ตอนที่ 521 หัวทองสิงร่างในชั่วข้ามคืน น่าระทึกใจ
แต่ท่าทางเล็กๆ น้อยๆ ของเขานี้ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น แม้แต่เยี่ยนอวี๋ก็ไม่ได้สังเกตเห็น ถึงอย่างไรท่าทางของเขาก็เล็กน้อยเกินไป นอกจากนี้นางเพิ่งถูกเย้าแหย่ไปจึง ‘ไม่กล้า’ มอง…
เทียนตี้ยกมือขึ้นเล็กน้อยส่งสัญญาณให้เหล่าเทพอยู่ในความสงบ “บัดนี้สวรรค์เก้าชั้นฟ้าของเรายังไม่รู้ว่าแดนแอตแลนเป็นเช่นไร ได้แต่เตรียมพร้อมให้ดี จุดประสงค์ที่เรียกประชุมยามเช้าวันนี้ก็เพื่อต้องการหารือกับทุกท่าน ช่วงที่ผ่านมานี้ดินแดนภายใต้ปกครองใดปรากฏความผิดปกติหรือไม่ หากมีจงรายงาน ข้าจะสั่งคนไปตรวจสอบ หากไม่มี หลังจากกลับไปแล้วขอให้ทุกท่านสังเกตการณ์บริเวณโดยรอบให้รอบคอบกว่าเดิม ต้องตื่นตัวให้มาก”
“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท” เหล่าทวยเทพขานตอบพร้อมเพรียง และครุ่นคิดอย่างตั้งใจว่าช่วงที่ผ่านมานี้มีอะไรผิดปกติหรือไม่
ตัวเหวินเทียนอ๋องเล่าสิ่งที่ตนพบเจอทุกอย่าง ทำให้เหล่าเทพคิดถึงความผิดปกติเช่นรอยแตกแยกและความผิดปกติด้านการบิดเบือนของกฎมิติ
ภายในท้องพระโรงครึกครื้นขึ้นมาในทันที หยวนสื่อเทียนจุนทอดถอนใจ “การกลืนกินสามหมื่นปี การวางแผนสามหมื่นปี สามหมื่นปีถ้วน ช่างอดทนจริงๆ”
“ก็นั่นน่ะสิ” ซีหวังหมู่หวาดกลัวเมื่อคิดถึง “หากเป็นเช่นนี้แล้ว นายท่าน เทพต่างแดนกลุ่มนี้คือฆาตกรที่ทำให้ท่านร่วงหล่นหรือ เช่นนั้นเทียนตี้ก็ถูกอัดเสียเปล่าสิ”
เทียนตี้ “…”
โชคดีที่เขาปิดกั้นเทพองค์อื่นๆ ไว้แล้ว ตอนนี้เทพองค์อื่นๆ ไม่สามารถยินการสนทนาของพวกเขาได้
แต่เยี่ยนอวี๋กลับส่ายศีรษะ “นับได้ว่าเป็นเพียงหนึ่งในสาเหตุ เก็บเรื่องนี้ไว้ก่อน ทางฝั่งเอเลน่านั่น ข้าชักจะสนใจ”
“นายท่านจะไปหรือ” เซ่าเฮ่ารีบเสนอตัว “พาข้าไปด้วยเถิด”
“ข้าด้วย” ซีหวังหมู่เอาบ้าง
เยี่ยนเสี่ยวเป่าเองก็ยกมืออวบอ้วนน้อยๆ ของตนขึ้นมา “ข้าๆๆ”
“เจ้านี่นะ” เยี่ยนอวี๋จูบขนอ่อนบนศีรษะของเด็กน้อยเบาๆ
เทียนตี้เอ่ยขึ้นว่า “อาจารย์ ลูกคนนี้ของท่าน ท่านต้องพาไปด้วยจริงๆ มิเช่นนั้นพวกเราเอาไม่อยู่”
“จริงด้วย” หยวนสื่อเทียนจุนพูดพลางยิ้มและยังจับมือของเด็กน้อยไว้
เยี่ยนเสี่ยวเป่ามองหยวนสื่อเทียนจุนพลางกะพริบตาปริบ ฝ่ายหลังเอาแต่ยิ้มไม่ได้พูดอะไรอีก ความน่ารักของเด็กน้อยทำให้เขาหัวใจละลายไปหมดแล้ว รู้สึกเพียงว่านายน้อยอยู่ที่ไหน ที่ที่มีบรรยากาศหนึกอึ้งใดๆ ล้วนน่าอยู่ขึ้น
เจ้าตัวน้อยยังยื่นมาไปหาหยวนสื่อเทียนจุนอย่างคนหว่านเสน่ห์ “อุ้ม…”
หยวนสื่อเทียนจุนตกใจและดีใจพร้อมกัน เขาย่อมไม่พลาดโอกาสนี้ เขายื่นมือไปรับเด็กน้อยไว้แล้ว “นายน้อยน่ารักจังเลย” ทารกตัวเล็กเช่นนี้ เขาเพิ่งจะเคยอุ้มครั้งแรก
