ตอนที่ 497 บิดาต้าซือมิ่งของเจ้า!
บรรพบุรุษหงเหมิงชะงักเล็กน้อย แต่กลับรู้ดีว่านี่อาจจะเป็นจุดจบเพียงหนึ่งเดียว มิเช่นนั้นด้วยนิสัยสุดโต่งของปฐมราชินีที่ต้องทำทุกอย่างให้ได้ตามความปรารถนาของตนเอง สวรรค์เก้าชั้นฟ้าจะต้องเผชิญกับเหตุการณ์นองเลือดอีกเป็นแน่
เมื่อคิดได้เช่นนี้ บรรพบุรุษหงเหมิงก็เงียบ เขายอมรับคำพูดของทงเทียนเจี้ยวจู่อย่างเงียบๆ เจ้าเมืองแห่งเมืองสุขาวดีเองก็เงียบงันเช่นกัน ซีเหอเย้ยหยัน “หึ ปฐมราชินี เชิญ” หากไม่ใช่เพราะสถานการณ์ไม่เหมาะ นางคงหัวเราะดังลั่นแล้ว ช่างสาแก่ใจจริงๆ
“นายท่าน ข้าไม่ทนแล้ว!” ซีหวังหมู่ตาแดงฉาน หากจะบอกให้มันทนอีก มันต้องระเบิดอยู่ตรงนี้แน่ๆ มารดามันเถอะ เจ้าพวกสารเลวนี่ต้องแหลกละเอียด
เทพอัสนีเองก็กระสับกระส่ายเช่นกัน เกล็ดทุกแผ่นบนลำตัวของมันกำลังโห่ร้องว่า ล้างด้วยเลือด! ล้างด้วยเลือด! ล้างด้วยเลือด!
“เหล่าทัพลัทธิเต๋า! เตรียมพร้อม!” ทงเทียนเจี้ยวจู่ออกคำสั่ง กองทัพลัทธิเต๋านับพันจัดขบวนค่ายกล ดาบในมือของพวกเขาลอยขึ้นเหนือท้องฟ้า ยิ่งใหญ่และน่าเกรงขาม
เมืองสุขาวดีเองก็ส่งทหารออกไป เสียงสวดมนต์ดังระงม เจ้าเมืองแห่งเมืองสุขาวดีเองก็ขยายร่างใหญ่ขึ้นสิบเท่า ร่างสูงเสียดฟ้าของเขาคั่นกลางระหว่างฟ้าดิน
“เหล่ากองทัพสวรรค์ฟังบัญชา!” ขณะเดียวกันจ้านเทียนอ๋องก็ตะโกนขึ้น กองทัพหกแสนนายขานตอบอย่างพร้อมเพรียง รัศมีศักดิ์สิทธิ์สะเทือนไปทั่วไม่หยุดนิ่ง
สวรรค์เก้าชั้นฟ้าทั้งผืนเต็มไปด้วยเสียงอาวุธสงครามและทวยเทพ เทพและเซียนนับไม่ถ้วนเข้าร่วม ‘งานฉลองอันยิ่งใหญ่’ อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เจ้าเมืองแห่งเมืองเซียนทั้งห้าก็ปลุกระดมกองทัพเซียนที่ตนนำทัพมา
ฉากเช่นนี้ ความยิ่งใหญ่เช่นนี้ เพียงพอที่จะทำให้ซีเหอลืมทุกสิ่ง “หยวนชู ยอมแพ้เสียเถอะ เจ้าไม่มีโอกาสแล้ว อย่าทำให้สมุนสองตนสุดท้ายของเจ้าต้องชดเชยด้วยชีวิตเลย”
“ฝันไม่เถอะ!” ซีหวังหมู่คำรามอย่างดุร้าย พลังอำมหิตโถมใส่ซีเหอ นางตกใจจนถอยไปอยู่ข้างหลังบรรพบุรุษหงเหมิง หากไม่ใช่เพราะนางยืนอยู่ข้างกายบรรพบุรุษหงเหมิงแต่แรก นางคงตายไปแล้ว
บรรพบุรุษหงเหมิงส่ายศีรษะไม่หยุด “ซีหวังหมู่ ครานั้นเจ้าพาเหล่าขุนเขาและท้องทะเลอาละวาดตำหนักสวรรค์ ก่อโศกนาฏกรรมทำให้มีผู้บาดเจ็บและเสียชีวิตนับไม่ถ้วน วันนี้ข้าจะไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้นอีก”
“หุบปากเหม็นเน่าของเจ้าซะ! คนที่ข้าฆ่าไม่มีผู้ใดที่ไม่สมควรตาย! ส่วนที่เหลือข้าไม่แตะต้องแม้แต่คนเดียว!” ซีหวังหมู่ทนรับข้อครหาเช่นนี้ไม่ได้
“ท่านอาจารย์ อย่าเสียเวลาพล่ามกับพวกนี้อีกเลย! ดื้อดึงไร้เหตุผลต้องแก้ด้วยกำลังเท่านั้น!” ทงเทียนเจี้ยวจู่พูดเสร็จ เสียงดาบดังกึกก้อง มันแทงไปทางกลุ่มของเยี่ยนอวี๋แล้ว!
