ตอนที่ 505 ต้าซือมิ่งคือดอกบัวดำ!
เพียะ!
เสียงฟาดพระพักตร์ของเทียนตี้ดังสนั่น ทุกคนชะงักงัน…ต้าซือมิ่งเองก็ชะงัก เพราะว่าเขายังไม่ได้ลงมือเลย
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่บินไป ‘ตบ’ ยังตบพระพักตร์ของเทียนตี้ที่กำลังงุนงงอีกสองสามที กล่าวว่า “พี่เป่า ช่วยเช็ดให้!”
คำพูดนี้…
ภาพนี้…
พรวด! ซีหวังหมู่และเทพอัสนีล้วนหลุดหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ เซ่าเฮ่าเองก็เบือนหน้าหนี นายน้อยน่าสนใจจริงๆ เยี่ยนอวี๋เองก็หัวเราะ “ต่อไปพี่เป่าต้องดูแลน้องเทียนตี้อย่างเจ้าให้มากแล้ว”
เทียนตี้ “…” พี่ใหญ่ของเหล่าขุนเขาและท้องทะเลกลายเป็นน้องรองงั้นรึ
“ดี!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าขานตอบเสียงหน่อมแน้ม เขายังเริ่มเจรจาว่า “แต่ แต่ว่า ห้ามเรียก พ่อข้าว่า พ่อ เรียกนายท่าน! เหมือนกับน้องไก่!”
เด็กน้อยหลักแหลมรู้สึกว่าตนเองใจกว้างมากแล้ว ยอมให้เจ้าเป็นพี่แล้ว เจ้าก็ห้ามมาแย่งท่านพ่อรูปงามของข้า ท่านแม่คนงามด้วย
ตรรกะนี้…ความคิดเช่นนี้ทำเอาเยี่ยนอวี๋หัวเราะขึ้นมาทันที นางไม่รู้ว่าเด็กน้อยจะใจแคบเช่นนี้ ไม่สิ ไม่ใช่ เด็กน้อยใจแคบมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ครั้งที่แล้วเขายังไม่ยอมให้ลูกเจี๊ยบเรียกพ่อเขาว่าพ่ออยู่เลย
ทว่าเยี่ยนอวี๋จำเป็นต้องอธิบายให้เด็กน้อยฟังว่า “ไม่เหมือนกัน”
แต่แล้ว… ต้าซือมิ่งก็เดินขึ้นมาตบไหล่เทียนตี้พลางกล่าวว่า “ก็ใช่ว่าจะไม่ต่างกัน ตามลำดับอาวุโสและตำแหน่งแล้ว เทียนตี้ไม่ควรเรียกข้าว่าพ่อ ในเมื่อเขาเป็นศิษย์ของภรรยา ก็ควรเรียกข้าว่า…”
“อาจารย์แม่!” ซีหวังหมู่กล่าวทันที!
จิ่วอิงเหน็บแนมอย่างหมดแรง “อาจารย์พ่อต่างหากเล่า!”
“อาจารย์พ่อ! ดี!” เยี่ยนเสี่ยวเป่ารีบยกนิ้วโป้งให้แสดงตัวว่าเห็นด้วย เขาอิงกลับไปที่ไหล่ของท่านพ่อแล้ว
ทว่าเทียนตี้ที่ถูกตีไหล่ก็หรี่ตาลงเล็กน้อย รับรู้ได้ว่าน้ำหนักที่กดทับลงมาบนไหล่ของเขานั้นหนักอึ้ง ทำให้เขามองสามีของชูชูท่านนี้ตามสัญชาติญาณ สิ่งที่เห็นคือดวงตาสีฟ้าลุ่มลึกไร้ขอบเขต และมีคลื่นสะท้อนคู่หนึ่ง
เพียงแวบเดียว…เทียนตี้ก็มั่นใจว่าสามีที่ชูชูเลือกคนนี้ไม่ใช่คนอ่อนแอ ก็ใช่ ผู้ที่สามารถควบคุมวิญญาณทุกดวงในกรมชะตาสวรรค์ได้ จักรพรรดิอสูรที่ผนึกรวมแดนมืดเป็นหนึ่งได้ภายในเวลาเพียงไม่กี่ปีจะอ่อนแอได้อย่างไร
…
