คุณชายเสียนเกอไม่เอ่ยสิ่งใดอีก ยกมือประสานเอ่ยลา หนานกงมั่วรีบเอ่ย “เดี๋ยวข้าไปส่งศิษย์พี่”
เซียวเชียนชื่อเองก็เอ่ยขึ้น “ข้าก็จะไปส่งคุณชายเสียนเกอ”
เสียนเกอโบกมือ เอ่ย “ไม่เป็นไร เกรงว่าซื่อจื่อเองก็มิได้มีเวลาว่าง มั่วเอ๋อร์ไปส่งข้าก็พอ”
เห็นเขาเป็นเช่นนั้น เซียวเชียนชื่อจึงยอม ทั้งสองเดินออกจากจวนเยี่ยนอ๋องไป หนานกงมั่วจึงเอ่ยถาม “เป็นอย่างไรบ้างศิษย์พี่ เยี่ยนอ๋องไม่เป็นไรใช่หรือไม่”
คุณชายเสียนเกอเลิกคิ้ว “ไม่เป็นไรหรือ เหอะๆ…เยี่ยนอ๋องเกิดเรื่องใหญ่แล้ว”
“อย่างไรหรือ” หนานกงมั่วย่นคิ้ว ตอนที่นางตรวจชีพจรนั้นดูไม่ออกถึงปัญหา คุณชายเสียนเกอปรายตามองนาง เดินออกไปด้านนอกเชื่องช้า หนานกงมั่วจนปัญญา ทำได้เพียงตามออกไป “ศิษย์พี่…ศิษย์พี่ เยี่ยนอ๋องเป็นอะไรกันแน่เจ้าคะ”
คุณชายเสียนเกอหมุนตัวกลับมาหานาง เอ่ย “เยี่ยนอ๋องโดนพิษแล้ว”
“เป็นไปไม่ได้” หนานกงมั่วเอ่ยขัดขึ้นมา หากเยี่ยนอ๋องถูกพิษ นางจะไม่รู้ได้อย่างไร
คุณชายเสียนเกอกลอกตา “เป็นไปไม่ได้แล้วเจ้าจะถามข้าเพื่ออันใด” หนานกงมั่วนึกขึ้นได้ รีบเอ่ยขอโทษ “ศิษย์พี่ ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดไปแล้วเจ้าค่ะ…จะไม่ให้ข้าตกใจได้เยี่ยงไร” สงสัยสิ่งใดก็ได้ทั้งนั้น แต่ไม่ควรสงสัยวิชาการแพทย์ของศิษย์พี่
เห็นางมองมาที่ตอนด้วยสายตาปริบๆ คุณชายเสียนเกอจึงส่งเสียงหึเบาๆ ก่อนจะเอ่ย “เจ้าไม่รู้ก็ไม่แปลก หากไม่ใช่เพราะฝันเข้าเดือย[1]ที่เจ้าใช้กับเขา ไม่แน่ข้าอาจดูไม่ออก”
“อย่างไรหรือ” หนานกงมั่วย่นคิ้ว
คุณชายเสียนเกอเอ่ย “ข้าเคยเห็นพืชดอกชนิดหนึ่งที่ขึ้นในพื้นที่หนาวจัด แต่สีของดอกนั้นเป็นสีแดงเลือด คนท้องถิ่นเรียกมันว่าดอกไม้ปีศาจ เพราะว่า เมื่อยามเบ่งบานดอกไม้ชนิดนี้จะปล่อยหมอกสีแดงบางๆ ออกมา หากไม่ระวังสูดดมหมอกนั้นเข้าไปก็ไม่อาจมีชีวิตรอดกลับมาได้อีก”
“ดอกไม้ชนิดนี้มีพิษร้ายแรงหรือ แต่สถานการณ์ของเยี่ยนอ๋อง…” ไม่เข้ากันกับสิ่งที่ศิษย์พี่บอกเลยสักนิดนี่นา
คุณชายเสียนเกอปรายตามองศิษย์น้องอย่างดูหมิ่น “ข้าเคยช่วยชีวิตคนที่สูดดมพิษเข้าสู่ร่างกาย เขาตื่นขึ้นมาแล้วบอกข้าว่าเขาฝัน ฝันเห็นสถานที่ราวกับสวรรค์ เขากลายเป็นกษัตริย์ของที่นั่น ทุกคนเชื่อฟังเขา ที่นั่นมีเงินทองมากมายใช้ไม่หมด มีอาหารรสเลิศ หญิงงามไม่อาจนับได้ เดิมทีข้าคิดว่าคงไม่เป็นไรแล้ว ผ่านไปไม่นานข้าเดินทางผ่านทางนั้น ได้ยินคนอื่นบอกว่าเขาตายไปแล้ว เพราะหลังจากที่ข้าจากไปสามวัน เขาก็วิ่งกลับไปที่เดิม สุดท้ายก็นอนหิวตายอยู่ข้างดอกไม้ปีศาจนั่น”