ฟิ้ว!
ฟิ้ว! ฟิ้ว!…
หมื่นดาบของกองทัพนับพันของลัทธิเต๋าพุ่งออกไปอย่างพร้อมเพรียง! มันก่อร่างเป็นค่ายกลดาบสังหารไร้ที่ติกลางอากาศอย่างรวดเร็ว ซีหวังหมู่สะบัดหางทีหนึ่ง เชลยเมืองสุริยันจันทราที่ถูกมัดไว้กับหางของมันก็ตกที่นั่งอเนจอนาถทันที พวกเขาถูกเหวี่ยงจนกระดูกหักเสียงดัง กร็อบ หากไม่ใช่เพราะมีร่างเทพที่ไม่ธรรมดา พวกเขาคงถูกเหวี่ยงจนร่างแหลกละเอียดไปแล้ว
“บัดซบ!” ซีเหอโกรธกริ้ว “ยังกล้าแสดงความดุร้ายอีก ยังไม่รีบปล่อยเหล่าเทพเมืองสุริยันจันทราของข้าอีก เซินเซินด้วย! พวกเจ้าต่างหากที่กบฏ”
วิ้ว! เจ้าเมืองแห่งเมืองสุขาวดีก็สังเวยดอกปทุมโบราณจากพระพุทธเจ้า ขณะที่ดอกปทุมเบ่งบาน แสงอันศักดิ์สิทธิ์ก็ไหลออกมาจากฟ้าดินกลายเป็นกลีบดอกปทุม โจมตีเยี่ยนอวี๋และพรรคพวกทันที
เหล่าเทพและเซียนพากันโจมตี! ฉากเช่นนี้! ความยิ่งใหญ่เช่นนี้!
…
ทำให้เยี่ยนชิงที่ในที่สุดก็เข้าใจว่าภาพตรงหน้าไม่ใช่ภาพมายาแต่อย่างใดเข้ามาปกป้องบุตรสาวอันเป็นที่รักไว้ด้านหลังก่อนผู้ใด “บัดซบ! นี่มันเทพบัดซบอะไรกัน! รังแกแม่นางน้อยผู้บริสุทธิ์ได้อย่างไร!”
“เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ไม่ต้องกลัว!” เยี่ยนจื่อเสาก็เข้ามาปกป้องน้องสาวแล้ว ทว่าเขายังคงรู้สึกว่าภาพตรงหน้าล้วนเป็นภาพมายา “แม้จะอยู่ในโลกมายาก็ห้ามรังแกเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์!”
ส่วนเยี่ยนจื่อเยี่ยผู้ที่คิดได้มากที่สุดและเห็นทุกอย่างทะลุปรุโปร่งมากที่สุดกำลังถามต้าซือมิ่ง “จนบัดนี้แล้วเจ้ายังไม่พาเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์หนีไปอีกรึ!”
ปฏิกิริยาของสามพ่อลูกทำให้เยี่ยนอวี๋ที่แต่เดิมนัยน์ตาปรากฏแสงมืดมนชะงักเล็กน้อย เพราะว่านางรู้สึกดวงตาร้อนผ่าวจึงหยุดชะงักลง
ท่านพ่อเจ้าน้ำตาและพี่ชายทั้งสองของนางปกป้องนางด้วยสัญชาติญาณตลอดเวลาจริงๆ ถึงแม้พวกเขาขึ้นมาสวรรค์เก้าชั้นฟ้าต้องเผชิญกับเทพและเซียนนับพันหมื่น กระทั่งทวยเทพรุ่นแรกก็ตาม ทว่า…
“หนีอะไรเล่า! จัดการซะก็สิ้นเรื่อง!” หนามบนตัวมันตั้งชันขึ้นมาหมดแล้ว ในยามนี้หากใครมาบอกมันว่าจะไม่สู้แล้ว จะหนี! มันไม่ยอมแน่!
ในขณะเดียวกัน…
ฟิ้ว!
ซู่!
