คำอธิบายนี้เฉินเฟิงไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย แต่บางทีหากเขาได้เป็นมหาปรมาจารย์แล้วก็คงจะได้สัมผัสมันเอง
จากนั้นชิงจือก็กล่าวอธิบายต่อ
“แต่ด้วยความกระจัดกระจายของศิลปะการต่อสู้เก่าแก่ทำให้การก้าวหน้าของเหล่าผู้ไล่ตามเริ่มถดถอย และค่อยๆ หยุดชะงักลงไป ซึ่งในช่วงเวลานั้นเพื่อที่จะแยกแยะความแตกต่างระหว่างศิลปะการต่อสู้ในตอนนั้นและปัจจุบันจึงได้มีการขนานนามช่วงเวลานั้นว่าเป็นยุคศิลปะการต่อสู้เก่าแก่ และเมื่อเอายุคศิลปะการต่อสู้เก่าแก่มาเปรียบเทียบก็เป็นเหมือนกับระบบต่างๆ ในยุคปัจจุบันนี้ ซึ่งความแตกต่างของทั้งสองมีสัญลักษณ์สำคัญอยู่อย่างหนึ่ง”
“การเดินทางของพระรัตนตรัย”
ประวัติศาสตร์ในส่วนนี้เฉินเฟิงเคยได้ยินมาก่อน เรื่องนี้มีการแผ่ขยายมาจากเปอร์เซีย อินเดีย เข้าสู่ประเทศทางตะวันตกจนมีผลกระทบอย่างรวดเร็วต่อศิลปะการต่อสู้ในที่ราบตอนกลาง และที่สำคัญไปกว่านั้นทั้งหมดนี้เป็นการสืบทอดมาจากพระพุทธศาสนาอีกด้วย เช่นเดียวกับวัดเส้าหลินที่เรียนรู้จนกลายเป็นสถานที่ของผู้เชี่ยวชาญในศิลปะการต่อสู้ จนเหล่านักต่อสู้ล้วนให้ความเคารพว่าเป็นต้นแบบทางศิลปะการต่อสู้
แต่ว่าทั้งหมดนี้เดิมทีไม่ได้มีการเริ่มต้นมาจากพื้นที่ราบตอนกลาง ดังนั้นหลังจากมีการเข้าสำรวจพื้นที่แห่งศิลปะต่อสู้ดั้งเดิม จึงทำให้เกิดการบูรณาการและการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น ทำให้ค่อยๆ มีการสืบทอดศิลปะการต่อสู้ในแบบปัจจุบัน
ชิงจือพยักหน้า
“ใช่แล้ว ฉะนั้นความเกี่ยวข้องกับสิบสองเม็ดบัวพระพุทธเจ้านั้นจึงเป็นความลับสุดยอดของศิลปะการต่อสู้ในแบบปัจจุบันนี้”
“มันมีความเกี่ยวข้องกับต้าถงด้วยงั้นหรอ？” เฉินเฟิงถามอีกครั้ง
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่ตามที่ได้มีการสืบขานกันมาคือหากได้ครอบครองสิบสองเม็ดบัวพระพุทธเจ้าแล้วก็จะรู้จักต้าถงไปโดยปริยายเอง ทั้งยังสามารถเข้าสู่ดินแดนแห่งความกลมกลืนของสวรรค์และโลก และทั้งหมดนี้ก็คือความลับที่พวกเราเหล่ามหาปรมาจารย์ต้องพยายามปกป้องเอาไว้”
“ในเมื่อมีสิบสองเม็ดบัวพระพุทธเจ้าแล้ว พวกคุณทำไมถึงไม่เข้าไปค้นหาความลับที่มันมีอยู่ข้างในนั้น แต่กลับแยกมันมาปกป้องกันคนละเม็ดแบบนี้ด้วยล่ะ และทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าในนั้นมีของล้ำค่าซ่อนอยู่กลับยังอดทนไม่เข้าไปแตะต้องมันอีก” เฉินเฟิงถามด้วยความสงสัย
