เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 993 เยือนหอคณิกาหลวงอีกครั้ง

บทที่ 993 เยือนหอคณิกาหลวงอีกครั้ง

บทที่ 993 เยือนหอคณิกาหลวงอีกครั้ง

“เท่านี้แหละ” องค์หญิงรัชทายาทโบกมือ

ซูอันประสานมือทำความเคารพและจากมา

มันเริ่มมืดแล้ว ดังนั้นชายหนุ่มจึงไปหาเผี่ยวตวนเตียวและเจียวซือกุน “พวกเจ้าเลิกงานกันหรือยัง? ถ้าเสร็จแล้วก็ไปกันเถอะ!”

“ไปไหน? อ…อ๋อออ” ทั้งสองมองอย่างแปลกใจ ก่อนจะเดาได้ว่าซูอันหมายถึงอะไร ความตื่นเต้นได้ทำให้ดวงตาของพวกเขาสว่างขึ้น “ไปกันเถอะ!”

แม้ว่าจะไม่มีใครพูดถึงที่ที่พวกเขากำลังจะไป แต่ผู้ชายคนไหนก็สามารถเดาจุดหมายปลายทางของพวกเขาได้จากความรุ่มร้อนในแววตา

แน่นอนว่าซูอันไม่ได้ตื่นเต้นกับการไปหอคณิกาหลวงเท่าไร สาว ๆ ข้างกายเขาสวยกว่าหญิงคณิกาที่นั่น ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องไปแสวงหาในที่แบบนั้น

วัตถุประสงค์หลักของเขาคืออวิ้นเจียนเยว่และชิวฮัวเล่ย เขาต้องการรู้ว่าพวกนางรอดชีวิตมาได้อย่างปลอดภัยหรือไม่?

นอกจากนี้ชายหนุ่มยังต้องการถามอวิ้นเจียนเยว่เกี่ยวกับบุคคลที่คอยติดตามพวกเขาก่อนหน้านี้

แหล่งกบดานของสำนักมารตั้งอยู่ในหอคณิกาหลวง แม้แต่เรื่องของเฉิงกังและการแทรกแซงของราชสำนักก็ไม่เพียงพอที่จะทำลายหรือเปิดโปงความลับของฐานที่มั่นได้ สำนักมารได้ตระเตรียมทุกอย่างไว้ล่วงหน้าและสละทรัพยากรบางส่วนเพื่อหลอกล่อผู้สืบสวน ทำให้การดำเนินกิจการของหอคณิกาหลวงยังคงเป็นปกติ

เนื่องจากเผี่ยวตวนเตียวและเจียวซือกุนได้ช่วยเขาจากราชันลมปราณโดยการแจ้งข่าวแก่องค์หญิงรัชทายาท เขาสามารถใช้เหตุผลในการตอบแทนบุญคุณเพื่อปกปิดวัตถุประสงค์ที่แท้จริงในการมาเยือนหอคณิกาหลวงได้

หลังจากความตื่นเต้นผ่านไป เผี่ยวตวนเตียวกล่าวว่า “พี่ซู คืนหนึ่งในหอคณิกาหลวงมีค่าเท่ากับเงินเดือนครึ่งเดือน ท่านเพิ่งมาที่เมืองหลวงและอาจยังไม่ได้รับเงินเดือน จะมีปัญหาอะไรหรือไม่?”

เขาถามหยั่งเชิงซูอัน

ซูอันยิ้มตอบ “ไม่ต้องเป็นห่วง พวกเจ้าสามารถใช้ค่ำคืนในหอคณิกาหลวงได้เต็มที่เลย”

ผู้ชายคนนี้เรียกเขาว่าพี่แล้ว! ช่างเอาใจง่ายจริง ๆ

ดวงตาของเผี่ยวตวนเตียวพลันสว่างขึ้นซึ่งตัดกับวงหมองคล้ำรอบ ๆ ทันที “ท่านเป็นคนใจกว้างจริง ๆ พี่ซู! ข้าได้ยินมาว่ามีคณิกาใหม่สองสามคน วันนี้มาลองดูกัน”

เจียวซือกุนเยาะเย้ย “แล้วใครที่บ่นปวดหลังและถามหายาบำรุงกำลังเมื่อวันก่อน? แม้ว่าจะมีหญิงคณิกาอยู่ตรงหน้า ไอ้นั่นของเจ้าจะฟื้นจากความแห้งเหี่ยวหรือไม่?”