เยี่ยนเสี่ยวเป่าพิงแผ่นอกของหยวนสื่อเทียนจุนนิ่งๆ เพราะเขาสัมผัสได้ว่าหยวนสื่อเทียนจุนเป็นมือใหม่ เหมือนกับไม่ค่อยกล้าอุ้มเขา เขาก็ไม่กล้าขยับตัว กลัวจะหล่นลงพื้น…
“เด็กดีจริงๆ” หยวนสื่อเทียนจุนรู้สึกหัวใจจะละลายอยู่แล้ว
เทพอัสนีและอิงหลงโบราณมองเขาอย่างอิจฉา ถึงอย่างไรพวกเขายังไม่เคยได้รับ ‘ความโปรดปราน’ จากนายน้อยเลย
เทียนตี้ “…”
เขาก็ไม่พูดอะไรแล้ว เขาพบว่าบุตรของชูชูผู้นี้ดีกับทุกคนยกเว้นเขา แต่ก็ไม่ดีหากจะถือสากับทารกน้อย พูดได้เพียงว่า “อาจารย์ ท่านจะไปเสี่ยงอีกคราไม่ได้ ให้เซ่าเฮ่าไปสำรวจทางก่อน แล้วท่านค่อยไป”
เยี่ยนอวี๋กำลังจะปฏิเสธ จู่ๆ ก็รู้สึกหนักอึ้งบริเวณไหล่
เทียนตี้และผู้อื่นก็เห็นว่าจวินโฮ่วพิงไหล่ปฐมราชินีของพวกเขาอย่างอ่อนแอแล้ว อ้อนแอ้นจริงๆ คนที่ไม่รู้เห็นท่าทีเช่นนี้ของเขาต้องคิดว่าเขาคือคุณชายขี้โรคแสนบอบบาง
เยี่ยนอวี๋เปลี่ยนสีหน้า “เป็นอะไรหรือ”
“จะเป็นอะไรไปได้ อ้อนน่ะสิ” เทียนตี้ชิงชัง
ซีหวังหมู่ทนดูไม่ได้ ทว่าต้าซือมิ่งกลับยังพูดขึ้นว่า “เวียนหัว”
ได้ ออดอ้อนกันเห็นๆ น้ำเสียงใสงดงามราวกับเสียงกู่เจิงบรรเลง น่าขนลุกจริงๆ
จิ่วอิงปิดตาข้างหนึ่งไว้ เหลือเพียงดวงตาสิบเจ็ดดวงกำลังมองดู
เยี่ยนอวี๋จับเส้นชีพจรของต้าซือมิ่งก็พบว่าร่างกายเขาอ่อนแอจริงๆ “อาหารไม่ย่อยอีกแล้วหรือ”
ต้าซือมิ่งที่หลับตาลงไม่ได้ตอบอะไร แต่เยี่ยนเสี่ยวเป่าแตะหน้าผากของเขาอย่างกังวลแล้ว “พ่อ?”
ต้าซือมิ่งที่ลืมตาขึ้นเล็กน้อยก็ทำให้เยี่ยนอวี๋เห็นแสงสีทองส่องสว่างในดวงตาของเขา นางก็พูดขึ้นว่า “พวกเจ้าคุยกันต่อ ข้าส่งสามีกลับไปพักผ่อน ได้ข้อสรุปอย่างไรมาบอกข้า”
เมื่อพูดเสร็จ เยี่ยนอวี๋ก็พาสามีและบุตรหายตัวไปโดยไม่รอคำตอบจากพวกเขา เหลือเพียงเทียนตี้และคนที่เหลือมองหน้ากันไปมา ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ไม่สบายจริงๆ หรือ” ซีหวังหมู่เกาศีรษะถาม
จิ่วอิงหักหน้า “เป็นไปไม่ได้”
“เช่นนั้นนายท่านร้อนรนเช่นนั้นทำไม” เทพอัสนีไม่เข้าใจ ยังคงเป็นกังวล
เทียนตี้คว่ำปาก “เสแสร้ง” วิธีการแสแสร้งเช่นนี้ นางบำเรอกลุ่มนั้นของเขาแสดงนับครั้งไม่ถ้วน ทำให้เขามีสายตาที่เฉียบแหลมนานแล้ว
จักรพรรดิอสูรคนนี้คือดอกบัวขาวจริงๆ ด้วย อ้อ ไม่สิ ดอกบัวดำต่างหาก
หารู้ไม่ว่า… หรงต้าซือมิ่งที่เวียนศีรษะจริงๆ ถูกเยี่ยนอวี๋จัดแจงเอนร่างไว้บนเตียงแล้ว นางยังจับชีพจรให้เขา ทว่านางพบว่านอกจากร่างกายเขาอ่อนแอแล้วก็ไม่พบอาการอื่นใดอีก
“พ่อ พ่อ?” เยี่ยนเสี่ยวเป่าร้อนรน เพราะท่านพ่อเขาไม่ลืมตาขึ้นอีกเลย เขาจึงขึ้นไปถ่างลูกตาแล้ว เยี่ยนอวี๋ห้ามไม่ทันด้วยซ้ำ
หรงอี้ที่ลูกตาเกือบจะถูกแคะออกมา เขาจับมือของเด็กน้อยได้ทันท่วงทีก่อนจะรวบตัวเด็กน้อยเข้ามา ทำเอาเด็กน้อยดีอกดีใจ “พ่อ หายแล้ว?”
