เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 925 มาโดยบังเอิญ?

บทที่ 925 มาโดยบังเอิญ?

บทที่ 925 มาโดยบังเอิญ?

“ในอนาคตท่านคงไม่เก็บเป็นความแค้นที่ต้องสะสางแล้วมาตามฆ่าข้าทีหลังเพียงเพราะข้าจับมือท่านใช่ไหม?”

ซูอันยังฝังใจกับประสบการณ์ก่อนหน้านี้ เพียงแค่สัมผัสองค์หญิงรัชทายาทก็ทำให้ชีวิตเกิดปัญหามากมาย เขาไม่ต้องการที่จะใช้ความพยายามทั้งหมดในการช่วยชีวิตใครสักคนเพียงเพื่อจะถูกเนรคุณในภายหลัง

“ข้าจะฆ่าเจ้าทำไม?” อวิ้นเจียนเยว่มองเขาอย่างประหลาด “เพียงเพราะเจ้าสัมผัสมือของข้า?”

ตอนนี้ถึงตาของซูอันที่ต้องตกใจ “หรือว่าท่านถูกผู้ชายจับมือบ่อย ๆ?”

นางเคยชินกับเรื่องแบบนี้เหรอ?

“ตอนนี้ข้าเริ่มรู้สึกอยากจะฆ่าเจ้าแล้ว!” อวิ้นเจียนเยว่ตอบด้วยความโกรธเกรี้ยว

น่าแปลกที่ซูอันพอใจกับคำตอบของนาง แสดงว่ายังไม่มีใครแตะต้องท่าน…ดีมาก ดีมาก…!

อวิ้นเจียนเยว่ขมวดคิ้ว “อย่าเสียเวลาพูดจาไร้สาระกันแบบนี้ ข้าไม่อยากเจอเข้ากับทหารระหว่างทางในขณะที่เราอ้อยอิ่ง!”

ตามปกติแล้ว จิตสัมผัสของนางมีระยะครอบคลุมหลายสิบลี้ ไม่มีสิ่งใดภายในพื้นที่สามารถหลบหนีการตรวจจับของนางได้ น่าเสียดายที่อาการบาดเจ็บของนางทำให้ความสามารถนี้ลดลง

ตอนนี้นางรู้สึกคล้ายกับตัวเองเป็นคนหูหนวก ซึ่งทำให้นางรู้สึกจิตใจไม่สงบอย่างมาก

ซูอันหัวเราะ “ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่มีใครอยู่แถวนี้หรอก”

อวิ้นเจียนเยว่สับสน นางไม่รู้ว่าความมั่นใจนี้ของซูอันมาจากไหน หรือว่าชายคนนี้มีทักษะลับบางอย่างที่สามารถขยายจิตสัมผัสออกไปได้ด้วยหรือ?

จากนั้นยิ่งเมื่อพวกเขาเดินลัดเลาะไปในวังเรื่อย ๆ อวิ้นเจียนเยว่ก็ยิ่งรู้สึกตกตะลึง หลายครั้งที่ซูอันดึงนางไปด้านข้าง ความคิดแวบแรกคือเขาต้องการหาเศษหาเลยจากนาง แต่นางก็สังเกตเห็นกลุ่มทหารเดินผ่านไปในอึดใจต่อมา เมื่อเห็นเช่นนี้นางจึงต้องโยนความคิดไม่ดีเกี่ยวกับเขาทิ้งไปและแอบรู้สึกผิดไม่น้อย

พวกเขาสามารถหลบเลี่ยงทหารได้หลายครั้ง ราวกับรู้ล่วงหน้าว่าทหารจะผ่านมา

ในที่สุดอวิ้นเจียนเยว่ก็ไม่สามารถต้านทานความอยากรู้ของนางได้ “เจ้าทำแบบนี้ได้อย่างไร?”

ซูอันยิ้ม “ความลับ”

แน่นอนว่าเขาไม่สามารถขยายจิตสัมผัสได้ แต่เขามีวิธีอื่นที่ได้ผลเช่นเดียวกัน

เขามีตราหยกที่ได้จากมิติลับซากเมืองอินซวี ซึ่งทำให้เขาสามารถควบคุมสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กที่อยู่รายรอบได้ พระราชวังเต็มไปด้วยแมกไม้เขียวขจี มีไม้พุ่ม ต้นหญ้า ซึ่งเป็นที่ซุ่มซ่อนอย่างดีของแมว หนู นก และแมลงมากมาย เหล่าทหารจะไม่มีวันมองว่าสิ่งมีชีวิตเหล่านี้เป็นภัยคุกคาม และไม่มีทางที่ใครจะรู้ได้ว่าสัตว์พวกนี้กลายเป็นหูและตาของซูอัน

ด้วยการใช้สิ่งมีชีวิตขนาดเล็กเหล่านี้ ซูอันสามารถรู้ที่อยู่ของทหารล่วงหน้าได้ นี่คือเหตุผลที่เขาสามารถพานางไปที่เรือนพักของเขาได้อย่างใจเย็น

คำตอบของซูอันหยุดอวิ้นเจียนเยว่จากการหาคำตอบเรื่องนี้ต่อไป สำหรับผู้บ่มเพาะทักษะส่วนตัวของพวกเขาคือไพ่ตาย มันไม่ฉลาดเลยที่จะเปิดเผยต่อบุคคลอื่น

นางคิดจะถามลูกศิษย์เกี่ยวกับเรื่องนี้ในอนาคต เพื่อดูว่าชิวฮัวเล่ยรู้อะไรบ้าง?

