ตอนที่ 1259 บุญคุณ
“ตอนนี้ต้าโจวกับต้าเยี่ยนแตกหักกันเพราะเรื่องนี้แล้ว จักรพรรดินีแห่งต้าโจวสนิทและรักใคร่กับน้องชายแท้ๆ ของตัวเองมาก นางยอมทิ้งลูกที่เพิ่งคลอดของตัวเองเดินทางมาช่วยน้องชายถึงซีเหลียงแสดงว่านางโมโหต้าเยี่ยนมาก!” แม่ทัพชราชุยซานจงนึกถึงอีกเรื่องขึ้นมาได้ เขาหัวเราะออกมาเบาๆ “ทว่า กระหม่อมรู้มาว่าตอนที่ต้าเยี่ยนและต้าโจวร่วมมือกันทำสงครามกับเทียนเฟิ่ง ต้าโจวแบ่งผลประโยชน์ที่ได้จากสงครามให้ต้าเยี่ยนมากกว่าทุกครั้งเพราะต้าเยี่ยนขาดแคลนทหารและเสบียง!”
แม่ทัพชราชุยซานจงหันกลับไปมองหลี่เทียนเจียว “ฝ่าบาททรงลองคิดดูสิพ่ะย่ะค่ะ ต้าโจวปฏิบัติต่อต้าเยี่ยนดีถึงเพียงนี้ ทว่า ต้าเยี่ยนกลับแทงข้างหลังพวกเขา ผู้ใดจะไม่โกรธบ้างพ่ะย่ะค่ะ”
“ดังนั้นจักรพรรดินีแห่งต้าโจวถูกความโกรธครอบงำจนเสียสติ นางทอดทิ้งลูกที่เพิ่งคลอดออกมาเดินทางมายังซีเหลียงอย่างไม่ใยดีด้วยความวู่วาม…” หลี่เทียนเจียวรู้สึกไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้รับรายงาน
แม่ทัพชราชุยซานจงส่ายหน้า “จักรพรรดินีแห่งต้าโจวต้องพิโรธแน่นอน ทว่า นางไม่ใช่คนวู่วาม นางยกทัพมายังซีเหลียงพร้อมกับส่งให้ทหารบุกไปประชิดชายแดนต้าเยี่ยน นางต้องการทำลายล้างซีเหลียงให้ดับสูญ จากนั้นขังกองทัพหลักของต้าเยี่ยนสองกองทัพซึ่งนำโดยอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนและแม่ทัพเซี่ยสวินไว้ที่ซีเหลียง จากนั้นให้กองทัพต้าโจวที่ประชิดอยู่ที่ชายแดนต้าเยี่ยนบุกโจมตีต้าเยี่ยนให้ราบคาบพ่ะย่ะค่ะ”
หลี่เทียนเจียวเข้าใจเรื่องทุกอย่างขึ้นมาทันทีที่แม่ทัพชราชุยซานจงอธิบาย นางรีบโค้งกายคำนับแม่ทัพชราชุยซานจง “ท่านแม่ทัพชราเก่งมาก”
แม่ทัพชราชุยซานจงรีบเอนกายหลบการคำนับจากหลี่เทียนเจียว จากนั้นคำนับตอบ “กระหม่อมไม่ได้เก่งพ่ะย่ะค่ะ! ผู้ที่เก่งจริงๆ คือจักรพรรดินีแห่งต้าโจวผู้นั้นต่างหาก ฝ่าบาท…ตอนนี้ทรงทราบแล้วหรือไม่พ่ะย่ะค่ะว่าซีเหลียงกำลังเผชิญกับศัตรูเช่นไรอยู่”
แม้ก่อนหน้านี้หลี่เทียนเจียวจะนับถือไป๋ชิงเหยียน ทว่า ในฐานะจักรพรรดินีเหมือนกันนางไม่คิดว่านางด้อยไปกว่าไป๋ชิงเหยียน นางคิดว่าซีเหลียงเน่าเฟะตั้งแต่ตอนที่มอบให้นางดูแลแล้ว นางทำเต็มที่ที่สุดแล้ว
ทว่า ตอนนี้นางรู้แล้วว่าจักรพรรดินีแห่งต้าโจวเก่งกาจกว่านาง อย่างน้อยไป๋ชิงเหยียนก็เก่งเรื่องการทำสงครามมากกว่านาง
