ชายวัยกลางคนที่ได้ยินเฟยหลงกล่าวออกมาเช่นนี้จึงหัวเราะออกมา
” ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าเดาไม่ผิดจริงๆคนธรรมดาจะสามารถเป็นอาจารย์ของหงเอ๋อได้ยัง ”
เมื่อกล่าวจบลุงใหญ่ของเจียงหงก็ได้กล่าวออกมาอีกว่า
” โอ้………….. ข้าลือได้ไงข้ายังไม่ได้เเนะนำตัวเลย ”
ลงุใหญ่ของเจียงหงได้จัดชุดเกราะของตนให้เรียบร้อยเเละกล่าวออกมา
” ชื่อของข้าคือจ้าวเฉินเป็นเเม่ทัพของอาณาจักรสายลม ”
เฟยหลงที่นั่งอยู่ตรงข้ามนั้นเพียงกล่าวเเนะนำตัวออกมาอย่างสั้นๆ
” ตัวข้านั้นชื่อเฟยหลง ”
เมื่อกล่าวเเนะนำตัวเองเรียบร้อยเฟยหลงก็ได้กล่าวต่อไปอีก
” ส่วนหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างลูกศิษย์ข้านั้นมีชื่อว่าซูซ่านเป็นคนของข้าเเละรวมถึงสัตว์อสูรพยัคฆ์ตัวนั้นด้วย ”
จ้าวเฉินได้สังเกตุเห็นพวกซูซ่านตั้งเเต่เริ่มเเรกที่ปรากฏตัวออกมาเเล้วเพราะว่ารอบตัวของซูซ่านนั้น
จะให้ความรู้สึกแปลกประหลาดเหมือนกะบมีผืนป่าอันกว้างใหญ่โอบล้อมนางเอาไว้ให้ความรู้สึกสบายใจ
ส่วนทางด้านเฟยหลงนั้นให้ความรู้สึกเหมือนมหาสมุทรที่ลึกสุดเเสนจะหยั่งถึง
เเละในตอนนั้นเองที่มีทหารคนหนึ่งได้วิ่งเจ้ามาอย่างรีบร้อน
จ้าวเฉินจึงคิดจะเลี้ยงต้อนรับพวกเฟยหลงเเละกล่าวออกมา
” งั้นในเมื่อพวกเจ้าเเละหงเอ๋อมายังเมืองชายเเดนทางตอนเหนือเเห่งนี้เเล้วข้าคงต้องเลี้ยงต้อนรับซักหน่อยเเล้ว ”
เเละเมื่อพบกับจ้าวเฉินก็ได้กล่าวรายงานออกมา
” ท่านเเม่ทัพจ้าวตอนนี้สัตว์อสูรได้เริ่มบุกโจมตีอีกครั้งเเล้วขอรับ ”
ต้าวเฉินที่กำลังจะเชิญพวกเฟยหลงไปเลี้ยงอาหารต้อนรับพวกเขาเเต่เมื่อได้ยินว่าสัตว์อสูรบุกโจมตีจึงกล่าวออกมาว่า
” ครั้งนี้ข้าต้องขอเลื่อนออกไปก่อนเเล้วละสัตว์อสูรได้เริ่มบุกโตมตีอีกครั้งเเล้วข้าต้องไปบัญชาการกองทัพก่อน ”
เจียงหงที่ได้ยินง่าสัตว์อสูรบุกโตมตีอีกครั้งเเล้วจึงกล่าวออกมาว่า
” ท่านลุงใหญ่นรบไปเถอะการเลี่ยงต้อนรับนั้นไว้จัดคราวหน้าก็ไม่สายเกินไป ”
จ้าวเฉินได้พยักหน้าเเล้วกล่าวกับเจียงหง
” ได้ข้าคงต้องรีบหน่อยเเล้วละส่วนหงเอ๋อเจ้าพาท่านอาจารย์ของเจ้านั้นไปชมเมืองก่อนเถอะ ”
เจียงหงที่กำลังตอบตกลงนั้นกลับไปยินเสียงของเฟยหลงที่กล่าวขึ้นมาว่า
” ท่านเเม่ทัพจ้าวพวกข้าขอติดตามท่านไปยังสนามรบได้หรือไม่ ”
จ้าวเฉินที่ได้ยินดังนั้นจึงกล่าวเตือนออกมาด้วยความหวังดี
” ถ้าอยากติดตามข้าไปยังสนามรบละก็ย่อมได้เเต่ง่าข้าไม่อาจรับรองความปลอดภัยได้เช่นกันเพราะว่าอาจเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น ”
เฟยหลงที่ได้ยินเช่นั้นจึงกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม
” ไมาง่ต้องห่วงหรอกท่านเเม่ทัพจ้าวตัวข้าจะไม่เข้าใกล้สนามรบมากเกินไปเเละถึงเเม้ว่าจะเกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้นข้าก็พอที่จะดูเเลตัวเองได้ ”
เจียงหงที่ได้ยินว่าเฟยหลงตัดสินใจที่จะตามลุงใหญ่ของนางไปยังสนามรบนั้นก็ได้กล่าวออกมา
” ข้าจะตามท่านไปด้วย ”
จ้าวเฉินั้นเมื่อได้ยินหลานสาวของตนพูดออกมาเช่นนีเเเล้วก็จะกล่าวห้ามเเต่สุดท้ายเเล้วได้หยุดความคิดนั้นไว้เพราะมีคำพูดในอดีตดังขึ้นในความคิดของตน
” ทุกคนล้วนมีเส้นทางเป็นของตนเองจงอย่าหยิบยกสิ่งที่เจ้าคิกว่าถูกต้องไปให้กับอีกคน ”
จ้าวเฉินได้สูดลมหายใจของตัวเองเเล้วกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
” เจ้าจะไปสนามรบนั้นข้าจะห้ามเจ้าได้ยังไงเพราะสุดท้ายเเล้วข้าไม่เคยที่จะห้ามเจ้าในเรื่องบางเรื่องได้เลยเเม่เเต่น้อย ”
เมื่อตัดสินใจได้เเล้วนั้นจึงกล่าวออกมาว่า
” งั้นก็ตามข้ามาเถอะ ”
พวกเฟยหลงได้นั่งรถม้าที่ถูกลากโดนวัตว์อสูรมุ่งหน้าไปยังป้อมปราการที่อยู่ติดกับป่าทางตอนเหนือ
โดยเมืาอรถม้าได้หยุดลงเฟยหลงนั้นได้ยินเสียงการต่อสู้เสียงสัตว์อสูรคำรามอย่างบ้าคลั้งกลิ่นเลือดลอยอยู่ในอากาศอย่างเบาบาง
