ตอนที่ 675 ช่วงเวลาสำคัญของสองแม่ลูก
“สามี รอข้าด้วย”
เสียงของเยี่ยนอวี๋ดังขึ้นข้างใบหูหรงอี้ เขาชะงักเล็กน้อง มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยด้วยสัญชาติญาณ เขารู้ว่าภรรยาทำได้ ทว่าเขาได้ยินแผนการข้างนอกแล้วจึงส่งโทรจิตเตือนนางว่า “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์อย่ามา พวกเขาเดาได้ว่าเจ้าจะมา กำลังวางกับดักรอเจ้า”
“ไม่เป็นไร” เยี่ยนอวี๋ยิ้มหยัน “ข้ารู้ว่าพวกเขาจะใช้วิธีอะไร ข้าและลูกจะหาวิธีเอง เจ้าอย่าบุ่มบ่ามออกไป รอโอกาสเคลื่อนไหวดีกว่า”
“ลูก?” หรงอี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย นัยน์ตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ลูกมักจะสร้างความประหลาดใจให้เสมอ” ดูภายนอกซื่อบื้อ อันที่จริงสำนวนที่ว่าคนคมในฝักคงมีไว้อธิบายลูกของเขา
เยี่ยนอวี๋ที่ยิ้มเช่นกัน นางก็กำชับอีกครั้งว่า “สามีรอข้าด้วย”
“อืม” หรงอี้ตอบ
เยี่ยนอวี๋จึงเก็บร่างพลังจิตกลับมาอย่างวางใจ
แต่ในระหว่างนี้ไท่เฮ่าเหมือนจะรับรู้บางอย่างได้ เขาก็มองไปที่โลงศพที่ต้าซือมิ่งนอนอยู่
เจ้าแม่หนี่ว์วาสังเกตเห็น “ทำไมหรือ มีอะไรหรือ”
“เมื่อครู่นี้ เหมือนกับว่าจะมีความเคลื่อนไหวของปฐมราชินีเยี่ยน” ไท่เฮ่ามีไหวพริบดีมาก
ต้าซือมิ่งที่ได้ยินดังนั้นหรี่ตาลงเล็กน้อย ทว่าจักรพรรดิเปลวเพลิงกลับไม่เห็นด้วย “เป็นไปไม่ได้ หากปฐมราชินีเยี่ยนมาเห็นพวกข้า ต้องระงับความโมโหไม่ได้แน่นอน นางต้องระเบิดอารมณ์แน่ๆ จะสงบเช่นนี้ได้อย่างไร”
“หากนางรู้แต่แรกว่าคือพวกเราเล่า ใช่ว่าจะสงบอารมณ์ไม่ได้” ไท่เฮ่ายืนหยัดในความคิดของตนเองและเดินเข้าใกล้โลงศพด้วยสัญชาติญาณ
จักรพรรดิเซวียนหยวนถามอย่างระมัดระวังว่า “จะเปิดโลงศพหรือไม่”
“กลัวว่าจะผนึกยาก” จักรพรรดิจวนซวีเอ่ยขึ้นอย่างกังวล
ทว่าไท่เฮ่าตัดสินใจแล้วว่า “เปิด”
“เช่นนั้นก็เปิดเลย” เจ้าแม่หนี่ว์วาเห็นด้วยและยืนอยู่กับไท่เฮ่าแล้ว
จักรพรรดิสามองค์ที่เหลือไม่ได้คัดค้าน พวกเขาเตรียมพร้อมแล้ว
หรงอี้ที่อยู่ในโลงศพ เขาเองก็เตรียมพร้อมแล้ว ทว่า…
ในขณะที่ต้าซือมิ่งส่งโทรจิต เยี่ยนอวี๋ที่กำลังคุยกับลูก นางก็ถามว่า “เสี่ยวเป่า แม่อยากทำให้พวกเขาแสบตา แสงหมอกที่แผ่ซ่านออกมาจากดอกไม้ทำเช่นนี้ได้หรือไม่”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ไม่ทราบเขาก็เรียกดอกไม้ออกมาอีกครั้ง “ได้ หรือไม่”