“ดังนั้นแม่ทัพชราชุยซานจงคิดว่าพวกเราควรรอให้จักรพรรดินีแห่งต้าโจวเดินทางมาถึงซีเหลียงก่อน จากนั้นพวกเราค่อยยอมตกเป็นรัฐบรรณาการของต้าโจวอย่างนั้นหรือ! ต่อมาพวกเราค่อยส่งตัวไป๋ชิงอวี๋คืนให้ต้าโจว จากนั้นยุแยงความสัมพันธ์ระหว่างต้าเยี่ยนกับต้าโจวให้พวกเขาทำสงครามกันเองใช่หรือไม่” หลี่เทียนเจียวเอามือทั้งสองข้างไขว้หลัง “พวกเราสามารถไปพบอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนก่อนที่จักรพรรดินีแห่งต้าโจวจะเดินทางมาถึงซีเหลียง บอกเขาว่าซีเหลียงยินดีกลายเป็นรัฐบรรณาการของเขาเพื่อความปลอดภัยของซีเหลียง”
แม่ทัพชราชุยซานจงพยักหน้า “ไม่ว่าจะเป็นต้าเยี่ยนหรือต้าโจว เมื่อพวกเขาทำลายซีเหลียงสำเร็จแล้ว หากพวกเขาต้องการรวบรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่งพวกเขาต้องหันมาสู้รบกันเอง แต่ไรมาแคว้นที่อ่อนแอมักรวมตัวกันต่อต้านแคว้นที่แข็งแกร่งกว่า แทนที่พวกเขาจะเสียเวลาและแรงมาทำลายแคว้นซีเหลียงที่ใกล้จะดับสูญอยู่แล้วไม่สู้เอาเวลาไปทำสงครามกับแคว้นที่แกร่งกว่าอีกแคว้นหนึ่งดีกว่า ขอเพียงพวกเขาทั้งสองแคว้นต่างมีความคิดเช่นนี้ซีเหลียงจึงจะมีหนทางรอดพ่ะย่ะค่ะ”
“แม่ทัพชราคิดจะทำเช่นไร” หลี่เทียนเจียวถาม
“กระหม่อมอยากไปพบอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนตอนนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ” แม่ทัพชราชุยซานจงกล่าว
“ทำตามแผนของแม่ทัพชราได้เลย” หลี่เทียนเจียวกล่าว
เมื่อมองส่งแม่ทัพชราชุยซานจงจากไปเรียบร้อยหลี่เทียนเจียวจึงกล่าวขึ้น “ถ่ายทอดคำสั่งให้คนซีเหลียงที่ซ่อนตัวอยู่ตามที่ต่างๆ ว่าหากซีเหลียงพ่ายแพ้ขึ้นมาจริง หากข้าเสียชีวิตลงจงทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยหลี่เทียนฟู่ออกมาให้ได้”
สิ้นเสียงของหลี่เทียนเจียวนางเห็นโคมไฟเหนือศีรษะแกว่งเล็กน้อยราวกับเมื่อครู่นางพึมพำกับตัวเองเท่านั้น
หากแผนของแม่ทัพชราชุยซานจงล้มเหลว หากสุดท้ายต้าโจวและต้าเยี่ยนยังเลือกที่จะบุกโจมตีเมืองหลวง…
แม้หลี่เทียนเจียวจะรู้ว่าทางลับอยู่ที่ตำหนักใด ทว่า นางไม่รู้ตำแหน่งที่แน่นอน
ถึงแม้นางจะรู้ตำแหน่งที่แน่นอน ทว่า หลี่เทียนเจียวหยิ่งทะนงในความเป็นพรรดินีแห่งซีเหลียง นางไม่มีทางหนีเอาตัวรอดไปแล้วปล่อยให้ซีเหลียงดับสูญแน่นอน
หากซีเหลียงดับสูญ นางจะพลีชีพไปพร้อมแคว้น ให้หลี่เทียนฟู่มีชีวิตต่อไปก็แล้วกัน!
