ตอนที่ 766 เด็กน้อยจอมเซ่อ สามีผู้น่ารัก
ต้าซือมิ่งที่กอดภรรยาแน่นแล้วไม่รู้ว่าได้ยินหรือไม่ เขายังคงคลอเคลียภรรยาต่อไป
คลอเคลียจนเยี่ยนอวี๋ต้องกดศีรษะของเขาไว้เพราะรู้สึกจักจี้ “สามี?”
เหมือนกับว่าต้าซือมิ่งถูกคำว่า ‘สามี’ ปลุกเร้าอารมณ์ จู่ๆ เขาก็ดูดคอของภรรยา
พรวด… เยี่ยนอวี๋หดคอกลับไปหัวเราะ “สามีอย่าทำแบบนี้ จั๊กจี้…”
แน่นอนว่าต้าซือมิ่งยังคงดูดต่อไป… เยี่ยนอวี๋กอดศีรษะของเขาไว้อย่างทนไม่ไหวและดึงเขาออกมา
ต้าซือมิ่งถอนปากอย่างว่านอนสอนง่าย แต่กลับจูบใบหน้าของภรรยาแทน “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์”
เยี่ยนอวี๋เพิ่งรู้สึกตัวถามว่า “สามีเมาหรือ”
ต้าซือมิ่งที่มุดกลับเข้าไปในซอกคอของภรรยาแทบจะเห็นภรรยาของเขาเป็นหมอนนุ่มนิ่ม เอาแต่ซุกไซร้ ทั้งจูบและดูดไม่หยุด…
เยี่ยนอวี๋จึงแน่ใจแล้วว่าสามีของนางเมาจึงกล่อมว่า “เด็กดี”
ทว่าต้าซือมิ่งที่ไม่ใช่เด็กดีอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่เขากำลังจูบก็เริ่มลงไม้ลงมือ
เยี่ยนอวี๋ไม่ได้ขัดขืน แต่ว่า…
เด็กน้อยผู้คุมท่านพ่อโดยเฉพาะไม่รู้ว่าตื่นและนั่งขึ้นมาตั้งแต่เมื่อใด และยังเรียกด้วยเสียงน่ารักน่าชัง “แม่… เป่าหิวน้ำ…”
เยี่ยนอวี๋เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเด็กน้อยอยู่บนเตียงด้วย นางจึงทำได้เพียงผลักสามีที่ติดแจออกและกดเขาลงไปบนเตียงกล่อมว่า “สามีรอก่อน ข้าป้อนน้ำให้เสี่ยวเป่าก่อนนะ”
ทว่าต้าซือมิ่งไม่ยอมปล่อยมือ…
ดวงตาสีดำขลับที่ดูขุ่นมัวมองภรรยาที่จะจากเขาไปด้วยความเมามาย กลับกล่าวอย่างน้อยใจว่า “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์…”
เยี่ยนอวี๋ “…”
นางที่จู่ๆ รู้สึกเหมือนกำลังเลี้ยงลูกสองคนก็ยัดเด็กน้อยที่ยังงัวเงียให้ ‘เด็กคนโต’ และยังกำชับเด็กคนเล็กว่า “ดูท่านพ่อเจ้าให้ดี แม่ไปรินน้ำให้ แล้วก็ทำ… น้ำแกงสร่างเมาใช่หรือไม่ น่าจะใช่นะ”
เยี่ยนอวี๋ที่ไม่เคยทำน้ำแกงนี้กำลังจะสั่งให้เม่ยเอ๋อร์ไปทำ แต่ต้าซือมิ่งที่ถูกเด็กน้อยยัดเต็มอ้อมอก ยังคงกอดนางไว้ไม่ยอมปล่อยมือ
แรงของเจ้าคนนี้…
ทำให้ในที่สุดเยี่ยนอวี๋ก็รู้ว่าโรคติดคนและเลือกคนของเด็กน้อยได้มาจากใคร
เยี่ยนอวี๋ที่ทำอะไรไม่ได้ได้แต่หยิบน้ำเย็นศักดิ์สิทธิ์ครอบจักรวาลออกมาให้เด็กน้อยดื่ม ในขณะเดียวกันก็ตะโกนว่า “เม่ยเอ๋อร์ ไปทำน้ำแกงสร่างเมาให้ต้าซือมิ่งที”