เยี่ยนอวี๋มองดอกไม้ดอกนั้น ฝ่ายหลังพยักหน้าอีกครั้งตามคาด เยี่ยนอวี๋รู้สึกอัศจรรย์ใจ “ดี แม่จะปล่อยกลิ่นอายออกไปก่อนเพื่อล่อให้พวกเขามองแม่ จากนั้น…”
“ดอกไม้ก็ทำให้พวกเขาแสบร้อน ให้คนเลวแสบ ให้แสบจนบอด” เยี่ยนเสี่ยวเป่าพยักหน้าทันที บอกว่าเขารับทราบและเข้าใจแล้ว เขารู้สึกตื่นเต้นมาก…
เยี่ยนอวี๋จึงปล่อยพลังจิตเหนือสำนึกส่วนหนึ่งออกไปทางฝั่งสามีอย่างวางใจ
ดังนั้น… เมื่อไท่เฮ่ากำลังจะเปิดฝาโลงออก
“ไท่เฮ่า”
เสียงเย็นชาของเยี่ยนอวี๋ดังขึ้นข้างหน้าไท่เฮ่าและเทพที่เหลือแล้ว ทำเอาพวกเขาตะลึงงันตามคาด
เยี่ยนอวี๋ที่ปรากฏร่างพลังวิญญาณขึ้น นางก็มองเทพทั้งห้าจากมุมสูงและสถิตลงมา
ไท่เฮ่าพวกเขามองนางด้วยสัญชาติญาณ “ปฐมราชินี”
ทว่า…
“อ้ะเนะ”
เด็กน้อยที่ออกมากับท่านแม่ เขาก็มองเทพทั้งห้าตาปริบๆ
เยี่ยนอวี๋ “…”
นางอยากจะถามว่า เหตุใดเด็กน้อยจึงออกมา?
ที่นี่อันตรายเช่นนี้ ลูกตามออกมาได้อย่างไร?
เยี่ยนอวี๋กรีดร้องในใจ
เทพทั้งห้ากลับหัวเราะ “เยี่ยมไปเลย ช่าง…”
“แสบ”
สุดท้ายเพียงคำพูดหน่อมแน้มคำเดียวของเจ้าตัวน้อยก็ขัดจังหวะเสียงหัวเราะและความได้ใจของเทพทั้งห้า เพราะว่าเมื่อเขาพูดจบ ดอกไม้ศักดิ์สิทธิ์รสหมาล่าของเขาก็เบ่งบานในดวงตาของเทพทั้งห้า
ย้ำ ดอกไม้บานในดวงตาของพวกเขา
ความรู้สึกนั่น…
“บัดซบ”
“โอ๊ย”
เทพทั้งห้าสูญเสียความสง่างามไปพร้อมกัน พวกเขาระเบิดอารมณ์ทันทีและยังพ่นคำหยาบออกมาอย่างหยาบคาย
ทว่าในระหว่างนี้ไท่เฮ่าก็ไม่ได้ลืมที่จะเปิดใช้งานค่ายกลกับดักที่วางไว้อย่างรวดเร็ว มันพุ่งโจมตีสองแม่ลูกในทันที
ทว่า… ยังคงช้าเกินไป
เพราะว่าจังหวะที่เยี่ยนอวี๋นางเห็นว่าเด็กน้อยตามมา นางก็คิดแต่จะพาเด็กน้อยกลับไปแล้ว ดังนั้นขณะที่เจ้าตัวน้อยปล่อย ‘ดอกไม้’ ออกมา เขาก็ถูกท่านแม่ของเขาหิ้วกลับไปแล้ว
“อ้ะเนะ…”
ในความว่างเปล่า มีเพียงเสียงแผ่วเบาที่เด็กน้อยทิ้งไว้ขณะที่ถูกพากลับไป
ทำให้หรงอี้ที่ออกมาจากโลงศพได้อย่างเปิดเผยขณะที่สองแม่ลูกมาถึงอดยกมุมปากขึ้นไม่ได้ ส่วน ‘ตัวเขา’ ก็นอนเข้าไปในโลงศพอีกโลงหนึ่งแล้ว
เห็นทีวันนี้เขาคงชนะใสๆ ทว่า…
ท่าทางกระวนกระวายใจของเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์น่ารักดี เกรงว่าเด็กน้อยคงถูกดุแน่ๆ
เจ้าเด็กคนนี้… ช่างน่ารักน่าเอ็นดู