ให้สายเลือดของราชวงศ์ซีเหลียงยังคงอยู่ต่อไป นางหวังว่าหลี่เทียนฟู่จะใช้ชีวิตสงบสุขในฐานะคนธรรมดาไปตลอดชีวิต อย่าเอาแต่นึกถึงขันทีที่เสียชีวิตไปแล้วผู้นั้นอีก นี่คือสิ่งสุดท้ายที่พี่สาวอย่างนางจะทำเพื่อน้องสาวอย่างหลี่เทียนฟู่ได้แล้ว
ขณะที่เซียวหรงเหยี่ยนกำลังเตรียมการให้พร้อมสำหรับเรื่องคืนนี้ สายลับที่เขาส่งไปจับตาดูความเคลื่อนไหวของอวิ๋นจิงกลับมารายงานว่าแม่ทัพชราชุยซานจงกำลังออกจากเมืองตรงมายังค่ายทหารของต้าเยี่ยน
เซียวหรงเหยี่ยนรีบถ่ายทอดคำสั่งให้หยุดเตรียมการทุกอย่าง จากนั้นขี่ม้ามุ่งไปทางเมืองอวิ๋นจิงทันที
เซียวหรงเหยี่ยนพบแม่ทัพชราชุยซานจงระหว่างทาง แม่ทัพชราชุยซานจงกล่าวยิ้มๆ “กองทัพต้าเยี่ยนได้รับข่าวเร็วเสียจริง!”
เซียวหรงเหยี่ยนซึ่งนั่งอยู่บนหลังม้าควบม้าไปด้านหน้าเล็กน้อย เขายกมือคารวะแม่ทัพชราชุยซานจง จากนั้นกล่าวยิ้มๆ “แม่ทัพชราชุยจะไปหาข้าที่ค่ายทหารต้าเยี่ยนอย่างนั้นหรือ”
“ใช่แล้ว ข้าได้ยินว่าต้าโจวยกทัพไปประชิดชายแดนต้าเยี่ยนแล้ว ข้าจึงตั้งใจมาพบอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนเพื่อเจรจาเรื่องการยอมเป็นรัฐบรรณาการของต้าเยี่ยน!” แม่ทัพชราชุยซานจงกล่าวยิ้มๆ “ข้านำเหล้ามาด้วย หากอ๋องเก้าไม่รังเกียจ ดื่มเป็นเพื่อนข้าสักหน่อยได้หรือไม่…”
“แม่ทัพชราชุยให้เกียรติข้า หรงเหยี่ยนย่อมดื่มด้วยแน่นอน” เซียวหรงเหยี่ยนลงจากหลังม้า
บ่าวรับใช้ของแม่ทัพชราชุยซานจงนำเบาะรองนั่งและโต๊ะตัวเล็กมาด้วย ทั้งสองคนนั่งเผชิญหน้ากัน
“อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนรู้เรื่องที่จักรพรรดินีแห่งต้าโจวเดินทางมาที่ซีเหลียงทั้งๆ ที่เพิ่งคลอดลูกและส่งทหารไปประชิดชายแดนต้าเยี่ยนแล้วใช่หรือไม่ อ๋องเก้าคิดจะทำเช่นไร” แม่ทัพชราชุยซานจงยกเหล้าที่วางอุ่นอยู่บนเตามารินให้ตัวเองและเซียวหรงเหยี่ยน
เปลวไฟส่องใบหน้าของเซียวหรงเหยี่ยนให้เห็นอย่างริบหรี่ ชายหนุ่มกล่าวยิ้มๆ “พอได้ยินมาบ้าง”
แม่ทัพชราชุยซานจงวางกาเหล้าลงบนเตาตามเดิม จากนั้นกล่าวขึ้นช้าๆ “ต้าเยี่ยนและต้าโจวล้วนเป็นแคว้นที่มีปณิธานยิ่งใหญ่ พวกท่านล้วนอยากรวบรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่ง! แม้จักรพรรดินีแห่งต้าโจวจะเป็นสตรี ทว่า นางคือวีรสตรีแห่งยุค นางโดดเด่นและเก่งกาจกว่าบุรุษอย่างพวกข้าหลายเท่านัก แน่นอนว่านางโหดเหี้ยมกว่าพวกข้าอีกด้วย มิเช่นนั้นนางคงไม่ทอดทิ้งลูกที่เพิ่งคลอดออกมาเพื่อเดินทางมายังซีเหลียงเช่นนี้…”
เซียวหรงเหยี่ยนไม่กล่าวสิ่งใด เขามองไปทางแม่ทัพชราชุยซานจงนิ่ง
