ตอนที่ 354 งานรื่นเริงของเม่ยเอ๋อร์และจิ่วอิง! ครอบครัวสวรรค์สร้าง!
อสูรยักษ์ร้องอย่างดุร้าย ดวงตาทั้งสิบแปดดวงเปล่งแสงสีแดงฉานอย่างหิวโหย ไออำมหิตพุ่งพล่านทั่วร่าง เพียงยื่นศีรษะก็สามารถงับเอาเหล่ามารนรกที่พุ่งมาฝูงหนึ่งเข้าปากไป
“อุแว้!”
อสูรยักษ์จิ่วอิงส่งเสียงคำรามกรีดร้องอย่างตื่นเต้นราวกับสุนัขร้ายที่หลุดออกจากกรง ตาทั้งสิบแปดแดงขึ้นมากกว่าเดิม หัวหนึ่งหนึ่งปาก หนึ่งปากกินหนึ่งฝูงก็สามารถกินมารนรกนับร้อยไปจนหมด
กินอย่างที่เรียกได้ว่า อร่อยเหาะ!
นี่มัน…
“อ้ะเนะ!?”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าอึ้งจนตาค้าง
เขากำลังคิดว่านี่คือลูกหนูน้อยที่ถูกตนบีบแต่ก็ไร้เรี่ยวแรงต่อต้านนั่นหรือ?
แน่นอนว่าคำตอบคือใช่
เพราะนี่คือลูกหนูน้อยที่ต้าซือมิ่งบางคนหยิบออกมาโยนออกไป
“เอ่อ…”
อินหลิวเฟิงกำลังคิดอย่างสั่นๆ ว่าเขาได้ล่วงเกินเจ้าหนูน้อยไปบ้างหรือเปล่า?
เอ้อร์เหมายิ่งเบิกตา ‘อินทรี’ ทั้งคู่กว้างขึ้นกว่าเดิม “นี่ นี่คือเจ้าหนูน้อยหน้าตาธรรมดานั่นจริงๆ หรือ!?”
เยี่ยนจื่อเสาเช็ดเหงื่อแล้วเขาก็จำได้ว่าเขาเคยแย่งของกินเจ้าหนูน้อยมาก่อน
เม่ยเอ๋อร์มีความสุขขึ้นมา มีความสุขมาก ดังนั้นนางจึงแบกดาบใหญ่สังหารออกไป “เหลือไว้ให้ข้าบ้าง!”
“อุแว้!”
จิ่วอิงที่กำลังกินอย่างมีความสุขได้ฟังดังนั้นก็รีบระเบิดศีรษะที่เดิมมีเก้าศีรษะเป็นสิบแปดศีรษะทันที! พร้อมกินมารนรกที่ไหลออกมาจากแดนมืดอย่างบ้าคลั่งสุดชีวิต ยืนยันว่าจะไม่เหลือให้เม่ยเอ๋อร์สักตัว!
เม่ยเอ๋อร์ “…”
นางที่กำลังแบกดาบใหญ่ก็พุ่งไปสังหารทัพใหญ่ร่างแปลงสัตว์ทันที!
โบร๋ว!
อสูรร้ายรูปร่างสุนัขที่ถูกฟันคอขาดยังไม่ทันได้หลบด้วยซ้ำก็ตายแล้ว
ดาบใหญ่ของเม่ยเอ๋อร์พาดผ่าน หนึ่งดาบคือสัตว์ประหลาดร่างแปลงหนึ่งตัว ฟันอย่างมีความสุขเช่นเดียวกับจิ่วอิง!
เยี่ยนจื่อเยี่ย “…”
เขาพลันรู้สึกได้ว่าน้องสาวและน้องเขยตัวอย่างช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริงๆ คนหนึ่งเอาอสูรมาเป็นสัตว์เลี้ยง อีกคนเอาคนคลั่งฟันสัตว์ประหลาดมาเป็นสาวใช้
“เสี่ยวเป่า อีกหน่อยเจ้าต้องทำดีกับเจ้าหนูน้อยให้มากหน่อยนะ” เยี่ยนจื่อเสาถ่ายทอดแนวคิดรักษาชีวิตให้หลานชายตัวน้อยไว้ “บีบมันเล่นอีกไม่ได้แล้วนะ”
“อ้ะเนะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าตีท่อนแขนท่านพ่อตนอย่างมีความสุข “บิน! ปล่อย เป่า บิน บิน”
เยี่ยนจื่อเสา “…”
เขาอาจจะคิดมากเกินไป
ต้าซือมิ่งที่อุ้มเจ้าก้อนน้อยอยู่ย่อมไม่อาจให้เจ้าก้อนน้อยบินออกไปได้ “เด็กดี สกปรกนะ ไม่ไป”
“ไม่!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าอยากจะไป “สู้!”
