อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว [ 坑爹儿子鬼医娘亲 ] – ตอนพิเศษ 92 มองอย่างใจเย็นสุขุม

ตอนพิเศษ 92 มองอย่างใจเย็นสุขุม

ตอนพิเศษ 92 มองอย่างใจเย็นสุขุม

ทุกคนหันไปมองพร้อมเพรียงกัน และเห็นจวิ้นจู่จิ่นซิ่วย่างกรายมาในชุดสวยงาม รายล้อมไปด้วยหญิงสาวสองสามคนที่พูดคุยกันเป็นกลุ่ม

จิ่นซิ่วเป็นตัวเอกในวันนี้ นางจึงแต่งกายประณีตกว่าสตรีทั่วไป

แม้ว่านางจะไม่ค่อยสบายใจนักที่ต้องดูตัว แต่สิ่งที่พ่อแม่ของนางพูด… นางไม่กล้าขัดเลยจริง ๆ

ดังนั้นในตอนนี้ แม้ว่านางจะรู้สึกหดหู่ แต่นางก็ทักทายทุกคนด้วยรอยยิ้มสุภาพ แม้จะแฝงด้วยความห่างเหินและเย็นชาก็ตาม

หลานสุ่ยชิงเห็นดังนั้นก็ตัดสินใจไม่พูดต่อ และนั่งลงที่เดิม

อีกสามคนที่อยู่ด้านข้างลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังไม่ก้าวไปข้างหน้า

ซูเหยามองหลานสุ่ยชิงอีกครั้ง “ข้าได้ยินมาว่า เจ้ามีความสัมพันธ์ที่ดีกับจวิ้นจู่จิ่นซิ่วหรือ?”

“จวิ้นจู่เป็นคนที่เข้าถึงง่าย”

มุมปากของซูเหยากระตุก เข้าถึงง่ายหรือ? อืม ดูเหมือนว่านางจะสุภาพกับทุกคนเพียงแค่เปลือกนอก แต่ใครก็ตามที่ได้พูดคุยกับนางแม้เพียงเล็กน้อย จะรู้ว่ามันยากมากที่จะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับนางอย่างจริงใจ

จวิ้นจู่จิ่นซิ่วเป็นคนที่เข้ากับผู้อื่นได้ยาก น้อยคนนักที่จะเข้ากับนางได้จริง ๆ

แต่เนื่องจากสถานะของนาง ทำให้ยังคงมีคุณหนูมากมายที่กระตือรือร้นอยากเอาใจนาง

คาดไม่ถึงว่าคนเช่นนี้จะเป็นเพื่อนกับหลานสุ่ยชิง หญิงสาวตระกูลหลานคนนี้มีอะไรที่… น่าดึงดูด?

ซูเหยาคิดไม่ออกจึงส่ายหน้า เมื่อนางเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง นางก็เห็นสาวงามคนหนึ่งที่ค่อนข้างงามกว่าหลานสุ่ยชิงยืนอยู่ตรงหน้าพวกนาง

“เอ่อ เจ้าคือ…” คุณหนูจวนไหน?

“เนี่ยนเนี่ยน เจ้ามาแล้ว” หลานสุ่ยชิงถอนหายใจเบา ๆ รู้สึกเหมือนในที่สุดก็ได้พบเพื่อนที่คุ้นเคย

แม้ว่าซูเหยาและคนอื่น ๆ จะแสดงมิตรไมตรีต่อนาง แต่เมื่อเทียบกับเนี่ยนเนี่ยนแล้ว นางมักรู้สึกว่าสนิทสนมกับพวกนางน้อยกว่า

อาจจะเพราะว่า… สุดท้ายพวกนางก็เป็นคนแบบเดียวกัน

เนี่ยนเนี่ยนพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นมองพวกซูเหยาสามคน

หัวใจของซูเหยาสั่นระรัวไปชั่วขณะเมื่อเห็นสายตาของนาง และเริ่มรู้สึกประหม่าขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก “บ้านของแม่นางอยู่ที่ใด?”