แม่ทัพชราชุยซานจงยกเหล้าขึ้นจิบเล็กน้อย จากนั้นกล่าวต่อ “ต้าโจวถูกต้าเยี่ยนแทงข้างหลัง ทว่า จักรพรรดินีแห่งต้าโจวที่โมโหจนทอดทิ้งลูกที่เพิ่งเกิดเดินทางมายังซีเหลียงกลับไม่ยกทัพบุกไปโจมตีแคว้นต้าเยี่ยนทันที เหตุใดนางจึงสั่งให้ทหารยกทัพไปประชิดชายแดนต้าเยี่ยนเฉยๆ กัน นั่นก็เพราะนางต้องการให้อ๋องเก้าอย่างท่านเข้าใจว่านางยังนึกถึงบุญคุณที่ท่านยกทัพไปช่วยเหลือนางที่เมืองเจียงจือ เช่นนี้อ๋องเก้าและแม่ทัพเซี่ยสวินจะได้ไม่ยกทัพย้อนกลับไปช่วยเหลือต้าเยี่ยน!”
เซียวหรงเหยี่ยนหัวเราะออกมาเบาๆ เขายกเหล้าขึ้นจิบเล็กน้อย จากนั้นฟังแม่ทัพชราชุยซานจงกล่าวต่อโดยไม่กล่าวสิ่งใดตอบทั้งสิ้น แม่ทัพชราชุยซานจงผู้นี้มีวาทศิลป์เก่งกาจยิ่งนัก เขาเกือบหลงเชื่อแล้ว…
ตอนที่ 1255 ช่วยคนสุดกำลัง
เมื่อเซียวหรงเหยี่ยนรู้ว่าไป๋ชิงเหยียนทำลงไปทั้งหมดเพราะต้องการให้พี่สะใภ้ไทเฮาแห่งต้าเยี่ยนเลิกทำให้เขาลำบากใจเพราะนางเข้าใจว่าไป๋ชิงเหยียนแตกหักกับเขาเพราะน้องชายแล้ว เมื่อเซียวหรงเหยี่ยนรู้ว่าไป๋ชิงเหยียนทำทุกอย่างเพื่อปูทางสำหรับวันที่สองแคว้นรวมเป็นหนึ่ง ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาในใจของเซียวหรงเหยี่ยนทันที
เดิมทีพี่สะใภ้ของเขาควรเป็นคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด ทว่า ตอนนี้เขาและภรรยากลับต้องมาแสดงละครตบตาให้คนที่พี่สะใภ้ส่งมาจับตาดูเขาได้เห็น
ไป๋ชิงเหยียนบอกให้เซียวหรงเหยี่ยนดูแลตัวเองให้ดีเพื่อนางกับลูก อย่าปล่อยให้ตัวเองบาดเจ็บ พยายามแสดงละครว่าพวกนางแตกหักกันจริงต่อหน้าไทเฮาแห่งต้าเยี่ยนให้สมจริงที่สุด
เมื่ออ่านถึงตรงนี้เซียวหรงเหยี่ยนหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างอดไม่ได้
ไป๋ชิงเหยียนเอ่ยถึงเยว่สือในช่วงท้ายของจดหมาย นางบอกว่าครั้งนี้นางทำให้เยว่สือเสียใจ ทว่า แม้เยว่สือจะเป็นคนมีวรยุทธเก่งกาจแต่เขาเป็นคนใสซื่อเกินไป เขาแสดงความรู้สึกทุกอย่างผ่านทางสีหน้าของตัวเองดังนั้นนางจึงปิดบังไม่ให้เยว่สือรู้เรื่องนี้ นางกำชับให้เซียวหรงเหยี่ยนบอกให้เยว่สือควบคุมสีหน้าและอาการของตัวเองให้ดี
เซียวหรงเหยี่ยนอ่านจดหมายของไป๋ชิงเหยียนซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายรอบ เขารู้สึกเหมือนก้อนหินก้อนใหญ่ที่กดทับอยู่ในใจของเขาถูกยกออกไปแล้ว เขาดีใจที่ไป๋ชิงเหยียนเชื่อว่าเขาจะช่วยไป๋ชิงอวี๋ออกมาได้
“นายท่าน…คุณหนูใหญ่บอกว่าอย่างไรบ้างขอรับ” เยว่สือเอ่ยถามเสียงเบา
แม้เซียวหรงเหยี่ยนจะไม่อยากทำลายจดหมายฉบับนี้ ทว่า เขาเก็บมันไว้ไม่ได้ เขาลูบลายมือของไป๋ชิงเหยียนในจดหมายเบาๆ อีกครั้ง จากนั้นจุดไฟเผาจดหมายด้วยตัวเอง เสร็จแล้วจึงหันไปกล่าวกับเยว่สือ “เจ้าต้องทำเหมือนข้าไม่ได้รับจดหมายฉบับนี้ ควรทำสิ่งใดก็ทำตามเดิม อย่าให้ผู้อื่นจับพิรุธได้เด็ดขาด!”
