ตอนที่ 486 เจ้าไม่คู่ควรแม้แต่จะล้างเท้าให้ข้า!
แม้จะรู้ว่าการใช้พลังระดับต้นกำเนิดต่อหน้าเยี่ยนอวี๋นั้นไม่ต่างจากการสอนจระเข้ว่ายน้ำ แต่ซีเหอก็ยังอยากลอง นางต้องทำให้พี่ชายของนางหุบปาก!
เนื่องจากซีเหอปลดปล่อยพลังศักดิ์สิทธิ์ออกมากะทันหันจึงทำให้ท้องฟ้าอันมืดมิดของจักรวาลเกิดแสงอรุณแห่งสุริยันจันทราสองสายมาบรรจบกันอย่างรวดเร็วราวกับภาพไท่จี๋สีแดงและขาว มันผสานพุ่งเข้าหาซั่วเย่ว์
เมื่อซีเหอดูถึงตรงนี้ก็คิดว่าคงไม่มีอะไรผิดพลาดแล้ว ถึงอย่างไรเยี่ยนอวี๋ก็ยัง ‘ไม่ทัน’ ลงมือ นางจึงเอ่ยขอโทษว่า “ท่านพี่ ขอโทษด้วย!”
ซั่วเย่ว์ยังไม่ทันได้สติกลับมาจากความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียบิดาไป น้องสาวแท้ๆ ยังจะสังหารเขาอีกครั้ง! ตัวเขาเองยังถูกพลังอำมหิตของจิ่วอิงควบคุมไว้ย่อมไม่สามารถใช้พลังวิเศษใดๆ ได้ และมิอาจต่อต้านได้เช่นกัน
ทว่าจิ่วอิงเองก็ไม่ใช่ตัวไร้ประโยชน์…
“อุแว้!”
จิ่วอิงที่รอบกายเปล่งประกายแสงสีเลือดดุร้ายออกมาก็ทำลายแสงอรุณแห่งสุริยันจันทราที่ซีเหอกระตุ้นออกมาทันที ไม่ต้องให้เยี่ยนอวี๋ลงมือด้วยซ้ำ
“ว้าววว” เยี่ยนเสี่ยวเป่าตะลึงกับความเท่ของจิ่วอิง “อิงอิง! เก่ง!”
“แน่นอน ปู่จิ่วของเจ้าเป็นถึงราชันย์แห่งจิ่วอิงเชียวนะ! เรื่องเล็กน้อยเท่านี้ไม่ต้องพูดถึง” จิ่วอิงกล่าวอย่างภาคภูมิ ศีรษะทั้งเก้ามองซีเหออย่างดูแคลน “แม่เฒ่า ตะลึงไปเลยล่ะสิ”
ซีเหอตกตะลึงไปจริงๆ นางยังไม่ทันพูดอะไร ซั่วเย่ว์ก็ถูกจิ่วอิงโยนกลับไปให้เยี่ยนอวี๋แล้ว “ภรรยาอี้เอ๋อร์ รับไว้นะ!”
ซู่! เยี่ยนเสี่ยวเป่ารีบยื่นมืออวบอ้วนของตนออกไปทำท่าจะช่วยรับให้ท่านแม่ของเขาพลันยิ้มร่า “ฮ่า…” สนุกจังเลย!
เยี่ยนอวี๋จึงไม่ได้ยื่นมือไป ซั่วเย่ว์จึงถูกเยี่ยนเสี่ยวเป่ารับเอาไว้แทน เด็กน้อยดีอกดีใจ “แม่! แม่! รับได้! เป่าเก่ง! ว้าววว”
“ใช่จ๊ะ เสี่ยวเป่าเก่งที่สุด” หลังจากเยี่ยนอวี๋จูบเด็กน้อยที่ตื่นเต้นดีใจแล้ว นางก็ ‘รับ’ ซั่วเย่ว์จากมือของเด็กน้อยมา “ว่ามา พวกเจ้ายังทำอะไรลงไปอีก”
“ท่านพี่!” ซีเหอที่ดึงสติกลับมาได้ สีหน้านางย่ำแย่อย่างมาก ได้แต่หวังว่าท่านพี่ของนางจะไม่พูดอะไรอีก แต่นางก็รู้ดีว่านางห้ามอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงมองเฉยๆ เช่นนี้
ความรู้สึกเช่นนี้.. ทำให้ซีเหอรู้สึกเสียใจที่เข้ามาในกระจกวิเศษเฮ่าเทียนแล้ว! นางถึงกับสงสัยว่าหยวนสื่อเทียนจุนจงใจกลั่นแกล้งนาง