ต้าซือมิ่งไม่ยอม “มีแต่เลือดทั้งนั้น”
“ใช่ เสี่ยวเป่าไม่ไปนะ” เยี่ยนอวี๋ที่จิตกลับคืนสู่ร่างแล้วปลอบโยนลูกน้อยและส่งสายตาให้ต้าซือมิ่งบางคนให้ปล่อยนางลง “ปล่อยข้าลง ข้าไม่เป็นไรแล้ว”
ต้าซือมิ่งที่อุ้มทั้งภรรยาและเจ้าก้อนน้อยอยู่ในอกเอ่ย “พักอีกหน่อยเถอะ ไม่รีบร้อน”
เยี่ยนอวี๋ “…”
“อ้า! บินบิน!” เยี่ยนเสี่ยวเป่ายังคงอยากออกไป
เยี่ยนอวี๋ทำได้เพียงอยู่ในอ้อมอกของต้าซือมิ่งต่อไปพลางช่วยเขากล่อมเจ้าตัวน้อย “เสี่ยวเป่าเด็กดี มันอันตรายเกินไปนะจ๊ะ เดี๋ยวรอให้เจ้าหนูน้อยกับเม่ยเอ๋อร์สู้เสร็จค่อยพาเจ้าไปบินนะจ๊ะ”
“แม” เยี่ยนเสี่ยวเป่ารีบออดอ้อนท่านแม่ทันที “บินบิน” ยังอยากบินบิน เสี่ยวเป่าไวกว่าเจ้าหนูอีกนะ! จะบินไปข้างหน้าเลย!
เยี่ยนอวี๋ “…”
นางหันไปมองต้าซือมิ่ง
เยี่ยนเสี่ยวเป่าเองก็ยกศีรษะมองไปทางท่านพ่อนิ่ง “พ่อ?”
“ไม่ได้” ต้าซือมิ่งผู้มากหลักการบีบเจ้าตัวน้อย ดวงตากวาดมองไปทางด้านหลังสุดของลัทธิเซิ่งเหลียนจ้องมองไปยังผู้เฒ่าที่เปลี่ยนให้ตนเองกลายเป็นคนตายผู้นั้น
และคนผู้นี้ก็กำลังจะหนี!
เขาที่เห็นว่าสถานการณ์ไม่สู้ดีเตรียมจะเปลี่ยนร่างกลายเป็นควันดำแล้ว!
ทำให้เยี่ยนอวี๋ที่เห็นเช่นกันกำลังจะเรียกให้เม่ยเอ๋อร์ไปจับคน
ไหนเลยจะคิด…
“อุแว้!”
หางหนามแดงโลหิตเส้นหนึ่งร่วงหล่นลงมาจากบนท้องฟ้าแทงทะลุอกของผู้เฒ่าคนนั้น เสียบเขาจนกลายเป็นเนื้อเสียบไม้พาขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้ว
นี่ยังไม่จบ…
จิ่วอิงที่ใช้หางเสียบทะลุผู้เฒ่าก็ส่ง ‘คน‘ เข้าปากไป
กร๊อบ!
“ไม่!”
ผู้เฒ่าในปากของมันยังคงส่งเสียงร้องโหวยหวน แต่น่าเสียดายที่ร้องอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ สิ่งที่เข้าสู่ปากของจิ่วอิงไปแล้วนั้นแต่ไรมาก็ไม่เคยคิดจะคายมาก่อน
กร๊อบ! กร๊อบ!
จิ่วอิงที่เคี้ยวเพียงไม่กี่ครั้งก็กลืนผู้เฒ่าที่แหลกละเอียดลงไปและยังคงเขมือบมารนรกเหล่านั้นต่อไปอย่างมีความสุข รู้สึกราวกับเทศกาลรื่นเริงได้มาถึงแล้ว! ต้องห้ามไม่ให้ดีใจมากเกินไป!
