล่ะ! ”
เฉินเฟิงพยักหน้า สีหน้าเคล้าด้วยรอยยิ้ม ทว่ากลับไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวหรือตกตะลึงหลังจากที่รู้ฐานะของฝ่ายตรงข้ามเลย
เซียวเอินเห็นสีหน้าของเฉินเฟิง ทว่าเขาก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจ เขาก่อให้เกิดการปิดล้อมโดยอำนาจของประเทศหนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นคือถูกหลาย ๆ ประเทศเฝ้าระวังมากขึ้น ครอบครัวโรโปรีนี้ ในสายตาคนอื่นอาจจะมีมีอำนาจที่แข็งแกร่ง และยิ่งใหญ่ ทว่าในสายตาของเฉินเฟิง กลับเล็กมาก
“คุณเซียวเอิน ไม่งั้นคุณยุ่งเกินเถอะ ผมเข้าไปเอง! ”
เห็นเซียวเอินไม่พูดอะไรอีก เฉินเฟิงจึงเอ่ยถาม
“นี่คือ ถ้าคุณเฉินไม่ถือสา ให้ผมเข้าไปกับท่านเถอะ! ”
เซียวเอินทำสีหน้าที่เผยยิ้มออกมา เขากลัวว่าเฉินเฟิงและข่ายซ่าอยากจะเกิดปัญหาอะไร ตัวเองก็หวาดผวาและตกใจมาก จึงต้องติดตามอยู่ตลอดเวลา ไม่งั้นถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตัวเองจะตอบสนองยังไง
“ถ้าเป็นแบบนี้ ก็ต้องขอบคุณท่านมากๆ แล้ว! ” เฉินเฟิงคลี่ยิ้มพูดขึ้น
เซียวเอินได้ยินจึงหัวเราะเสียงดัง มือข้างหนึ่งยกขึ้น เพื่อเชิญเฉินเฟิงเดินไปข้างหน้าก่อน
“มีความหมาย นึกไม่ถึงว่าลิงผิวเหลืองกลับกล้าตามมาด้วย! ”
“โธ่ เป็นแบบนี้จริงๆ ดูๆ แล้วคนๆ นี้หน้าด้านจริงๆ ถึงเวลาถ้าถูกโยนออกจากงานเลี้ยง ก็คงจะสนุกน่าดู! ”
ตรงหน้ามีแขกที่เดินประกบข่ายซ่า พอเห็นเฉินเฟิงและเซียวเอิน ก็วิพากษ์วิจารณ์ขึ้นเป็นการส่วนตัว
พอได้ยินคนรอบข้างวิจารณ์ ข่ายซ่าก็หันไปมอง เฉินเฟิงเดินตามไปจริงๆ
“ดี ไม่รู้ว่าตัวเองมีความสามารถมากแค่ไหนจริงๆ ในที่นี่ยังมีวีรบุรุษผุดขึ้นมา แต่ว่าไม่เป็นไร ผมจะให้เขากลายเป็นหมีควายเอง! ”
ข่ายซ่าพูดด้วยน้ำเสียงที่ถึงจะเบา ทว่าแขกรอบข้างต่างก็ได้ยิน ต่างก็หัวเราะไม่หยุด พวกเขาทำแบบนี้ก็เพื่อที่จะประจบประแจงผู้สืบทอดครอบครัวโรโปรี
เฉินเฟิงเห็นฝ่ายตรงข้าม ทว่าสีหน้ากลับไม่แสดงอาการใดๆ ออกมา เซียวเอินที่อยู่ข้างๆ เขาก็เห็นฉากๆ นี้ ภายในใจจึงก่นด่าว่าไอ้หน้าโง่
“ข่ายซ่า นายเป็นตระกูลที่โง่เขลาจริงๆ ขอให้ฉันได้เจอองค์หญิงก่อนเถอะ ไม่งั้นไอ้สารเลวอย่างนายก็คงต้องเจออันตรายแน่นอน! ”
เซียวเอินคิดถึงแบบนี้ ก็รีบสาวเท้าเดินไปข้างหน้า
ราชวังที่เก่าแก่หลังนี้ เคล้าด้วยบรรยากาศแห่งประวัติศาสตร์ ในบรรยากาศที่พิเศษแบบนี้ ก็ยังถูกตกแต่งจนกลายเป็นงานเลี้ยงตอนกลางคืน