“…เจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่” เม่ยเอ๋อร์งงงันอยู่ครู่หนึ่ง เพราะว่านางคิดไม่ถึงว่าต้าซือมิ่งที่ทำได้ทุกอย่างคนนี้จะเมาได้
แม้เทียนตี้พวกเขาเมาตั้งแต่แรกแล้ว เพราะว่าสุราที่ดื่มวันนี้ไม่ใช่สุราทั่วไป ชื่อของมันคือน้ำเมาเทพเซียน หมายความว่าแม้แต่เทพเซียนดื่มก็ต้องเมา ตบะจะสูงแค่ไหนก็ต้านไม่อยู่ โดยเฉพาะเทียนตี้พวกเขาไม่ได้ใช้ตบะต้านไว้เลย เพราะว่านานๆ ทีจะมีความสุข ไม่เมาไม่กลับ
แต่เม่ยเอ๋อร์จำได้ว่า ตอนที่ต้าซือมิ่งกลับมายังเดินได้ปกติ ไม่มีท่าทีว่าเมาเลย อย่างน้อยก็ดีกว่าเทียนตี้พวกเขามาก
แต่สงสัยก็ส่วนของสงสัย เม่ยเอ๋อร์ยังคงไปทำงานอย่างคล่องแคล่ว
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ดื่มน้ำศักดิ์สิทธิ์หวานๆ แล้ว เขาก็ต้องตื่นเพราะความเย็น อีกทั้งในฐานะที่กินข้าวถึงครึ่งทางแล้วนอนหลับ เด็กน้อยในครานี้รู้สึกสงสัยในกลิ่นอายของท่านพ่อเขามาก “พ่อ หอม กว่า กิน อะไร”
เยี่ยนอวี๋กำลังจะตอบ ต้าซือมิ่งกลับตอบอย่างจริงจังว่า “ท่านแม่เจ้า”
เยี่ยนอวี๋ “…”
นางรู้สึกงงงัน…โนเวล-พีดีเอฟ
เด็กน้อยกลับตอบ ‘อ๋อ’ อย่างเข้าใจ
ทว่าจู่ๆ เด็กน้อยก็ต่อยท่านพ่อเขาทีหนึ่ง “พ่อไม่ดี กินแม่ ก็จะ ไม่มีแม่แล้ว”
ต้าซือมิ่งที่ถูกต่อยตะลึงอย่างเห็นได้ชัด เขาขมวดคิ้ว “กินแล้ว เจ้าจึงจะมีน้อง”
“อะไร น้องไก่?” เมื่อถูกพูดถึง เด็กน้อยที่ไม่ได้เจอน้องไก่มานานแล้วก็นึกถึงมันขึ้นมา เขาจึงถามว่า “น้องไก่ อยู่ไหน”
“ไม่ใช่น้องไก่ บอกแล้วว่าไม่เป็นพ่อไก่” ต้าซือมิ่งที่สั่งสอนเด็กน้อยอย่างจริงจังบอกว่า “เป็นเด็กน้อยที่เหมือนกับเจ้า ลูกคน ไม่ใช่ลูกไก่”
คำพูดนี้… ทำให้เด็กน้อยต่อยท่านพ่อเขาอย่างโมโหได้สำเร็จ “เป่า ที่พูด ครั้งที่แล้ว ไม่เอาเป่าแล้ว พ่อ กะล่อน แงงง…”
เยี่ยนอวี๋ที่ปวดศีรษะเพราะสองพ่อลูก นางนวดระหว่างคิ้ว เตรียมจะปลอบให้เด็กน้อยหยุดร้องไห้
ทว่า… ต้าซือมิ่งรวบตัวเด็กน้อยเข้ามาในอ้อมอก “เด็กโง่”
“อ้ะ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ทุบตีท่านพ่ออย่างโมโหพูดว่า “พ่อกะล่อน”
“เด็กโง่”
“พ่อกะล่อน”
“…”
เด็กโตกับเด็กเล็กเริ่มโต้กันไปมา
ดังนั้นเมื่อเม่ยเอ๋อร์เข้ามาส่งน้ำแกงสร่างเมาให้ก็รู้สึกว่าตนเองเห็นภาพมายา
