เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 937 ทำเตียงเอง

บทที่ 937 ทำเตียงเอง

บทที่ 937 ทำเตียงเอง

“จะนอนแล้วเหรอ” อวิ้นเจียนเยว่ขมวดคิ้ว แต่ไม่ตอบสนองต่อคำขอของซูอัน

“แน่นอน! ก่อนหน้านี้นักฆ่าของเจ้าบุกเข้าไปในวัง ซึ่งทำให้ข้าต้องวิ่งโร่ไปทั่วเพื่อช่วยทุกคน หลังจากนั้น ทั้งจูเซี่ยฉือซินและเฉิงซยงต่างก็ปรากฏตัวและทำให้ข้าอกสั่นขวัญแขวน ข้าเหนื่อยกับเรื่องทั้งหมดนี้มาก” ซูอันกล่าวขณะนอนลง “เขยิบไปที ท่านขวางข้าอยู่…”

“เจ้าจะนอนบนเตียงเหรอ?” อวิ้นเจียนเยว่ถามอีกรอบโดยไม่แสดงอารมณ์ ผู้ชายมักทำตัวเป็นสุภาพบุรุษในสถานการณ์แบบนี้ไม่ใช่หรือ? ผิดคาดจริง ๆ ที่เขาไม่ยกเตียงให้นาง

“แน่นอน” ซูอันตอบราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่สุดในโลก “นี่คือห้องของข้าและเตียงของข้า ข้าจะนอนที่ไหนถ้าไม่ใช่ที่นี่?”

อวิ้นเจียนเยว่สูดหายใจเข้าลึก ๆ ระงับความโกรธที่ก่อตัวขึ้นภายใน “ถ้างั้นเจ้าจะให้ข้านอนที่ไหน?”

“แน่นอนว่าต้องเป็นที่พื้น…ทำไม? หรือว่าท่านอยากนอนกับข้า?” ซูอันคว้าผ้าห่มและมองดูนางอย่างสงสัยราวกับนางเป็นคนโรคจิตอย่างไรอย่างนั้น

นี่เป็นเรือนพักชั่วคราวที่สงวนไว้สำหรับทูตยุทธ์เสื้อแพร ดังนั้นมันจึงไม่ใหญ่มาก ไม่มีห้องพักแขกหรือสิ่งหรูหราอื่น ๆ เตียงของเขาเป็นเตียงเดียวที่มีอยู่ในห้องนี้

อวิ้นเจียนเยว่ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่นางได้ยิน

นางเคยคิดว่าในฐานะผู้บ่มเพาะระดับปราชญ์ นางคือผู้สูงส่งที่มีแต่ผู้คนให้เกียรติและอยากเอาอกเอาใจ ทว่าความคิดของนางกลับถูกหักล้างในวันนี้โดยชายตรงหน้า

เขามันไร้ยางอายเกินไป!

“เจ้าเป็นผู้ชาย ส่วนข้าเป็นผู้หญิง ทำไมไม่ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษหน่อยล่ะ?”

อวิ้นเจียนเยว่ไม่อยากนอนบนพื้น อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่เรื่องดีที่ปราชญ์อย่างนางต้องต่อสู้เพื่ออะไรแบบนี้ อย่างน้อยเขาได้ช่วยชีวิตนางและยังมอบยารักษาให้นางด้วย

“ได้โปรดอย่าหาว่าข้าไม่เป็นสุภาพบุรุษ ข้าสนับสนุนความเท่าเทียมทางเพศ” ซูอันตอบทันที “เจ้าคือเจ้าสำนักมาร และเจ้าแข็งแกร่งกว่าข้ามาก เจ้ากล้าพูดแบบนี้เพราะเจ้าเป็นผู้หญิงจริง ๆ เหรอ?”

อวิ้นเจียนเยว่ตกตะลึงชั่วขณะ

—

ท่านยั่วยุอวิ้นเจียนเยว่สำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 444!

—

นางพ่นลมหายใจและพูดว่า “หากเป็นผู้อื่นพูดแบบนี้ต่อหน้าข้า ข้าคงสังหารมันไปแล้ว แต่เนื่องจากเจ้าช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าจะไม่เถียงกับเจ้า!”

หลังจากพูดจบประโยค นางย้ายไปที่ม้านั่งไม้และหลับตาลง ผู้ที่อยู่ระดับปราชญ์อย่างนาง แน่นอนว่าความหนาวเย็นของยามค่ำคืนย่อมไม่มีผล นางไม่ต้องการผ้าห่มแต่อย่างใด

ซูอันนอนราบลงบนเตียงครู่หนึ่งก่อนจะยกศีรษะขึ้นพลางถาม “นั่งทั้งคืนไม่เมื่อยเหรอ?”

เขาต้องยอมรับว่าผมที่ยาวจนเกือบถึงก้นของนางเป็นภาพที่น่าชื่นชม มันเป็นงานศิลปะที่เป็นธรรมชาติอย่างแท้จริง

อวิ้นเจียนเยว่ไม่ได้ลืมตา “ตกลงจะให้เตียงข้าเหรอ?”

“เอ่อ… ข้าแค่อยากจะเสนอทางเลือกให้ท่าน” ซูอันกล่าว “ท่านทำเตียงเองไม่ได้เหรอ?”

“ทำเตียงเนี่ยนะ? ไม่จำเป็น” อวิ้นเจียนเยว่ตอบอย่างเฉยเมย

นางคุ้นเคยกับที่พักแห่งนี้เป็นอย่างดีแล้ว ไม่มีแม้แต่โต๊ะสักตัวจะให้นางเลื่อนเก้าอี้มาต่อกันเป็นเตียงเนี่ยนะ?