โอ้…แบบนี้ก็มีหรือ
หนานกงมั่วกะพริบตา มองศิษย์พี่ของตนด้วยความจริงใจ “ศิษย์พี่ ข้าโง่เขลา ท่านบอกมาตรงๆ เถิดว่าเยี่ยนอ๋องเป็นอันใด”
คุณชายเสียนเกออดไม่ได้ยื่นมือไปตีหน้าผากนาง เอ่ยอย่างหงุดหงิด “เดิมทีข้าก็ไม่ได้นึกถึงสิ่งนี้ อย่างไรเสียนั่นเป็นสิ่งที่ขึ้นตามพื้นที่หนาวเหน็บ จงหยวนแน่นอนว่าไม่มีและไม่อาจเกิดขึ้นมาได้ เพียงแต่ เมื่อตอนที่ข้าช่วยเยี่ยนอ๋องคลายฝันเข้าเดือยที่เจ้าใช้พลันได้กลิ่นหอมไม่ชัดเจนขึ้นมา หากข้าจำไม่ผิด นั่นคือกลิ่นของดอกไม้ปีศาจ ฝันเข้าเดือยที่ข้าปรุงกับดอกไม้ปีศาจนั้นมีผลที่คล้ายคลึงกัน เพียงแต่ฤทธิ์การนอนหลับมีมากกว่าเท่านั้น เมื่อเวลาผ่านไปแน่นอนว่าคนก็ต้องตื่น ไม่ส่งผลต่อร่างกาย เกรงว่าคงเป็นเพราะยาทั้งสองตัวปะทะกัน ดังนั้นจึงทำให้มีกลิ่นของดอกไม้ปีศาจปรากฏขึ้น มิเช่นนั้น ในห้องนั้นยังจุดเครื่องหอม ต่อให้เป็นเจ้าหรือข้าก็ไม่อาจได้กลิ่น”
หนานกงมั่วกุมขมับอย่างปวดหัว “ต่อให้ข้าได้กลิ่นก็ไม่มีประโยชน์ ข้าคงคิดว่าเป็นเครื่องหอมที่กงเสี่ยวเตี๋ยใช้ ชีพจรของเยี่ยนอ๋องไม่มีสิ่งใดผิดปกติ”
คุณชายเสียนเกอเอ่ย “ใครบอกว่าไม่มีสิ่งใดผิดปกติ ร่างกายเหน็ดเหนื่อยอ่อนแอยังไม่แปลกอีกหรือ เจ้าคิดว่าอาการป่วยของเยี่ยนอ๋องยังไม่ดีจริงๆ หรือ ยาที่คุณชายเช่นข้าจ่ายให้เองใช้การไม่ได้เพียงนั้นเลยหรือ”
หนานกงมั่วรู้สึกละอายใจขึ้นมา คุณชายเสียนเกอเอ่ยอย่างทะนงตน “กลับไปศึกษาให้ดี วิชาการแพทย์เองหากไม่พัฒนาก็ถอยหลังเช่นกัน”
หนานกงมั่วกลอกตา ข้าถนัดบาดแผลภายนอก…ก็ได้ ครั้งนี้นางไม่อาจตรวจเจอพิษในร่างกายเยี่ยนอ๋องได้ นางแพ้แล้ว
ระหว่างที่เอ่ย ทั้งสองก็เดินออกประตูเมืองโยวโจวแล้ว หนานกงมั่วเอ่ยด้วยความสงสัย “ในเมื่อศิษย์พี่บอกว่าเยี่ยนอ๋องได้รับพิษดอกไม้ปีศาจ ไยเขาจึงไม่ได้หลงอยู่ในความฝัน ทว่าไม่ได้ต่างไปจากปกติเลย”
คุณชายเสียนเกอส่ายศีรษะ “เรื่องเหล่านี้เมื่อครั้งนั้นข้าเองก็ศึกษาอยู่บ้าง ทว่านอกจากเอามาทำร้ายคนแล้วก็ไม่มีประโยชน์อันใด อีกทั้งข้ารีบกลับมาจงหยวน สิ่งนั้นไม่อาจเลี้ยงเอาไว้ในจงหยวนได้ ข้าจึงได้ทิ้งมันไป เพียงแต่ หากศึกษาจากดอกแห้งที่เก็บมา กลิ่นหอมกลับไม่ได้มีผลร้ายต่อคนแต่อย่างไร บางทีอาจมีคนเอามันมาศึกษาและทำยาบางอย่าง กลิ่นของดอกไม้ปีศาจนี้มีเอกลักษณ์ ข้าไม่มีทางจำผิดแน่”
