อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว [ 坑爹儿子鬼医娘亲 ] – ตอนพิเศษ 24 ไม่สุขสมอารมณ์หมาย

ตอนพิเศษ 24 ไม่สุขสมอารมณ์หมาย

ตอนพิเศษ 24 ไม่สุขสมอารมณ์หมาย

หลานสุ่ยชิงรู้สึกถึงเลือดที่สูบฉีดบนผิวหน้า นางเงยหน้าขึ้นจ้องมองเขาด้วยสายตาดุดัน

“ถ้าอยากจะมองข้าก็มองมาอย่างเปิดเผยเลย ไม่ต้องรีบร้อน เจ้ายังเจ็บมืออยู่แต่ไม่ทำอะไรเลย บ้าหรือเปล่า?”

หลานสุ่ยชิงรีบไปหายาทาแผล โชคดีที่แม่ของนางป่วยตลอดทั้งปี แม้นางจะไม่มีอะไรอื่นรอบตัวเลย แต่นางก็เตรียมยารักษาแผลขั้นพื้นฐานไว้เสมอ เพื่อใช้รักษาอาการบาดเจ็บฟกช้ำดำเขียวของมารดาได้ทันท่วงที

หนานหนานมองแผลบนแขนตัวเองอย่างไม่ได้ใส่ใจนัก

แต่เขากลับเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เมื่อได้ยินสิ่งที่นางพูดเมื่อสักครู่นี้

“เมื่อครู่เจ้าบอกให้ช้ามองอย่างเปิดเผยงั้นหรือ? เช่นนั้นก็ดี เจ้าไปนั่งตรงข้ามข้า แล้วไปเอาเชิงเทียนมาอีกสองอัน ให้ข้ามองเจ้าชัด ๆ ว่า… น้ำหนักลดไปบ้างหรือยัง”

“เจ้า… เจ้าคนไม่สมประกอบ” หลานสุ่ยชิงมองเขา ก่อนจะก้มหน้าพันผ้าพันแผลให้

หนานหนานพิงพนักเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน เขาหลุบสายตาลงจ้องมองท้ายทอยของหลานสุ่ยชิง มุมปากของเขาปรากฏรอยยิ้มจาง

“จำไว้ว่าอย่าให้แผลโดนน้ำ เข้าใจหรือไม่? พรุ่งนี้ค่อยเปลี่ยนยาใหม่ นี่คือยาทาที่ใช้ได้ผลดีอยู่ เจ้ารับไปใช้เลย” หลังจากพันผ้าพันแผลอย่างระมัดระวัง หลานสุ่ยชิงก็ยื่นยาที่เพิ่งทาให้เขานำไปใช้

หนานหนานไม่ตอบ แต่ถอนหายใจเบา ๆ “ข้าไม่รู้วิธีเปลี่ยนยา ไม่รู้วิธีพันผ้าพันแผลด้วย”

หลานสุ่ยชิงขมวดคิ้ว “เช่นนั้นพรุ่งนี้เจ้าก็ไปร้านขายยา แล้วให้หมอพันแผลให้เจ้า”

หนานหนานยังคงส่ายหน้า “ไม่ แผลของข้า… เกิดในเวลาที่ไม่เหมาะสม การไปร้านขายยาอาจทำให้เกิดปัญหาได้”

มันจะเป็นปัญหาจริง ๆ ถ้าแม่ของเขารู้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บ จะต้องมีปัญหาแน่นอน

หลานสุ่ยชิงตกตะลึง อันที่จริงนางอยากจะถามเขาว่ามีอะไร เหตุใดเขาถึงจะมีปัญหา หากไปร้านขายยาเพราะบาดแผลจากคมดาบ

แต่เมื่อสายตาสงสัยจับจ้องมาที่เขา เขาก็เบือนหน้าหนีหลบสายตาทันที บ่งบอกให้นางรู้ชัดเจนว่าอย่าถามคำถามมากกว่านี้

หลานสุ่ยชิงแอบถอนหายใจ และในที่สุดก็พูดอย่างหมดหนทาง “เช่นนั้นคืนพรุ่งนี้ก็กลับมา แล้วข้าจะเปลี่ยนให้เจ้า”

“เจ้าเก็บไข่มุกไว้ด้วย”

“…” หลานสุ่ยชิงอยากจะส่ายหน้า แต่วินาทีต่อมา นางก็เห็นว่าเขากำลังจะฉีกผ้าพันแผลออก จึงต้องรีบตอบตกลง “ก็ได้ ข้าจะเก็บไว้”

