ตอนที่ 537 คู่สามีภรรยาสุดแกร่ง!
ฟู่!
กระบี่ไท่ชางแทงทะลุยอดปราสาทแอตแลนจากกลางอากาศประหนึ่งราชา มันยุติการป้องกันปราสาทศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างสมบูรณ์
ผนึกป้องกันปราสาทศักดิ์สิทธิ์ที่พังทลายอย่างต่อเนื่องราวกับประภาคารที่แตกสลายเป็นลำแสงไม่หยุด
ดยุคแห่งลาซิน่าที่รีบเร่งมาถึง ดยุคเมดิซีและดัชเชสเยี่ยเฮ่อที่หายวับมาได้ทันท่วงเวลา พวกเขาต่างมองแสงผนึกป้องกันที่เอนทลายลงราวกับน้ำตกแสงอย่างไม่อยากจะเชื่อ
ภาพการณ์เช่นนั้น… ตระการตายิ่งนัก!
ราชวงศ์ทั้งสี่ที่อยู่ภายใต้การปกครองของแอตแลนล้วนรู้สึกเหมือนฟ้าถล่มทลาย
เมืองแอตแลนที่ลอยอยู่เหนือศีรษะพวกเขาในบัดนี้ มันก็ปลดปล่อยรัศมีสีขาวบริสุทธิ์และศักดิ์สิทธิ์ออกมาอย่างต่อเนื่อง
กระแสแห่งแสงนั้นราวกับน้ำหลาก มันไหลทะลักลงมาอย่างบ้าคลั่งจากปราสาทแอตแลน ตำแหน่งที่สูงที่สุดของเมืองแอตแลนอย่างต่อเนื่อง
ภาพเช่นนี้… ทำเอาเหล่าประชาของราชวงศ์ทั้งสี่หมอบกราบ โขกศีรษะลงกับพื้นไม่หยุด คิดว่าสวรรค์กำลังพิโรธ
ผ่านไปครู่หนึ่ง… ดัชเชสเยี่ยเฮ่อเพิ่งจะตื่นจากความตระหนก ถามขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้น”
แต่ใครจะตอบนางได้เล่า ย่อมไม่มีผู้ใดตอบได้
แม้แต่ดยุคแห่งลาซิน่า เขาเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขารู้เพียงว่านี่คือฝีมือของกลุ่มผู้แข็งแกร่งที่บุกเข้ามาในปราสาทลาซิน่ากลุ่มนั้น
“สิ่งที่แทงเข้ามาในปราสาทแอตแลนเมื่อครู่นี้คืออะไรหรือ” เมดิซีรู้เพียงว่าของวัตถุรูปร่างคล้ายกระบี่ขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของจักรวาล คืออะไรกันแน่!
เมดิซีสัมผัสถึงพลังเก่าแก่ทว่ายิ่งใหญ่ ลึกลับและไม่คุ้นเคย พลังเช่นนั้นเหมือนกับ… เหมือนกับว่ามาจากจักรวาลสวรรค์เก้าชั้นฟ้า จักรวาลที่กำลังถูกแอตแลนของพวกเขาจับเป็นเชลยและกลืนกินนั่น แต่จักรวาลที่แม้จะเก่าแก่แต่เห็นได้ชัดว่าล่มสลายไปแล้ว จะมีพลังเช่นนี้ได้อย่างไร!
