เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 1042 เปิดอกคุย

บทที่ 1042 เปิดอกคุย

องค์หญิงรัชทายาทอธิบายว่า “มีนางกำนัลอยู่ข้างใน เจ้าช่วยทำให้พวกนางสลบที” ด้วยการบ่มเพาะของนางย่อมไม่สามารถโจมตีคนจำนวนมากให้หมดสติพร้อมกันได้

“ทำไมพระองค์ต้องทำร้ายนางกำนัลของตัวเองด้วย?” ซูอันถามอย่างไม่เข้าใจ

องค์หญิงรัชทายาทกล่าวว่า “หลังจากเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น เราจะให้คนอื่นรู้ได้อย่างไร? ข้าไม่ต้องการวางความปลอดภัยของตัวเองไว้ในมือผู้คนจำนวนมากเกินความจำเป็น นอกจากนี้ข้ายังรับรองไม่ได้ว่านางกำนัลพวกนี้ไม่ใช่สายลับ ดังนั้นการทำให้ทุกคนหมดสติไปก่อนจึงดีที่สุด”

ซูอันเข้าใจ ผู้หญิงคนนี้สมควรแล้วที่อยู่ในตำแหน่งที่สูงส่ง นางพิจารณาสิ่งต่าง ๆ จากมุมที่ต่างไปจากคนทั่วไป อย่างไรก็ตาม เขาต้องยอมรับว่าวิธีของนางนั้นเชื่อถือได้มากกว่าทางเลือกอื่น

ปี่หลิงหลงมองผ่านรูที่ซ่อนอยู่ “มีนางกำนัลสองคนคุยกันที่มุมทิศตะวันออกเฉียงใต้ มีนางกำนัลกำลังจัดของทางทิศตะวันตก และมีสองคนตรงทางเข้า”

ซูอันยิ้ม ขนาดองค์หญิงรัชทายาทไม่ได้อยู่ภายในห้อง แต่ก็ยังมีนางกำนัลจำนวนมากคอยเฝ้าอยู่ ซึ่งเหมาะสมแล้วกับฐานะขององค์หญิงรัชทายาท เขาผลัดเข้าส่องรูและจดจำว่านางกำนัลแต่ละคนอยู่ที่ไหน

ใบหน้าของซูอันที่เบียดเข้ามาสัมผัสเบา ๆ ทำให้ใบหน้าขององค์หญิงรัชทายาทแดงเล็กน้อย แต่โชคดีที่มันมืดเกินกว่าจะมองเห็น

แต่นางจำได้อย่างรวดเร็วว่าตอนที่จูเซี่ยฉือซินพบพวกนาง เขาได้ทำมากกว่าแค่สัมผัสใบหน้า ทั้งสองคนเคยจูบกัน… ใบหน้าของนางแดงยิ่งขึ้น นางสะบัดศีรษะขับไล่ความฟุ้งซ่านทั้งหมด

“เอาล่ะ กระหม่อมพร้อมแล้ว พระองค์จะเปิดกลไกตอนไหน” ซูอันถาม

“เมื่อข้านับถึงสาม เจ้าก็เข้าไปเลย อย่าให้โอกาสพวกนางเรียกทหาร”

“ตกลง” ซูอันฟังการนับขององค์หญิงรัชทายาท เมื่อนับถึงสามประตูลับเปิดออก มีแสงจ้าพุ่งเข้ามา เขารีบเข้าไปทันที เหล่านางกำนัลหันกลับมาอย่างสับสนเมื่อได้ยินเสียง น่าเสียดายที่ภาพทุกอย่างเบลอและพวกนางก็หมดสติไป

ส่วนนางกำนัลที่ทางเข้า ซูอันใช้จ้าววายุเคลื่อนตัวไปข้างหลังทั้งสองและกระแทกร่างของพวกนางกลับเข้ามาในห้อง

องค์หญิงรัชทายาทค่อย ๆ ออกมาจากทางลับ ซูอันสังเกตว่าทางลับอยู่เหนือเตียงจริง ๆ แต่เมื่อคิดดูแล้วมันก็สมเหตุสมผล หากมีคนพยายามลอบสังหารขณะที่นางหลับ การหลบหนีจะสามารถทำได้อย่างทันท่วงที

“ขอบคุณสวรรค์ที่นางกำนัลหรงโม่ของพระองค์ไม่อยู่ที่นี่ ไม่งั้นมันจะไม่ง่ายอย่างนี้” ซูอันถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ปี่หลิงหลงตอบว่า “นางไปวังร้อยดอกไม้กับข้า ตอนนั้นนางรออยู่ด้านนอก และน่าจะกำลังตามหาข้าอยู่ นางจึงไม่อยู่ในนี้”

ซูอันพยักหน้า เกิดเรื่องใหญ่กับองค์หญิงรัชทายาท คงจะแปลกมากกว่าถ้านางกำนัลคนสนิทอย่างหรงโม่ไม่ออกตามหาเจ้านายของตัวเอง เขามองนางกำนัลที่หมดสติและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พระองค์จะไม่ฆ่าพวกนางใช่ไหม?”

องค์หญิงรัชทายาทขมวดคิ้ว “เมื่อครู่พวกนางเห็นหน้าเจ้าหรือเปล่า?”

ซูอันส่ายหัว “ไม่”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่จำเป็น ข้าจะฆ่าพวกนางทำไม?” องค์หญิงรัชทายาทถอนหายใจ “ในสายตาเจ้า เจ้าคิดว่าข้าเป็นฆาตกรเลือดเย็นที่ชอบฆ่าคนตามอำเภอใจจริง ๆ เหรอ?”