แต่ไม่ว่านางจะคิดอย่างไร ซั่วเย่ว์ก็ยังคงเอ่ยขึ้นว่า “เรื่องที่เหลือไม่เกี่ยวข้องกับท่านมากนัก เป็นเรื่องวังหลังฝ่าบาท ตั้งแต่ที่ซีเหออภิเษกสมรสเข้าตำหนักสวรรค์และได้รับการสถาปนาเป็นเทียนโฮ่ว ผู้ที่มีความสามารถโดดเด่นในบรรดาทายาทของฝ่าบาท หากไม่ตายตั้งแต่เกิดก็ตายในสนามรบหรือไม่ก็หายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย เรื่องเหล่านี้มิใช่อุบัติเหตุแต่อย่างใด ล้วนเป็นเพราะตระกูลข้าช่วยขจัดผู้เห็นต่างให้เทียนโฮ่ว เพื่อรักษาตำแหน่งเทียนโฮ่วไว้ มิทราบว่าท่านยังจำเยี่ยนหลงโอรสคนที่สองของฝ่าบาทได้หรือไม่”
“จำได้” เยี่ยนอวี๋จำได้จริงๆ เพราะว่านั่นเป็นครั้งแรกที่เทียนตี้อุ้มเด็กน้อยมาหานาง ขอให้นางตั้งชื่อให้ เด็กน้อยแซ่เยี่ยนและตั้งชื่อว่าหลงที่แปลว่ามังกร เพราะว่าในปีนั้นเป็นปีที่เทพมนุษย์มังกรผู้เป็นเทพอสูรหนึ่งในเหล่าขุนเขาและท้องทะเลร่วงหล่นไป
มารดาของเยี่ยนหลงเด็กคนนั้นบังเอิญเป็นน้องสาวของเทพมนุษย์มังกรท่านนั้นพอดี เด็กน้อยมีความสามารถโดดเด่น แม้พลังไท่สื่อยังไม่ถูกปลุกให้ตื่น แต่ครานั้นเยี่ยนอวี๋ก็เชื่อว่าพลังศักดิ์สิทธิ์อันพิเศษในตัวเด็กน้อยจะต้องถูกปลุกตื่นเมื่อเขาโตขึ้น
“เขาเสียชีวิตตั้งแต่เยาว์วัย” ซั่วเย่ว์เล่า “เสียชีวิตในปีที่ท่านร่วงหล่นปีนั้น ได้รับการวินิจฉัยว่าโศกเศร้าจนตรอมใจ จากไปเพราะท่าน ตี้จวินไม่มีข้อสงสัยเลยแม้แต่น้อย ถึงอย่างไรเยี่ยนหลงก็มีความสัมพันธ์อันดีกับท่าน”
“หึ” เยี่ยนอวี๋ยิ้มเย็นชา “เทียนตี้ช่างเป็นพ่อที่ดีเหลือเกิน”
ซั่วเย่ว์เงียบ…
ซีเหอล้มเลิก ‘การต่อสู้’ แล้ว หลังจากที่ซั่วเย่ว์บอกว่านางทำร้ายทายาทของเทียนตี้ นางก็หยุดดิ้นรนแล้ว เอาแต่มองซั่วเย่ว์และเยี่ยนอวี๋อย่างเยือกเย็น
ทว่าตี้เซินกลับเอ่ยขึ้นว่า “เสด็จแม่ สิ่งที่ท่านลุงพูดคือความจริงหรือ”
แม้จะรู้ว่าต้องเป็นความจริงแน่นอน ตี้เซินก็ยังจะถาม
ส่วนซีเหอ…ซีเหอที่จำตี้เซินไม่ได้ นางก็ชะงักเล็กน้อย “เซินเซิน?”
กลับมาพูดถึงตี้เซินในบัดนี้ อย่าว่าแต่ซีเหอที่มองผ่านกระจกแล้วจำไม่ได้เลย แม้แต่ซั่วเย่ว์เองก็จำไม่ได้! เพราะเขาในยามนี้นอกจากเสื้อผ้าจะขาดวิ่น ใบหน้ายัง ‘เปลี่ยนไปจากเดิม’ ที่สำคัญคือเขาแทบจะเปลือยกายอยู่แล้ว…
ซีเหอและซั่วเย่ว์ยังไม่รู้ว่าตี้เซินไม่ใช่องค์หญิง หากแต่เป็นเด็กผู้ชาย แล้วจะให้พวกเขาจำได้ได้อย่างไร จากกลิ่นอายหรือ พวกเขาก็อยากให้เป็นเช่นนั้น แต่ปัญหาคือกลิ่นอายอำมหิตของจิ่วอิงกลบกลิ่นอายทั้งหมดของเขาไปแล้ว!