“พรุ่งนี้บอกสาวใช้ของเจ้าให้เข้านอนเร็ว ๆ แล้วเจ้ามารอข้าที่นี่คนเดียว”โนเวล-พีดีเอฟ

“… ได้” มุมปากของหลานสุ่ยชิงกระตุก ดูเหมือนนางจะไม่มีอำนาจต่อต้านเขาได้เลย

ในที่สุดหนานหนานก็ลุกขึ้นยืน และพูดกับนางด้วยความพึงพอใจว่า “เช่นนั้นเจ้ารีบไปนอนเถิด แล้วพรุ่งนี้ข้าจะกลับมา”

หลานสุ่ยชิงตกตะลึง เขาจะไปแล้วหรือ?

วินาทีต่อมา จู่ ๆ นางก็หงุดหงิดขึ้นมาอีก แล้วอย่างไรกัน? มีอะไรให้ต้องลังเลใจอีก?

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันมานาน และเห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเขาจะอยู่ด้วยกัน แต่การได้อยู่ด้วยกันเช่นนี้ และความคิดถึงเมื่อไม่ได้เจอหน้ากันทำให้นางหัวใจเต้นแรง

สถานการณ์ดูเหมือนจะเป็นไปในทางที่ไม่ดีมากขึ้นเรื่อย ๆ จนนางเริ่มกลัว…

เกิดอะไรขึ้นกับนาง? เหตุใดจึงไม่อาจควบคุมอารมณ์ที่พลุ่งพล่านนี้ได้? หากปล่อยให้เรื่องเป็นเช่นนี้ต่อไป นางจะต้องแย่เป็นแน่

หลานสุ่ยชิงรู้สึกสับสน และเมื่อนางเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง นางก็รู้ว่าหนานหนานหายตัวไปแล้ว หลังจากพูดประโยคนั้นจบ

หลานสุ่ยชิงพ่นลมหายใจหนัก ๆ และนั่งลงข้างเตียงอย่างอ่อนแรง

ส่วนหนานหนานได้ออกจากจวนหลานแล้ว และมุ่งหน้าไปยังตำหนักอ๋องซิว

เมื่อเข้าไปข้างใน เขาก็ไปที่ห้องตำราของเย่ซิวตู๋ แล้วเริ่มค้นหาของ

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พบข้อความคัดลอกของนักปรัชญาผู้ยิ่งใหญ่ในราชวงศ์ก่อน เขาจึงหยิบมัน แล้วรีบไปที่สวนซินเนี่ยน

นั่นคือที่ที่เนี่ยนเนี่ยนอาศัยอยู่ และเนี่ยนเนี่ยนก็หลับไปแล้ว

แต่ทันทีที่หนานหนานเข้าไป เขาก็บีบจมูกสวยของนาง

เนี่ยนเนี่ยนเตะเขาที่นั่งอยู่ขอบเตียงด้วยความรำคาญ แล้วพูดอย่างโกรธเคืองว่า “พี่ใหญ่ ท่านทำเช่นนี้ตลอดเลย”

หนานหนานหัวเราะ ก่อนจะยื่นบทคัดลอกในมือให้นาง แล้วพูดว่า “ข้าได้ยินมาว่าพรุ่งนี้เจ้าจะไปจวนหลาน มอบสิ่งนี้ให้ลูกสาวคนโตของสกุลหลานสิ” นางชอบฝึกคัดลายมือ ของขวัญชิ้นนี้ย่อมเหมาะกับนาง

เนี่ยนเนี่ยนขมวดคิ้วพูดว่า “โอ้” จากนั้นพลิกตัวนอนต่อ

แต่ครู่ต่อมา จู่ ๆ นางก็หันกลับมาอีกครั้ง ยืดตัวขึ้นและจ้องมองหนานหนาน

“นี่… ให้หลานสุ่ยชิงหรือ? ว่าที่พี่สะใภ้ของข้าหรือ?”