แต่ว่าชิงจือกลับไม่ให้คำตอบใดๆ ราวกับว่าสิ่งที่เธอพูดไปทั้งหมดนั้นได้อธิบายข้อสงสัยของเฉินเฟิงไปหมดแล้ว และสิ่งที่เธอต้องการรู้มากที่สุดก็คือตอนนี้เม็ดบัวของชายชราหยางไปอยู่ที่ไหนแล้ว
เฉินเฟิงที่เห็นแบบนั้นก็ไม่คิดที่จะปกปิดอะไร เขาจึงได้บอกคำพูดที่หยางสิงอี้ได้บอกกับเขาให้กับชิงจือ
“คิดไม่ถึงเลยว่าเต้าสวนจะยังมีชีวิตอยู่ ตึกไห่สือช่างใจกล้าแม้แต่เต้าสวนยังกล้ารับเอาไว้”
แน่นอนว่าชิงจือเข้าใจความหมายในประโยคนั้น ในขณะที่เฉินเฟิงที่อยากจะถามให้เข้าใจ แต่ชิงจือราวกับว่าไม่อยากจะสนใจเขาอีกต่อไปแล้ว
สำหรับเรื่องของตึกไห่สือและเต้าสวนอะไรนั่น เฉินเฟิงรู้สึกว่าตอนนี้ยังไม่จำเป็นต้องรีบร้อนเฟ้นหาคำตอบ เพราะสถานที่ต่อไปของชิงจือก็คงจะไม่พ้นจากตึกไห่สือแน่นอน ดังนั้นรอจนขับรถเข้าสู่ถนนใหญ่ เฉินเฟิงจึงได้ถามขึ้นมา
“พวกเราต้องไปตึกไห่สือใช่หรือเปล่า？”
แต่ว่าชิงจือกลับบอกชื่อสถานที่ที่เฉินเฟิงไม่รู้จักอีกครั้ง
“หอเทียนเสี้ย”
เฉินเฟิงมองไปยังชิงจือด้วยความสงสัย อยากให้เธออธิบายเรื่องนี้ให้ชัดเจน แต่ดูเหมือนว่าเธอคนนี้จะเป็นผู้หญิงที่หากสามารถพูดให้น้อยลงได้ เธอจะไม่มีทางพูดอะไรเกินจำเป็นกว่านั้นเด็ดขาด
เฉินเฟิงจึงต้องถามเอาคำตอบเองเท่านั้น “แล้วหอเทียนเสี้ยเป็นที่แบบไหน？”
แต่ในตอนที่เฉินเฟิงยังไม่ทันได้คำตอบก็มีรถซูเปอร์คาร์สีแดงคันหนึ่งขับไล่ตามเขามาจากด้านหลัง รถคันนั้นขับแซงขึ้นไปจอดลงตรงหน้ารถของเฉินเฟิงเพื่อบังคับให้เขาจอดรถอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
เมื่อสักครู่นี้เขาเหลียวหันไปมองชิงจือเลยทำให้ตอนที่หันหน้ากลับมา ข้างหน้าก็มีรถซูเปอร์คาร์คันหนึ่งจอดขวางหน้าเขาแล้ว เขาจึงรีบหักพวงมาลัยรถหลบไปอีกทางทันที ก่อนจะเหยียบเบรกจนสุด
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงชนเข้ากับราวกั้นถนนอย่างเลี่ยงไม่ได้
รอจนกระทั่งทุกอย่างจบลง เฉินเฟิงที่รู้สึกเจ็บแค่ตรงบริเวณข้อมือ โดยส่วนอื่นๆ ของร่างกายไม่ได้เป็นอะไรมาก เขาจึงหันไปดูอาการของชิงจือ
ชิงจือหันมามองเขาด้วยสายตาขุ่นเคืองราวกับกำลังบอกว่าเขานั้นขับรถไม่ระวัง