“ลูกเอง” ในฐานะที่ตี้เซินเป็น ‘พยานรู้เห็น’ เมื่อดูถึงตรงนี้ เขาก็ชินชาไปหมดแล้ว แต่เขายังอยากรู้เรื่องหนึ่ง “เสด็จแม่ บอกข้าที ท่านลุงพูดจริงหรือ ท่านสังหารพี่รองไปจริงๆ หรือ”
ตี้เซินจำความได้ตั้งแต่เล็ก เมื่อครั้นเพิ่งเกิดมาไม่นาน เขาก็เริ่มจำความได้แล้ว ดังนั้นถึงแม้เยี่ยนหลงจะเสียไปตั้งแต่ยังเล็ก เสียไปในปีเดียวกับเยี่ยนอวี๋ เขากลับยังจำพี่รองคนนั้นได้ เพราะว่าในครานั้นผู้คนทั่วทั้งตำหนักต่างหวั่นวิตก กลัวว่าเขาจะถูกเหล่าขุนเขาและท้องทะเลจับตัวไปสังเวย มีเพียงเยี่ยนหลงที่บอกเขาว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น บอกให้เขาอย่ากลัว
จะว่าไปแล้วเขาก็เป็นคนแรกที่บอกว่าท่านลุงท่านป้าเหล่าขุนเขาและท้องทะเลเป็นคนดี ไม่รังแกญาติที่มีสายเลือดเดียวกับเขา แต่หลังจากนั้นเขากลับเลือกที่จะลืม บัดนี้เขากลับจำได้แล้ว
“ไม่! ไม่ใช่ความจริงแน่นอน!” ซีเหอจะยอมรับได้อย่างไร “ทุกอย่างล้วนไม่ใช่ความจริง! เจ้าไม่เห็นหรือ นังโจรคนนี้เป็นพวกเดียวกับเผ่ามาร นางร่ายมนต์เป็น นางร่ายมนต์ใส่ท่านลุงของเจ้า ให้ท่านลุงของเจ้าใส่ร้ายแม่!”
ซีเหอที่มีแผนการในใจรู้ดีว่าความผิดเหล่านี้นางจะยอมรับไม่ได้เด็ดขาด! ไม่ได้แม้แต่เรื่องเดียว! นางจึงจำเป็นต้องฆ่าเยี่ยนอวี๋ทิ้งซะ!
ซีเหอแววตาอาฆาต นางมองเยี่ยนอวี๋อย่างเยือกเย็น “หยวนชู เห็นแก่มรดกที่เจ้าสืบทอดจากปฐมราชินี ข้าจึงเรียกเจ้าด้วยความเคารพว่า ‘หยวนชู’ เจ้ากลับเหยียบย่ำความตั้งใจของข้าครั้งแล้วครั้งเล่า ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จำเป็นต้องประกาศศึกกับเจ้า!”
เรื่องมาถึงบัดนี้ ซีเหอรู้ดีว่า ระหว่างนางและเยี่ยนอวี๋ต้องจบที่ต่างฝ่ายต่างตายกันไปข้างเท่านั้น และนางต้องเป็นฝ่ายที่รอด ดังนั้นคนที่ตายต้องเป็นปฐมราชินีหยวนชูที่แต่เดิมก็ตายไปแล้วและไม่ควรกลับมาผู้นั้น!
สามหมื่นปีแล้ว ซีเหออยากจะเดิมพันด้วยสิ่งที่สั่งสมมาตลอดสามหมื่นปีสักครั้ง! หากชนะ นางก็จะได้ดำรงตำแหน่งในสวรรค์เก้าชั้นฟ้าอย่างมั่นคง หากแพ้…
ไม่! ต้องไม่แพ้
ซีเหอที่คิดเช่นนี้ ทั่วทั้งร่างก็เอ่อล้นด้วยรัศมีแห่งชัยชนะ
ทว่า…
“ประกาศศึก?”
เยี่ยนอวี๋เลิกคิ้วมองซีเหอด้วยท่าทีเฉยเมย “เจ้าน่ะหรือ คู่ควรด้วยหรือ”
ซีเหอที่ถูกดูแคลน รูม่านตาพลันหดเล็กลงในทันใด “เจ้า…”
“เจ้าไม่คู่ควรแม้แต่จะล้างเท้าให้ข้าด้วยซ้ำ ยังกล้าประกาศศึกรึ หึ” เยี่ยนอวี๋ฉีกยิ้มกล่าวว่า “รอที่ตำหนักสวรรค์เถิด ข้าจะกลับไปคิดบัญชีกับเจ้าอย่างดีเอง ส่วนตอนนี้…”
“ตะวันลับดิน”
เยี่ยนอวี๋เพียงเคลื่อนสายตา ดวงอาทิตย์ขนาดยักษ์ก็พลันดับลง จากนั้น…
“กลับคืนสู่ธรรมชาติ”
