ตอนที่ 781-1 อวสานตอนสุดท้าย (จุดไคลแมกซ์)
ในขณะเดียวกัน ณ ทะเลสาบสือซ่าไห่
“อ้ะเนะ”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ตื่นเพราะความเจิดจรัสของท่านแม่กำลังขยี้ดวงตา ต้าซือมิ่งก็ป้อนข้าวต้มที่ยังอุ่นอยู่ให้เด็กน้อย
อ้าหง่ำ…
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่อ้าปากด้วยสัญชาติญาณยังไม่ทันลืมตาก็กลืนข้าวลงไปแล้ว
จนในที่สุดเมื่อเขาปรับสายตาเข้ากับแสงได้และเห็นท่านแม่รูปงามตรงหน้ากำลังเปล่งประกาย เขาก็ร้อง ว้าว ทำเอาข้าวที่เพิ่งเข้าปากถูกคายออกมาและร่วงลงไปบนหลังมือของต้าซือมิ่ง
หรงอี้ “…”
เขาเม้มปากเล็กน้อย อดสงสัยไม่ได้ว่าเหตุใดเขารักสะอาดเช่นนี้ ภรรยาก็รักสะอาดเช่นกัน แต่ลูกกลับสกปรกเช่นนี้นะ
“จวินโฮ่ว ข้าน้อยช่วยท่านเช็ดเอง” ซูซูที่รับรู้ได้ทันทีว่าต้าซือมิ่งรังเกียจรีบคว้าผ้ามาอย่างรวดเร็วด้วยกีบหน้าและเช็ดข้าวที่มีน้ำลายของนายน้อยผสมมาด้วยออกไป
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยจับมือของท่านพ่อเขาไว้แน่น ชี้ไปข้างหน้าอย่างตื่นเต้นดีใจ “พ่อดู แม่ แม่…”
“ใจเย็นๆ สำรวมหน่อย” ต้าซือมิ่งที่อุ้มเด็กน้อยไว้สั่งสอนเด็กน้อย แต่สายตาที่เขามองภรรยากลับเต็มด้วยความภาคภูมิ ชื่นชม และหลงใหล
“ฮ่า…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ไม่สามารถสงบและสำรวมได้ เขากระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข หากไม่ใช่เพราะต้าซือมิ่งจับไว้แน่น เขาคงร่วงลงไปในทะเลสาบสือซ่าไห่จากท้องฟ้าแล้ว
เยี่ยนอวี๋ในบัดนี้
ปฐมราชินีสีสันเจิดจรัส
นางกลายเป็นจุดสนใจของทุกคน
“ให้ตายเถอะ”
ราชาแห่งความไร้ระเบียบถึงกับแสดงความหวาดกลัว เพราะว่าเยี่ยนอวี๋ทำให้เขารู้สึกว่าถูกคุกคามเล็กน้อย แม้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น… แต่ราชาแห่งความไร้ระเบียบรู้ดีว่าห้ามปล่อยให้นางเป็นเช่นนี้ต่อไป มิเช่นนั้นเขาอาจจะต้องตายในยุคสวรรค์เก้าชั้นฟ้า ดังนั้น…
ตูม
จู่ๆ ราชาแห่งความไร้ระเบียบก็ระเบิดหนวดเส้นหนึ่ง
ครืน
พลังการทำลายล้างอันน่าสะพรึงทำลายกิ่งก้านและดอกไม้สีม่วงที่เด็กน้อยใช้มัดราชาแห่งความไร้ระเบียบ
ตูม
เกราะป้องกันเหนือทะเลสาบสือซ่าไห่แตกเป็นเสี่ยงๆ ทันที
เอื้อก
เทียนตี้กระอักเลือด
เอื้อก
เซ่าเฮ่ากระอักเลือด
แคร่ก
มิติปริภูมิทั้งหมดของทะเลสาบสือซ่าไห่แตกร้าวอย่างรวดเร็ว พื้นดินแตกแยก เหล่ามารนับไม่ถ้วนล้มตายในทันที คลานคลานหายสาบสูญในชั่วพริบตา ตี้เซินเองก็กำลังแตกร้าว…
“ตายซะ”