หรงอี้ที่นอนลงและดูดพลังที่หลงเหลือพลังสุดท้าย เขาก็หลับไปพร้อมรอยยิ้ม
เทพทั้งห้าในครานี้ พวกเขาอยากจะร้องไห้
พวกเขาก็กำลังร้องไห้อยู่จริงๆ น้ำตาไหลอย่างต่อเนื่องอย่างมิอาจควบคุมได้ แม้เจ้าแม่หนี่ว์วาจะอัญเชิญน้ำแข็งลี้ลับไร้ประมาณออกมาอีกครั้ง แต่ประสิทธิภาพก็ไม่ค่อยดีแล้ว ที่สำคัญคือเจ้าเด็กน้อยนั่น ‘ปลิ้นปล้อน’ เกินไป
มารดามันเถอะ
แสดงอิทธิฤทธิ์เมื่อพวกเขากำลังมองอีกฝ่าย
แสดงอิทธิฤทธิ์เมื่อพวกเขาประมาท
แสดงอิทธิฤทธิ์ใส่ดวงตาของพวกเขาอย่างแม่นยำ
“เจ้าเด็กเวรตะไล!” จักรพรรดิเปลวเพลิงร้องไห้ไม่หยุด
จักรพรรดิเซวียนหยวนไม่สามารถพูดได้แล้ว รู้สึกวิญญาณกำลังระเหิดอย่างเต็มรูปแบบ…
หารู้ไม่ว่า เยี่ยนเสี่ยวเป่าไม่รู้เรื่องอะไรเลย เขาเพียงแค่คิดว่าทุกคนกำลังมองท่านแม่อยู่พอดีจึงต้องแสดงอิทธิฤทธิ์
เมื่อครู่นี้ท่านแม่บอกกับเขาเช่นนี้นี่นา ไม่ผิดเสียหน่อย
ดังนั้น… เมื่อเด็กน้อยถูกเยี่ยนอวี๋ดุ เด็กน้อยยังไม่ยอม “เป่า ไม่ผิด”
“ไม่ผิดอย่างไร” เยี่ยนอวี๋ตกใจแทบตายอยู่แล้ว “หากพวกเขาโจมตีเจ้า เจ้าคงจบเห่ไปแล้ว เช่นนั้นแม่ควรทำอย่างไร แม่คงร้องไห้จนขาดใจตาย”
“แม่… บอกว่า แสบ เป่า ก็แสบ ไม่ผิด” เยี่ยนเสี่ยวเป่ายืนหยัดว่าตนเองไม่ผิด
เยี่ยนอวี๋ปวดศีรษะ “แม่บอกให้เจ้าทำเหมือนเมื่อครู่นี้ ให้ดอกไม้ตามแม่ไป ไม่ใช่ให้เจ้าตามไปด้วย นั่นมันอันตรายเกินไป”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าจึงเพิ่งเข้าใจ แต่ว่า…
เจ้าตัวน้อยคิดว่า “แม่… ไม่ได้พูด ชัดเจน เป่า ไม่ผิด”
เยี่ยนอวี๋ “…”
ก็ได้ นี่คือความจริง ความผิดนางเองที่พูดไม่ชัดเจน
แต่ว่า… เยี่ยนอวี๋ไม่ทันดุอีกครั้ง เจ้าตัวน้อยก็พูดทีละคำออกมาว่า “แม่ ไม่โมโห นะ ต่อ ต่อไป เป่า ไม่ทำแล้ว”
เยี่ยนอวี๋จึง… จึงหายโกรธทันที
นางจะทำอย่างไรได้ เด็กน้อยน่ารักเกินไปแล้ว ได้แต่อภัยให้
“เช่นนั้นต่อไปเสี่ยวเป่าห้ามตามแม่ไปที่ที่อันตรายเช่นวันนี้แล้วนะ แต่วันนี้แม่พูดไม่ชัดเจนเอง แม่มีส่วนผิด เสี่ยวเป่าก็ไม่รู้ว่าที่นั่นอันตรายมาก” เยี่ยนอวี๋สอนเด็กน้อยอย่างจริงจัง
เด็กน้อยจึง… จึงพูดว่า “อภัย ให้ แม่…”
เยี่ยนอวี๋ “…”
นางได้แต่จูบเด็กน้อยเบาๆ “เช่นนั้นแม่ก็อภัยให้เสี่ยวเป่า”
“ฮี่…” เยี่ยนเสี่ยวเป่ายิ้มอย่างมีความสุข และยังถามว่า “พ่อ พ่อล่ะ ยัง ยังไม่กลับ?”