เฉินเฟิงเองก็รู้สึกเอือมระอา แต่เมื่อเห็นว่าชิงจือไม่น่าจะเป็นอะไร เขาจึงโล่งอกขึ้นมาทันที
แต่ว่ารถซูเปอร์คาร์สีแดงที่จอดอยู่ขวางทางพวกเขา ไม่ว่าอย่างไรเฉินเฟิงก็ไม่มีทางปล่อยไปเด็ดขาด
เขาเดินลงจากรถพร้อมกับเดินไปข้างหน้าเตรียมตัวที่จะจัดการเรื่องนี้ และดูเหมือนอีกฝ่ายจะเห็นเฉินเฟิงเดินลงมาจากรถ เขาจึงลงมาจากรถด้วยเช่นกัน
คนที่เดินลงมาเป็นชายหนุ่มท่าทางเป็นผู้ดีคนหนึ่ง แต่เมื่อย้อนคิดถึงการกระทำของเขาแล้ว เฉินเฟิงรู้สึกว่าเขาไม่มีความเป็นผู้ดีอะไรเลยแม้แต่น้อย
เมื่อเดินไปถึงหน้าของเขาคนนั้น เฉินเฟิงยังไม่ทันได้เอ่ยปากอะไร เขาก็ชิงพูดออกมาก่อน
“คุณคือเฉินเฟิงสินะครับ？”
เฉินเฟิงตอบกลับอย่างไม่เกรงใจ
“มาตามหาบรรพบุรุษนายทำไมไม่ทราบ？”
ถึงจะถูกต่อว่า แต่เขาคนนั้นกลับไม่โกรธเคืองเลย แถมยังยิ้มกลับเบาๆ
“อย่างนั้นก็ถูกคนแล้ว ช่วยไปกับผมหน่อย”
เฉินเฟิงตอกกลับทันที
“ไปกับคุณ？ผมไม่รู้จักคุณ และก็ไม่อยากไปกับคุณด้วย ตอนนี้ผมแค่อยากจะต่อยหน้าคุณสักหมัดเท่านั้น”
เขาพูดไปพลางพุ่งเข้าไปหวังจะต่อยหน้าของอีกฝ่ายทันที ถึงจะไม่สามารถเอาเขาให้ถึงตายได้ แต่อย่างน้อยการทำให้เขาบาดเจ็บก็นับว่ายังพอจะทำได้
แต่หมัดที่เขาส่งออกไป อีกฝ่ายกลับหลบตัวได้ทันเสียอย่างนั้น
“ผมรู้ว่าคุณนั้นร้ายกาจ ผมคงจะสู้กับคุณไม่ได้ แต่ผมแค่คิดว่าถ้าคุณไม่ไปกับผม คุณอาจจะต้องเสียใจ”
เฉินเฟิงไม่รอให้เขาได้พูดจบก็สะบัดหมัดออกไปอีกครั้งแล้ว เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายก็เคยฝึกวิชาต่อสู้มาบ้าง ครั้งนี้เฉินเฟิงจึงไม่ใช้เวลาคิดอะไรเลย
หมัดนั้นเสยใต้คางของเขาขึ้นไป จากนั้นเฉินเฟิงก็รีบเปลี่ยนการเคลื่อนไหวทันที เดิมทีเขาไม่คิดอยู่แล้วว่าการออกหมัดครั้งนี้จะโดนเป้าหมายอย่างจัง จึงรีบต่อยเข้าไปที่หน้าอกของอีกฝ่าย แล้วตามด้วยอีกหมัดเสริมเข้าไปอีก
ทำให้ชายคนนั้นที่พยายามเอียงตัวเพื่อหลบหมัดของเฉินเฟิงล้มลงไปกับพื้นทันที
เฉินเฟิงที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขาพร้อมกับพูดขึ้นมา “ตอนนี้ผมเริ่มจะหายโมโหแล้ว เรื่องที่คุณพูดเมื่อคุณสามารถพูดใหม่อีกทีได้แล้ว”
ที่จริงอีกฝ่ายจะพูดเรื่องเมื่อกี้นี้อีกครั้งหรือเปล่า เฉินเฟิงไม่คิดจะสนใจอยู่แล้ว
แต่ด้วยความที่เรื่องนี้อาจมีความจำเป็น ชายผู้ดีคนนั้นจึงพยายามกุมหน้าอกของตัวเองเอาไว้แล้วพูดอีกครั้ง