เป็นแบบนี้ทุกที ประโยคแรกต้องถามเสมอว่าพ่อแม่เจ้าเป็นใคร ถ้าสถานะสูง ข้าก็จะเป็นเพื่อนกับเจ้า แต่ถ้าสถานะต่ำต้อย ข้าก็เกรงว่าคงจะมองเจ้าเท่าเทียมข้าไม่ได้

พวกนางถามเช่นนั้น แต่เนี่ยนเนี่ยนไม่อยากตอบ

นางเม้มปาก แล้วพูดว่า “ช่วงนี้คุณหนูซูมักจะมีอาการหลับไม่สนิท ฝันบ่อย อารมณ์แปรปรวน และมักจะหงุดหงิดอยู่เสมอใช่หรือไม่?”

ซูเหยาตกตะลึง ก่อนโพล่งออกมา “เจ้ารู้ได้อย่างไร?”

“ข้าเป็นหมอ” เนี่ยนเนี่ยนตอบ แล้วหยิบขวดลายครามเล็ก ๆ ออกมาจากถุงผ้าที่ห้อยอยู่ที่เอว “กินยานี้ไม่ช้าก็เร็ว มันจะทำให้อาการของเจ้าดีขึ้น… ไม่ต้องห่วง มันไม่ใช่ยาพิษ คุณหนูซู ถ้าเจ้ากังวล ก็สามารถขอให้หมอที่จวนตรวจสอบดูก่อนในตอนที่เจ้ากลับไปแล้วก็ได้”

“…” ซูเหยายังคงงุนงง เมื่อเห็นเนี่ยนเนี่ยนวางขวดยาในมือ นางก็ยังไม่ได้สติ

เหลียงอวี่จือกับหยางซานก็มองเนี่ยนเนี่ยนด้วยสีหน้าแปลกใจ ผู้หญิงคนนี้มาจากไหน? ทันทีที่นางปรากฏตัว ของขวัญชิ้นแรกที่นางมอบให้คนอื่นคือยาขวดเล็ก ๆ

คือว่า… มีลูกสาวครอบครัวไหนทำตัวแปลก ๆ เช่นนี้บ้าง?

ทุกคนรู้สึกแปลก ๆ อยู่ในใจ ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มาพร้อมเสียงอุทานสองสามคำ

พวกนางหันไปมองด้วยความสงสัย และเห็นนายน้อยห้าหกคนที่น่าจะอยู่ที่สวนหน้าบ้าน เดินมาไม่ไกล

สุดท้ายจุดประสงค์หลักของงานเลี้ยงนี้ ก็คือการได้พบหน้ากัน เนื่องจากเป็นการพบปะกัน จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ได้เห็นหน้ากัน

แต่ไม่สามารถปล่อยให้คุณชายกับคุณหนู พบปะพูดคุยกันเป็นการส่วนตัวได้ ดังนั้นแม้ว่าชายเหล่านั้นจะเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ในตอนนี้ แต่ความจริงแล้วยังมีแม่น้ำสายเล็ก ๆ คั่นกลางระหว่างพวกเขาอยู่

แม่น้ำนั้นไม่กว้าง น่าจะประมาณกว้างสามวา คนที่มีพื้นฐานวรยุทธ์แม้เพียงเล็กน้อย ก็สามารถข้ามไปได้ด้วยการกระโดดเบา ๆ

แต่คุณหนูทุกคนอยู่ที่นี่ และงานเลี้ยงนี้จัดขึ้นในตำหนักองค์ชายสาม ไม่ว่าชายหรือหญิง ก็ควรให้ระวังพฤติกรรมของตัวเองอยู่เสมอ

บัดนี้บรรดาคุณหนูที่ตอนแรกกำลังชมดอกไม้ในสวนหลังตำหนักอยู่ เห็นบุรุษเข้ามาใกล้ทีละคน พวกนางก็เขินอายและประหม่าขึ้นมาทันที สายตาเหมือนไม่มีอะไร แต่ก็ไม่กล้าก้าวเข้าไปใกล้เลย

แต่สุดท้ายก็ยังมีบางคนที่ใจถึงพอ หรือมีคนที่นางให้ความสนใจอยู่แล้ว ความกระดากอายจึงเบาบางลง

แม้จะอยู่อีกฟากของแม่น้ำ แต่การได้มองแบบนี้ก็สุขใจแล้ว ทั้งยังเป็นการดีที่จะได้มาอวดโฉมให้คนที่ชอบได้เห็นหน้า

