เมื่อคนเหล่านั้นที่กำลังล้อมรอบบัณฑิตได้ยินเสียงนั้นก็ได้ตะโกนออกมาว่า
” เเกเป็นใครออกมา ”
เฟยหลงได้เดินออกมาจากเงามืดของต้นไม้เเละกล่าวถามกลับไป
” งั้นเเกละเป็นใคร ”
เมื่อเหล่าคนที่ล้อมรอบบัณฑิตได้ยินสิ่งที่เฟยหลงกล่าวออกมาจึงกล่าวตอบกลับไปว่า
” แกไม่จำเป็นต้องรู้ว่าพวกข้านั้นเป็นใครเพราะว่าคนตายนั้นไม่อาจพูดได้ ”
เเละกล่าวต่อไปอีกพร้อมหัวเราะ
” เเกคิดว่าเเกมีพลังพอจะล้มพวกข้าหรือ ”
เมื่อชายคนหนึ่งในกลุ่มนั้นกล่าวจบก็ได้ลงมือโดยทันที
เฟยหลงที่เห็นชายคนนั้นพุ่งเข้าหาตัวเขาเเต่เฟยหลงยังไม่ได้ขยับไปไหรและสงบนิ่งอยู่เหมือนเดิมพร้อมกล่าวตอบชายคนนี้นว่า
” งั้นเหรอเเกก็ดูละกันว่าข้านั้นมีพลังพอหรือเปล่า ”
เมื่อเฟยหลงกล่าวจบก็ได้หยิบผลึกชิ้นหนึ่งออกมาเเละขว้างลงบนพื้นดินเเละตามมาด้วยเสีระเบิด
” ตูม ”
สิ่งที่เฟยหลงขว้างออกมานั้นคือวัตถุที่ใช้ค่ายกลเเละแก่นของสัตว์อสูรขอบเขตวิญญาณขั้นต้นที่ได้มาระหว่างการเดินทางสร้างขึ้น
เเม้ว่าเฟยหลงจะสามารถต่อสู้กับขอบเขตวิญญาณขั้นต้น(อยู่ประมาณขั้น1-3)ได้เเต่กกับขอบเขตวิญญาณนั้นกลางเฟยหลงมีเเต่ต้องทุมสุดตัวเท่านั้น
เเม้ว่าไม่สามารถที่จะสังหารได้เเต่ถ้าให้สร้างโอกาศละก็สามารถหนีได้โดยมีมากกว่าหนึ่งวิธีในตอนนี้
เฟยหลงได้วิ่งไปยังชายบัณฑิตผู้นั้นด้วยความเร็วสูงสุดเเละดึงตัวเขาไปโดยที่ไม่ได้ให้โอกาศกล่าวถามอะไรเลย
โดยที่บัณฑิตชายได้ยินเสียงของเฟยหลง
” ข้าเเนะนำให้เจ้ารีบหนีไปกับข้าดีกว่าไม่งั้นเจ้าจะไม่มีโอกาศรอดออกไปอีกเเล้ว ”
ซึ่งบัณฑิตได้รู้สึกว่าเสียงของเฟยหลงนั้นเหมือนตัวเขาเคยได้ยินมาจากไหนเเต่ตอนนี้ไม่มีเวลาที่จะคิดเรื่องเหล่านั้นอีกต่อไป
เเละได้ตามเฟยหลงที่ตอนนี้ใส่เสื้อผ้าคลุมไปอย่างไม่ห่างระหว่างนั้นเองที่เขาเห็นชายคนนั้นโยนบางสิ่งมาให้และกล่าวว่า
” เต้ารีบกินมันจะดีกว่าถ้าไม่อยากให้เจ้าพวกนั้นตามมาทันละก็ ”
บัณฑิตชายได้ยินก็ตัดสินใจกินเท็ดยาที่ได้มาจากคนที่ใส่ผ้าคลุมสีดำผืนนั้้น
เฟยหลงที่เห็นว่าชายคนนั้นไม่มีการลังเลเลยเเม้เเต่น้อยก็กล่าวถามออกมา
” เจ้าไม่คิดหรือว่านั้นเป็นยาพิษข้าเห็นเจ้ากินมันโดยไม่ลังเลเลยเเม้เเต่น้อยแบะข้าอาจจะเป็นพสกเดียวกับมือสังหารเหล่านั้นก็ได้ ”
บัณฑิตคนนั้ก็ได้ตอบกลับเฟยหลงกลับไปว่า
” ข้าไม่คิดว่าท่านนั้นเป็นพวกเดียวกับมันเพราะว่าสิ่งที่ท่านช่วยเหลือข้าออกมาจากคนเหล่านั้นโดยที่ไท่ทีความลังเลยเลยเเม้เเต่น้อย ”
” และอีกอย่างคือเหล่ามือสังหารพวกนั้นจะทำเรื่องยุ่งยากเหล่านี้เพื่อสังหารข้าที่อ่อนเเอกว่าพวกมันทำไม ”
เมื่อทั้งสองได้หนีมาจนรอดพ้นเเล้วบัณฑิตได้ทรุดลงเพราะอาการเหนื่อยล้าจากการต่อสู้เเบะบาดเเผลที่ตนเองได้รับ
” เวรเอ้ยถ้าข้ากลับไปได้ละก็…………… ”
เเละบัณฑิตได้หันไปหาเฟนหลงพร้อมกับกล่าวขอบคุณ
” จ้่ขอบคุณท่านมากสหายที่ช่วยข้าออกมาจากที่เเห่งนั้นบุญคุณนี้ตัวข้าจะต้องตอบเเทนเเน่นอน ”
เฟยหลงได้พยักหน้าให้เเละกล่าวว่า
” ไม่ว่าข้าจะพบเจ้่กี่ครั้งเจ้าก็มีเเต่ปัญหาหาจริงๆ”
เมื่อบัณฑิตได้ยินดังนั้นจึงกล่าวถามจึ้นอย่างลังเลใจ
” สหายท่านเคยพบข้ามาก่อนหรือ ”
เฟยหลงได้กล่าวกับชายคนนั้นว่า
” ข้าจะเเวะไปหาสมุนไพรที่ร้านเจ้าละกันเวลาเจ้ากลับไปได้เเละอย่าโดนหลอกอีกครั้งละเกี่ยวกับสมุนไพรโดยเฉพาะต้นบัวปฐพี ”
เมื่อเฟยหลงกล่าวจบก็ได้ทยานกลับเข้าไปทางตรงข้ามกับเมืองซึ่งจุดมุ่งหมายคือป่าลึก
เมื่อบัณฑิตคนนั้นได้ยินจึงกล่าวตอบกลับไปว่า
” เป็นท่านนั้นเองข้าหลิงยี่จะรอท่าน ”
เเบะมีเสียงของเฟยหลงตอบกลับมา
” เเล้วข้าจะไปอย่างเเน่นอนหลังจากทำบางอย่างเสร็จสิ้น “