เยี่ยนอวี๋ “…”
เจ้าหนูน้อยตัวนี้โหดเหี้ยมกว่าที่นางคาดเดาไว้มากทีเดียว
“เอ่อ” เยี่ยนชิงไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เดิมเขาคิดอยากจะปิดตาทั้งสองของเจ้าตัวน้อยเอาไว้เพราะกลัวหลานจะตกใจ แต่เจ้าตัวน้อยกลับดูไม่มีวี่แววจะตกใจเลยสักนิด
หลังจากนั้นอีก เขาก็คิดอยากจะช่วยเหลืออะไรบ้าง อย่างไรเขาก็เป็นถึงผู้แข็งแกร่งขั้นวิญญาณปฐมภูมิแล้ว แต่ถึงแม้ศัตรูบนสนามรบจะมีมากแต่ก็จนใจที่พลังรบของฝ่ายตนแข็งแกร่งจนเกินไป เขาไม่จำเป็นต้องสอดมือเข้าไปยุ่งด้วยซ้ำ
“นี่มันช่าง…” เยี่ยนหงชวนเองก็ไร้คำพูด เดิมเขายังร้อนใจดังใจไฟเผาเพราะพอมองออกว่าสีหน้าของเหลนสาวกับเหลนเขยล้วนหนักอึ้ง
เยี่ยนหงชวนครุ่นคิดสามารถทำให้ทั้งสองเผยสีหน้าหนักอึ้งเช่นนี้ออกมาได้สถานการณ์ของชางอู๋จะต้องร้ายแรงมากอย่างแน่นอน!
และความจริงก็เป็นดังนั้นสถานการณ์เมื่อครู่ของสำนักชางอู๋ย่ำแย่จริงๆ แต่ตอนนี้หรือสถานการณ์ของลัทธิเซิ่งเหลียนดูเหมือนจะย่ำแย่ยิ่งกว่า ทั้งยังแย่ขึ้นเรื่อยๆ อีกด้วย
เหล่าผู้อาวุโสที่เหมือนจะตระหนักได้เช่นกันรีบเอ่ยขึ้น “ประมุข สถานการณ์เหมือนไม่สู้ดีนัก พวกเรารีบถอยเถอะ!”
“ไม่ใช่สิ! ข้าไม่เข้าใจ!” เจ้าลัทธิเซิ่งเหลียนที่เดิมทีสมองก็ใช้การไม่ค่อยได้อยู่แล้ว ยามนี้ยิ่งใช้การไม่ได้เข้าไปใหญ่ “เหตุใดถึงเป็นแบบนี้ไปได้” เขาไม่เข้าใจเลยสักนิด
“ท่านไม่ต้องเข้าใจหรอก! พวกเรารีบไปก็พอแล้ว!” ผู้อาวุโสลัทธิเซิ่งเหลียนเชื่อว่าหากยังไม่ไปอีก พวกเขาเองก็คงไปไม่ได้อีกแล้ว
แต่เจ้าลัทธิเซิ่งเหลียนยังคงดิ้นรน “ไม่ถูกต้อง ไม่ได้ นี่ไม่ถูกนะ พวกเราต้องเคลื่อทัพเข้าภาคกลางสิ!”
“ไปเถอะ!” ผู้อาวุโสทั้งหลายไม่อยากจะอธิบายอะไรอีก พวกเขาพากันแบกประมุขของตนขึ้นเตรียมจะถอนทัพเพราะกวาดตามองดูแล้วทัพร่างแปลงสัตว์ก็ถูกฟันจนเหลือเพียงสองในสามเท่านั้น!
เมื่อคิดได้เช่นนี้…
เหล่าผู้อาวุโสของลัทธิเซิ่งเหลียนแบกประมุขของตนวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว “ถอย! ถอนทัพ! ถอนทัพให้หมด!”
“ถอย!”
ทั้งลัทธิเซิ่งเหลียนรีบถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว
โฮก!
โบร๋ว!
ทัพร่างแปลงสัตว์ที่ก่อนหน้านี้ยังกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข ยามนี้ตามหลังทัพของลัทธิเซิ่งเหลียนไปด้วยความว่องไวราวกับกำลังตะโกนว่า ‘รอข้าด้วย! รอพวกข้าด้วย!’
จนใจที่เม่ยเอ๋อร์ไม่คิดหยุดมือ “อย่าคิดหนี!”
ฉัวะ!