เป็นไปไม่ได้ ไม่สิ ต้องมีไม่ชอบมาพากลแน่ๆ
ทว่าไม่ว่าแกรนด์ดยุคเหล่านี้คิดอย่างไร เยี่ยนอวี๋ก็คว้า ‘ต้าซือมิ่ง’ ผมสีทองหายตัวเข้าไปในปราสาทแอตแลนแล้ว ตอนนี้นางร้อนรนมากเช่นกัน ทว่านางไม่รู้ตำแหน่งที่แน่ชัด ดังนั้นต้าซือมิ่งผมสีทองจึงโอบนางและเด็กน้อยที่นอนหลับอยู่ในอ้อมอกพุ่งตรงไปยังจุดหมายอย่างรวดเร็ว
“ตามไป!” เซ่าเฮ่าและคนอื่นๆ ก็ไม่บกพร่องในหน้าที่ พวกเขาพาไก่อ่อนที่อยู่ภายใต้การดูแลของตนบุกเข้าไปในปราสาทแอตแลน เหมือนกับเข้าไปในดินแดนไร้ซึ่งผู้คนอีกครั้ง
ผู้ที่ไม่รู้คงคิดว่าปราสาทแอตแลนอาศัยแนวป้องกันก่อเป็นระบบการป้องกันทั้งปราสาท โดยไม่มีผู้พิทักษ์แข็งแกร่งใดๆ อยู่เลย
แต่สวรรค์รู้ว่าในปราสาทแอตแลนมีสิบอัศวินมังกรระดับเจ้าศักดินาอยู่เป็นอย่างน้อย และยังมีผู้พิทักษ์นับไม่ถ้วนที่มีพลังศักดิ์สิทธิ์ที่คาดเดาไม่ได้ ทว่ากลับไม่มีใครสักคนรู้ว่าฝ่ายศัตรูจะแข็งแกร่งเช่นนี้
เรื่องอื่นไม่ต้องพูดถึง… เพียงแค่แนวป้องกันของปราสาทศักดิ์สิทธิ์ แม้แต่อัศวินมังกรร้อยนายก็ไม่สามารถทำลายได้ สุดยอดจริงๆ
การโจมตีรวดเร็วราวกับพายุหมุนเช่นนี้ทำให้เหล่าชั้นผู้น้อยใหญ่แอตแลนตะลึงงันไปหมดแล้ว ไม่มีผู้ใดตอบสนองใดๆ ได้เลย ดังนั้นเยี่ยนอวี๋และพรรคพวกจึงเข้าไปในปราสาทองค์หญิงของเอเลน่าได้อย่างราบรื่น บังเอิญเจอพระชายาลาซิน่าที่เพิ่งเร่งเดินทางมาถึงพอดี
ที่แท้เป็นเพราะหน่วยลาดตระเวนของปราสาทองค์หญิงพบว่าสมุนภักดีทั้งสองของพระชายาลาซิน่าสลบ พวกเขาจึงไปรายงานนาง นางจึงมาได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้ ดังนั้น…
“เอเลน่า!”
พระชายาลาซิน่าที่พาคนพุ่งเข้าไปในห้องของเอเลน่า สิ่งที่นางเห็นย่อมคือภาพที่นางคาดคิดไม่ถึงอย่างแน่นอน นางตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว
เยี่ยนอวี๋ เซ่าเฮ่า ซีหวังหมู่ เทพอัสนี จิ่วอิง อิงหลง เม่ยเอ๋อร์ และอินหลิวเฟิง ล้วนเป็นกลุ่มคนที่เคยทำให้พระชายาลาซิน่าตกลำบาก บัดนี้พวกเขาปรากฏขึ้นต่อหน้านางพร้อมกัน สำหรับนางแล้วคือฝันร้ายชัดๆ!
ทว่าเยี่ยนอวี๋พวกเขาไม่มีเวลาสนใจพระชายาลาซิน่า เยี่ยนอวี๋ยังคงรับรู้ได้ว่าต้าซือมิ่งยังอยู่ที่นี่ก่อนหน้านี้ไม่นานเหมือนกับคราวก่อน
แต่ว่า… ตอนนี้หายไปแล้ว
“องค์หญิงคนนี้…” ซีหวังหมู่ที่จับเอเลน่าขึ้นมา มันก็เกิดคำถามมากมายกับองค์หญิงในสภาพทุลักทุเลที่เกือบจะล่อนจ้อนคนนี้ “เหตุใดข้าจึงรู้สึกว่านางคิดไม่ซื่อแล้วถูกขัดขานะ”
“มั่นใจหน่อย นางคิดไม่ซื่อแล้วถูกตีจนสลบแน่นอน” จิ่วอิงถมน้ำลายใส่สองสามที “มารดามันเถอะ อี้เอ๋อร์ขยะแขยงแย่เลย”
“เหมือนกับว่านางจะถูกป้อนยาปลุกเร้าอารมณ์” อินหลิวเฟิงกล่าว
“เจ้ารู้ได้อย่างไร” เทพอัสนีถาม
เอ้อร์เหมาอดตอบไม่ได้ว่า “นายน้อยของพวกเรารู้เรื่องนี้ดีที่สุด”
อินหลิวเฟิง “…”
อะไรคือเขารู้เรื่องนี้ดีที่สุด? พูดเป็นหรือไม่นี่!