“ไปตายซะเถอะ”
ราชาแห่งความไร้ระเบียบที่สร้างรูปแบบการทำลายล้างตนเองพุ่งเข้าไปในทะเลสาบสือซ่าไห่ ตั้งใจจะกลืนกินและทำลายทะเลสาบสือซ่าไห่สนามรบแห่งแรก
ภายใต้การโจมตีอย่างบ้าคลั่งของเขา การป้องกันของเทียนตี้และทวยเทพองค์อื่นๆ เปราะบางมาก
การตอบโต้อย่างดุเดือดของซีหวังหมู่ เทพอัสนี นกปี่อี้และเทพไม้โกวหมังก็ล้วนไร้ความหมาย
สิ่งมีชีวิตสวรรค์เก้าชั้นฟ้าใดๆ ล้วนไม่สามารถต้านทานราชาแห่งความไร้ระเบียบได้ ถึงแม้เยี่ยนอวี๋ไม่ได้จำศีล ด้วยสภาวะปัจจุบันของนางก็ไม่สามารถต้านทานได้เช่นกัน
“ตายซะเถอะ”
“จงตายให้หมดซะ”
…
เสียงคำรามอันโอหังครอบงำจิตใจของเผ่ามาร ทำให้ผู้แข็งแกร่งส่วนใหญ่ในนั้นกลายเป็นสิ่งมีชีวิตไร้ปัญญา ส่วนผู้อ่อนแอเหล่านั้นก็หายสาบสูญทั้งหมด
แม้แต่คิเมียรา มันเองก็กรีดร้องอย่างทนไม่ไหว ใบหน้าบิดเบี้ยว ร่างพองขยาย อีกเพียงไม่นานก็จะถูกทำลายให้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตไร้ปัญญาแล้ว ทว่า…
“ค้อน”
เสียงร้องดุร้ายของเด็กน้อยตามมาด้วยค้อนที่ทุบใส่ราชาแห่งความไร้ระเบียบในขณะที่ทุกคนกำลังจะตาย
ทว่า…
“ไสหัวไปซะ”
ราชาแห่งความไร้ระเบียบไร้ซึ่งความหวาดกลัว เขายังคงทำลายทะเลสาบสือซ่าไห่อย่างคลุ้มคลั่ง
พื้นดินของทะเลสาบสือซ่าไห่แตกออกเป็นหลายสิบส่วน อีกเพียงพริบตาก็จะสลายหายไปหมดแล้ว เผ่ามารที่อยู่บนนั้นกำลังร้องไห้
นี่คือบ้านหลังสุดท้ายของพวกเขาแล้ว เมื่อใดก็ตามที่ทะเลสาบสือซ่าไห่พังทลาย พวกเขาก็จะไม่มีที่ตั้งหลักอีกต่อไป
“ท่านจักรพรรดิมาร”
“ช่วยด้วยยย…”
ผู้แข็งแกร่ง แม่ทัพ และเหล่าราชาเผ่ามารที่ดิ้นทุรนทุรายพากันร้องโหยหวนอย่างสิ้นหวัง
ตุบ
ค้อนของเจ้าตัวน้อยทุบลงไปที่เป้าหมายอย่างแม่นยำอีกครั้ง มันทุบพลังการทำลายล้างอันบ้าคลั่งของราชาแห่งความไร้ระเบียบ
หึ่ง
แสงสีม่วงเจิดจ้าแผ่ซ่านทั่วทั้งทะเลสาบสือซ่าไห่พร้อมกับลวดลายลึกลับบนตัวค้อนของเด็กน้อย ทำให้การพังทลายทั้งหมดยุติลง
ตุบ
เสียงพิณทุ้มต่ำดังขึ้นจากพิณเจ็ดสายประจำตัวของเซ่าเฮ่า
ปัง
หนึ่งเสียงทำลายสายดนตรีหนึ่งสาย
เตร้ง
เซ่าเฮ่าใช้ชีวิตของตนเองบรรเลงเสียงอันสมบูรณ์แบบ จุดประสงค์ของเขาคืออัญเชิญไท่เฮ่า เจ้าแม่หนี่ว์วา เทพเสินหนง เสวียนหยวน และจวนซวี จักรพรรดิบรรพกาลทั้งห้าท่านนี้ที่เคยถูกหลอกใช้… เคยถูกประณาม… เคยอยู่ฝั่งศัตรู จักรพรรดิของสามโลกทั้งห้าท่านนี้ พวกเขา… ปรากฏตัวแล้ว
พวกเขาปรากฏขึ้นขณะที่เซ่าเฮ่าใช้โลหิตแห่งต้นกำเนิดและวิญญาณของตนเองทั้งหมด
ส่วนเซ่าเฮ่า… สูญสลาย
“เซ่าเฮ่า!”