ไม่มีทาง! นั่นจะทำให้ชื่อเสียงของนางในฐานะเจ้าสำนักผู้ยิ่งใหญ่เสื่อมเสียอย่างสมบูรณ์!

ซูอันกล่าวว่า “ในบ้านเกิดของข้ามีคนผู้หนึ่งที่งดงามเกือบจะเหมือนเทพธิดา นางสามารถนอนบนเชือกที่ผูกไว้ระหว่างเสาทั้งสองต้นได้”

“หืม?” อวิ้นเจียนเยว่ลืมตาของนางสนใจอย่างชัดเจน “ทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอ?”

ซูอันรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย เขาลุกขึ้นนั่งและพูดว่า “ใช่ ท่านลองดูสิ” เขาคิดภาพของเซียวเหล่งนึ่งจากซีรีส์มังกรหยกในโลกก่อนหน้านี้

อวิ้นเจียนเยว่ยืนขึ้นและด้วยการสะบัดข้อมือ ผ้าไหมสีขาวพุ่งออกจากแขนเสื้อของนางเกาะยึดกับผนังห้อง กลายเป็นเปลญวนแบบเรียบง่าย

ซูอันตกตะลึง ริบบิ้นผ้าไหมยาวนี้มาจากไหน? อย่างไรก็ตาม เขารู้ได้อย่างรวดเร็วว่านางอาจมีคลังมิติ เขาเองยังครอบครองดวงแก้วผู้รอบรู้ได้ ดังนั้นมันจึงเป็นไปได้ที่เจ้าสำนักมารจะมีคลังมิติในครอบครองเช่นกัน

ด้วยการกระโดดแผ่วเบา ร่างของอวิ้นเจียนเยว่ลอยขึ้นไปบนเปลญวนไหม นางนอนลง “นี่คือสิ่งที่เจ้ากำลังพูดถึงหรือไม่?”

“ใช่” ซูอันอยู่ในความงุนงงเล็กน้อย นางดูเหมือนนางเอกในซีรีส์ที่เขาจำได้ ไม่สิ ผู้หญิงคนนี้สวยกว่ามากด้วยซ้ำ!

อวิ้นเจียนเยว่นอนอยู่บนริบบิ้น รู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด “นี่ไม่ได้เลวร้ายเกินไป รู้สึกสบายตัวทีเดียว”

จากการบ่มเพาะของนาง ไม่ใช่เรื่องยากที่นางจะรักษาสมดุลบนริบบิ้นเส้นเล็กนี้

ซูอันจ้องมองร่างที่สวยงามบนริบบิ้นนั้น ผมยาวของนางพลิ้วไหวราวกับน้ำตก รูปร่างของนางช่างน่าทึ่งจริง ๆ อืม…ชุดของนางน่าจะ…

อวิ้นเจียนเยว่ลุกขึ้นนั่ง

“ท่านเป็นอะไรอีก?” ซูอันถามด้วยความสงสัย

“เสื้อผ้าของข้าคับเกินไป ข้ารู้สึกอึดอัดนิดหน่อย” อวิ้นเจียนเยว่กล่าวพร้อมกับขมวดคิ้ว นางไม่ได้รู้สึกเช่นนี้เมื่อนั่งอยู่บนเก้าอี้ แต่การนอนบนริบบิ้นนี้ทำให้เสื้อผ้าของนางรัดแน่นขึ้น

ซูอันกล่าวถาม “ท่านจะเปลี่ยนเสื้อไหมล่ะ? ข้ามีเสื้อผ้าสำรองอยู่ที่นี่”

อวิ้นเจียนเยว่มองเขาแปลก ๆ “เจ้าเป็นคนวิปริตหรือไง? ทำไมเจ้าถึงมีเสื้อผ้าผู้หญิงเก็บอยู่กับตัว?”

ซูอันทั้งโกรธและอับอายเล็กน้อย “ชิ! ข้าเก็บมันไว้สำหรับผู้หญิงของข้าต่างหาก!”

อวิ้นเจียนเยว่ไม่พอใจกับคำตอบของเขา “ฮึ่ม! หากเจ้ามีผู้หญิงคนอื่นอยู่แล้ว ทำไมเจ้าถึงยังไล่ตามฮัวเล่ยของข้าอยู่อีก!”

ซูอันตอบกลับ “ข้าแน่ใจว่าท่านรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ภายในตระกูลฉู่ นอกจากนี้ฮัวเล่ยรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับข้าตั้งแต่เริ่มต้น ข้าไม่ได้โกหกนางหรืออะไรทั้งนั้น!”

อวิ้นเจียนเยว่ขมวดคิ้ว เกิดอะไรขึ้นกับฮัวเล่ย? นางรู้แน่ชัดว่าเด็กเหลือขอคนนี้เป็นชายเจ้าสำราญ นางจะยังตกหลุมรักเขาได้อย่างไร? “ไม่จำเป็น!” นางตอบอย่างเย็นชา “ข้ามีเสื้อผ้าของตัวเอง!”

นางพุ่งไปหลังม่าน “หากเจ้าแอบดู ข้าจะฆ่าเจ้า ต่อให้ข้าจะต้องสูญเสียการบ่มเพาะไปอย่างถาวรก็ตาม!”

“ใครจะแอบมองท่านล่ะพี่สาว? คิดว่าข้าเป็นคนแบบนั้นเหรอ!?” ซูอันพูดอย่างโกรธเคือง เขาหันหลังให้นาง

อวิ้นเจียนเยว่ถอนหายใจ “เช่นนั้นก็ดี!” นางหยิบชุดเสื้อผ้าออกจากคลังมิติและเริ่มผลัดเปลี่ยน