เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 1007 ความอัปยศและความโกรธ

บทที่ 1007 ความอัปยศและความโกรธ

บทที่ 1007 ความอัปยศและความโกรธ

ผู้ชมต่างตกตะลึง ฉู่โหยวเจาและมู่หรงชิงเหอขยี้ตาโดยไม่รู้ตัว ราวกับไม่กล้าที่จะเชื่อในสิ่งที่ตาเห็น

ผู้ที่อยู่ด้านข้างของขุนนางหนุ่มมองทหารม้าด้วยความสับสน ม้าพวกนี้ล้วนเป็นม้าศึกที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี ย่อมไม่แตกตื่นแม้แต่ในสนามรบ ที่ซึ่งเสียงปืนใหญ่โหมกระหน่ำติดต่อกันทีละหลายวัน ทำไมจู่ ๆ พวกมันถึงมีพฤติกรรมแบบนี้?

คนขับชราฟันหลอร้องด้วยความตกใจ “เขาทำอย่างนั้นได้อย่างไร?”

ซูอันมองอย่างสงบโดยไม่สะทกสะท้านไปที่ทหารม้าที่บิดตัวอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด เสียงของเขาเต็มไปด้วยความสนุกสนาน

“เฮ้อ… วันปีใหม่ยังห่างไกลนัก ทำไมจู่ ๆ ทุกคนก็มาคำนับข้ากัน? ขอโทษนะ ข้าไม่มีเงินปีใหม่ให้พวกเจ้าเลย…”

“ไอ้สารเลว รนหาที่ตาย!” พวกทหารม้าโกรธจัด พวกที่ยังพอเคลื่อนที่ได้ไม่สนใจอาการบาดเจ็บ ชักดาบออกมาพุ่งเข้าใส่ซูอัน

—

ท่านยั่วยุทหารม้าสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +999… +999… +999…

—

“ทหารม้าเหล่านี้ส่วนใหญ่อยู่ในระดับสี่และห้า และมีผู้บ่มเพาะระดับหกปะปนอยู่หลายคน” มู่หรงชิงเหออธิบาย “พวกนี้ล้วนเป็นสมาชิกของกองทัพภาคสนามชั้นยอดของอาณาจักร ทั้งหมดชำนาญการประสานต่อสู้ ผู้บ่มเพาะระดับเจ็ดยังยากมากที่จะรับมือ”

หัวใจของฉู่โหยวเจาเริ่มเต้นแรงอีกครั้ง

สองคนแรกที่มาถึงอยู่ในระดับหก แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้อยู่บนหลังม้าแต่อำนาจกดดันที่พวกเขาปลดปล่อยนั้นรุนแรงน่าสะพรึงกลัว

การโจมตีของพวกเขานั้นเรียบง่ายและตรงไปตรงมา ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมใด ๆ นี่เป็นเอกลักษณ์ของกองทัพ

ความกระหายเลือดพุ่งออกมาจากคมดาบ

ซูอันเผชิญหน้าอย่างตรงไปตรงมา ด้วยระดับการบ่มเพาะของเขาในปัจจุบันไม่จำเป็นต้องหลบเลี่ยงคนพวกนี้

เขาไม่ได้ใช้ดัชนีเจิดจรัสเนื่องจากเป็นสิ่งที่ทูตยุทธ์เสื้อแพรทองหมายเลขสิบเอ็ดเคยใช้มาก่อน มีสายตาสอดส่องอยู่ทุกหนทุกแห่ง หากมีผู้พบเห็นย่อมจะเชื่อมโยงเรื่องราวต่าง ๆ ได้โดยง่าย

ดังนั้นแล้วซูอันจึงซัดฝ่ามือทั้งสองข้างเข้าที่แขนของผู้โจมตีด้านซ้ายและขวา ด้วยความแข็งแกร่งของเขา เขาสามารถหักแขนของผู้โจมตีได้อย่างง่ายดาย

อย่างไรก็ตาม ซูอันไม่ได้ใช้แรงเต็มสิบส่วน ทหารทั้งสองจึงเซไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น จากนั้นพวกเขาก็ได้ประสานฝ่ามือกัน

ซูอันขมวดคิ้ว เขาสังเกตเห็นชั้นของแสงสีน้ำเงินหมุนวนอยู่รอบร่างกายของทหารทั้งสอง เช่นเดียวกับอักขระลึกลับบาง ๆ เขาตระหนักว่าสิ่งเหล่านี้น่าจะเป็นผนึกที่เกิดจากทักษะประสานต่อสู้ที่ใช้ในกองทัพ

สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องใหม่ ตอนซูอันอยู่ในเมืองจันทร์กระจ่าง กองทัพผ้าคลุมสีชาดของตระกูลฉู่ได้พึ่งพาทักษะเหล่านี้ต้านทานการโจมตีของผู้บ่มเพาะระดับปรมาจารย์

ทหารที่อยู่ฝ่ายทายาทราชันลมตกตะลึงอย่างยิ่ง… พวกเขาทุกคนที่มา แต่ละคนต่างมีความโดดเด่น สมาชิกส่วนใหญ่อยู่ในระดับห้า มีไม่กี่คนอยู่ในระดับสี่และจำนวนมากในระดับหก ด้วยการใช้ทักษะประสานต่อสู้ พวกเขาสามารถกำจัดใครก็ตามที่อยู่ในขั้นสูงสุดของระดับหกได้อย่างง่ายดาย เป็นไปได้อย่างไรที่ซูอันสามารถต่อสู้ได้อย่างทัดเทียมกับพวกเขา?

แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างดีที่สุดที่จะไม่ดูถูกชายคนนี้ แต่ซูอันก็ยังแข็งแกร่งกว่าที่คิด

อย่างไรก็ตาม จ้าวจื่อทายาทของราชันลมปราณยังคงไม่สะทกสะท้าน กองกำลังส่วนตัวของเขาสามารถจัดการผู้บ่มเพาะระดับเจ็ดได้โดยไม่มีปัญหา นับประสาอะไรกับซูอันคนนี้

ราวกับสามารถสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจของเจ้านาย เหล่าทหารรู้สึกว่าแก้มของพวกเขาอุ่นขึ้น…

ต่างคนต่างคำรามด้วยความโกรธและพุ่งเข้าใส่ซูอันอีกครั้งจากทุกทิศทุกทาง

เหตุใดผู้บ่มเพาะหลายคนจึงไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับสนามรบที่แท้จริงได้?

เหตุผลเป็นเพราะบ่อยครั้งอาวุธจะบินมาหาพวกเขาจากทุกทิศทุกทาง ทำให้การหลบหลีกส่วนใหญ่ไร้ประโยชน์ ในทางตรงกันข้าม การกำจัดศัตรูอย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพ ในขณะที่รักษาความแข็งแกร่งให้มากที่สุดสำหรับการรบที่ยืดเยื้อ เป็นทางออกที่ดีที่สุด

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทหารเหล่านี้เผชิญหน้ากับผู้บ่มเพาะที่คุ้นเคยกับการต่อสู้ตัวต่อตัวและมักจะตกเป็นเหยื่อของการประสานต่อสู้เสมอ

ซูอันเฝ้าดูร่างที่ใกล้เข้ามา ตระหนักดีว่าเส้นทางหลบหนีส่วนใหญ่ของเขาถูกปิดตายหมดแล้ว ทางหนีที่เปิดออกไม่กี่ช่องที่เขาเห็นล้วนเป็นกับดัก

ไม่มีทางที่จะหลบเลี่ยงการประสานต่อสู้นี้อีกแล้ว… แล้วทำไมข้าต้องหลบด้วย?

เขากางแขนออก พลังงานสีขาวสว่างวาบปรากฏขึ้นตรงกลางฝ่ามือ ทันใดนั้นเกล็ดหิมะปรากฏเต็มท้องฟ้า โปรยปรายลงมาใส่ทหารที่พุ่งเข้าหา ชั้นของน้ำค้างแข็งกระจายไปทั่วร่างกายอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนทุกคนจะเคลื่อนไหวช้าลงอย่างกะทันหัน และแต่ละย่างก้าวเป็นไปด้วยความยากลำบาก

ในที่สุดกลุ่มทหารม้าต่างถูกแช่แข็งเป็นประติมากรรมน้ำแข็งแสนบริสุทธิ์

ฉู่โหยวเจาอ้าปากค้างด้วยความตกใจ “กระบี่เกล็ดหิมะ!?”

นางคุ้นเคยกับกระบี่เกล็ดหิมะของพี่สาวคนโตมาก สิ่งที่นางเห็นดูคุ้นเคย แต่มีบางอย่างที่แตกต่างออกไปเล็กน้อยโดยบอกไม่ได้ว่าตรงจุดไหน

อย่างไรก็ตาม กระบี่เกล็ดหิมะของซูอันนั้นดูน่าเกรงขามยิ่งกว่าพี่ใหญ่ของนางเสียอีก

ชายคนนี้เป็นอัจฉริยะงั้นเหรอ?

กว่าพี่สาวคนโตของนางจะบ่มเพาะกระบี่เกล็ดหิมะจนมาถึงระดับปัจจุบันนั้นเป็นไปด้วยความยากลำบาก ในทางกลับกัน พี่เขยคนนี้บ่มเพาะมานานแค่ไหนแล้ว?

แม้ว่าพี่สาวคนโตของนางได้เริ่มสอนทันทีที่พวกเขาแต่งงานกัน แต่ก็เป็นเวลาเพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น และตอนนี้นักเรียนได้แซงหน้าอาจารย์ไปแล้ว!

คนขับชราฟันหลอขมวดคิ้ว “ดูเหมือนจะไม่ใช่กระบี่เกล็ดหิมะที่เลื่องลือ แต่มีลักษณะและเจตจำนงบางอย่างเหมือนกัน ต่างกันตรงไหนนะ…?”

ทายาทของราชันลมปราณรอคอยชัยชนะของลูกน้องอย่างใจจดใจจ่อ แต่ทั้งหมดถูกกำจัดแทบจะในทันที

เขาทั้งตกใจและโกรธเกรี้ยว “ไอ้เศษเดน! แม้แต่ทักษะที่ดีที่สุดของเจ้าก็ยังมาจากภรรยา!”

—

ท่านยั่วยุจ้าวจื่อสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +444… +444… +444…

—

เมื่อไม่สามารถแยกแยะความแตกต่างได้ ดังนั้นเขาจึงเหมาเอาว่าเป็นกระบี่เกล็ดหิมะของฉู่ชูเหยียนด้วยจิตใต้สำนึก

ซูอันเคยใช้กระบี่เกล็ดหิมะ แต่เขาไม่ได้ปลุกธาตุน้ำแข็ง ดังนั้นจึงไม่มีทางที่มันจะแข็งแกร่งเท่ากับทักษะของฉู่ชูเหยียน อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาสามารถเรียกหงส์หิมะออกมาได้แล้ว และเมื่อจับคู่กันมันก็เพียงพอที่จะกลายเป็นการโจมตีที่ทรงพลัง

เนื่องจากพลังของหงส์หิมะเกี่ยวข้องกับการบ่มเพาะ การเพิ่มระดับการบ่มเพาะของเขาทำให้พลังของหงส์หิมะเพิ่มขึ้นอย่างมาก