เยี่ยนอวี๋พยักหน้า “รออีกหน่อย ใกล้แล้วล่ะ”
นางรับรู้ได้ว่าสามีจวนจะเสร็จแล้ว
ทว่านางกังวลว่าจะมีปัญหา ยังคงเตรียมจะจู่โจมอีกครั้ง
ถึงอย่างไรค่ายกลที่เทพทั้งห้านั้นสร้างขึ้นชั่วคราวจะมีพลังการโจมตีดีที่สุดแค่ครั้งแรก หากนางเข้าไปตอนนี้จะไม่มีอันตรายอะไรอีก
ทว่านางอดกำชับเด็กน้อยอีกครั้งไม่ได้ “ตอนนี้แม่ต้องไปช่วยท่านพ่อเจ้าตีคนร้าย เสี่ยวเป่าไปไม่ได้ เสี่ยวเป่าเฝ้าพ่อและแม่ที่นี่นะ อย่าให้ที่นี่ถูกแสงก่อนหน้านี้เกี่ยวพัน เข้าใจหรือไม่”
“ขอรับ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ได้รับภารกิจใหม่บอกว่า ไม่เป็นปัญหา
เยี่ยนอวี๋จูบเด็กน้อยอีกครั้ง ยังพูดกับดอกไม้ที่อยู่ใกล้ๆ ว่า “ดูแลเจ้านายของเจ้าให้ดี อย่าทำให้เขาตกอยู่ในอันตราย”
เดิมทีเยี่ยนอวี๋ไม่ได้ต้องการคำขานตอบจากคำสั่งนี้ นางทำท่าจะจากไป ทว่าดอกไม้พยักหน้าอีกครั้ง มันดูฉลาดไม่ธรรมดาจริงๆ
เยี่ยนอวี๋จึงจากไปอย่างวางใจอีกครั้ง…
เจ้าตัวน้อยจึงนั่งอยู่ในหมู่เมฆกับดอกไม้ของเขาอย่างเชื่อฟัง รอท่านพ่อและท่านแม่กลับมา ครานี้เขาไม่ได้ตามไปและไม่กล้าตามไป กลัวถูกตี
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่มีความจำเป็นเลิศไม่มีทางลืมภาพน่าอนาถของตี้เซินที่ถูกจัดการ เมื่อคิดถึงในครานี้เขายังอดหดตัวไม่ได้ “น่า กลัว จัง…”
ทำผิด ก็ ก็จะถูก แม่ ตี โชคดี ที่เป่าไม่ผิด
เยี่ยนเสี่ยวเป่าคิดอย่างอารมณ์ดี หารู้ไม่ว่า… ทางฝั่งท่านพ่อของเขากำลังตกอยู่ในอันตราย
เทพทั้งห้าที่ถึงอย่างไรก็มีพื้นฐานตบะดี พวกเขาก็สงบลงอย่างรวดเร็วและเตรียมจะเปิดโลงศพทั้งสองโลงอย่างระมัดระวัง แม้ยังคงแสบตามาก ดวงตายังคงพร่ามัว แต่พวกเขาก็จะไปเปิดไว้ก่อน
ในขณะนี้เอง ช่วงจังหวะเพียงแค่สิบกว่าลมหายใจหลังจากที่ต้าซือมิ่งนอนเข้าไป
เยี่ยนอวี๋ก็เตรียมตัวกำลังจะมาหลังจากสั่งสอนเด็กน้อยเสร็จ
“เปิด”
ไท่เฮ่าเปิดฝาโลงศพก่อนแล้ว
เยี่ยนอวี๋ที่ยังมาไม่ถึงแต่รับรู้ได้ตกใจและปรากฏตัวทันที “หยุด”