เทียนตี้น้ำตาไหลพราก
“เซ่าเฮ่า!”ดฯฌซ,ฑ๊โฌฮฤ
นกเฟิ่งหวงน้ำตาไหลเป็นสายเลือด… แต่วิญญาณของจักรพรรดิทั้งห้าที่เซ่าเฮ่าอัญเชิญออกมาผ่านการหยุดเวลาชั่วคราวที่สองพ่อลูกสร้างขึ้น แม้พวกเขาจะเลือนรางมาก แต่พวกเขาก็เหมือนกับเสาหลักทั้งห้าปักลงในทะเลสาบสือซ่าไห่
ในขณะเดียวกัน…
“จิ๊บ”
ลูกเจี๊ยบสีเหลืองที่ถูกหรงอี้โยนออกไป มันระเบิดกลายเป็นไก่สีเหลืองตัวใหญ่ แผ่ซ่านแสงแห่งความโกลาหลสลัวออกมา กลับสามารถค่อยๆ ต่อต้านการทำลายล้างของราชาแห่งความไร้ระเบียบ
“เซ่าเฮ่า…”
เสียงกรีดร้องอย่างเศร้าโศกของซีหวังหมู่ดังไปทั่วทั้งสวรรค์เก้าชั้นฟ้าในครานี้ ทำให้พลังการลงโทษทั้งหมดในยมโลกถูกกระตุ้นถึงขีดสุด ผีร้ายและวิญญาณร้ายที่หนีออกมาล้วนถูกทำลายล้าง
ตูม
สายฟ้านับไม่ถ้วนผ่าลงไปที่ร่างของราชาแห่งความไร้ระเบียบ
น่าเสียดาย…
การโจมตีของเทพอัสนีสร้างบาดแผลให้ราชาแห่งความไร้ระเบียบได้น้อยมาก เขาเริ่มขยับอีกครั้ง
หลังจากที่ค้อนจิ๋วของเด็กน้อยสลายไป เขาก็ขยับขึ้นอีกครั้ง
เทียนตี้ที่ไม่สามารถโศกเศร้าได้อีกต่อไปสังเวยมงกุฎจักรพรรดิออกมา “สวรรค์เก้าชั้นฟ้าร่วมต่อต้าน”
ซู่
คลื่นแสงสีม่วงเข้มศักดิ์สิทธิ์อร่ามลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าเพื่อต่อต้านราชาแห่งความไร้ระเบียบ โดยมีมงกุฎจักรรพรดิเป็นศูนย์กลาง
แต่แล้ว…
ตูม
ราชาแห่งความไร้ระเบียบระเบิดหนวดอีกเส้นหนึ่ง
ตูม
พลังทำลายล้างอันบ้าคลั่งทำลายมงกุฎจักรพรรดิของเทียนตี้สูญสิ้นทันที
เอื้อก
เทียนตี้กระอักเลือดอีกครั้ง
ทว่า…
“กลับสู่ธรรมชาติ”
เทียนตี้ที่แผดเผาวิญญาณกลายเป็นยักษ์โผล่ขึ้นมาจากท้องฟ้า เขากางปีกออกบินทะยานออกไปที่ราชาแห่งความไร้ระเบียบ
ต่อหน้าราชาแห่งความไร้ระเบียบที่คลุ้มคลั่ง ไม่ว่าจะเป็นเซ่าเฮ่าหรือเทียนตี้ มันสายเกินไปสำหรับพวกเขาที่จะชั่งน้ำหนักหรือคิดแผนการ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากการต่อสู้อย่างไม่คิดชีวิต
กลยุทธ์ใดๆ ก็ไร้ผลเมื่ออยู่ภายใต้การทำลายล้างอันเบ็ดเสร็จ
ดังนั้น… แม้เทียนตี้จะเป็นถึงผู้ดำรงระดับผู้สร้าง ภายใต้สงครามในยามนี้ การร่วงหล่นของเขาก็เป็นเพียงเรื่องที่เกิดขึ้นในชั่วพริบตา
“ไม่…”
ตี้เซินร้องไห้ แต่เทียนตี้ถูกกำหนดแล้วว่าไม่สามารถก้มศีรษะมองเขาได้ แม้เขาจะได้ยินเสียงร้องไห้ของโอรส แต่บัดนี้เขาคือเทียนตี้ ไม่ใช่บิดา สิ่งที่เขาแบกไว้บนบ่าคือกฎแห่งผู้พิทักษ์สวรรค์เก้าชั้นฟ้า
“อ้ะ น้องจวิ้น” เยี่ยนเสี่ยวเป่าร้อนรน ทำเอาเขาบีบคั้นพรสวรรค์ใหม่ออกมาได้
ครานั้นเอง
…