“เจ้าใช้เป็นประจำหรือ” เซ่าเฮ่ามองสหายน้อยเกิดใหม่ด้วยสายตาสงสัยอีกครั้ง แสดงความกังวลว่า “ตั้งแต่เกิดใหม่ เจ้าไม่เพียงเล่นใหญ่ ยังสำมะเลเทเมาด้วย”
อินหลิวเฟิง “…”
เขาบอกได้หรือไม่ว่าเขาถูกกล่าวหา
ช่างเถอะ พูดไปก็ไม่มีใครเชื่อ
นายน้อยบางคนที่เป็นแพะรับบาปจนเคยชินแล้วก็ยืนตัวตรงเงียบๆ ไว้อาลัยให้ตนเอง
‘ต้าซือมิ่ง’ ผมสีทองในครานี้ลืมตาขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้คิ้วเรียวยาวของเขาแทบจะผูกกันเป็นปมแล้ว
“ไม่เจอหรือ” เยี่ยนอวี๋สงบอารมณ์ไม่อยู่
‘ต้าซือมิ่ง’ ผมสีทองที่พยักหน้าพูดขึ้นว่า “รับรู้ได้เพียงว่า ‘เขา’ ยังอยู่ในเมืองแอตแลน แต่ไม่สามารถจับตำแหน่งจริงๆ ของเขาได้เลย”
เยี่ยนอวี๋นางก็… นางก็ตบหน้าเด็กน้อยเบาๆ “เสี่ยวเป่า ตื่นเร็วเข้า”
ต้าซือมิ่งสีทอง “???”
“งืม…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่นอนหลับสนิทยังงัวเงีย
เยี่ยนอวี๋พูดขึ้นว่า “เสี่ยวเป่ารีบตื่นมาช่วยแม่หาท่านพ่อเจ้า”
“พ่อ!?” เยี่ยนเสี่ยวเป่าสะดุ้งลืมตาขึ้น เขาวิตกทันที ท่านพ่อรูปงามของเขาหนีไปอีกแล้วหรือ ไปไหนเล่า
เยี่ยนอวี๋จูบศีรษะของเด็กน้อย อธิบายอย่างรู้สึกผิดว่า “เสี่ยวเป่าอย่างเพิ่งร้อนรน ท่านพ่อเจ้าคนนี้ยังอยู่ แต่เจ้ายังมีพ่ออีกคนหนึ่ง เจ้าจำได้หรือไม่ว่าต้องหาอย่างไร เขาหายไปแล้ว”
“นายท่าน ท่านพูดเช่นนี้ นายน้อยฟังรู้เรื่องหรือ” ซีหวังหมู่รู้สึกว่ามันได้ยินคำพูดเช่นนั้นยังปวดหัวจะแย่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงทารกน้อยคนหนึ่งเลย
ทว่าเยี่ยนเสี่ยวเป่ากลับรู้เรื่อง เขากะพริบดวงตากลมโตที่ยังงัวเงียในทันที ถามเสียงหน่อมแน้มว่า “พ่อสีแดง?”
“ประมาณนั้น” เยี่ยนอวี๋ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร ถึงอย่างไรในเชิงหลักการก็ไม่ต่างกันมากนัก
เยี่ยนเสี่ยวเป่าจับศีรษะน้อยๆ ของตนเอง “เป่า คิดดู”
“ได้จ๊ะ เสี่ยวเป่าเก่งที่สุด” เยี่ยนอวี๋ได้แต่คาดหวังว่าจะพึ่งพาเด็กน้อยได้มากกว่าสามีผมสีทอง ทว่าเยี่ยนอวี๋รู้ว่าเป็นเพียงความหวังอันน้อยนิด ถึงอย่างไรเขาก็เป็น ‘ร่างแยก’ ที่แยกออกไปจากร่างเดิมไปแล้ว ไม่ได้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดเหมือนเคย เพียงแต่ว่านางไม่มีหนทางอื่นแล้ว
ทว่า… เด็กน้อยยังไม่ทันคิดเสร็จ ต้าซือมิ่งผมสีทองที่ถูกรังเกียจก็ยังไม่ทันได้พูดอะไร
“องค์ชายหูเฮ่อเสด็จ…”
“ท่านกู้มหาราชเสด็จ!”
เสียงตะโกนดังขึ้นสองครั้ง ประกาศให้ทราบถึงการมาเยือนของบุคคลสูงศักดิ์แห่งปราสาทแอตแลนทั้งสอง
“ใต้เท้ากู้?” เอ้อร์เหมาประหลาดใจ
จากนั้น… เมื่อท่านกู้มหาราชที่ว่าปรากฏตัวขึ้น อินหลิวเฟิงก็ต้องตะลึง
“บัดซบ!”
