เซียนหมอหญิงแม่ลูกอ่อน – ตอนที่ 571 หาเหาใส่หัวสนุกหรือไม่!

ตอนที่ 571 หาเหาใส่หัวสนุกหรือไม่!

แสงหมอกหลากสีหลั่งไหลออกมาจากภูเขาปู้โจวซาน แม้แต่รอยแตกแยกขนาดใหญ่บนภูเขาปู้โจวซานก็ถูกแสงหมอกหลากสีปกคลุมไว้แล้ว

“นี่มัน…”

สิบสองเทพขุนเขาที่ปกปักษ์รักษาภูเขาปู้โจวซานล้วนได้กลิ่นอายของใต้เท้าของตนเองจากในนี้ แต่พวกมันก็รับรู้ว่าใต้เท้าของพวกมันยังไม่กลับมาจึงรู้สึกประหลาดใจ ทว่า… หลังจากที่แสงหมอกปรากฏ กฎระเบียบบริเวณภูเขาปู้โจวซานที่สั่นคลอน และพื้นที่โกลาหลที่เกิดขึ้นจากความไม่เสถียรนี้ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

แม้การปรับปรุงนี้เหมือนกับว่าจะมีเพียงสิบสองเทพขุนเขาที่เฝ้าอยู่ที่นี่สัมผัสถึง สิ่งมีชีวิตอื่นไม่สามารถสัมผัสได้ แต่อันที่จริงนี่ก็หมายถึง ‘ความสำเร็จ’ ของเยี่ยนอวี๋แล้ว เพราะว่านางสามารถดึงแหล่งที่มาของการกัดกร่อนที่หลอมเป็นพลังของไวน์แอตแลนและพลังไท่ชูได้สำเร็จแล้ว

หรือก็คือ… นางสามารถย่อยสลายและฟื้นฟูสิ่งที่เรียกว่ากฎแห่งการล่อลวงอันเป็นเอกลักษณ์ของแอตแลนจากพลังไท่ชูศักดิ์สิทธิ์ของนางเอง ซึ่งหมายความว่า… เยี่ยนอวี๋สามารถย่อยสลายแหล่งที่มาของการกัดกร่อนทั้งหมดที่อยู่ในสวรรค์เก้าชั้นฟ้าได้ทั้งหมด ดังนั้น… แม้เยี่ยนอวี๋ยังไม่กลับมาจักรวาลสวรรค์เก้าชั้นฟ้าเพื่อย่อยสลายมันในยามนี้ แต่นางคือเทพผู้สร้างสวรรค์เก้าชั้นฟ้า บัดนี้นางได้เข้าถึงและมีความสามารถเช่นนี้ ย่อมสะท้อนกลับมายังสวรรค์เก้าชั้นฟ้าได้อย่างรวดเร็ว นี่เป็นสัญญาณที่แน่ชัดอย่างหนึ่งทำให้สิบสองเทพขุนเขาเริ่มเข้าใจว่า “นายท่านหาวิธีแก้ไขได้แล้ว”

ครานี้เอง… ไม่เพียงสิบสองเทพขุนเขาที่เข้าใจ เทียนตี้เองก็รับรู้แล้ว เขาจึงสถิตมายังภูเขาปู้โจวซาน “ชูชู”

“เทียนตี้”

สิบสองเทพขุนเขาทักทายเทียนตี้

“ชูชูยังไม่กลับมาหรือ” เทียนตี้รู้สึกเสียใจเล็กน้อย หลังจากที่เขาได้กลิ่นอายของเยี่ยนอวี๋ก็รีบจัดการธุระในมือจนเสร็จและรีบตามมาทันที

ถึงอย่างไรคราวที่แล้วที่ไม่ได้ส่งเยี่ยนอวี๋ด้วยตนเองก็ทำให้เทียนตี้พะวงตลอดเวลา ดังนั้นเขาอยากจะมาต้อนรับเยี่ยนอวี๋ด้วยตนเอง น่าเสียดาย… เยี่ยนอวี๋ยังไม่ได้กลับมา

