ตอนที่ 564 ปฐมราชินีแขวนตีพวกเจ้า
เดิมทีเซ่าเฮ่าไม่อยากออกมา อีกทั้งด้วยระดับตบะของเขาแม้จะถูกจับได้ หากคิดจะหนีก็ไม่ยาก แต่เขาที่เดาความคิดของเยี่ยนอวี๋ออกยังคงเดินออกมา
“เจ้าเองรึ” องค์ชายหูเฮ่อจำได้ทันทีว่าชายหนุ่มชุดขาวตรงหน้าท่านนี้คือชายที่ติดตามข้างกายเยี่ยนอวี๋และหรงอี้ เป็นพวกเดียวกับพวกเขา
หูเฮ่อยิ้ม “ไม่คิดเลยว่าพวกเจ้าจะแอบอยู่ที่นี่ หาที่ซ่อนได้เก่งจริงๆ มิน่าเมืองแห่งนภาจึงไม่พบพวกเจ้า ดีล่ะ ไทร์ จับเขา นำตัวกลับไป”
ทว่า… ไทร์กลับไม่ได้ลงมือทันทีแต่ถามว่า “เจ้ามาทำอะไรที่นี่”
แม้ว่าด้วยข้อจำกัดด้านเวลา หูจวิ้นมิได้แจ้งให้เทพพิทักษ์และหูเฮ่อที่ถูกเรียกตัวกลับมาด่วนทราบรายละเอียดในทันที แต่ไทร์ก็รู้สึกได้อย่างเฉียบไวว่าชายหนุ่มชุดขาวคนนี้ปรากฏตัวในเมืองเหมยเฉิงในเวลานี้ต้องมีไม่ชอบมาพากลแน่ๆ ไม่ใช่มาเพื่อซ่อนตัวอย่างเดียว และเรื่องนี้… องค์ชายหูเฮ่อยังคิดไม่ถึง เขายังคงพูดต่อไปว่า “พล่ามอะไรกับเขาอยู่ จับกลับไปก่อน”
ไทร์จำเป็นต้องพูดขึ้นว่า “องค์ชายหูเฮ่อ เกรงว่าเขาจะลงมือกับดยุคเฟอร์ราแล้ว ท่านลองไปดูเฟอร์ราก่อน ทางนี้ให้ข้าจัดการเอง”
“นี่มัน…” หูเฮ่อไม่เข้าใจ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ เขายังถามว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ หรือว่าเจ้าได้รับภาระกิจอะไรที่ข้าไม่รู้”
ทั้งๆ ที่ตนเองโง่เขลา ยังบอกว่าไทร์ได้รับภารกิจอย่างอื่นและคิดว่าหูจวิ้นไม่ได้ใส่ใจทายาทเช่นเขา ไม่บอกอะไรเขาเลย
ไทร์ทำอะไรไม่ได้ ครั้นกำลังอธิบาย ทว่า… เซ่าเฮ่าไม่ปล่อยโอกาสอันดีเช่นนี้ทิ้งไปแน่ “องค์ชายหูเฮ่อ เสด็จพ่อของท่านให้ท่านออกมาปฏิบัติภาระกิจ ไม่ได้…”
“หุบปาก” ไทร์ที่รู้ว่าเซ่าเฮ่ากำลังจะยุยงให้แตกแยก เขาย่อมไม่อนุญาตให้เซ่าเฮ่าพูดจบ เขาหยิบขวานออกมาฟันลงไปที่เซ่าเฮ่าแล้ว
แต่นี่ก็ไม่สามารถทำให้เซ่าเฮ่าหยุดพูดได้ ในขณะที่เขาหลบหลีกยังพูดต่อไปว่า “บอกท่านว่าเหตุใดพวกเราจึงลงมือกับดยุคเฟอร์ราหรือ”
“ไปตายซะ” ไทร์พลิกหลังมือปาดไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเซ่าเฮ่าหมายจะซัดปากของเขาให้แตก เขารู้จักหูเฮ่อดีเกินไปแล้ว เขารู้ว่าหูเฮ่อเก็บคำพูดนี้ไปคิดแน่นอน