“พ่อนอนหน่อยนะ เสี่ยวเป่าเด็กดี”
“ขอรับ” เด็กน้อยที่ได้รับการเอาใจก็อยู่ในอ้อมอกของท่านพ่อนิ่งๆ แล้ว
เยี่ยนอวี๋ไม่ได้พูดอะไร นางเริ่มถอดเสื้อผ้าให้ต้าซือมิ่ง
“หืม?” ต้าซือมิ่งที่ถูกเปลื้องผ้าลืมตามองภรรยา
เดิมทีเยี่ยนอวี๋ไม่ได้คิดอะไร เพียงแค่ต้องการให้เขานอนอย่างสบายตัว แต่แล้ว…
“มองอะไร นอน” เยี่ยนอวี๋หูแดงก่ำ นางจำเป็นต้องถอดเสื้อนอกของชายคนนี้อย่างหยาบคายและรวดเร็ว จากนั้นก็หันกลับไปวางเสื้อผ้าอย่างปกปิดบางอย่างไว้
ทว่าต้าซือมิ่งกลับโอบนางเข้ามาในอ้อมกอด “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ไม่ไป”
“ข้า… ” เยี่ยนอวี๋รู้สึกหน้าร้อนผ่าว แต่ต้าซือมิ่งที่กอดนางเข้ามาก็หายใจยาวเป็นจังหวะ เห็นได้ชัดว่าหลับไปแล้ว
เยี่ยนอวี๋จึงนิ่งไม่ขยับตัว และไม่พูดอะไรแล้ว รู้ว่าเขาเวียนศีรษะจนทนไม่ไหวจริงๆ
ผ่านไปครู่หนึ่ง…
“ฮ่า…”
เสียงหัวเราะเริงร่าของเจ้าตัวน้อยดังลอดออกมาระหว่างท่านพ่อและท่านแม่ของเขา
เยี่ยนอวี๋ที่ได้ยินก็ขยับตัวเล็กน้อย มองเจ้าตัวน้อยที่อยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขา
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ถูกหนีบไว้ตรงกลางระหว่างท่านพ่อและท่านแม่ เขาก็กำลังมีความสุขจริงๆ หากไม่ใช่เพราะท่านพ่อบอกให้เขาอยู่นิ่งๆ เขาคงจะเต้นระบำแล้ว
ท่าทีมีความสุขเช่นนั้นทำเอาเยี่ยนอวี๋ที่แม้จะเป็นห่วงก็ยิ้มออก “เสี่ยวเป่ามีความสุขเช่นนี้เลยหรือ”
“ใช่” เยี่ยนเสี่ยวเป่าตอบเสียงดัง พลันตกใจกลัวรบกวนท่านพ่อจึงรีบปิดปากน้อยๆ ของตนไว้ ดวงตากลมโตของเขากลับยิ้มจนโค้งเป็นพระจันทร์เสี้ยวจนตาจะหยีอยู่แล้ว
เยี่ยนอวี๋ลูบเด็กน้อย “ทำไมล่ะ”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ปริปากอย่างระมัดระวังเอ่ยด้วยเสียงหน่อมแน้มว่า “พ่อรูปงาม พ่อและแม่นอนกับเป่า” เป่าดีใจที่สุดเลย
“ฮ่า…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่กำลังรู้สึกสนุกสนานพลางสอดแขนน้อยๆ ของตนเข้าไปที่ลำตัวของท่านพ่อและท่านแม่เพื่อกอดพวกเขาไว้ “พ่อ… แม่…”
เยี่ยนอวี๋ตาร้อนผ่าว รู้ว่าสิ่งที่เด็กน้อยดีใจเป็นเพียงเพราะในที่สุดนางและท่านพ่อของเขาก็นอนด้วยกันกับเขาแล้ว เมื่อก่อนไม่เคยนอนด้วยกันเลย…
เมื่อแรกเริ่มนางไม่คิดว่าจะอยู่ด้วยกันกับสามีคนนี้ บัดนี้นางเงยหน้ามองชายที่อยู่ใกล้ตัว นางยกมือขึ้นใช้นิ้วชี้ลูบไล้ไปตามคิ้วเรียวยาวและมีสีดำดุจหมึก จมูกโด่งเป็นสันและปากชมพูราวกับลูกท้อนั่น…