“แสง” สีดำบริสุทธิ์แสงหนึ่งปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของเทียนตี้ ทำให้เขาและกระแสความไร้ระเบียบที่กำลังทำลายเขาและราชาแห่งความไร้ระเบียบแยกออกจากกัน
ไม่สิ ไม่ใช่เพียงแค่แยกจากกันเท่านั้น ยังกลืนกินด้วย
แสงสีดำที่เหมือนกับอ้า ‘ปาก’ ใบหนึ่งออกปรากฏขึ้นกลืนกินพลังทำลายล้างที่พุ่งออกมาจากราชาแห่งความไร้ระเบียบที่ระเบิดหนวดของตนเอง
ในขณะเดียวกัน…
“จงมา”
เสียงดุจพิณของหรงต้าซือมิ่งกลืนกินกระแสความโกลาหลที่ถูกเด็กน้อยดูดลงในหลุมแห่งความมืด เขาไม่ปล่อยให้เด็กน้อยต้องแบกรับพลังชั่วร้ายเหล่านี้
จากนั้นราชาแห่งความไร้ระเบียบรู้สึกเพียงว่าเหมือนกับว่าตนเองกำลังจะถูกแสงสีดำตรงหน้าดูดและกลืนกินลงไป ทำเอาเขาตกใจจนรีบระเบิดหนวดอีกเส้นหนึ่ง
“จงมา”
ต้าซือมิ่งที่รอบกายแผ่ซ่านกลิ่นอายลึกลับด้วยดวงตาสีม่วงสุกใส เขายืมพลังของเด็กน้อยกลืนกินพลังทำลายล้างของราชาแห่งความไร้ระเบียบที่กำลังคลุ้มคลั่ง และตั้งเป้าหมายที่จะกลืนกินราชาแห่งความไร้ระเบียบ เพื่อกลืนกินเขาในคราวเดียว
ทว่า…
ตูม
เด็กน้อยตัวเล็กลงอย่างรวดเร็ว
ม้าเฉิงหวงอุทานตกใจ “นายน้อย”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่พลังชีวิตลดลงอย่างรวดเร็วทำให้หรงอี้รีบเก็บพลังกลืนกินคืน ในขณะเดียวกันก็จับศีรษะของเด็กน้อยไว้ พยายามห้ามเด็กน้อยหยุดยั้งการใช้พลังเบิกฟ้า
“อ้ะเนะ?” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ไม่รู้สึกอะไร เขายังเงยหน้ามองท่านพ่อของเขาอย่างงุนงง
หรงอี้หรี่ตาลงเล็กน้อย รวบตัวเล็กน้อยครั้งแล้วครั้งเล่า “อย่าขยับ ต่อจากนี้อย่าขยับอีก”
“ทำ ไมหรือขอรับ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่มีน้ำเสียงอ่อนเล็กลงผอมลงมากอย่างชัดเจน ผมอ่อนสีเขียวบนศีรษะก็หายไปหมดแล้ว…
ม้าเฉิงหวงอดน้ำตาไหลไม่ได้ มันกำลังถ่ายโอนพลังชีวิตให้เด็กน้อยอย่างต่อเนื่อง มันรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเมื่อครู่นี้นายน้อยสูญเสียพลังไปมาก
เรื่องนี้หรงอี้พ่อผู้ให้กำเนิดก็รับรู้ได้เช่นกัน ดังนั้นเขาจึงห้ามไม่ให้เด็กน้อยใช้พลังเบิกฟ้าอีก และยังยอมละทิ้งการกลืนกินราชาแห่งความไร้ระเบียบ เขาไม่อยากทำลายราชาแห่งความไร้ระเบียบแต่กลับต้องเสียเด็กน้อยไปหรอกนะ เช่นนั้นเสียเปรียบเกินไปแล้ว
ทว่า…
“ยื่นมือออกมาให้พ่อดูหน่อย”
หรงอี้ที่พูดพลางจับมือของเด็กน้อย เขารู้สึกได้ว่าสัญญาณชีพของเด็กน้อยยังคงเหมือนเดิม พลังที่มีต้นกำเนิดสายเลือดจากเขายังคงพลุ่งพล่านมาก
ดังนั้น…
หึ่ง
รอบกายของเด็กน้อยแผ่ซ่านแสงหมอกสีขาวออกมา
มิหนำซ้ำ แสงสีขาวในครานี้ผิดปกติอย่างมาก
พวกมันรวมตัวกันกลายเป็นรูปภูเขา?