เยว่สือพยักหน้า “นายท่านไม่ต้องเป็นห่วงขอรับ องครักษ์ไป๋สั่งข้าไว้แล้วขอรับ”
ขณะที่ทั้งสองคนกำลังสนทนากันอยู่ องครักษ์ลับที่เซียวหรงเหยี่ยนส่งไปสืบข่าวในเมืองอวิ๋นจิงในคืนวันที่ไป๋ชิงอวี๋ถูกจับตัวไปก็กลับมารายงานพอดี
“นายท่าน!” องครักษ์ลับซึ่งร่างเปียกโชกสวมเสื้อคลุมที่สหายมอบให้คุกเข่าอยู่หน้ากระโจมของเซียวหรงเหยี่ยนโดยที่น้ำยังคงหยดจากเสื้อผ้าไม่หยุด
เซียวหรงเหยี่ยนเห็นจึงรีบลุกขึ้นพลางเอ่ยสั่งเยว่สือ “ไปนำเตาผิงและเสื้อผ้าแห้งมา!”
องครักษ์ลับลุกขึ้นยืนเตรียมทำความเคารพอีกครั้ง ทว่า ถูกเซียวหรงเหยี่ยนห้ามไว้ก่อน “ไม่ต้องมากพิธี”
ในกระโจมของเซียวหรงเหยี่ยนไม่มีเตาผิง การจุดเตาผิงให้อุ่นต้องใช้เวลาอีกสักพักดังนั้นเซียวหรงเหยี่ยนจึงรินน้ำชาร้อนให้องครักษ์ลับก่อน
“นายท่าน ตอนนี้คนของเราเข้าไปในเมืองอวิ๋นจิงได้หมดแล้วขอรับ พวกเขาหาสถานที่ขังตัวกองทัพไป๋พบแล้ว พวกเขาจับเป็นทหารกองทัพไป๋ไปขังไว้ที่คุกใหญ่ทั้งหมด ให้น้ำดื่มทุกวัน ทว่า ให้อาหารเพียงนิดเดียวขอรับ” องครักษ์ลับกล่าวเสียงสั่นระริกด้วยความหนาว “ไม่ให้พวกเขาหิวตาย ทว่า ไม่มีแรงหนีไป! ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้เฝ้าระวังอย่างเข้มงวดขอรับ”
ไม่นานเยว่สือจึงให้คนนำเตาผิงเข้ามาในกระโจม จากนั้นนำเสื้อผ้าสะอาดของตัวเองไปให้องครักษ์ลับ
“เจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้านในก่อนเถิด เสร็จแล้วค่อยออกมารายงานต่อ” เซียวหรงเหยี่ยนชี้ไปทางด้านหลังฉากกั้น
องครักษ์ลับยื่นมือที่เขียวซีดไปรับเสื้อผ้ามาจากเยว่สือ เขาเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้านหลังฉากกั้นแล้วเดินออกมาอีกครั้ง เขานั่งลงหน้าเตาผิง จากนั้นกล่าวกับเซียวหรงเหยี่ยนต่อ “ข้าใช้งานสายลับของนายท่านในเมืองซีเหลียงแล้วขอรับ แต่เมื่อไปถึงคุกใหญ่กลับพบกับหรู่ซยงของจักรพรรดินีแห่งต้าโจวขอรับ ข้าเคยเห็นเขาจึงจำเขาได้ขอรับ”
เซียวหรงเหยี่ยนพยักหน้า เขาได้ยินเยว่สือรายงานแล้วว่าเซียวรั่วไห่อยู่ข้างกายของไป๋ชิงอวี๋