เทพวิหคร่างมังกรพูดกับเขาว่า “เทียนตี้อย่าเก็บมาใส่ใจมากเลย นายท่านย่อมหวังว่าท่านจะจัดการสวรรค์เก้าชั้นฟ้าได้เป็นอย่างดีมากกว่า”

เทียนตี้รู้สึกน้อยใจ “ข้าก็จัดการธุระสำคัญเสร็จแล้วนี่ไงจึงเร่งมาที่นี่ หากไม่ใช่เช่นนี้ข้าคงมาถึงนานแล้ว คราวที่แล้วก็คงไม่พลาดมาส่งนาง”

“รู้หนักเบาก็ดี” ในฐานะที่เทพวิหคร่างมังกรเป็นเทพที่มีอาวุโสที่สุดในบรรดาสิบสองเทพขุนเขาจึงพูดจาสุขุมและหนักแน่นเสมอ

แต่ว่าเทียนตี้ยังอดพึมพำไม่ได้ว่า “สำหรับข้าแล้ว ชูชูสำคัญที่สุด”

“ท่านลองพูดประโยคนี้อีกครั้งต่อหน้านายท่านสิ” อสูรหน้ามนุษย์ตอกกลับทันที

เทียนตี้พูดไม่ออก…

พูดตามตรง ตอนนี้เทียนตี้ถือว่ารู้แก่ใจว่าหากเขากล้าพูดเช่นนี้ คงหนีไม่พ้นโดนอัด ไม่แน่อาจจะถูกอัดต่อหน้าเหล่าเทพด้วย

ผ่านไปครู่หนึ่ง เทียนตี้ที่เงียบไม่พูดอะไรกำลังคิดจะกลับไปตำหนักสวรรค์เพื่อทำงานอย่างขยันขันแข็งต่อไป ในรอยแตกร้าวนั่นกลับปรากฏความเคลื่อนไหวอันน่าอัศจรรย์ขึ้น

สิบสองเทพขุนเขาระวังตัวขึ้นมาทันที เทียนตี้เองก็เปลี่ยนสีหน้าจากหนุ่มใสซื่อบริสุทธิ์กลายเป็นจ้องมองรอยแตกร้าวนั่นอย่างเคร่งขรึม

ในขณะเดียวกัน…

“ให้ตายเถอะ ความรู้สึกในรอยแตกร้าวนี่แย่จริงๆ” เสียงบ่นไม่หยุดดังขึ้นพร้อมเงาดำเล็ดลอดออกมาจากรอยแตกร้าว จากนั้น… โลกีก็เห็นภาพที่ทำให้ตกใจเป็นครั้งที่สองของชีวิต เพราะสิบสองเทพขุนเขาที่มีหน้าตาแปลกประหลาดเกินกว่าที่โลกีสามารถจินตนาการได้ ทำเอาเขาที่เพิ่งมาจักรวาลสวรรค์เก้าชั้นฟ้าเป็นครั้งแรกตะลึงงัน

จากนั้น… เขาก็ถูกจับเป็นอย่างไม่ต้องสงสัย

โลกี “…”

เขารู้สึกตนเองแกว่งเท้าหาเสี้ยนชัดๆ แต่เขาก็ไม่ได้ดิ้นรนจะหนี เพราะว่าคนเจ้าเล่ห์เช่นเขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าดิ้นรนไปก็เปล่าประโยชน์

ฝ่ายตรงข้ามแข็งแกร่งเกินไป! บัดซบ! มารดามันเถอะ ใครก็ได้ช่วยบอกเขาที ที่บอกว่าจักรวาลสวรรค์เก้าชั้นฟ้าถูกกลืนกินไปแล้ว เหตุใดจึงยังมียอดบุคคลมากมายเช่นนี้ แต่เดิมโลกีคิดว่าจักรวาลสวรรค์เก้าชั้นฟ้าแห่งนี้บัดนี้คงจะกลายเป็น ‘รังร้าง’ ผู้แข็งแกร่งชั้นยอดล้วนถูกเยี่ยนอวี๋พาไปหมดแล้ว เหลือเพียง ‘คนแก่ คนอ่อนแอ คนป่วยหรือคนพิการ’ อย่างมากสุดก็แค่สามารถเฝ้า ‘ชายแดน’ ได้ชั่วคราว