เผี่ยวตวนเตียวโกรธจัด เขาพูดอย่างไว้เชิง “ไร้สาระ! ข้าไปพูดแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไร? ข้าแค่มองหายานอนหลับ ไม่ต้องพูดถึงคณิกาอันดับหนึ่งหรอก ข้าแน่ใจว่ามันจะพุ่งชูชันแน่ ๆ แม้ว่าจะเป็นเจ้าที่นอนอยู่บนเตียงก็ตาม”

“จิ๊ ๆ ด้วยไม้จิ้มฟันอันน้อยของเจ้า ข้าคงเผลอหลับไปไม่รู้ตัว” เจียวซือกุนตอบโต้กลับ

“อะไรไม้จิ้มฟันน้อย? ถ้าเจ้ากล้าก็เอามาเทียบกัน!” เผี่ยวตวนเตียวตวาดแว้ดเหมือนแมวถูกเหยียบหาง

“แน่นอน ทำไมจะไม่กล้าล่ะ? ข้ากำลังจะไปฉี่อยู่เนี่ย” เจียวซือกุนกล่าวพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ เขาเดินไปที่ต้นไม้ใหญ่ แล้วผิวปากขณะทำธุระไปด้วย

เมืองต่าง ๆ ในโลกนี้ไม่ได้เป็นมหานครที่สะอาดและเป็นระเบียบเหมือนเมืองในโลกสมัยใหม่ ไม่มีห้องน้ำสาธารณะ และการปลดทุกข์ในที่สาธารณะถือเป็นเรื่องธรรมดา

เผี่ยวตวนเตียวเลิ่กลั่กอยู่ชั่วครู่ ในที่สุดเขาก็กัดฟันเดินไปปัสสาวะ พยายามอย่างเต็มที่ที่จะอยู่ห่างจากเจียวซือกุน

เจียวซือกุนมองดูแล้วก็เกือบจะหัวเราะออกมา “อันเท่านั้นน่ะ?”

เผี่ยวตวนเตียวพ่นลมหายใจ “ของเจ้าก็ไม่ได้ใหญ่นี่!”

เสียงน้ำไหลทำให้ซูอันอยากจะปัสสาวะเช่นกัน

เขาเดินไปตรงกลางระหว่างทั้งสอง เผี่ยวตวนเตียวและเจียวซือกุนเหลือบมองมาอย่างเงียบ ๆ เจียวซือกุนเต็มไปด้วยความมั่นใจในขณะที่เผี่ยวตวนเตียวหวังว่าขนาดของ ‘พี่ซู’ จะใกล้เคียงกัน

อย่างไรก็ตาม ทั้งสองตัวสั่นเมื่อเหลือบมอง รอยยิ้มของพวกเขาแข็งค้างในทันที

บัดซบ? นั่นเป็นของมนุษย์จริงหรือ?!!!

ทั้งสองก้าวไปด้านข้าง เว้นระยะห่างระหว่างซูอันกับตนเองมากขึ้น

พวกเขาส่ายขาสองสามครั้งก่อนจะดึงกางเกงขึ้นอย่างหดหู่

เผี่ยวตวนเตียวรู้สึกเหมือนทุกอย่างไม่มีความหมาย ในขณะที่เจียวซือกุนกำลังตั้งคำถามกับตัวเอง

ทั้งสองไม่ได้โต้เถียงกันอีกต่อไปและสงบลง

ซูอันยิ้มเยาะและถาม “ทำไมเจ้าทั้งสองไม่พูดอะไรเลย?”

เผี่ยวตวนเตียวและเจียวซือกุนหันกลับมามอง สีหน้าของพวกเขาขัดแย้งกันอย่างไม่น่าเชื่อ

เจียวซือกุนรู้สึกหดหู่ใจ เหนือฟ้าย่อมมีฟ้า… บ้าจริง! ข้าจะไม่อวดเรื่องนี้อีก

ข้าต้องถามท่านซูว่าทำอย่างไรถึงจะใหญ่ได้ขนาดนั้น แม้ว่าข้าจะรู้เคล็ดลับได้เล็กน้อย แต่ก็เพียงพอแล้วที่จะชนะเจียวซือกุน! ไอ้สารเลวนั่นชอบคุยโวต่อหน้าข้าได้ตลอดเวลา นี่คือความกังวลหลักในใจของของเผี่ยวตวนเตียว

ข้าใจร้ายเกินไปหรือเปล่า? เฮ้อ แต่การไม่อวดตัวก็เหมือนกับสวมเสื้อผ้าที่ดีที่สุดในคืนเดือนมืด นี่เป็นโอกาสที่หายากที่จะอวดสักหน่อย ไม่เป็นไรใช่ไหม?