จำไม่ได้แล้วว่าตกหลุมรักเขาตั้งแต่เมื่อใด รู้สึกตัวอีกทีในใจก็ยอมรับความใกล้ชิด การเหย้าแหย่และความออดอ้อนของเขาไปโดยธรรมชาติแล้ว
“ฮ่า…”
ครานี้เยี่ยนอวี๋ที่ฟังเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของเด็กน้อยและเสียงลมหายใจของสามี นางก็ประกบริมฝีปากลงบนปากที่อยู่ใกล้ๆ ขอบคุณเขาที่มาอยู่ข้างกายนาง นำเด็กน้อยน่ารักมาให้นาง และทำให้นางใจเต้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ครานี้เยี่ยนอวี๋ที่แตะหน้าผากลงบนหน้าผากของต้าซือมิ่งเบาๆ นางลูบไล้ใบหน้าที่นางกำลังชื่นชม กระซิบว่า “หรงอี้”
ครานี้ เยี่ยนอวี๋กอดลูกและสามีของนางแน่น
“ฮ่า…”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าหัวเราะเริงร่ากว่าเดิม เยี่ยนอวี๋ลูบเด็กน้อยที่ร่าเริง รับปากเขาเสียงเบาว่า “ต่อไปท่านพ่อรูปงามของเจ้าและแม่จะนอนกับเสี่ยวเป่าของเราตลอดไปจนกว่าเสี่ยวเป่าจะโต”
“จริงหรือ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าดีใจจนจะสลบไปแล้ว “แต่งงานก็ ก็เป็นเช่นนี้หรือ” เห็นได้ชัดว่าเจ้าตัวน้อยยังไม่ลืมสิ่งที่ท่านพ่อเคยบอกว่าแต่งงานแล้วก็จะนอนด้วยกันได้
เยี่ยนอวี๋ตอบว่า “ใช่แล้ว”
แต่งงานแล้วก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว จะอยู่ด้วยกันตลอดไป
เยี่ยนเสี่ยวเป่าผล็อยหลับไปภายใต้ความตื่นเต้นดีใจเช่นนี้
เยี่ยนอวี๋ที่นานๆ ทีจะผ่อนคลาย นางก็ไม่คิดถึงเรื่องอื่นอีก นางนอนหลับไปพร้อมกับสามีและลูกของนาง
การนอนครั้งนี้ ทั้งครอบครัวหลับไปนานถึงหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ
เช้าวันถัดมา เยี่ยนเสี่ยวเป่าตื่นก่อนใคร ทว่าเมื่อเด็กน้อยตื่นขึ้นมาก็พบว่าตนเองถูกเบียดออกมาจากอ้อมกอดของท่านพ่อและท่านแม่แล้ว
“เนะ?”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ยังสะลึมสะลือลุกนั่งขึ้น ครั้นกำลังจะปีนกลับไปหาท่านพ่อ เขาก็พบว่าผมของท่านพ่อเขาเปลี่ยนไปแล้ว กลายเป็นสีทองระยิบระยับ
“ว้าววว”
เด็กน้อยตาลุกวาว
เยี่ยนอวี๋ค่อยๆ ตื่นขึ้นเพราะเสียงของเด็กน้อย เมื่อนางลืมตาขึ้นก็พบว่า… สามีในอ้อมกอดเปลี่ยนสีแล้ว?
ไม่เพียงเท่านี้… ต้าซือมิ่งที่ลืมตาขึ้นแทบจะในเวลาเดียวกัน ดวงตาของเขากลายเป็นสีทองดูเย็นชาและผิดปกติคู่หนึ่ง?
นี่มัน…
ฟึ่บ
เยี่ยนอวี๋พลิกตัวกดต้าซือมิ่งหัวทองไว้ข้างล่างทันที