เยี่ยนอวี๋ก็ไม่ได้หยุดพวกเขาทั้งสอง แต่กลับรู้สึกอยากหัวเราะ จนเมื่อหลังจากเม่ยเอ๋อร์ออกไปแล้ว นางจึงห้ามพวกเขา “พอแล้ว เสี่ยวเป่าไม่โกรธ ท่านพ่อเจ้าเมาน่ะ”
ต้าซือมิ่งที่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยมองไปที่ภรรยาของเขาทันที เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจที่ภรรยาบอกว่าเขาเมา แต่เขาก็ไม่ได้เถียงกลับ ยังพยายามมุดศีรษะเข้าไปในซอกคอของภรรยา
เยี่ยนเสี่ยวเป่าจึงผลักเขาออก “ห้ามกินแม่ พ่อเลว” เด็กน้อยที่พูดจาไหลลื่นได้สำเร็จระหว่างที่กำลังตอบโต้กับท่านพ่อยังไม่ลืม ‘เรื่องชั่วๆ’ ที่ท่านพ่อเขาทำ
เยี่ยนอวี๋จำเป็นต้องอธิบายว่า “ท่านพ่อเจ้าจะทำใจกินแม่ลงได้ที่ไหนกัน เขาก็แค่จูบแม่เท่านั้น เสี่ยวเป่าอย่าฟังท่านพ่อเจ้าพูดซี้ซั้ว”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่คิดพลางก็รู้สึกว่าถูกต้องจึงพูดอย่างไม่โมโหมากเท่าก่อนหน้านี้แล้ว “แต่ว่า พ่อพูดว่าเป่าโง่ เป่าโกรธ”
“ท่านพ่อเจ้าป่วยน่ะจึงพูดเช่นนี้ ตอนนี้แม่จะป้อนยาให้เขา ดื่มเสร็จก็หายแล้ว” เยี่ยนอวี๋ได้แต่อธิบายเช่นนี้
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่หายโกรธทันที ถามว่า “ป่วยเป็นอะไรขอรับ”
เด็กน้อยที่แผ่ซ่านหมอกสีขาวจางๆ ออกมาปกคลุมท่านพ่อเขาไว้แล้ว
เยี่ยนอวี๋ “…”
นางคิดว่าเรื่องนี้คงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วและนางก็ล้มเลิกที่จะอธิบายแล้ว ทว่าต้าซือมิ่งที่ถูกพลังรักษาของเด็กน้อยปกคลุม เขาก็สร่างเมาไม่น้อย
เยี่ยนอวี๋เห็นแววตาที่สดใสขึ้นของเขาก็รู้ว่าน้ำแกงสร่างเมาคงไม่ต้องใช้แล้ว ทว่ายังคงยิ้มถามว่า “น้ำแกงสร่างเมาจะดื่มอีกหรือไม่”
ต้าซือมิ่งที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาก็กอดภรรยาที่หยอกเย้าตนเองเข้ามาก่อนจะกัดเบาๆ ทีหนึ่ง
เด็กน้อยที่ถูกหนีบร้อง “โอ๊ย เป่าแบนแล้ว”
ต้าซือมิ่งที่จับเด็กน้อยออกมา มือข้างหนึ่งโอบภรรยาไว้ อีกข้างรวบตัวเด็กน้อยไว้ เขาสร่างเมาแล้วจริงๆ ย่อมจำคำถามเมื่อครู่นี้ของภรรยาได้
เรื่องกลับไปนั้น…
หรงอี้ที่ลูบเอวของภรรยาตอบเบาๆ ว่า “ไม่กลับแล้ว ให้ท่านพ่อท่านแม่พวกเขามาหา”
“เหมียว? เมี๊ยว” เจ้าเหมียวสีขาวที่บังเอิญได้ยินกระโดดออกมาทันที
************************