“ทว่า ไม่มีคำสั่งของนายท่านพวกข้าไม่กล้าติดต่อกับหรู่ซยงของจักรพรรดินีแห่งต้าโจวขอรับ พวกข้าพบว่าต้าโจวเริ่มติดต่อกับกิจการในซีเหลียงเช่นกันขอรับ”
“ไป๋ชิงอวี๋กับคุณหนูเจ็ดเล่า พวกเจ้าหาตัวพวกเขาพบแล้วหรือไม่ พวกเขาเป็นเช่นไรบ้าง” เซียวหรงเหยี่ยนเอ่ยถาม
“แม่ทัพไป๋ถูกจับตัวเข้าไปในวังหลวงแล้ว สายลับของเราในวังหลวงของซีเหลียงรายงานว่าจักรพรรดิแห่งซีเหลียงและแม่ทัพชราชุยให้ความสำคัญกับแม่ทัพไป๋มาก หมอหลวงคอยดูแลอาการของแม่ทัพไป๋แทบตลอดเวลา ทว่า คุณหนูเจ็ดไม่ได้อยู่ในวังหลวงและไม่ได้อยู่ในคุกขอรับ” องครักษ์ลับกล่าว
เซียวหรงเหยี่ยนกำหมัดแน่น คุณหนูเจ็ดไม่อยู่ที่นั่นแล้วนางหายไปอยู่ที่ใดกัน!
หากคุณหนูเจ็ดไม่ได้ถูกจับตัวไปก็แสดงว่านางอาจไม่ได้อยู่ในอวิ๋นจิง บัดนี้อวิ๋นจิงถูกดูแลอย่างเข้มงวด นางคงอยู่นอกเมือง นางได้รับอันตรายหรือได้รับบาดเจ็บจากการตกจากหลังม้าอย่างนั้นหรือ เหตุใดนางจึงไม่กลับไปยังค่ายทหารต้าโจวกัน
เซียวหรงเหยี่ยนส่งคนจำนวนหนึ่งออกไปตามหาไป๋จิ่นเซ่อแล้ว ชายหนุ่มทบทวนถึงเหตุการณ์ในวันที่ไป๋ชิงอวี๋ยกทัพไปดักซุ่มโจมตีซีเหลียง มีชาวบ้านต้องการอพยพลี้ภัยมายังอวิ๋นจิง ทว่า พวกเขาพบว่าอวิ๋นจิงกำลังจะถูกโจมตีจึงมุ่งหน้าลงไปทางใต้ของเมืองอวิ๋นจิงแทน
เซียวหรงเหยี่ยนรีบสั่งให้เยว่สือพาคนไปตามหาไป๋จิ่นเซ่อตามเส้นทางอพยพของชาวบ้านลี้ภัย จากนั้นสั่งให้องครักษ์ลับรายงานต่อ
“พวกเราส่งคนเข้าไปแฝงตัวอยู่ในวังหลวงแล้วขอรับ พวกเราพร้อมช่วยแม่ทัพไป๋ออกมาทุกเมื่อ ข้ากลับมาถามความเห็นของนายท่านว่าต้องการให้ชิงตัวแม่ทัพไป๋ออกมาตอนนี้เลยหรือไม่ ทว่า ตอนที่ข้าหนีออกมาทางท่อระบายน้ำของเมืองข้าพบกับหรู่ซยงของจักรพรรดินีแห่งต้าโจวเข้าอย่างจังขอรับ!” องครักษ์ลับของเซียวหรงเหยี่ยนกล่าวอย่างรู้สึกผิด “ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองถูกสะกดรอยตามมาทั้งทาง ต่อมาเซียวเซียนเซิงผู้นั้นกล่าวว่าแม่ทัพไป๋จะจุดไฟเผาเสบียงอาหารและคลังอาวุธของซีเหลียงในเมืองอวิ๋นจิงในยามเหม่า[1]ของวันพรุ่งนี้เพื่อช่วยสหายกองทัพไป๋ออกมาจากคุก จากนั้นจะจุดพลุส่งสัญญาณเพื่อเปิดประตูเมืองขอรับ!”
