บทที่ 751 หมาไร้เจ้าของ
กงปุ่นเหย่อู่และจั่วจู้ไปจากที่นี่ พวกเขาคาดไม่ถึงเลยว่าการแข่งขันจะจบลงแบบนี้
ตอนมาพวกเขามาด้วยความฮึกเหิม ประหนึ่งผู้กล้าที่ไม่เคยพ่ายแพ้ แต่ตอนไปกลับเหมือนหมาไร้เจ้าของเลย รีบหนีหัวซุกหัวซุน
ไม่รู้ถ้าตอนแรกพวกเขารู้ว่าผลจะเป็นแบบนี้ จะยังโอหังเหมือนตอนมาอยู่ไหม
อาเธอร์และวิลเลียมแล้วก็เติ้งนีคอยจับตาดูการแข่งขันตลอด ถึงอาเธอร์จะไม่ชอบหน้าเฉินเฟิง แต่ตอนนี้ไม่รู้ทำไมเขารู้สึกนับถือเฉินเฟิงขึ้นมา
สิ่งที่ทำให้อาเธอร์นับถือคือท่าทีที่เฉินเฟิงมีต่อเพื่อน เขาเป็นคนให้ความสำคัญกับความรักและความสัมพันธ์ คนแบบนี้ไปที่ไหนก็มีแต่คนยอมเป็นเพื่อนกับเขา เพราะเธอไม่ต้องกังวลว่าอีกฝ่ายจะแทงข้างหลังเธอ ตรงกันข้ามถ้าเธอเจอปัญหา เฉินเฟิงก็พร้อมจะช่วยเธออย่างเต็มที่ด้วย
วิลเลียมใส่หน้ากากเลยมองไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา เขาหรี่ตามองเฉินเฟิงที่ยืนอยู่บนเวทีด้วยสายตาครุ่นคิด ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
เดิมทีตอนการแข่งขันดำเนินไปได้ครึ่งทาง จั่วจู้ใช้ยาวิวัฒนายีน และยังใช้ท่าไม้ตายแบ่งคลื่น ขนาดวิลเลียมยังคิดว่าเฉินเฟิงต้องตายแน่ ตอนนั้นเขาค่อนข้างผิดหวังและเสียใจเล็กน้อย
ผิดหวังเพราะฝีมือของเฉินเฟิงดันแพ้จั่วจู้ซะงั้น ที่เสียใจเพราะเขาไม่ได้ฆ่าเฉินเฟิงกับมือ
พอถึงช่วงท้ายของการแข่ง เฉินเฟิงกลับพลิกชนะได้ ทำจั่วจู้พ่ายแพ้ไป ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินเฟิงไม่คิดฆ่าเขา จั่วจู้ป่านนี้ตายนานแล้ว วิลเลียมเก็บรายละเอียดการแข่งขันเอาไว้ทั้งหมด
เติ้งนีเองก็จับจ้องการแข่งเหมือนกัน ตั้งแต่เริ่มแข่งจนสิ้นสุด เขาเห็นได้อย่างชัดเจน เขาแอบพยักหน้า และเห็นชัดถึงการกระทำของเฉินเฟิงตั้งแต่ต้น ในขณะเดียวกันก็คิดอยากประลองฝีมือกับเฉินเฟิงดูสักยก
“ไม่พูดอะไรละกัน เฉินเฟิง ขอบคุณมาก!”
พอจั่วจู้ศิษย์อาจารย์จากไป เทียนอิงเข้ามาหาเฉินเฟิง และยกมือขึ้นคารวะพลางว่า
“พูดอะไรอย่างนั้น เป็นพี่น้องกันไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นหรอก!” เฉินเฟิงแกล้งโมโหใส่
“เสี่ยวเฟิง การกระทำของนายในวันนี้ เชื่อว่าศิษย์พี่นายรู้เข้า ต้องดีใจมากแน่ นายเป็นความภูมิใจของเขา และเป็นความภูมิใจของวงการศิลปะการต่อสู้จีน เป็นความภูมิใจของจีนด้วย!”
อู่จื่อโจวที่ยืนอยู่ข้างๆทนไม่ไหวชมเชยขึ้นมา เขาพอใจกับการประลองเมื่อกี้ของเฉินเฟิงมาก พูดได้เลยว่าเฉินเฟิงปกป้องศักดิ์ศรีของจอมยุทธ์จีนเอาไว้ และยิ่งแสดงให้เห็นถึงความภูมิใจในฐานะจอมยุทธ์จีนออกมาด้วย
“ฮะฮะฮะ พูดได้ถูกต้องเลย!”