นี่มัน…
“เมี๊ยว”
เจ้าเหมียวสีขาวตื่นเต้น เพราะว่านี่คือรูปร่างของเขาพระสุเมรุ
เรื่องนี้ทำให้หรงอี้เลิกคิ้วเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าเด็กน้อยนอกจากจะปลุกพรสวรรค์ใหม่แล้วยังปลุกพลังพระสุเมรุในสายเลือดตื่นด้วย
ดังนั้น… บริเวณโดยรอบของสองพ่อลูกที่ถูกปกคลุมด้วยแสงสีขาวแผ่ซ่านกลิ่นอายอันสงบสุขออกมา
ไม่เพียงเท่านี้…
หึ่ง
เยี่ยนอวี๋ที่งดงามเจิดจรัสยังสัมผัสได้ นางกำลัง ‘ดูด’ พลังของเด็กน้อยด้วยสัญชาติญาณ
เยี่ยนเสี่ยวเป่ารู้สึกจั๊กจี้จนหัวเราะคิกคัก “โอ้ย แม่กัดเป่า…”โนเวลพีดีเอฟ
“ให้นางกัดหน่อย ไม่เป็นไร”
“ขอรับ…”
สองพ่อลูกเพิ่งจะคุยกันเสร็จ เจ้าเหมียวสีขาวก็ร้องอุทานไม่หยุด แต่ไม่มีผู้ใดรู้ว่ามันกำลังร้องอะไร
ในขณะเดียวกัน…
เหตุการณ์อันน่าตื่นเต้นได้เกิดขึ้นแล้ว
อุแว้
จิ่วอิงหรือปู่จิ่วที่เงียบมานานปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน
มันที่เหมือนกับมุดออกมาจากความว่างเปล่ากัดราชาแห่งความไร้ระเบียบที่ ‘เต็มไปด้วยบาดแผล’ ไว้ในครานี้
ไม่เพียงเท่านี้…
จิ่วอิงยังกัดหนวดหลายเส้นของราชาแห่งความไร้ระเบียบไว้อย่างรวดเร็ว
เพียงแค่พริบตาเดียว
แซ่ด
แซ่ด…
ราชาแห่งความไร้ระเบียบถูกกัดกลายเป็นคนหัวโล้น
ศีรษะทั้งเก้าของจิ่วอิงกัดกระชากหนวดที่เหลือของเขาหมดเกลี้ยง
“โอ๊ย”
ราชาแห่งความไร้ระเบียบรู้สึกเจ็บปวด แต่เขาไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว
ที่สำคัญเป็นเพราะจิ่วอิงโจมตีได้ถูกเวลา ราชาแห่งความไร้ระเบียบยังไม่ทันตื่นจากอาการหวาดกลัวก็ต้องมาเผชิญกับ ‘การลอบโจมตี’ อันบ้าบิ่นของจิ่วอิง
ที่น่าเคียดแค้นคือจิ่วอิงซุ่มโจมตีเสร็จก็หนีทันที มันหนีกลับไปทางสองพ่อลูกหรงอี้
ครานี้เอง…
“ให้ตายเถอะ”
“บัดซบ”
“ข้าจะฆ่าเจ้า”
ราชาแห่งความไร้ระเบียบหัวโล้นพุ่งใส่จิ่วอิงทันที ทั่วทั้งร่างแผ่ซ่านพลังทำลายล้าง และโจมตีจิ่วอิงจอมโจรฉวยโอกาสไร้ยางอาย
น่าเสียดายที่เสี่ยวซูซูปรากฏขึ้นข้างล่างจิ่วอิง มันพาจิ่วอิงทะยานไปหาสองพ่อลูกอย่างรวดเร็ว
ราชาแห่งความไร้ระเบียบที่ถูกลอบทำร้ายพุ่งขึ้นมาอย่างคลุ้มคลั่ง ทว่า… หรงอี้ที่ไม่ได้แสดงพลังใดๆ ออกมา เขาอุ้มเด็กน้อยขวางหน้าราชาแห่งความไร้ระเบียบไว้
“บัดซบ”
ราชาแห่งความไร้ระเบียบที่เกือบจะชนใส่รีบถอยหลัง รู้สึกเพียงชายตรงหน้าคนนี้เต็มไปด้วยปากทั้งร่าง ตราบใดที่เขาพุ่งเข้าไปก็จะถูกกลืนเข้าไป
อย่าคิดว่าเขาไม่รู้ เจ้าหมอนี่แม้จะไม่ได้แสดงพลังโจมตีใดๆ แต่กลับสามารถ ‘ดูดรับ’ พลังงานของสิ่งมีชีวิตที่พุ่งใส่เข้าได้ เหมือนกับหลุมดำ
น่ากลัวเกินไปแล้ว