นี่คือความคิดของซูอัน

แต่ละคนหมกมุ่นอยู่กับความคิดของตนเอง ไม่นานพวกเขาก็มาถึงหอคณิกาหลวง

ซูอันติดต่อผู้ดูแลหญิงผ่านสัญญาณลับที่เขาตกลงไว้กับชิวฮัวเล่ย นางรีบกลับมาพร้อมกับกลุ่มหญิงสาว

“นายน้อย พวกนี้เป็นหญิงงามที่โด่งดังที่สุดของเรา เลือกได้ตามใจชอบเลย” ผู้ดูแลหญิงกล่าวด้วยรอยยิ้มกว้าง ขณะที่พูด นางเอนตัวมาทางซูอัน หน้าอกที่กว้างขวางของนางเกือบจะสัมผัสเขา น้ำหอมกลิ่นแรงอบอวลอยู่เต็มจมูก

ซูอันเดินเข้าไปด้านในโดยไม่ได้สบตา เขาไม่ได้รีบมากขนาดต้องเลือกคนดูแลหอคณิกา

ผู้หญิงที่นางพาออกมาก็ไม่ได้แย่ นางทั้งหมดงดงามเมื่อเทียบกับบรรดาดาวคณะในมหาวิทยาลัยโลกก่อนหน้าได้

เฮ้อ เขาเริ่มคิดถึงวันเวลาในอดีตขึ้นมาแล้ว…

ห้ะ! ในโลกก่อนหน้าข้าเป็นหนุ่มสะอาดและรักสุขภาพ! ข้าจะไปเที่ยวซ่องได้อย่างไร?

เขากระแอมและชี้ไปที่เผี่ยวตวนเตียวกับเจียวซือกุน “วันนี้พวกเขาเป็นแขกของข้า ดูแลให้ดี”

ว่าแต่… ข้าไม่ต้องจ่ายอะไรเลยใช่ไหม?

ไม่มีทางที่สำนักมารจะเรียกเก็บเงิน เนื่องจากความสัมพันธ์ของข้ากับสำนักมาร

ซูอันรู้สึกดีขึ้นมากในทันที

ผู้ดูแลหอคณิกายิ้มแย้มแจ่มใส “ไม่มีปัญหา! สาวๆ ดูแลนายท่านทั้งสองดี ๆ นะ”

ด้วยความตื่นตระหนก เผี่ยวตวนเตียวและเจียวซือกุนก็เริ่มกระซิบกัน

“เจ้าตัดสินคนจากรูปลักษณ์ไม่ได้จริง ๆ! พี่ซู เห็นนิ่ง ๆ ซื่อ ๆ แต่กลับดูช่ำชองในสถานที่แบบนี้!” เจียวซือกุนกล่าวพร้อมกับถอนหายใจ ซูอันดูราวกับกำลังรับแขกอยู่ในบ้านของตัวเอง

เผี่ยวตวนเตียวก็มั่นใจเช่นกัน “กับหอคณิกาหลวง ข้าคิดว่าข้าค่อนข้างเชี่ยวชาญแล้วนะ แต่พอมาเทียบกับพี่ซู ข้าไม่จัดว่าเป็นตัวอะไรเลย”

เมื่อไรก็ตามที่พวกเขามาที่นี่ พวกเขาจะเลือกแต่คณิกาธรรมดาเท่านั้น แต่ตอนนี้พวกเขาจะได้อยู่ท่ามกลางสาว ๆ ที่โด่งดังที่สุดที่พวกเขาไม่เคยกล้าฝันถึงมาก่อน!

ผู้หญิงเหล่านี้มีหน้าตาและรูปร่างที่เหนือชั้นกว่ามากเมื่อเทียบกับคณิกาทั่วไป