พวกชางโป๋ ฟางเจิ้งและจีอู๋ฉางพากันพยักหน้ารัวๆ แสดงความเห็นด้วยกับคำพูดของอู่จื่อโจว
“ท่านอู่ชมมากไปแล้วครับ เฉินเฟิงไม่กล้ารับไว้หรอก!”
เฉินเฟิงส่ายหน้ารัวๆ กล่าวอย่างถ่อมตน
พวกอู่จื่อโจวรู้นิสัยเฉินเฟิงดี เลยไม่ได้พูดอะไรอีก เดินจากไปพร้อมกับเฉินเฟิงด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
“ทิฟฟานี่ มองอะไรอยู่น่ะ?”
พอพวกเฉินเฟิงออกไปจากสนามแข่ง พระสันตะปาปาโจ้ส์ที่นั่งอยู่โซนวีไอพีเอ่ยปากถามธิดาเทพแห่งพรรคทิฟฟานี่อย่างสงสัย
ธิดาเทพแห่งพรรคทิฟฟานี่ได้สติกลับมา รีบบอกว่า: “พระสันตะปาปา เมื่อกี้ท่านว่าอะไรนะคะ?”
“เฮ้อ ดูท่าเฉินเฟิงจะดึงวิญญาณเธอไปแล้วสิเนี่ย ทำให้เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดเลย!” พระสันตะปาปาโจ้ส์ถอนหายใจอย่างไม่รู้ว่าแกล้งหรือเปล่า
“คือ…ท่าน ดิฉัน…มิใช่นะคะ!”
หลังจากธิดาเทพแห่งพรรคทิฟฟานี่ได้ยินคำพูดของพระสันตะปาปา เธอก็หน้าแดงขึ้นทันที เหมือนแอปเปิ้ลแดง มือน้อยจับมุมเสื้อไว้อย่างกระอักกระอ่วน
ในภาวะกระอักกระอ่วนนี้เอง ธิดาเทพแห่งพรรคทิฟฟานี่กลอกตาไปมา และหันไปยิ้มให้กับโมดริชซึ่งเป็นเลขาธิการขององค์การศิลปะการต่อสู้ของโลกที่นั่งอยู่ข้างพลางว่า:
“เลขาธิการคะ คุณวิเคราะห์ผิดนะคะ เฉินเฟิงชนะแล้ว!”
“ฮะฮะ ใช่ครับ ธิดาเทพแห่งพรรคตามีแววมากกว่า!”
เลขาธิการโมดริชมองโจ๊ส์อย่างสงสัย ทั้งคู่พยักหน้าใส่กันเบาๆอย่างไม่ได้นัดหมาย เป็นเชิงเข้าใจความคิดของธิดาเทพแห่งพรรคทิฟฟานี่
การแข่งขันจบลงแล้ว เสียงระฆังดังขึ้น ทุกคนเริ่มทยอยออกไปรับประทานอาหารกัน
ธิดาเทพแห่งพรรคทิฟฟานี่สามารถไปดูการแข่งรอบใดก็ได้ ขอเพียงเธอพอใจ
เธอมองการแข่งหลายรอบนี้ของเฉินเฟิงแล้ว หัวใจสั่นไหว
“เฉินเฟิงเก่งจริงๆ ชนะรวดหลายนัดแล้ว!”
ในคูเรียของวาติกัน แม่ชีในชุดสีดำทนไม่ไหวรำพึงออกมา
“อืม เขาเก่งมากเลย!”
ธิดาเทพแห่งพรรคทิฟฟานี่พยักหน้า เธออดคิดถึงใบหน้าและรูปร่างของเฉินเฟิงไม่ได้
“จริงสิ บ่ายนี้จะเป็นการแข่งของอาเธอร์อัศวินเทพ ท่านจะพาดิฉันไปดูได้ไหมคะ?” แม่ชีถามด้วยสีหน้ารอคอย
“ฉันเริ่มเหนื่อยแล้ว คงไม่ไปแล้วล่ะ!”
ไม่รู้ทำไมพอธิดาเทพแห่งพรรคทิฟฟานี่คิดเปรียบเทียบเฉินเฟิงกับอาเธอร์ เธอก็หมดความสนใจไปทันที
“อะไรนะคะ?”
แม่ชีอดตกใจไม่ได้ เธอรู้ว่าอัศวินเทพอาเธอร์กำลังตามจีบธิดาเทพอยู่ และเรื่องนี้คนมากมายในพรรคต่างรู้กันดี
“ถ้าเฉินเฟิงประลองกับอาเธอร์ เธอคิดว่าใครจะชนะ?”