ราชาแห่งความไร้ระเบียบที่ผ่านการต่อสู้เมื่อครู่สงบอารมณ์ลงในทันที เขาถอยหลังด้วยสัญชาติญาณ
หารู้ไม่ว่า…
อันที่จริงต้าซือมิ่งไม่สามารถกลืนกินเขาได้ เพราะว่าระดับตบะของเขาในตอนนี้ แม้จะเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยก็จะส่งผลกระทบต่อสวรรค์เก้าชั้นฟ้าอย่างมิอาจฟื้นคืนได้
สวรรค์เก้าชั้นฟ้าในครานี้อ่อนแอมาก เนื่องจากการทำลายอันบ้าคลั่งหลายคราของราชาแห่งความไร้ระเบียบ ย่อมแบกรับ ‘การทำลาย’ ใดๆ ของต้าซือมิ่งได้
นอกจากนี้ สิ่งที่ทำให้ต้าซือมิ่งไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างเด็ดขาดคือ… สถานการณ์ของเยี่ยนอวี๋ เพราะว่าเยี่ยนอวี๋ในครานี้ นางอยู่ร่วมกับสิ่งมีชีวิตสวรรค์เก้าชั้นฟ้าทั้งหมด นางผสานตนเองเข้าไปในทุกอณูของสวรรค์เก้าชั้นฟ้าแล้ว
การทำลายล้างเมื่อครู่นี้ของราชาแห่งความไร้ระเบียบ อันที่จริงส่งผลกระทบต่อนางเป็นอย่างมาก แต่เนื่องจากสวรรค์เก้าชั้นฟ้าโดยรวมยังถือว่ามั่นคง ดังนั้นนางจึงดูไม่เป็นอะไร
แต่หรงอี้รู้ว่านางได้รับผลกระทบรุนแรงมาก ดังนั้นเขาจึงไม่ควรเคลื่อนไหวอะไรในยามนี้เด็ดขาด ซึ่งจะส่งผลกระทบต่อการรู้แจ้งของภรรยา
บัดนี้เขาต้องมั่นใจว่าสวรรค์เก้าชั้นฟ้าเสถียร มิเช่นนั้น… หรงอี้ที่ถอยกลับไปข้างกายของภรรยารู้แก่ใจว่าภรรยาบรรลุถึงช่วงเวลาสำคัญแล้ว ห้ามให้ภรรยาถูกสิ่งใดๆ รบกวนเด็ดขาด มิเช่นนั้นทุกสิ่งที่ภรรยาทำไปจะสูญเปล่า
แต่ราชาแห่งความไร้ระเบียบไม่รู้เรื่องเหล่านี้ ดังนั้นเขาจึงหวาดกลัวและถอยกลับไป
และเนื่องจากราชาแห่งความไร้ระเบียบหวาดกลัว และเขาถูก ‘แยกชิ้นส่วน’ ทะเลสาบสือซ่าไห่จึงกลับมาเสถียร เทียนตี้ก็มีชีวิตรอด
ทว่า… เซ่าเฮ่าจากไปแล้ว
เทียนตี้ที่หยิบกำไลหยกของเซ่าเฮ่าที่ตกไว้ขึ้นมาน้ำตาคลอ
ท่ามกลางพี่น้องมากมายเช่นนี้ อันที่จริงเทียนตี้ชอบเซ่าเฮ่าที่สุด เขามักจะจุดประกายเทียนตี้ได้ในช่วงเวลาสำคัญ เป็นเพื่อนที่ดีระหว่างที่เขาหลงทาง
พวกเขาคุยกันไว้แล้วว่า คนหนึ่งอยู่สวรรค์เก้าชั้นฟ้า อีกคนอยู่แอตแลน
บัดนี้เขากลับจากไปก่อน
เซ่าเฮ่า
เซ่าเฮ่า
น้ำตาไหลลงมาจากหางตาของเทียนตี้ แต่เขาเก็บกำไลหยกของเซ่าเฮ่าไว้ในอ้อมอกของเขาแล้ว
เทียนตี้รู้ดีว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาเศร้าเสียใจ สงครามยังไม่จบ ราชาแห่งความไร้ระเบียบยังไม่ตาย
ซีหวังหมู่และเทพอัสนีที่น้ำตาคลอ พวกมันเองก็กำลังจ้องราชาแห่งความไร้ระเบียบเขม็ง
ความเศร้าเสียใจเติมเต็มความรู้สึกที่ว่างเปล่าของเหล่าขุนเขาและท้องทะเล
พี่น้องเหล่าขุนเขาและท้องทะเลทุกคน สำหรับพวกมันแล้วล้วนเป็นพี่น้องโดยแท้ที่เกิดมาจากรากเหง้าเดียวกัน