ซูอันใช้ตราคำสั่งปลดกลอนของเรือนพัก จากนั้นจึงพาอวิ้นเจียนเยว่เข้าไปข้างใน “นี่คือที่อยู่อาศัยของข้าในฐานะทูตยุทธ์เสื้อแพรทอง คงไม่มีใครมาที่นี่ ดังนั้นท่านสามารถใช้พักฟื้นได้”

เขาจงใจยืดอกเมื่อพูดถึงตำแหน่งทูตยุทธ์เสื้อแพร เขาต้องการอวดฐานะเพื่อสร้างความประทับใจให้นาง

“ขอบคุณ” อวิ้นเจียนเยว่มองไปรอบ ๆ สถานที่แห่งนี้ค่อนข้างเงียบสงบ เหมาะจะกบดานรักษาตัว

เมื่อเห็นว่านางไม่สนใจจะชื่นชมตำแหน่งของเขา ซูอันจึงพูดเปลี่ยนเรื่องทันที “ว่าแต่ ท่านมาอยู่ในสวนหินได้อย่างไร? ที่นั่นค่อนข้างใกล้กับห้องหนังสือส่วนพระองค์ ท่านไม่กลัวใครมาเจอเหรอ?”

อวิ้นเจียนเยว่ผ่อนคลายตัวเองบนเก้าอี้ แม้ว่านางจะได้รับบาดเจ็บสาหัส ท่าทางของนางยังดูสง่างาม

ริมฝีปากของนางเผยอ เสียงของนางเย็นชา “สถานที่ที่อันตรายที่สุดมักจะปลอดภัยที่สุด เป็นเพราะว่ามันอยู่ใกล้สถานที่สำคัญ พวกทหารจะมองข้ามพื้นที่นั้นโดยไม่รู้ตัว จึงเป็นเหตุผลที่ข้าสามารถใช้วิชาบังบดเร้นซ่อนเพื่อซ่อนคลื่นพลังของข้าและหลบหนีการตรวจจับได้ แต่แน่นอนว่า…”

นางหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “…ถ้าจักรพรรดิอยู่ในวังจริง ๆ ข้าคงไม่กล้าเสี่ยงขนาดนี้”

ดวงตาของซูอันเป็นประกาย เขานึกถึงงานที่จักรพรรดิมอบให้เขาได้และถามอย่างรวดเร็วว่า “ท่านรู้ได้อย่างไรว่าจักรพรรดิไม่อยู่ในวัง?”

อวิ้นเจียนเยว่มองเขาอย่างเฉยเมย ไม่ตอบอะไร

ซูอันพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ได้คำตอบ “แล้วถ้าข้าให้ข้อมูลตอบแทนท่านล่ะ? ท่านไม่สงสัยหรือว่าข้าหลีกเลี่ยงการตรวจจับของพวกทหารได้อย่างไร?”

อวิ้นเจียนเยว่เย้ย “ไม่มีทาง ข้อมูลสองเรื่องนี้มีมูลค่าไม่เท่ากัน นอกจากนี้ต่อให้เจ้ามีข้อมูลที่คุ้มค่ามากกว่าข้าก็ไม่มีทางเผยเรื่องของข้าให้เจ้ารู้อยู่ดี”

ซูอันรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยกับท่าทีที่แน่วแน่ของนาง ข้าเดาว่าข้าต้องลองทางอื่น

“เจ้าพบกับฮัวเล่ยได้อย่างไร?” จู่ ๆ อวิ้นเจียนเยว่เอ่ยถามขึ้นพลางจ้องมองซูอันที่อยู่ตรงข้ามนางด้วยความสงสัย

นางรู้จักลูกศิษย์คนนี้ของนางดีที่สุด แม้ว่าชิวฮัวเล่ยจะชอบยิ้มแย้มให้กับทุกคน แต่จริง ๆ แล้วเป็นผู้หญิงที่ถือตัวมาก ชิวฮัวเล่ยไม่เคยปล่อยให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้และทำกับพวกเขาเหมือนเป็นของเล่นเท่านั้น

ทว่าศิษย์อันล้ำค่าของนางได้ผูกมิตรกับบุคคลนี้ และยังสอนทักษะ ‘วิชาบังบดเร้นซ่อน’ ให้กับเขาอีกด้วย และในทางกลับกัน ชายผู้นี้ก็เต็มใจที่จะเสี่ยงกับโทษประหารเก้าชั่วโคตรเพื่อช่วยนางตามคำขอของชิวฮัวเล่ย

“เราพบกันที่เมืองจันทร์กระจ่าง”

อวิ้นเจียนเยว่เลิกคิ้วเมื่อได้ยินคำตอบของเขา “เจ้าคือซูอัน?”