ในตอนนี้เองจู่ๆธิดาเทพแห่งพรรคทิฟฟานี่ก็ถามขึ้น
“แน่นอนว่าต้องเป็นอาเธอร์อัศวินเทพสิคะ ถึงเฉินเฟิงจะเก่ง แต่ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของอาเธอร์แน่ และอาเธอร์จะต้องได้เป็นแชมป์ของการแข่งนี้แน่นอน!”
แม่ชีตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
“บางทีนะ!”
ธิดาเทพแห่งพรรคทิฟฟานี่ไม่พูดอะไรอีก เหมือนไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้
การแข่งช่วงบ่ายเป็นคู่ของเติ้งนีปะทะมูเนียร์ซึ่งเป็นอาวุธลับทางทหารของอเมริกา เฉินเฟิงเองก็มาชมการแข่งเหมือนกัน
การแข่งครั้งนี้สนุกมาก ทั้งคู่สูสีกันมาก สุดท้ายเติ้งนีเอาชนะมูเนียร์ไปได้
แต่เติ้งนีรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้แสดงฝีมือออกมาทั้งหมดจริง
“เพื่อหัวโขนแชมป์นั่น ฉันไม่จำเป็นต้องสู้สุดชีวิต และต่อมาก็ยังมีการประลองกับวิลเลียมอีก!” นี่เป็นคำพูดเดิมของมูเนียร์
“มูเนียร์นี่ขี้ขลาดจริง!” ทุกคนต่างพากันโห่ร้องแสดงความไม่พอใจ
แต่มูเนียร์กลับไม่แคร์
“เฉินเฟิงจากจีน ฉันรอคอยการแข่งกับนาย และนี่เป็นการแข่งศิลปะการต่อสู้ นายเป็นคู่ต่อสู้ที่ฉันอยากประมือมากที่สุด!”
เติ้งนีบนเวทีพูดกับเฉินเฟิงที่นั่งดูการแข่งอยู่
“ฮะฮะ ดี ผมเองก็รอคอยเหมือนกัน!”
เฉินเฟิงที่อยู่ที่นั่งผู้ชมยืนขึ้นพลางยิ้มให้ เขารู้สึกได้ถึงความอยากเอาชนะและความนับถือไร้รูปร่างของเติ้งนี
เติ้งนีเป็นพวกสนใจแค่ศิลปะการต่อสู้ เขาหวังจะได้ประมือกับเฉินเฟิง และยังเคารพนับถือเฉินเฟิงด้วย
เฉินเฟิงเองก็ใช่ เขารู้สึกดีกับนิสัยร่าเริงตรงไปตรงมาของเติ้งนีมาก ดังนั้นเลยยอมรับคำท้าทายของอีกฝ่าย
ระดับพวกเขาน่ะ ถ้าไม่ใช่ศึกประลองความเป็นความตาย การประมือประลองเพื่อแลกเปลี่ยนวิชากันน่ะเป็นเรื่องดี สามารถเพิ่มพูนความเข้าใจความรู้ในการประลองได้
เฉินเฟิงรับคำท้าเติ้งนี จากนั้นเติ้งนียิ้มพลางเดินออกไป ส่วนเฉินเฟิงนั่งแถวที่นั่งคนดูเตรียมตัวรอดูการประลองของอาเธอร์และล็อกฟ์สะกีซึ่งเป็นอาวุธลับของรัสเซีย
เพราะยังเหลือเวลาอีกหนึ่งชม.กว่าจะเริ่มการแข่งขัน เพื่อไม่ให้ผู้ชมรอจนเบื่อ องค์การศิลปะการต่อสู้เลยปล่อยดนตรีฮึกเหิมเมามันส์ออกมาสร้างบรรยากาศ บนจอภาพยังมีภาพไปมา ซึ่งภาพของเฉินเฟิงปรากฏขึ้นหลายครั้ง เขากลายเป็นหัวข้อฮอตฮิตในการแข่งครั้งนี้ไปแล้ว
แต่ว่าเฉินเฟิงก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เขาเอาแค่ครุ่นคิดถึงการประลองเมื่อกี้ของเติ้งนีและมูเนียร์
มูเนียร์สมเป็นอาวุธลับทางทหารจริงๆ อานุภาพทำลายล้างของเขาแรงมาก เรียกได้ว่าท่าเดียวจัดการคู่ต่อสู้ ทั้งมั่นคง แม่นยำและร้ายกาจ