การตายจากของเซ่าเฮ่า พวกมันรู้สึกถึงได้ ดังนั้นพวกมันจึงมองราชาแห่งความไร้ระเบียบอย่างแค้นเคือง
แต่ราชาแห่งความไร้ระเบียบในครานี้ เขากลับฟื้นฟูปัญญาได้จากความหวาดกลัว เขามองเยี่ยนอวี๋ด้วยสายตาที่คลุมเครืออีกครั้ง คาดเดาได้ว่าเยี่ยนอวี๋แผ่ซ่านตนเองเข้าไปทั่วทุกส่วนของสวรรค์เก้าชั้นฟ้า
“ฮ่า”
ราชาแห่งความไร้ระเบียบหัวเราะ
“ช่างบ้าบิ่น”
ราชาแห่งความไร้ระเบียบเหน็บแนมในใจ เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่านังหนูคนนี้จะกล้าหาญเช่นนี้ หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะเชื่อในตัวสามีนางเกินไป
ไม่สำคัญหรอก เรื่องเหล่านี้ไม่สำคัญเลย
ราชาแห่งความไร้ระเบียบไม่อยากไปคาดเดาเหตุผลที่เยี่ยนอวี๋ทำเรื่องเหล่านี้ เขารู้เพียงว่ายุคของเขากลับมาอีกครั้งแล้ว
ตราบใดที่เขาสามารถปล่อยพลังการทำลายล้างที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าอีกครั้ง เยี่ยนอวี๋นังหนูคนนี้ก็จะต้องตาย
แต่หรงอี้ในครานี้ เขาวางเด็กน้อยลงบนตักของภรรยาแล้ว
“เนะ?” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ตัวเล็กลงกลายเป็นเด็กอายุห้าหกเดือน เขามองท่านพ่อของเขาอย่างไม่เข้าใจ
ต้าซือมิ่งจึงพูดขึ้นว่า “ปกป้องท่านแม่เจ้า”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่จับใบหน้าครุ่นคิด แสงหมอกสีขาวที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเขาปกคลุมท่านแม่เขาไว้ทันที…
หรงอี้พยักหน้าเล็กน้อย ชื่นขมว่า “เก่งมาก”
“ฮี่…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ถูกชมยิ้มตาหยี
ทว่าม้าเฉิงหวงยังคงสงสารมากอยู่ดี มันเห็นเด็กน้อยอวบอ้วนกลายเป็นเจ้าตัวเล็กจิ๋วด้วยตาตนเอง ช่างน่าสงสารจริงๆ
แต่พลังการต่อสู้ของม้าเฉิงหวงไม่ได้เก่งกาจนัก มันทำได้เพียงเฝ้าที่นี่ ในขณะเดียวกันก็ลอบเก็บวิญญาณที่หลงเหลือของเซ่าเฮ่า
ราชาแห่งความไร้ระเบียบในครานี้ เขาสงบนิ่งมาก ราวกับผู้ที่หัวเราะประหลาดเมื่อครู่นี้ไม่ใช่เขา
แต่หรงอี้รู้ว่าราชาแห่งความไร้ระเบียบรู้สึกถึงเบาะแสบางอย่างแล้ว และกำลังวางแผนลงมือกับเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์
ดังนั้นเขาจึงเตือนขึ้นว่า “ระวังตัวด้วย เสถียรมิติปริภูมิไว้”
นี่คือการเอ่ยปากต่อสวรรค์เก้าชั้นฟ้าครั้งแรกของเขา ทำให้เหล่าขุนเขาและท้องทะเลโบราณ และเยี่ยนจื่อเยี่ย เทียนอ๋องเบิกฟ้า และอินสวินอี้ เทียนอ๋องและมนุษย์ที่รู้จักเขาตื่นตัว
พวกเขารู้ดีว่าต่อจากนี้คือการต่อสู้อันดุเดือด มิเช่นนั้นต้าซือมิ่งคงไม่เอ่ยปากเตือนอย่างจริงจังเช่นนี้
“ระวังตัวด้วย”
เยี่ยนจื่อเยี่ยกำชับอีกครั้ง ในขณะเดียวกันก็ฆ่าสัตว์ประหลาดคล้ายร่มขนาดยักษ์ตนหนึ่งตรงหน้าทิ้ง