ด้วยความสามารถและความฉลาดของโลกี การมาที่นี่ต้องเสมือนปลาได้น้ำ ได้รับอิสระอย่างแท้จริง

สุดท้าย… เขากลับคิดผิด ไม่ว่าจะเป็นสิบสองเทพขุนเขาหรือเทียนตี้ล้วนมิใช่คนธรรมดา โดยเฉพาะเทียนตี้… โลกีรู้ดีว่าแม้จะแผลงฤทธิ์เดชทั้งหมดของตน เขาก็อาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชายสวมมงกุฎประดับพู่คนนี้ ดังนั้นโลกีจึงให้ความร่วมมือกับการจับกุมอย่างว่านอนสอนง่าย จากนั้นก็กล่าวว่า “ข้าเป็นเพื่อนกับปฐมราชินีเยี่ยนของพวกเจ้า พวกเจ้ามิต้องระวังตัวขนาดนี้ก็ได้”

“โกหก!” อสูรหน้ามนุษย์เดือดดาลทันที

โลกี “…” เขารู้สึกว่าตนเองพูดจริงใจดี อีกทั้งแท้จริงแล้วก็เป็นเรื่องจริง เขาเคยร่วมมือกับปฐมราชินีเยี่ยนจริงๆ ไม่ได้โกหกเสียหน่อย แต่ท่าทีของสิบสองเทพขุนเขาและเทียนตี้ทำให้โลกีรู้ว่าพวกเขาไม่เชื่อคำพูดของเขาแม้แต่น้อย คงเป็นเพราะพวกเขารับรู้ถึง ‘การกำเนิด’ ของเขาแล้ว

“ก็ได้ เช่นนั้นพวกเจ้าจับข้าก่อน เมื่อปฐมราชินีเยี่ยนกลับมา พวกเจ้าค่อยนำตัวข้าไปเจอนาง เป็นอย่างไร” โลกีได้แต่พูดเช่นนี้ อีกทั้งยังรู้สึกหาเหาใส่หัว ถูก ‘ขัง’ อีกแล้ว

ทว่าเทียนตี้กลับพูดว่า “เช่นนั้นต้องดูว่าเจ้าให้ความร่วมมือหรือไม่”

“หมายความว่าอย่างไร” โลกีสังหรณ์ใจไม่ดี

“หากเจ้ายอมตอบคำถามของข้า ข้าย่อมให้เจ้าอยู่ดี มิเช่นนั้นก็ลองไปนรกชั้นสิบแปดดู” เทียนตี้พูดอย่างฉะฉาน

โลกี “…” นี่ไม่ใช่การหาเหาใส่หัวธรรมดาแล้ว ตอนนี้เขายังกลายเป็นเนื้อบนเขียง อยากจะร้องไห้… เสียใจจริงๆ อยากกลับไปแล้ว

เสียดายที่เทียนตี้ไม่ให้โอกาสเขา เขาจับตัวโลกีกลับไปด้วยตนเอง ให้สิบสองเทพขุนเขาเฝ้าภูเขาปู้โจวซานต่อไป การมาครั้งนี้ของเทียนถือว่าไม่ได้เสียเปล่า เขาจับ ‘ปลาตัวใหญ่’ ตัวหนึ่งกลับไปได้

ในขณะเดียวกัน… แสงหมอกสีรุ้งที่ยังคงลอยอยู่บริเวณภูเขาปู้โจวซาน นอกจากจะไม่สลายไปแล้ว กลับยังหนาแน่นขึ้นกว่าเดิม เพราะว่าเยี่ยนอวี๋กำลังจะกำจัดกฎล่อลวงของแอตแลนทั้งหมดออกจากพลังของตนเองแล้ว ไม่ปล่อยให้แอตแลนกัดกร่อนได้แม้แต่น้อย

ทว่า… ขณะที่เยี่ยนอวี๋กำจัดจนจะถึงช่วงสุดท้ายนั่นเอง…

ครืน!

ความเคลื่อนไหวรุนแรงล้อมรอบกรมความมืดไว้อย่างรวดเร็ว จากนั้น…