“ตอนนี้ต้องทำเช่นไรเจ้าคะ” หนานกงมั่วถอนหายใจ
คุณชายเสียนเกอเอ่ย “เจ้าลองไปถามดู เยี่ยนอ๋องมีอาการใดบ้าง ตอนนี้เท่าที่ดู นอกจากร่างกายอ่อนแอแล้ว ก็ไม่มีปัญหาอื่นแต่อย่างใด หากเป็นเช่นนี้ อยากฆ่าเยี่ยนอ๋องให้ตายก็คงใช้เวลาอย่างน้อยเจ็ดแปดปี ใครจะว่างขนาดนั้นเล่า ยาที่เห็นผลทันตาในมือข้ามีมากมาย”
หนานกงมั่วยักไหล่ เอ่ย “ก็ได้ ข้าจะกลับไปหาเสด็จลุงอีกครั้ง ศิษย์พี่ ดอกไม้ปีศาจนั่น…”
คุณชายเสียนเกอโบกปัดมือ เอ่ย “ข้าจะลองคิดดูอีกที” ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ จึงหยิบขวดยาเล็กๆ ออกมาจากหน้าอก โยนไปให้ เอ่ย “เอาไปให้เยี่ยนอ๋อง”
“นี่คืออันใดหรือ” หนานกงมั่วไม่เข้าใจ บนขวดไม่ได้เขียนชื่อเอาไว้
คุณชายเสียนเกอเอ่ย “นี่ไม่ใช่ยา เอาเก็บไว้ในถุงหอมติดตัวหรือในแขนเสื้อ เพียงเขายังใช้ดอกไม้ปีศาจต่อไป กลิ่นของดอกไม้จะเข้มขึ้นเรื่อยๆ ถึงตอนนั้นเจ้าจะเห็นเอง”
“เจ้าค่ะ ขอบคุณศิษย์พี่” หนานกงมั่วรับมา
คุณชายเสียนเกอจ้องมองศิษย์น้องตรงหน้า ถอนหายใจออกมา “ข้ารู้สึกว่า…จวนเยี่ยนอ๋องคงจะมีปัญหาใหญ่แล้ว มั่วเอ๋อร์ เจ้าจะเข้าไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้จริงๆ หรือ” ดอกไม้ปีศาจอยู่ในพื้นที่เหนือสุดที่หนาวเหน็บ อีกทั้งยังเกิดขึ้นน้อยมาก มีคนสามารถเอามันมาไกลนับหมื่นลี้เพื่อใช้กับเยี่ยนอ๋อง เห็นชัดว่าไม่ใช่เพื่อวางยาเยี่ยนอ๋องให้ตายในทันที เยี่ยนอ๋องฐานะสูงส่ง ไม่รู้ว่ามีการสมรู้ร่วมคิดวางแผนนี้มากน้อยเพียงใด เช่นเดียวกัน คนที่อยู่เบื้องหลังแน่นอนว่าไม่ธรรมดา
หนานกงมั่วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ศิษย์พี่วางใจ ข้าไม่เป็นไรแน่นอนเจ้าค่ะ ยิ่งไปกว่านั้น หากมีเรื่องจริงๆ ข้าจะไม่เกรงใจศิษย์พี่แน่นอนเจ้าค่ะ”
“ไสหัวไปเถิด” คุณชายเสียนเกอเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
หนานกงมั่วยิ้มร่ากำขวดยาในมือพลางโบกมือ เอ่ย “เช่นนั้นข้าไม่ไปส่งศิษย์พี่แล้ว ศิษย์พี่เดินทางปลอดภัยเจ้าค่ะ”
คิ้วคมของคุณชายเสียนเกอเลิกขึ้น ยังไม่ทันเอ่ยอันใดหนานกงมั่วก็ลอยตัวมุ่งหน้าเข้าไปในเมือง เสียงหัวเราะอยู่ใกลๆ “ศิษย์พี่ ช่วงนี้ท่านโมโหบ่อย ระวังจะแก่จนสตรีเหล่านั้นของท่านตกใจเล่า”
มองร่างของใครบางคนห่างไกลออกไป คุณชายเสียนเกอลอบกัดฟัน ที่ข้าโมโหเพราะใครกันเล่า เจ้าเด็กใจร้าย
[1] ฝันเข้าเดือย หมายถึง การฝันว่าได้เสพความสุขแห่งความมั่งมีที่สุดในชีวิต