“มีคนอยากพบกับคุณ และถ้าหากคุณไม่ไป เรื่องการเคลื่อนไหวของคุณจะถูกแจ้งไปยังสำนักเทียนซานโดยเร็วที่สุด”
เฉินเฟิงพูดออกมาด้วยความเย็นชา “คิดจะขู่ผมงั้นหรอ？”
อีกฝ่ายเพียงแต่กุมหน้าอกเอาไว้ไม่กล้าพูดอะไรออกมา
เฉินเฟิงที่เห็นแบบนี้จึงพูดขึ้นมาอีกครั้ง
“คุณก็คงจะเป็นแค่ตัวส่งสารสินะ ผมไม่คิดจะเอาเรื่องกับคนแบบคุณหรอก พาผมไปหาเขาคนนั้น ผมอยากจะเห็นว่าเขาเป็นใครกันแน่”
จากนั้นเขาก็เดินกลับไปที่รถ
เฉินเฟิงเอ่ยปากบอกโดยที่ชิงจือไม่ได้ถามอะไรทั้งนั้น
“ไม่รู้ว่าใครกำลังตามหาผมอยู่ ผมคงต้องไปจัดการซะหน่อย ถ้าเกิดว่าคุณไม่อยากจะไปด้วย ผมจะส่งคุณยังเมืองใกล้ๆ นี้ก่อน”
ชิงจือถาม “คุณจะใช้เวลานานเท่าไหร่”
“ไม่รู้ อีกฝ่ายเป็นใครผมยังไม่รู้เลย ต้องไปดูเท่านั้นจากนั้นค่อยว่ากันอีกที”
“ฉันไม่อยากให้มันวุ่นวาย รอให้คุณเสร็จธุระ พวกเราก็ออกเดินทางเลยจะดีกว่า”
ทางด้านชายคนนั้นที่ล้มอยู่กับพื้นพยายามลุกขึ้นมาอย่างยากลำบาก ถึงจะถูกเฉินเฟิงทำร้ายไปทีหนึ่ง แต่เขายังคงนำทางให้กับเฉินเฟิง นับว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังเขาให้การสั่งสอนผู้อยู่ใต้บัญชาได้ดีทีเดียว
รถซูเปอร์คาร์เริ่มขยับอีกครั้ง และเพื่อที่จะรักษาระดับความเร็วของเฉินเฟิง เขาเลยขับรถไม่เร็วมาก
ในขณะที่ขับรถตามเขาไปก็ย้อนกลับมายังทางเดินและผ่านหมู่บ้านที่เพิ่มขับรถออกมาเมื่อสักครู่นี้ ก่อนจะขับรถต่อไปตามถนนจากนั้นก็เข้าสู่ถนนเล็กๆ เส้นหนึ่ง
ถึงแม้ว่าถนนเส้นนี้จะเลี้ยวเข้ามาจากถนนใหญ่ แต่กลับมีความกว้างที่ไม่ได้ด้อยไปกว่าถนนใหญ่เลย ซึ่งตรงสุดถนนเส้นนี้มีวิลล่าหลังหนึ่งตั้งอยู่พอดี และจากการคำนวณของเฉินเฟิงแล้วคนที่เขาจะต้องไปเจอจะต้องอยู่ที่นี่แน่นอน
แม้จะบอกว่าอีกฝ่ายอยากจะเจอกับเฉินเฟิง แค่ตอนนี้ที่เฉินเฟิงไปถึงกลับต้องนั่งรออยู่ในห้องรับแขกเป็นพักใหญ่เลยทีเดียวกว่าเฉินเฟิงจะได้พบกับอีกฝ่าย
ชายชราถือไม้เท้าพยุงตัวเองค่อยๆ เดินลงมาตามบันได พร้อมกับมีหญิงสาวคนหนึ่งเดินตามหลังลงมา พร้อมกับในมือถือของบางอย่างที่ถูกคลุมเอาไว้ ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในนั้น
เฉินเฟิงนั่งอยู่ตรงนั้นโดยไม่คิดว่าจะต้องยืนขึ้นเพื่อให้การเคารพการมาของอีกฝ่ายเลย