“ทว่า แม่ทัพไป๋ตัดสินใจจะอยู่ในวังหลวงอวิ๋นจิงต่อขอรับ เซียวเซียนเซิงผู้นั้นกล่าวว่าแม่ทัพไป๋ตัดสินใจอยู่ในวังหลวงต่อเพื่อให้จักรพรรดินีแห่งซีเหลียงและแม่ทัพชราชุยคิดว่าพวกเขามีไพ่ตายอยู่ในมือ พวกเขาจะได้ไม่รู้สึกจนตรอกจนต้องสู้สุดชีวิตขอรับ! ให้พวกเขาคิดว่าทหารกองทัพไป๋ที่หนีไปได้ต้องไปช่วยแม่ทัพไป๋ซึ่งอยู่ในวังหลวง ต้าโจวและต้าเยี่ยนจะได้มีเวลาบุกเข้าไปในเมืองขอรับ”
เมื่อองครักษ์ลับฟังแผนการของไป๋ชิงอวี๋จากปากของเซียวรั่วไห่เขารู้สึกนับถือและตกตะลึง
เขาไม่คิดว่าไป๋ชิงอวี๋จะเสี่ยงอันตรายเข้าไปในวังหลวงของซีเหลียงเพียงคนเดียว อีกทั้งจะใช้ชีวิตของตัวเองยื้อเวลาให้กองทัพต้าโจวและต้าเยี่ยน ไม่ให้ซีเหลียงทำสงครามอย่างสุดชีวิตกับพวกเขา
เขาตะลึงที่ไป๋ชิงอวี๋กล้าเอาชีวิตของตัวเองไปเสี่ยงถึงขนาดนี้!
เซียวหรงเหยี่ยนกำหมัดแน่น ไป๋ชิงอวี๋ช่างกล้าหาญและอุกอาจเกินไปแล้ว!
“นายท่าน พวกเราจะไปชิงตัวแม่ทัพไป๋ออกมาเมื่อใดดีขอรับ” องครักษ์ลับเป็นกังวลมาก “หากทำตามแผนการของแม่ทัพไป๋ หากรอให้กองทัพต้าเยี่ยนและต้าโจวบุกเข้าไปในเมืองอวิ๋นจิงก่อนแล้วค่อยบุกไปยังวังหลวง ข้าเกรงว่าแม่ทัพไป๋อาจตกอยู่ในอันตรายได้ขอรับ ถึงแม้เขาจะเก่งกาจและกล้าหาญเพียงใดเขาก็มีเพียงคนเดียว เกรงว่า…”
องครักษ์ลับยังจำความดีของต้าโจวได้ ต้าโจวรู้ว่าต้าเยี่ยนขาดแคลนเสบียงอาหารและอาวุธจึงมอบช้างให้พวกเขามากกว่าทุกครั้งที่ทำสงครามกับกองทัพช้างของเทียนเฟิ่ง
ครั้งนี้ต้าเยี่ยนมีคนทรยศจึงทำให้แม่ทัพไป๋และคุณหนูเจ็ดตกอยู่ในอันตราย ในฐานะแคว้นพันธมิตรต้าเยี่ยนทำผิดต่อต้าโจวมาก
เซียวหรงเหยี่ยนวางมือข้างหนึ่งลงบนตักของตัวเอง เขาจ้องไปยังเตาผิงนิ่ง หากเป็นไป๋ชิงเหยียนนางจะทำเช่นไร!
ไม่นานเซียวหรงเหยี่ยนจึงเอ่ยขึ้น “พรุ่งนี้กองทัพไป๋ในเมืองอวิ๋นจิงจะร่วมมือกันโจมตีเมือง คนของเราจงร่วมมือกันช่วยคนออกมาให้ได้”
“ขอรับ!” องครักษ์ลับวางถ้วยชาในมือลง จากนั้นจากไปทำตามคำสั่งทันที
[1] ยามเหม่า เวลาระหว่าง 05.00-07.00 นาฬิกา