ผู้ที่ตื่นตัวเหมือนกับเขาคือผู้พิทักษ์ผู้นำกองทัพของสวรรค์เก้าชั้นฟ้าทั้งสามโลก
และในขณะที่พวกเขาตื่นตัว จู่ๆ สิ่งมีชีวิตไร้ปัญญาทั้งหมดก็หยุดชะงักลง และพากันถอยกลับไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว จากนั้น…
“อ๊าก”
ชั่วขณะที่ราชาแห่งความไร้ระเบียบลืมตาก็ส่งเสียงกรีดร้องอันน่าสะพรึง
ในขณะเดียวกัน
“อ๊าก”
“อ๊ากกก… ”
สิ่งมีชีวิตไร้ปัญญาทั้งหมดในสวรรค์เก้าชั้นฟ้าทั้งสามโลกต่างกรีดร้อง
เสียงแสบแก้วหูแทงทะลุกองทัพทุกเผ่าที่ป้องกันพวกมันอยู่ด่านหน้า
เพียงแค่พริบตาเดียวสิ่งมีชีวิตหลายแสนชีวิตถูกแทงทะลุ และระเบิดกลายเป็นสิ่งมีชีวิตไร้ปัญญาภายในชั่วพริบตา ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
ชั่วขณะนั้น แม้แต่เยี่ยนจื่อเยี่ย จิตเหนือสำนึกของเขาก็ร่วงลงจากท้องฟ้าดัง หึ่ง
ข้างล่างของเยี่ยนจื่อเยี่ย สิ่งมีชีวิตไร้ปัญญาที่กลายร่างมาจากเทพกำลังอ้า ‘ปาก’ ที่เต็มไปด้วยฟันแหลมคม กลืนกินเขาลงไป
“เทียนอ๋องเยี่ยน!” กองกำลังสวรรค์นายหนึ่งอุทานจะเข้ามาช่วย แต่น่าเสียดายที่เขาถูกกลืนกินแล้ว
อู่หลัว แม่ทัพผู้แข็งแกร่งของเหล่าขุนเขาและท้องทะเลสถิตลงมาจากท้องห้า กรงเล็บที่แหลมคมของมันฉีกทึ้งสิ่งมีชีวิตไร้ปัญญาตัวนั้น ทำให้เยี่ยนจื่อเยี่ยหลุดพ้นออกมาได้
แต่ทั่วทั้งร่างของเยี่ยนจื่อเยี่ยเริ่มกลายเป็นร่างโปร่งใส เหมือนกับถูกกัดกินแล้ว เขากำลังแตกร้าวกลายเป็นสิ่งมีชีวิตไร้ปัญญา? นี่มัน…
อู่หลัวขมวดคิ้ว สายตาปรากฏแววสังหารเยี่ยนจื่อเยี่ย เพราะว่าเยี่ยนจื่อเยี่ยที่ถูกแปดเปื้อนจะกลายเป็นมหาภัยของสวรรค์ชั้นหนึ่ง ถึงอย่างไรร่างจริงของเยี่ยจื่อเยี่ยก็ควบคุมกฎสวรรค์ชั้นหนึ่งไว้
ทันทีที่เยี่ยนจื่อเยี่ยถูกแปดเปื้อน เขาก็จะสามารถใช้ร่างและความสามารถของร่างนี้แปดเปื้อนสวรรค์ชั้นหนึ่งอย่างรวดเร็ว เช่นนั้นสวรรค์ชั้นหนึ่งก็จะกลายเป็นสถานที่ที่เหมือนกับแดนมืดอย่างรวดเร็ว แต่ตัวตนของเยี่ยนจื่อเยี่ยค่อนข้างพิเศษ ดังนั้นอู่หลัวจึงไม่ได้ฆ่าเขาในทันที
ส่วนเยี่ยนจื่อเยี่ย… ดวงตาทั้งคู่ของเขาปรากฏสภาพแตกร้าวอันโกลาหล สติปัญญาของเขาก็สูญสลาย อนุสติกลายเป็นความโกลาหล แต่ว่า…
หวีด
เสียงของนกกุ่ยเฟิ่งดังขึ้นจากอนุสติของเขา
ในขณะเดียวกัน…
ตูม
ไม้ศักดิ์สิทธิ์อู๋ถงที่งอกเงยอย่างแน่นหนาเผาความสกปรกในร่างกายของเยี่ยนจื่อเยี่ยหมดสิ้นทันที
เยี่ยนจื่อเยี่ยในร่างกึ่งโปร่งใสค่อยๆ กลับคืนสู่สภาวะปกติ แต่เขากลับยังไม่ตื่น
ทว่าอู่หลัวไม่ได้คิดจะบีบคอเขาให้ตาย แต่มันก็ไม่ได้จากไปทันที เพราะว่า…
แคร่ก
แคร่กๆ
…
***********************