ซูอันหัวเราะเบา ไม่ตอบคำถาม

ปี่หลิงหลงถอดหน้ากากออก จากนั้นนางก็หยิบชุดเสื้อผ้าที่วางไว้ด้านข้างขึ้นมา นางสั่งอย่างจริงจัง “มานี่หน่อยสิ”

“ทำไม?” ซูอันสับสนแต่ยังเดินเข้าไปหา

“ช่วยข้าแต่งตัวที” องค์หญิงรัชทายาทพูดอย่างเรียบเฉย ราวกับกำลังพูดถึงเรื่องไม่สำคัญ

ซูอันตกตะลึง “อยากให้ข้าช่วยแต่งตัว!?” เขารู้สึกเหมือนกำลังมองเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ทำไมเจ้าสวมเสื้อเองไม่เป็น? เจ้าคู่ควรกับรัชทายาทที่โง่เขลาจริง ๆ!

องค์หญิงรัชทายาทพูดราวกับรู้ความคิดของเขาว่า “เสื้อผ้าของข้าซับซ้อน ตามปกติต้องมีนางกำนัลหลายคนที่ช่วยข้าแต่งตัว ข้าคนเดียวใส่มันไม่ได้”

องค์หญิงรัชทายาทมองซูอัน จากนั้นนางปลดสายคาดเอวออก ปล่อยให้ชุดเลื่อนไหลลงมาตามผิวหนังที่เรียบเนียน เผยให้เห็นร่างกายที่ขาวผุดผ่องของนาง

ลมหายใจของซูอันถี่กระชั้นขึ้น เขาตกตะลึง นี่มันสถานการณ์แบบไหนกันแน่?

“เจ้าได้เห็นทุกอย่างที่ไม่ควรเห็นแต่แรกมาแล้ว ทำไมทำหน้าตาอย่างนั้น?” เสียงของปี่หลิงหลงสงบอย่างน่าประหลาดใจ แต่ทรวงอกอวบที่กระเพื่อมขึ้นลงบ่งบอกว่าจิตใจของนางไม่ได้สงบเหมือนน้ำเสียง

ซูอันกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น “สถานการณ์ตอนนั้นเป็นอะไรที่กระหม่อมไม่สามารถควบคุมได้”

องค์หญิงรัชทายาทกางแขนออก “หยิบชุดมาให้ข้าใส่”

ซูอันรู้สึกราวกับกำลังถูกคุกคาม แต่เขาจะพูดอะไรได้อีกในสถานการณ์แบบนี้? เขาทำได้เพียงหยิบชุดมาอย่างเชื่อฟังเท่านั้น ต้องยอมรับว่าชุดในมือสวยงามและค่อนข้างซับซ้อน เป็นไปไม่ได้ที่ใครจะสวมใส่มันตามลำพังได้สำเร็จ

ดังนั้นเขาจึงช่วยนางแต่งตัวเงียบ ๆ ใบหน้าของปี่หลิงหลงแดงก่ำตลอดกระบวนการสวมใส่เสื้อผ้า

เมื่อเวลาผ่านไป นางพูดอีกครั้ง “ข้าไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้”

ซูอันพูดอย่างเห็นด้วย “แน่นอน กระหม่อมจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร”

“หวังว่าเจ้าจะลืมมันได้อย่างแท้จริง” นางสูดหายใจเข้าลึก

“ย่อมเป็นเช่นนั้น” ซูอันไม่ได้แสดงท่าทีขี้เล่นเหมือนปกติ เขารู้ว่าอีกฝ่ายจริงจังในเรื่องนี้มาก ดังนั้นตอนนี้จึงไม่ใช่เวลามาล้อเล่น

“ต่อไปข้าจะสนับสนุนและให้ทรัพยากรบ่มเพาะตอบแทนความช่วยเหลือของเจ้าในวันนี้ ส่วนเรื่องอื่น ๆ เจ้าอย่าคิดอะไรไปไกล ข้ายังคงเป็นองค์หญิงรัชทายาท ดังนั้นสถานะของเรา…” ขนตาของปี่หลิงหลงสั่นกระพือด้วยแรงอารมณ์

“กระหม่อมเข้าใจ!” ซูอันพยักหน้า

ปี่หลิงหลงลังเล หลังจากนั้นไม่นาน นางก็พูดขึ้นทันทีว่า “ข้าไม่เคยรู้สึกอะไรกับองค์รัชทายาทเลย”

ซูอันตกตะลึง “พระองค์บอกกระหม่อมทำไม?”

องค์หญิงรัชทายาทมองออกไปด้านข้าง ดูเหมือนอารมณ์เสีย “ช่างเถอะ!”

แม้ว่าเขาจะเคยคาดเดามาก่อน แต่เป็นเพียงการเดา ตอนนี้ได้ยินว่านางยอมรับแล้วจึงรู้สึกแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือ ความจริงที่ว่านางบอกเขาด้วยตัวเอง

อย่าบอกนะว่านางมีความรู้สึกดี ๆ ให้กับข้า หลังจากที่เห็นว่าวันนี้ข้าเท่ขนาดไหน?

แต่มันก็สมเหตุสมผลเช่นกัน… ด้วยความที่ข้าตรงไปตรงมาและหล่อเหลา ข้าย่อมดีกว่าเจ้าอ้วนนั่นในทุก ๆ ด้าน ไม่แปลกใจเลยที่นางหันมาชอบข้า

แต่ทำไมรู้สึกเหมือนมีอะไรผิดปกติ…