ยิ่งไปกว่านั้น มีชายหญิงที่เป็นคู่หมั้นกันแล้วด้วย ความกังวลจึงน้อยลงมาก

ด้วยการนำของคุณหนูที่แต่งงานแล้ว ในที่สุดกลุ่มคุณหนูก็พากันเดินไปที่ริมแม่น้ำ

ผู้นำอีกฝั่งของแม่น้ำคือเย่หลานเวย เขาบอกว่าเขากำลังมองหาคนที่อยากทำความรู้จัก แต่ความจริงแล้วเขา… กำลังจ้องมองอย่างจริงจัง

มุมปากของเย่หลางผิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กระตุก และเกือบจะตบเขา จากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็กัดฟันพูดว่า “ทำเรื่องดี ๆ หน่อยได้หรือไม่? เจ้าจะหาภรรยาเช่นนี้ได้อย่างไร? ป้าสามบอกว่าอยากให้เจ้าใส่ใจเรื่องความใจเย็นสุขุม ไม่ว่านางจะมีรูปโฉมงดงามเพียงใด แต่ถ้าแต่งงานกับผู้หญิงร้ายกาจ ครอบครัวจะมีปัญหา”

เย่หลานผิงอายุมากกว่าเย่หลานเวยสิบปี เขาแต่งงานเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา ภรรยาของเขามีคุณธรรมมาก กตัญญูต่อพ่อแม่สามี และเลี้ยงดูลูก ๆ ได้ดี ดังนั้นจวนขององค์ชายเป่าจึงมีความปรองดอง ทำให้ทั้งพระชายาสามและพระชายาหกต่างอิจฉา

เย่หลานเวยมองพี่ชายคนโตของเขาด้วยความไม่พอใจ “แล้วเย่ฉิงหนานไม่ได้ชอบรูปร่างหน้าตาของคุณหนูใหญ่ตระกูลหลานหรือขอรับ?”

“หนานหนานไม่ได้มองแค่เปลือกนอกเหมือนเจ้า”

“ลำเอียง”

“เจ้าลองพูดอีกครั้งสิ”

เย่หลานเวยรู้สึกหงุดหงิดมาก เขาเม้มปากแล้วผิวปากเบา ๆ จากนั้นหันไปมองด้านข้าง

บัดนี้คนอีกกลุ่มหนึ่งเดินออกมาจากด้านซ้าย เป็นหวางเฟยสาม องค์หญิงหว่านเยียน เหล่าหวางเฟยและฮูหยิน ดูมีชีวิตชีวามาก

แน่นอนว่ารวมถึงอวี้ชิงลั่วที่กำลังเฝ้าดูความสนุก ขณะแสดงความคิดเห็นและแสดงความรู้สึกเป็นครั้งคราว

การแต่งงานของลูกชายของนางได้รับการตัดสินแล้ว ตอนนี้นางจึงตื่นเต้น เพราะอยากเห็นการแต่งงานของเย่หลานเวยและจิ่นซิ่วมาก

นางอยู่ข้างหวางเฟยสามขณะเดินไปด้วยรอยยิ้ม นางกวาดสายตามองคุณชายและคุณหนูทุกคนในตระกูลผู้สูงศักดิ์

สุดท้ายสรุปได้ว่า… บุรุษล้วนหน้าตาไม่ดีเท่าหนานหนานและเป่ยเป่ยของนาง ส่วนสตรีก็หน้าตาไม่ดีเท่าเนี่ยนเนี่ยนและสุ่ยชิงของนาง การประเมินเสร็จสมบูรณ์แล้ว

ส่วนซูเหยาและคนอื่น ๆ ที่ยังคงอยู่ที่มุมกับสุ่ยชิงและเนี่ยนเนี่ยน หลังจากเห็นพวกหวางเฟยสามออกมาแล้ว โดยเฉพาะเมื่อมีสตรีผู้สูงศักดิ์หลายคนอยู่เคียงข้างนาง พวกนางก็ไม่อาจนั่งนิ่งเฉยได้อีกต่อไป จึงมองหน้ากันทันทีและคิดจะเดินไปที่ริมฝั่งน้ำ

เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็หยุดชะงัก แล้วมองย้อนกลับไป เมื่อเห็นว่าเนี่ยนเนี่ยนกับสุ่ยชิงยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ก็อดประหลาดใจไม่ได้ “พวกเจ้าไม่ไปที่นั่นหรือ? ที่นั่นน่าสนุกกว่ามาก”

……………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

เริ่มปรากฏตัวออกมาแล้ว ว่าแต่หนานหนานหายไปไหนล่ะ วางแผนเซอร์ไพร์สอะไรอีก?

ไหหม่า(海馬)