เคร้ง เซ่าเฮ่าที่สังเวยพิณเจ็ดสายขึ้นมาก็ขวางการโจมตีของไทร์ไว้ ในขณะเดียวกันก็พลิกตัวกระโดดขึ้นไปยืนบนพิณเจ็ดสาย ยิ้มร่าพลางพูดว่า “โมโหขนาดนี้เพราะกลัวว่าองค์ชายพวกเจ้าจะรู้ว่าเจ้าได้รับภารกิจส่วนตัวจริงๆ อยากจะลงมือโดยปิดบังเขาหรือ”
“วอนตาย” แสงสว่างรอบกายไทร์ระเบิดจ้า ดวงตาแผ่ซ่านไอสังหารทว่าหูเฮ่อกลับพูดขึ้นว่า “ไทร์! ลงมา”
“องค์ชายหูเฮ่อ” ไทร์รู้สึกผิดหวังจริงๆ
หูเฮ่อกลับหนักแน่นมาก “เจ้าลงมา ข้าต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น อย่าเห็นข้าเป็นคนโง่ บอกข้ามา เหตุใดพวกเขาจึงลงมือกับเฟอร์รา เจ้ารู้อะไรที่ข้าไม่รู้”
ไทร์ทั้งผิดหวัง แต่ก็รู้สึกโชคดีในขณะเดียวกัน อย่างน้อยองค์ชายก็ถามเขา ไม่ใช่ศัตรู
ทว่า… “เขาย่อมไม่บอกท่าน เฟอร์ราเป็นน้องชายต่างแม่ของท่าน และเป็นบุตรที่บิดาท่านโปรดปรานมากที่สุด ต่อไปเกรงว่าจะมาแทนที่ท่าน เป็นรัชทายาทองค์ต่อไป”
คำพูดที่บาดใจเช่นนี้ อย่าว่าแต่หูเฮ่อที่ฟังแล้วรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า ไทร์เองก็ตะลึงอ้าปากค้าง เขาจึงไม่ทันห้ามเซ่าเฮ่าไว้ เพราะว่า… เรื่องนี้คือเรื่องจริง แต่ผู้ที่รู้มีจำกัด ที่เหล่าเทพพิทักษ์พวกเขารู้ได้ก็เป็นเพราะมีจิตสัมผัสดีกว่าผู้อื่น แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง สุดท้าย… ถูกเปิดโปงเสียแล้ว และยังถูกเปิดโปงด้วยวิธีการเช่นนี้อีก
ปฏิกิริยาและสีหน้าของไทร์ทำให้องค์ชายหูเฮ่อที่ควรโง่ถูกเวลาจู่ๆ ก็ตระหนักได้อย่างเฉลียวฉลาดว่าเรื่องนี้คือเรื่องจริง คือเรื่องจริง
เมื่อคิดได้เช่นนี้ หูเฮ่อก็พุ่งตัวเข้าไปในเมืองเหมยเฉิงทันที “ข้าจะไปฆ่าเขา!”
“ฝ่าบาท!” สีหน้าไทร์ย่ำแย่มาก เขามองเซ่าเฮ่าทีหนึ่ง “เจ้าจะต้องเสียใจกับสิ่งที่พูดวันนี้”
เซ่าเฮ่ายิ้มหยัน “ดูแลทายาทของพวกเจ้าให้ดีก่อนเถอะ”
เมื่อสิ้นเสียง เซ่าเฮ่าก็จากไปอย่างสง่างาม เหลือเพียงเงาสีขาว ไทร์โกรธจนกัดฟันกรอด แต่เขาไม่มีเวลาไล่ตามเซ่าเฮ่า แน่นอนว่าเขาต้องไปหยุดหูเฮ่อไม่ให้เข่นฆ่าพี่น้องกันเองและต้องอธิบายให้ชัดเจน มิเช่นนั้นเรื่องนี้ไม่จบแน่ มิหนำซ้ำ… แม้จะอธิบายชัดเจนแล้ว ไทร์คิดว่าเรื่องนี้ก็คงจบไม่ได้