แม้เทียนตี้จะจำศีลมาโดยตลอด แต่เขาก็ทิ้งพลังจิตของตนไว้ในสวรรค์เก้าชั้นฟ้า หลังจากที่เขาออกจากการจำศีลและเก็บพลังจิตที่กระจัดกระจายเหล่านี้คืน เขาก็พอจะรับรู้ว่าขณะที่เขาจำศีลนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง
นี่คือพลังการรับรู้พื้นฐานที่เขาในฐานะที่เป็นเทียนตี้ควรมี แต่พลังการรับรู้นี้ยังคงไม่เพียงพอที่จะทำให้เขามองแผนการก่อนหน้านี้ที่ซีเหอคิดจะกระทำต่อเหล่าพี่น้องขุนเขาและท้องทะเลของเขาเมื่อครั้นเขาออกจากการจำศีลได้ เพราะว่าตอนที่ซีเหอวางแผนลอบทำร้ายเหล่าขุนเขาและท้องทะเล ส่วนใหญ่จะเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่เทียนตี้ใจแตกสลาย หลังจากเทียนตี้จำศีล โดยส่วนใหญ่แล้วนางก็จัดการดูแลสวรรค์เก้าชั้นฟ้าได้อย่าง ‘สุขุมรอบคอบ’
ส่วนพฤติกรรมละเอียดอ่อนที่ใส่ร้ายป้ายสีเหล่าขุนเขาและท้องทะเล รวมถึงพฤติกรรมลอบสังหารเหล่าขุนเขาและท้องทะเลอย่างต่อเนื่อง เทียนตี้ไม่มีทางจับได้ นี่ไม่เพียงเป็นเพราะซีเหอระมัดระวังตัว ยังเป็นเพราะสิ่งที่เทียนตี้สนใจยังคงเป็นเรื่องที่กระทบต่อความมั่นคงของจักรวาลเหล่านั้น อย่างเช่น… การกำเนิดของจักรพรรดิอสูร เทียนตี้รับรู้ได้ เพียงแต่เขาไม่คิดว่า…จักรพรรดิอสูรคนนี้จะกลายเป็นสามีของชูชู ‘พ่อเลี้ยง’ ของเขา
เขาเชื่อในสายตาของชูชู ดังนั้นแม้คนๆ นี้จะเป็นจักรพรรดิอสูร แต่ในเมื่อชูชูยอมรับแล้ว เช่นนั้นเขาก็ได้แต่ยอมรับ เพียงแต่ว่า…
“เจ้าสมควรเรียกข้าว่าอาจารย์พ่อ เรียกเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ว่าอาจารย์ ไม่ใช่ชูชู” ต้าซือมิ่งที่มองเทียนตี้เช่นกัน อันที่จริงเขาไม่สนใจว่าเทียนตี้จะเรียกเขาว่าอย่างไร แต่ห้ามเรียกเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ว่าชูชู
ทว่า… เทียนตี้หัวอ่อนเสียที่ไหน เขาพูดอย่างราบเรียบว่า “ตั้งแต่ที่ข้าเป็นจักรพรรดิของสามโลก ข้าก็เรียกชูชูเช่นนี้ตลอด เรียกอาจารย์ ชูชูจะฟังดูแก่ไป หยวนชู ฟังดูห่างเหิน ก็เหมือนกับที่ชูชูเรียกเซ่าเฮ่าว่าเฮ่าเฮ่าน้อย เรียกข้าว่าจวิ้นจวิ้นน้อย เรียกซีหวังหมู่ว่าซีซี นี่คือชื่อเล่นของพวกเรา ไยจึงเรียกเช่นนี้มิได้เล่า”
คำพูดนี้…ต้าซือมิ่งยังไม่ทัน ‘สั่งสอน’ เขาต่อไป เยี่ยนอวี๋ก็เอ่ยขึ้นว่า “ไม่ได้จริงๆ ทำให้เข้าใจผิดได้ง่าย เจ้าดูเทียนโฮ่วซีเหอของเจ้าที่ตายไปสิ นางพูดจาบัดซบอะไรไปบ้าง ต่อไปเจ้าเรียกข้าว่าอาจารย์ก็ไม่เลว อีกอย่าง ตั้งแต่ที่เจ้าขึ้นครองบัลลังก์ ข้าก็ไม่เคยเรียกเจ้าว่าจวิ้นจวิ้นน้อยอีกเลย เรียกเจ้าเทียนตี้ตลอด ไม่ก็เรียกตี้จวิ้น เจ้าจะได้ไม่เสียหน้า”
“ชู…” เทียนตี้อยากจะพูดว่า นั่นเพราะความคิดซีเหอสกปรกต่างหาก