“ฮึ่ม” หนานหนานไม่ลืมว่าวันนั้นนางอยู่ในวัง เขาจงใจพูดถ้อยคำเหล่านั้นเพื่อให้แม่กับน้าโหรวเข้าใจผิด

เมื่อมองไปยังสีหน้าของเขา เนี่ยนเนี่ยนก็รู้ว่าพี่ชายของนางกำลังแก้แค้นนางอยู่ หากต้องการฝากของบางอย่าง ก็สามารถรอให้นางตื่นขึ้นมาพรุ่งนี้ก่อน แล้วค่อยมอบให้นางก็ได้ แต่กลับมาปลุกนางกลางดึก

ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย เนี่ยนเนี่ยนรู้สึกหงุดหงิด แต่นางก็วางบทคัดลอกนั้นไว้อย่างเชื่อฟัง แล้วหันกลับไปนอน

จากนั้นหนานหนานก็ลูบหัวของนาง และลุกขึ้นเดินออกจากสวนซินเนี่ยน

ในที่สุด ฝีเท้าของเขาก็หยุดอยู่นอกตำหนักที่เย่ซิวตู๋อยู่

ยังมีเสียงกรอบแกรบดังมาจากในห้อง วันนี้ตำหนักอ๋องซิวจัดงานเลี้ยง มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น รวมถึงเรื่องลูกสาวคนโตของสกุลหลาน และการกลับมาของหนานหนาน อวี้ชิงลั่วมีหลายสิ่งหลายอย่างที่จะพูดคุยกับเย่ซิวตู๋

สีหน้านางตื่นเต้นมาก สุดท้ายแม้ว่าจะได้ยินแต่ชื่อของลูกสาวคนโตสกุลหลาน และยังไม่ได้เจอนาง แต่ความเอ็นดูของอวี้ชิงลั่วที่มีต่อนางก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า

ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่หนานหนานและเนี่ยนเนี่ยนก็ยังรู้สึกดี แสดงว่านางต้องมีนิสัยดีเป็นแน่

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม จะปล่อยหญิงคนนี้ไปไม่ได้

อวี้ชิงลั่วรู้สึกตื่นเต้นมากเพราะเรื่องนี้ จนนอนไม่หลับกลางดึก และชวนเย่ซิวตู๋คุยมาครึ่งคืนแล้ว

ในที่สุดเมื่อนางเล่าจบ เย่ซิวตู๋ก็กอดนางและเริ่มกัดคอของนาง ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างนอก

เขาไม่สนใจ และยังคงโน้มตัวไปจูบนาง

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูเบา ๆ ตามด้วยเสียงทุ้มของหนานหนาน “ท่านแม่ ข้าต้องการให้ท่านช่วยขอรับ”

อวี้ชิงลั่วที่กำลังเคลิบเคลิ้มรู้สึกตื่นเต้นทันที นางจึงผลักเย่ซิวตู๋ออกไป

“โอ๊ย…” ศีรษะของเย่ซิวตู๋กระแทกเสาเตียง ทันใดนั้นแสงเย็นเฉียบก็พุ่งออกมาจากนัยน์ตาของเขา บัดนี้เขาต้องการจะฟาดหนานหนานสักที

จู่ ๆ เขาก็กอดอวี้ชิงลั่วกลับไปที่เดิม แล้วตะโกนไปที่ประตู “มีอะไรค่อยคุยกันพรุ่งนี้ก็ได้ ดึกมากแล้ว ไม่ต้องนอนหรืออย่างไร?”

ทันทีที่หนานหนานได้ยินดังนั้น เขาก็รู้ว่าพ่อของเขาต้องไม่สุขสมอารมณ์หมายเป็นแน่

เขากระแอมเบา ๆ สีหน้าไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย

แต่ว่า…

ตอนนี้เรื่องภรรยาในอนาคตของเขาสำคัญมาก ถ้าภรรยาในอนาคตหลุดลอยไป คนที่ไม่สุขสมอารมณ์หมายจะกลายเป็นเขาเอง

“ท่านแม่ เป็นเรื่องลูกสาวคนโตของสกุลหลาน ข้าต้องการให้ท่านช่วยขอรับ”

ดวงตาของอวี้ชิงลั่วเป็นประกายทันที เมื่อนางได้ยินคำว่าลูกสาวคนโตของสกุลหลาน นางจึงรีบผลักเย่ซิวตู๋ “เอ๊ะ ข้าจะออกไปข้างนอกสักพัก แค่ประเดี๋ยวเดียวเท่านั้น ท่านอย่า…”

“ไม่ให้ไป เจ้าเด็กบ้านั่นไม่รู้จักโต ไม่รู้หรือว่านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว? รู้กาลเทศะบ้างหรือไม่? ประเดี๋ยวข้าจะสั่งสอนเขาทีหลัง เจ้ามาส่งข้าเข้านอนเดี๋ยวนี้”

เย่ซิวตู๋โกรธมาก และดึงอวี้ชิงลั่วกลับมาอย่างแรง

……………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

มาผิดจังหวะแล้วหนานหนาน ขัดความสุขของพ่อระวังอนาคตโดนขัดแบบนี้บ้างนะ

ไหหม่า(海馬)