องค์ชายหูเฮ่อที่ไร้ซึ่งไหวพริบในเรื่องจริงจังแต่กลับมีไหวพริบเป็นพิเศษในเรื่องไม่เป็นเรื่องต้องดันทุรังในเรื่องนี้แน่ๆ แต่ไม่ว่าไทร์จะปวดศีรษะเพียงใด เซ่าเฮ่าก็บรรลุเป้าหมายแล้ว นอกจากจะสร้างปัญหาให้ราชสำนัก ยังแสดงให้ราชสำนักเห็นว่าเป้าหมายของพวกเขาก็คือดยุคทั้งสี่แค่นั้น
“นายท่านให้เม่ยเอ๋อร์และอิงหลงอยู่ที่นั่นคงเป็นเพราะนางจะจำศีล การตามล่าที่แท้จริงอยู่ที่นายท่าน แม้ทางฝั่งดยุคทั้งสี่จะสำคัญ แต่ก็ไม่สำคัญเท่านายท่าน ต้องแน่ใจว่านายท่านจะปลอดภัย” นี่คือความคิดในยามนี้ของเซ่าเฮ่า
ทว่า… เซ่าเฮ่าก็กลัวว่าจะแก้ไขส่วนที่ไม่ดีจนเกินงามกลับทำให้แอตแลนจับตามองเยี่ยนอวี๋แทน ดังนั้นหากไม่ใช่เพราะถูกจับได้ เขาก็ไม่ได้อยากออกมาพูด มิเช่นนั้นจะดูจงใจเกินไป
ทว่าตอนนี้พูดไปแล้ว เซ่าเฮ่ายังคงกังวล “ขอให้นายท่านสำเร็จอย่างราบรื่น”
…
เยี่ยนอวี๋ในบัดนี้ เหมือนกับว่านางจะได้รับคำอธิฐานของเซ่าเฮ่า นางที่ค่อยๆ ปรับตัวได้ดีก็พบว่า… ในสุราที่กู้จื่อเฟิงให้นางดื่ม แม้จะไม่มีกลิ่นอายของคำสาปไท่อี้ ไม่เหมือนกับพลังต้นกำเนิดที่นางเคยสัมผัสก่อนหน้านี้เมื่อครั้นแอตแลนบุกรุกสวรรค์เก้าชั้นฟ้า แต่ว่า เยี่ยนอวี๋พบว่า ‘สุราจะคายสิ่งที่ล่อใจออกมา ทำให้พลังของข้าหลอมผสานกับมัน’
และพลังหลอกล่อนี้เกรงว่าจะเป็นตัวสำคัญ
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ… ‘พลังของข้าหลอมผสานกับมันแล้ว’
เรื่องนี้เป็นสิ่งที่เยี่ยนอวี๋คิดไม่ถึง เพราะว่าแม้นางจะดื่มสุราไปอึกหนึ่ง แต่นางใช้พลังไท่ชูกักขังสุราเหล่านี้ไว้ตั้งแต่แรก แต่พลังศักดิ์สิทธิ์ไท่ชูยังคงถูกพลังของสุราเหล่านั้นหลอมผสานอย่างไม่รู้ตัว
นี่มันเสียเปรียบชัดๆ ทว่า… นี่ก็ทำให้เยี่ยนอวี๋เจอจุดเปลี่ยนอีกครั้ง เพราะว่านางตระหนักได้แจ่มชัดว่า ‘เมื่อพลังสุราและพลังไท่ชูผสานกันแล้วก็จะบังเกิดกลิ่นอายคล้ายคำสาปไท่อี้ หรือพูดได้ว่าพวกเขาคงจะใช้พลังของแอนนาสร้างพลังกัดกร่อนที่คล้ายคลึงกับคำสาปไท่อี้ โดยพื้นฐานแล้วกลับไม่ใช่คำสาปไท่อี้ แต่เป็นพลังกัดกร่อน ซึ่งเป็นอาวุธที่แหลมคมสำหรับการรุกรานของแอตแลน’
การค้นพบนี้… ทำให้เยี่ยนอวี๋ตกตะลึง ในที่สุดนางก็รู้ต้นตอของทุกสิ่งแล้ว แต่ขณะที่นางพบบางอย่างเข้านั้นเอง…
“ปฐมราชินีเยี่ยนอยู่ที่ไหน” จักรพรรดิแอตแลนเสด็จมาแล้ว