ซูอันประหลาดใจและถอดหน้ากากออก “ไม่คิดเลยว่าท่านจะรู้เรื่องของข้า”

“ฮึ่ม! มันคงแปลกถ้าข้าไม่รู้เรื่องของเจ้า!” อวิ้นเจียนเยว่เคยได้รับรายงานที่ว่าชิวฮัวเล่ยกำลังจะแต่งเข้าตระกูลฉู่ในฐานะอนุภรรยา! ย้อนกลับไปในตอนนั้น นางคิดว่าลูกศิษย์ของตนเองกำลังพยายามวางแผนทำลายตระกูลฉู่ซะมากกว่า

แต่แล้วจากรายงานถัดมาของเหล่าแปดเดียวดาย ในระหว่างที่ซูอันถูกพาตัวมายังเมืองหลวง ชิวฮัวเล่ยได้แสดงน้ำใจต่อซูอันหลายครั้ง

เมื่อรวมกับการช่วยเหลือครั้งนี้ คงจะแปลกถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา

ซูอันกำลังจะพูดอะไรบางอย่างเมื่อเขาได้ยินเสียงของจูเซี่ยฉือซิน “สิบเอ็ด เจ้าอยู่ในนั้นหรือเปล่า?”

เสียงของจูเซี่ยฉือซินทำให้ซูอันสะดุ้งโหยง สีหน้าของอวิ้นเจียนเยว่ก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

นางที่กำลังบาดเจ็บต้องจบลงด้วยความตายอย่างแน่นอนหากจูเซี่ยฉือซินจับนางได้

เขาพบข้าได้อย่างไร? ซูอันแจ้งเขาหรือไม่? ทูตยุทธ์เสื้อแพรอาจมีวิธีการสื่อสารเฉพาะตัว…

นางรีบดับความสงสัยนี้ ถ้าซูอันต้องการให้นางตายจริง ๆ เขาสามารถทำได้ตั้งแต่ตอนที่เขาดูดการบ่มเพาะของนางแล้ว ทำไมต้องลากยาวมาจนถึงตอนนี้?

สมองของซูอันเต็มไปด้วยความคิด เขาคิดว่าจะแสร้งทำเป็นไม่อยู่และไม่สนใจจูเซี่ยฉือซินด้วยความหวังว่าอีกฝ่ายจะกลับไปเอง

อย่างไรก็ตาม เขาตระหนักดีว่าวิธีนี้ใช้ไม่ได้ผล จังหวะเวลาของจูเซี่ยฉือซินสมบูรณ์แบบเกินกว่าที่การมาเยือนครั้งนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญ อีกฝ่ายคงรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่แต่แรกแล้ว

เป็นไปได้ไหมที่จูเซี่ยฉือซินเห็นข้าพาอวิ้นเจียนเยว่กลับมาด้วย?

ความสงสัยนี้ทำให้เขาตื่นตระหนก

ซูอันวิเคราะห์ความเป็นไปได้อย่างรวดเร็ว ไม่ ข้าไม่คิดอย่างนั้น ข้าระมัดระวังตลอดเวลาและให้สัตว์ตัวเล็ก ๆ เหล่านั้นคอยดูทางหนีทีไล่เป็นอย่างดี จูเซี่ยฉือซินจะต้องเป็นเทพเจ้าถึงจะจับข้าได้

เขามองลงไปที่เข็มกลัดคำสั่งของเขา เขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นเล็กน้อย นี่คือสิ่งที่ทำให้จูเซี่ยฉือซินตามเขามา?

“สิบเอ็ด?” เสียงของจูเซี่ยฉือซินบ่งบอกถึงความไม่อดทน

“กำลังไป กำลังไป” ซูอันตอบทันที

จากนั้นซูอันพูดผ่านกระแสพลังชี่ไปยังอวิ้นเจียนเยว่ “ซ่อนตัวให้ดีข้าจะไปรับหน้าเขาก่อน”

อวิ้นเจียนเยว่พยักหน้า นางไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงตอบ

ซูอันรีบออกไปต้อนรับจูเซี่ยฉือซินที่กำลังยืนอยู่ข้างนอกในลานบ้าน

ไม่เห็นมีทหารอยู่กับเขาเลย… เขาคงไม่ได้มาที่นี่เพื่อจับข้า…