ได้ยินโครงกระดูกนั้นส่งเสียงออกมา
” อะ-เอ่อ-ระรอ-กะก่อน ”
เสี่ยวไป๋ที่ได้ยินเสียงของโครงกระดูกตัวนั้นกล่าวออกมาเเม้จะดูติดๆขัดๆเเต่ก็เป็นตัวโครงกระดูกนั้นกล่าวออกมาเองไม่ใช่เสียงอื่นใดอีก
เสี่ยวไป๋เเละโครงกระดูกได้มองหน้ากันด้วยเเววตาที่นิ่งสงบก่อนที่เสี่ยวไป๋จะเป็นคนเริ่มกล่าวถามออกมา
” นี่………. แกพูดได้ด้วยเหรอ ”
โครงกระดูกนั้นพยามพูดออกมาเพื่อสื่อสารกับเสี่ยวไป๋
” ขะ-ข้า-พะ-พูด-ดะ-ได้ ”
เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ตรงนี้เเล้วนั้นโครงกระดูกนั้นได้หยุดพูดไปเเ้ลวยืนนิ่งเหมือนกับรูปปั้นเหมือนกำลังคิดทบทวนอะไรบางอย่างอยู่เเล้วกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้ติดขัดเหมือนครั้งก่อน
” ดูเหมือนว่าเจ้าจะเป็นคนปลดปล่อยข้าออกมาซินะ ”
เสี่ยวไป๋ที่ได้ยินเข่นนั้นก็ได้เเสดงสีหน้ามึนงงก่อนที่จะกล่าวถามโครงกระดูกตัวนั้นกลับไปว่า
” ปลดปล่อยออกมางั้นหรือ……….หมายถึงการที่ข้าดึงดาบเล่มนั้นออกมาหรือป่าว ”
โครกงะรดูกนั้นำได้ตอบเสี่ยวไป๋กลับไปด้วยน้ำเสียงอันสงบเเละมั่นคง
” ใช่เเล้วเจ้าเป็นคนปลดปล่อยข้าออกมาจากที่เเห่งนั้น……….ข้าดีใจมากที่เจ้าปลดปล่อยข้าออกมาเเต่ด้วยความที่โดนกักขังไว้นานเกินจนลืมวิธีการพูดไปนิดหน่อยนะ ”
” เเล้วเมื่อบวกกับที่ข้าพึ่งจะตื่นมาก็ยังคงมีความมึนงงอยู่เล็กน้อยจึงอยากวิ่งมาถามอะไรบางอย่าเเต่ก่อนที่ข้าจะได้กล่าวถามอะไรออกมาเจ้ากลับโจมตีข้าเเล้ว ”
” เมื่อข้าก่อสร้างตัวขึ้นใหม่อีกครั้งทำให้ความทรงจำที่กำลังจัดระเบียบเรียบเรียงออกมาเพื่อที่จะใช้พูดคุยต้องถูกขัดจึงทำให้ข้าต้องเริ่มจัดใหม่อีกครั้ง ”
เสี่ยวไป๋ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ได้กล่าวออกไปด้วยท่าทางว่าเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
” เจ้าโครกระดูกเจ้าคิดว่ามีมนุษย์สติดีที่ไหนเห็นโครงกระดูกเเล้วไม่ลงมือโจมตีคงจะเเปลก ”
เเต่เเล้วโครกระดูกกนั้นกลับกล่าวตอบคำถามของเสี่ยวไป๋กลับไปว่า
” เจ้าไม่ใช่มนุษย์……….. เจ้าเป็นสัตว์อสูร ”
เสี่ยวไป๋ที่ได้ยินดังนั้นจึงกล่าวตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
” เจ้าไม่ต้องสนใจเรื่องเล็กๆน้อยๆเหล่านั้นหรอกข้าก็เเค่กล่าวออกไปเรื่อยเปื่อย”
” เเละอีกอย่างเรื่องที่บอกว่าต้องการพูดคุยกับข้านั้นมันมีเรื่องอะไรกัน ”
โครงกระดูกตัวนั้นที่ได้ยินเสี่ยวไป๋กล่าวออกมาเเบบนั้นจึงรีบตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว
” พอดีข้ามีเรื่องจะให้เจ้าช่วยเหลือนิดหน่อยนะ…….. เพราะว่าการพบกันของเจ้าเเละข้าคงเป็นโชคชะตาที่ไม่อาจจะหลีกเลี่ยงก็…….. ”
เเต่เมื่อโครงกระดูกนั้นไม่ได้กล่าวจบเสี่ยวไป๋ก็ได้กล่าวขัดขึ้นมาก่อนว่า
” หยุดก่อน…… ขอข้าสรุปสั้นๆก็คือเจ้าตเองการให้ข้าช่วยเจ้าเเต่ข้าขอบอกไว้ก่อนเลยว่าตัวข้าเสี่ยวไป๋ผู้นี้มีเรื่องมากมายต้องทำจึงไม่มีเวลามากพอที่จะช่วยเจ้า ”
โครกระดูกที่ได้ยินเสี่ยวไป๋กบ่าวออกมาเข่นั้นจึงกล่าวตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว
” เเน่นอนว่าไม่ได้ช่วยเหลือข้าเเล้วนั้นข้าจะไม่ตอบเเทนเจ้าไม่ว่าจะเป็นอาวุธอุปกรณ์ต่างหรือทรัพยากรบ่มเพาะข้ารู้ว่ามันถูกเก็บไว้ที่ไหนในวิหารเเห่งนี้………… ”
เสี่ยวไป๋ที่ได้ยินดังนั้นก็ยังยืนยันมนคำตอบเดินอย่างถึงที่สุด
” ข้าก็บอกเเล้วไงว่าข้าไม่มีเวลาที่มากพอเเละของพวกนั้นข้า………….. ”
เเต่ก่อนที่เสี่ยวไป๋จะกล่าวจบโครกงระดูกนั้นได้กล่าวขึ้นมาว่า
” เเม้เเต่วัตถุดิบในการปรุงยาต่างเช่น สมุนไพรหรือผลไม้ต่างๆข้าก็รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน ”
เสั่ยวไป๋ที่กำลังจะกล่าวประฎิเสธอีกรอบนั้นได้รีบกลับคำอย่างรวดเร็ว
” เเล้วผลไม้เหล่านั้นอร่อยมั้ยเเละมีจำนวนเยอะหรือป่าว ”
โครกระดูกตัวนั้นที่เห็นว่าเสี่ยวไปเริ่มสนใจขึ้นมาเเล้วจึงกล่าวตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว
” จำนวนนั้นเยอะพอตัวเลยละส่วนรสขาตินั้นก็คงไม่ได้เเย่หรอกเพราะเป็นวัตถุดิบระดับสูงในการปรุงยา ”
เสี่ยวไป๋ที่ได้ยินดังนั้นจึงกล่าวตอบรับข้อเสนอของโครงกระดูกนั้นอย่างรวดเร็วราวกับว่าเสี่ยวไป๋กลัวโครงกระดูกตัวนั้นเปลี่ยนใจ
” ข้าตกลง………เจ้ามีเรื่องอะไรว่ามา “