การโจมตีจากทงเทียนเจี้ยวจู่และเจ้าเมืองแห่งเมืองสุขาวดีรุดมาถึงวงแหวนป้องกันของเยี่ยนอวี๋ที่สร้างจากพลังอำมหิตของซีหวังหมู่ เทพอัสนีและจิ่วอิงแล้ว มันเข้าปะทะเสียดสีกันจนเกิดประกายไฟอย่างดุเดือดและกรีดเสียงแหลมออกมาไม่หยุด
วี้ด!
ซีหวังหมู่ข่วนพื้นด้วยกรงเล็บราวกับเสือดาวที่พร้อมกระโจนใส่! เตรียมจะฉีกทึ้งให้สาสมใจแล้ว
กรร!
เทพอัสนีก็กุมหน้าอกของตนเองไว้เตรียมระเบิดพลังสายฟ้า หากมันไม่ฟาดกองทัพสวะเหล่านี้ด้วยสายฟ้าให้ตาย อย่าเรียกมันว่าเทพอัสนี
อุแว้!
จิ่วอิงที่ส่งเสียงร้องประหลาด รอบกายมันบังเกิดไฟและน้ำแข็ง กลิ่นอายที่มิอาจคาดเดาได้นับไม่ถ้วนวนเวียนอยู่บนศีรษะของจิ่วอิงไม่ขาดสาย หนามทั้งตัวของมันสั่นสะท้าน เซลล์ทุกอณูของมันกำลังร่ำร้องว่า กินมัน! กินมัน!
“อ้ะเนะ!”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็เอาด้วย “พ่อไม่ปิด! เป่าจะตี!”
ทว่าต้าซือมิ่งยังคงไม่ปล่อยมือ “พ่อเอง”
จากนั้น… ไม่ว่าจะเป็นซีหวังหมู่ เทพอัสนีหรือจิ่วอิง พวกมันก็ไม่มีโอกาสได้ลงมือด้วยซ้ำ เพราะขณะที่ต้าซือมิ่งพูดว่า ‘พ่อเอง’ เขาก็เริ่มโจมตีก่อนใครแล้ว
“!”
บรรพบุรุษหงเหมิงที่มีไหวพริบดีที่สุด เขาเพียงจับสัญญาณอันเลือนรางที่ไหลออกมาจากร่างกายของจักรพรรดิอสูรท่านนั้นได้ ตำหนักสวรรค์ก็เกิดความเคลื่อนไหวผิดปกติ!
จากนั้น…
วิ้ง!
การโจมตีของเหล่าทวยเทพหยุดชะงักลงในทันใดราวกับถูกบีบสัญญาณชีพไว้ ทั้งการเตรียมพร้อมและโจมตีของพวกเขาหยุดลงในทันที ทุกๆ การโจมตีชะงักค้างอยู่กลางอากาศ
นี่มัน…
บรรพบุรุษหงเหมิงไม่ทันพูดอะไร กรมชะตาสวรรค์ในตำหนักสวรรค์ก็…
วี้ด!
วิญญาณนับไม่ถ้วนพากันส่งเสียงร้องโหยหวน ทำเอาท่านเทพซือมิ่งผู้เฝ้ากรมชะตาสวรรค์สะดุ้งโหยง เพราะว่าเขาเห็นเต็มสองตาว่าวิญญาณที่เป็นตัวแทนของเหล่าเทพและเซียน กระทั่งเทพรุ่นแรกที่เรียงรายอยู่บนอนุสาวรีย์ชะตาสวรรค์ถูกโอบล้อมด้วยแสงสีฟ้า ดังนั้น…ในบัดนี้ กองทัพแสนนาย กองทัพเต๋านับพันและกองทัพพุทธศาสนานับหมื่นจึงถูกบีบสัญญาณชีพไว้จริงๆ วิญญาณของพวกเขาถูกต้าซือมิ่งควบคุมไว้แล้ว
ต้าซือมิ่ง!
ต้าซือมิ่ง!
เขาไม่ใช่เพียงต้าซือมิ่งแห่งราชวงศ์เล็กๆ ในโลกมนุษย์ ยิ่งไม่ใช่จักรพรรดิอสูรในแดนมืดวิญญาณอสูร เขาคือใคร เขาเองก็ยังไม่รู้ ทว่าความสามารถที่เขาแสดงออกมาให้เห็นในบัดนี้เพียงพอที่จะทำให้บรรพบุรุษหงเหมิงสั่นสะท้านแล้ว “เจ้าเป็นใคร!”
“บิดาเจ้า!”
“พ่อเจ้า!”