มีโต๊ะยาวเป็นตัวๆ ถูกคลุมด้วยผ้าคลุมสีขาว ผลไม้แต่ละประเทศต่างก็วางอยู่ข้างบน อีกอย่างยังมีไวน์แดงที่ราคาไม่ธรรมดาวางอยู่เป็นขวดๆ
แขกที่อยู่ในงาน อาจจะมีสามคน ห้าคนต่างก็อยู่ด้วยกันแล้วในมือก็จับไวน์แดงไว้ ต่างก็พูดคุยเล่นกันอย่างเพลิดเพลิน บรรยากาศในงานต่างคลุกเคล้ากันอย่างดี การรวมตัวกันแบบนี้เป็นการสนทนากันของสังคมชั้นสูง
และมีพนักงานแต่ละคนต่างก็ถือจานไว้ และเดินผ่านกลุ่มคน เพื่อที่จะบริการให้พวกเขาอย่างดีที่สุด
ในสถานการณ์แบบนี้ เพราะว่าการมาถึงของข่ายซ่า ก็ทำให้ถูกทำลายไป
ทายาทครอบครัวโรโปรีคนนี้เพิ่งจะก้าวมาถึงในงาน ก็ดึงดูดความสนใจของคนรอบข้าง จากนั้นแต่ละคนก็ใช้สายตาที่ไม่เหมือนกัน ต่างก็รวมตัวกันอยู่รอบๆ เพื่อประจบประแจงเขา
“คุณชายข่ายซ่า เป็นท่านจริงๆ ด้วย ดูจากความสง่าผ่าเผยของท่าน ไม่ใช่ว่าเป็นทายาทของครอบครัวโรโปรีใช่ไหม! ”
คนที่พูดเป็นลูกสาวคนโตของหัวหน้าครอบครัวของตระกูลหนึ่ง แค่ว่าตระกูลพวกเขาเทียบไม่ได้กับครอบครัวโรโปรีสักนิด ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้มองข่ายซ่าด้วยสายตาที่เปล่งประกายแสง ทำให้คนสัมผัสได้ว่าข่ายซ่าแค่พยักหน้า เธอก็จะทำอะไรก็ได้เพื่อฝ่ายตรงข้ามโดยไม่ลังเลใจเลยสักนิด
“เหอะๆ ขอบคุณครับ! ”
ข่ายซ่ายังคงความสง่าสูงส่ง เหมือนผู้หญิงตรงหน้าสามารถคุยกับตัวเองก็คือความเป็นเกียรติและบารมีของฝ่ายตรงข้ามแล้ว เป็นจริงอย่างที่คาด พอได้ยินข่ายซ่ากลับพูดคุยกับตัวเอง ผู้หญิงคนนี้จึงหน้าแดงและหูแดงขึ้นมาทันที แล้วหัวใจเต้นเร็วขึ้น และยังไม่ได้สติกลับมา
“คุณชายข่ายซ่า ฉันเห็นว่าเป็นท่านตั้งแต่ที่ไกลๆ แล้ว ความสง่าผ่าเผยของท่านนี้สามารถดึงดูดความสนใจของทุกคนได้ทุกที่เลย! ”
“ฮ่าๆ ใช่ค่ะ คุณชายข่ายซ่าเป็นทายาทผู้สืบทอดตระกูล จะเหมือนคนปกติได้ยังไง! ”
แขกที่อยู่รอบๆ ต่างก็เดินอยู่ข้างหลังข่ายซ่า ในปากต่างก็พูดคำพูดที่ทำให้คนขุนลุกตลอดเวลา
ข่ายซ่าชินกับพวกนี้มานานแล้ว หลังจากที่เขาเกิดมาก็ยืนอยู่บนยอดสูงสุดของพีระมิด ทุกอย่างก็มาจากฐานะของเขาอยู่แล้วไม่ใช่หรอ?
ตอนนี้ เฉินเฟิงและเซียวเอินต่างก็เดินเข้ามา พอเทียบกับความคึกคักของข่ายซ่า ทางฝั่งเฉินเฟิงกลับดูเงียบกริบยิ่งนัก ตรงประตูมีเพียงไม่กี่คนที่เห็นว่าก่อนหน้านี้เฉินเฟิงและข่ายซ่าเกือบจะลงไม้ลงมือ ตอนนี้พวกเขายืนอยู่ตรงหน้าประตู แล้ววิจารณ์เฉินเฟิงด้วยเสียงเบา
ในสายตาของเขา เฉินเฟิงผิดใจกับข่ายซ่า กลับยังกล้ามาที่นี่ ช่างอัปยศอดสูจริงๆ