เม่ยเอ๋อร์แบกดาบใหญ่ไล่สังหารอย่างสุดกำลัง ยังคงเป็นหนึ่งดาบหนึ่งตน พริบตาก็เชือดสัตว์ร้ายที่ไม่คิดจะตอบโต้ไปได้ไม่น้อย เข่นฆ่าจนพวกมันร้อง ‘เอ๋งๆ’ อย่างอนาถไม่หยุด
“เอ่อ…” หลังดูถึงตรงนี้ จ่านเลี่ยงซานที่ในที่สุดก็ได้สติกลับมาจำต้องเอ่ยว่า “สัตว์ร้ายพวกนี้ก็เหมือนจะอนาถไม่น้อยเลย”
“ไม่ใช่แค่ไม่น้อยหรอก อนาถเกินไปแล้วต่างเล่า!” แม่ทัพรักษาเมืองชางอู๋คิด หากเมืองที่คนพวกนี้คิดจะโจมตีไม่ใช่เมืองชางอู๋ของพวกเขา เขายังอยากจุดเทียนขอพรให้คนเหล่านี้เลยด้วยซ้ำ
“แต่ว่าจุดจบของพวกมันเดิมก็คือจุดจบของพวกเรา นี่พูดได้เพียงว่าสมน้ำหน้า!” จ่านเลี่ยงซานถูมือ ในที่สุดก็ขาอ่อนทรุดลงไปนั่งกับพื้นจนได้ มารดามันเถอะ! ก่อนหน้านี้เขาตกใจจะตายแล้วจริงๆ!
“ประมุขจ่าน ท่านเป็นอะไรไป?” แม่ทัพรักษาเมืองรีบถามทันที
จ่านเลี่ยงซานโบกมือ “ไม่เป็นไร หมดแรงน่ะ”
“อ่อ”
แม่ทัพรักษาเมืองที่ตอบจบก็นั่งตุบลงที่พื้นตามแสดงออกว่าเขาเองก็หมดแรงแล้วเช่นกัน! ทหารรักษาเมืองกลุ่มใหญ่ก็พากันนั่งลงบนพื้นอย่าง ‘ไร้เรี่ยวแรง’ เช่นกัน
สวรรค์รู้ดีว่าเมื่อครู่พวกเขากลัวแค่ไหน
แต่ก่อนที่ทัพเสริมจะมาถึงต่อให้พวกเขาจะหวาดกลัวมากแค่ไหนก็มีแต่ต้องดาหน้าเข้าไป! บัดนี้ทั้งลัทธิเซิ่งเหลียนรวมทั้งร่างแปลงสัตว์ล้วนล้มลุกคลุกคลานหนีไปหมดแล้ว พวกเขาจึงสามารถขาอ่อนนั่งลงได้
แต่ตอนที่เขานั่งลงนั้น…
วิ้ง!
ดอกบัวสีดำดอกหนึ่งบานสะพรั่งขึ้นตรงหน้าที่กลุ่มลัทธิเซิ่งเหลียนวิ่งไปและยังส่งคลื่นมิติสั่นสะเทือนออกมาวงแล้ววงเล่าทำเอาเหล่าผู้รักษาเมืองทั้งหลายยืนขึ้นด้วยความตกใจ
ชือหมินหมิ่นที่อยู่ข้างกายพวกเยี่ยนอวี๋เองก็รีบเอ่ยขึ้นทันที “รีบขวางพวกเขาเอาไว้! ไม่อาจให้พวกเขาเข้าใกล้ดอกบัวนั่นได้ ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะย้อนกลับไปยังลัทธิเซิ่งเหลียนได้และจะกลายเป็นภัยร้ายไม่สิ้นสุด!”
“ข้าเอง!”
เยี่ยนหงชวนลงมาเหยียบพื้น มือหนึ่งจิกลงไปบนพื้น รากต้นอู๋ถงนับไม่ถ้วนพลันเลื้อยผุดออกมาและพุ่งไปขวางหน้าพวกลัทธิเซิ่งเหลียนไว้ทันที
ต่อจากนั้น…
ฟิ้ว!
รากเส้นหนาหลายเส้นพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าขวางหน้าของพวกลัทธิเซิ่งเหลียนไว้ ปิดตายทางไปทั้งหมดของพวกเขาทำเอาเหล่าอาวุโสที่ถูกขวางอยู่ด้านหน้าสุดร้องไห้ออกมาแล้ว
แต่เจ้าลัทธิเซิ่งเหลียนกลับแย่งขวานใหญ่มาและคำราม “ข้าเอง!”
ระหว่างเอ่ยเจ้าลัทธิเซิ่งเหลียนก็ฟันฉับลงไปที่รากของต้นอู๋ถงกลับทำให้ผู้อาวุโสต้องมองเจ้าลัทธิเสียใหม่ แต่เจ้าลัทธิของพวกเขาได้เบียดวิ่งออกไปยังดอกบัวสีดำอย่างรวดเร็วก่อนแล้ว…วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต…
“เร็ว! รีบตามไป!” ผู้อาวุโสของลัทธิเซิ่งเหลียนพากันพุ่งตัวออกไปอยากจะติดตามประมุขของพวกเขาไปยังใจกลางดอกบัวสีดำด้วย แต่น่าเสียดาย…