แต่แล้ว…
“หุบปาก! เรียกอาจารย์” เยี่ยนอวี๋รู้สึกว่าพ่อเด็กไม่พอใจกับชื่อเรียก ‘ชูชู’ อย่างเห็นได้ชัด หากไม่ถือโอกาสแก้ไขนิสัยของเทียนตี้กลับมา คงง้อพ่อเด็กไม่ได้
พระเนตรหงส์อันวิจิตรงดงามของเทียนตี้เต็มไปด้วยความน้อยใจ ต้าซือมิ่งเห็นดังนั้นก็คิดถึงคำว่า ‘ดอกบัวขาว’ ขึ้นมาทว่าต้าซือมิ่งนั้นกลับเป็นดอกบัวขาวยิ่งกว่า “ไม่เป็นไร ตอนนี้จวิ้นจวิ้นน้อยยังไม่ยอมเรียกอาจารย์และอาจารย์พ่อ คงเป็นเพราะกลัวเสียหน้า ถึงอย่างไรโอรสของเขายังอยู่ที่นี่ ไว้ข้าคุยกับเขาตัวต่อตัว เขาน่าจะยอม”
เทียนตี้ “…”
จักรพรรดิอสูรคนนี้ไม่ใช่คนดีอะไรจริงๆ แม้ว่าจะไม่มีปัญหาเรื่องการเป็นปรปักษ์ต่อจักรวาลและสามโลก แต่ก็มีปัญหาที่ปากไม่ตรงกับใจ และยังพาดพิงถึงบุตรชายของเขาด้วย ก็แค่ต้องการให้เขามีมาดความอาวุโสอย่างที่เทียนตี้และบิดาควรมี อย่าแสร้งมาทำเป็นน้อยใจต่อหน้าชูชู
ไม่ใช่ ไม่ถูกสิ เขาไม่ได้แสร้งน้อยใจเสียหน่อย เขาน้อยใจจริงๆ ต่างหาก! ชูชูมีสามีแล้ว อะไรๆ ก็ตามใจจักรพรรดิอสูรดอกบัวขาวคนนี้
เทียนตี้เหน็บแนมในใจไม่หยุดมองเมินต้าซือมิ่งไปที่เยี่ยนอวี๋ทำท่าจะพูดอะไร แต่เยี่ยนอวี๋ก็อุ้มเด็กน้อยหันหลังเดินไปแล้ว “ได้ พวกเจ้าคุยกันดีๆ แล้วกัน เทียนตี้โตแล้ว ปีกแข็งแล้ว ข้าคงเอาไม่อยู่แล้วล่ะ”
“เป่าเล็ก! เอาอยู่…” เด็กน้อยจอมฉลาดรีบเอ่ย
เยี่ยนอวี๋ที่จูบเด็กน้อยทีหนึ่งก็เห็นด้วยว่า “เสี่ยวเป่าของท่านแม่น่ารักที่สุดเลย”
“ฮี่…” เด็กน้อยที่ก่อนหน้านี้เป็นพี่เป่า ตอนนี้เป็นเสี่ยวเป่าน่าเอ็นดูทำให้จิ่วอิงที่ดูถึงตรงนี้สุดจะเอือม มันรู้สึกอย่างสุดซึ้งว่าเด็กน้อยตระกูลหรงคือบัวลอยสอดไส้งาดำ[1]มาตั้งแต่เล็ก ทว่าแม้จิ่วอิงจะเหน็บแหนมในใจเช่นนี้ ดวงตาทั้งสิบแปดดวงบนศีรษะทั้งเก้าของมันก็มองเจ้าตัวน้อยอย่างกระตือรือร้น ในดวงตาทั้งสิบแปดดวงของมันเขียนไว้ว่า ‘น่ารัก’
เพียงแต่ว่า…ไม่ว่าจะเป็นจิ่วอิงที่ปากพูดรังเกียจแต่ร่างกายแสดงอีกอย่าง หรือเยี่ยนอวี๋ที่อุ้มเด็กน้อย หรือต้าซือมิ่งและเทียนตี้ที่กำลังถกเถียงกัน หรือจะเป็นเซ่าเฮ่า พวกเขาในบัดนี้ก็เคลื่อนไหวอย่างพร้อมเพรียงกัน
ในขณะเดียวกัน…
ปัง!
บริเวณตำแหน่งของตำหนักหยวนสื่อเทียนจุน จู่ๆ ก็เกิดเสียงดังโครมครามสนั่น
“หยวนสื่อ!”
เยี่ยนอวี๋และพรรคพวกที่แทบจะหายตัวไปพร้อมกันก็ปรากฏตัวอยู่ในตำหนักหยวนสื่อแล้ว
และในบัดนี้ ทั่วทั้งตำหนักเทียนจุน…
[1] บัวลอยสอดไส้งาดำ เปรียบเปรยถึงคนที่ข้างนอกดูใสซื่อบริสุทธิ์ แต่ข้างในชั่วร้าย
