เฟยหลงที่กำลังจะปิดประตูห้องก็คิดเรื่องบางอย่างได้แล้วกล่าวบอกเรื่องที่นึกได้กับซูซ่าน
” อีกเรื่องหนึ่งเจ้าเอาเเต่เรียกข้าว่าท่านมันดูห่างเหินเกินไปเจ้าเปลี่ยนเป็นแบบที่ให้ดูใกล้ชิดกันอีกหน่อยก็ได้ ”
ซูซ่านได้เริ่มคิดหาคำเรียกแต่แล้วก็คิดไม่ออกเลยถามเฟยหลงว่า
” ข้าไม่รู้จะเรียกท่านยังไงดีท่านบอกข้าดีกว่าว่าจะให้ข้าเรียกท่านว่ายังไง ”
เฟยหลงได้ทำท่าครุ่นคิดและตอบซูซ่าน
” เจ้าเรียกข้าว่าท่านพี่เฟยหลงก็ได้คำนี้ข้าฟังเเล้วรู้สึกดีกว่าที่เจ้าจะเรียกข้าว่าท่าน ”
เฟยหลงก็ได้ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์่แล้วกล่าวต่อว่า
” เจ้าลองเรียกให้ข้าฟังหน่อย ”
ซูซ่านที่มีนิสัยขี้อายระแวงสิ่งต่างรวมถึงผู้คน
เมื่อได้ยินว่าเฟยหลงอยากให้เปลี่ยนคำเรียกจึงหน้าเเดงขึ้นมาแล้วก้มหน้าลงเพื่อปกปิดความอายแล้วกล่าวออกมา
” ทะ-ท่านพี่เฟยหลง ”
เมื่อซูซ่านกล่าวจบก็ได้วิ่งหนีไปด้วยหน้าที่แดงจนถึงใบหู
เฟยหลงได้แต่สายหน้าแล้วกล่าวพึมพัม
” เด็กน้อยเจ้านี่มันช่างน่ารักน่าชังจนทำให้ข้าชอบเจ้ายิ่งขึ้นไปอีก ”
ไม่ใช่ว่าเฟยหลงไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องความรักมาก่อนแต่เฟยหลงไม่ได้สนใจมากนักหลังจากที่ตนกลายเป็นเซียนก็ได้ใช้เวลา
ส่วนมากไปกับการบ่มเพาะปรุงยาหลอมอาวุธและค้นคว้าสิ่งต่างมากมายไม่ว่าจะเป็นสถานที่จากยุคบรรพกาล
ดินแดนที่หายสาบสูญสถานที่ลึกลับซับซ้อนต่างๆที่มีอยู่ในโลกที่เฟยหลงได้ค้นพบและได้ไปมาแล้ว
จึงไม่มีเรื่องความรักอยู่ในสมองมากนักแต่ถ้าจะให้เทียบกับพวกนายน้อยเจ้าสำราญที่มีสเน่ห์แล้วนับว่าเฟยหลงนั้นเป็นคนที่มีระดับเหนือยิ่งกว่าเหล่านายน้อยพวกนั้นหลายเท่า
เเม้ว่าซูซ่านจะไม่งดงามที่สุดเท่าเฟยหลงเคยเจอมาแต่ไม่รู้เพราะว่าอะไรการพบกันครั้งแรกนั้นเฟยหลงไม่เคยลืมนางได้เลย
หลังจากนั้นเฟยหลงก็ได้สบัดความคิดมากมายที่อยู่ในสมองออกไปและนำหม้อปรุงยาหยูหงออกมา
ซึ่งเมื่อหม้อปรุงยาหยูหงได้ปรากฏออกมาจึงได้กล่าวว่า
” ในที่สุดข้าก็ได้ออกมาอีกครั้งแล้วสารเลวน้อยเจ้าบังอาจขังข้าไว้ในตัวเจ้าวันนี้เจ้าเรียกบรรพบุรุษผู้นี้ของเจ้าออกมาคงจะมีเรื่องให้ข้าช่วยสินะ ”
เมื่อเฟยหลงได้ฟังคำกล่าวของหม้อปรุงยาหยูหงจึงกล่าวขมขู่ว่า
” ถ้าข้าหาหม้อปรุงยาที่ดีกว่าเจ้าได้นั้นข้าคงไม่เอาเจ้าออกมาให้ปวดหัวเเน่นอน ”
” อีกอย่างหม้อปรุงยาเก่าอย่างเจ้าบังอาจมากล่าวยกตนว่าเป็นบรรพบุรุษข้าแต่สุดท้ายเเล้วก็เป็นได้แค่หม้อปรุงยาเท่านั้นแหละ ”
หม้อปรุงยาหยูหงก็ได้โกรธแล้วกล่าวกับเฟยหลง
” ข้าขอบอกเจ้าไว้สารเลวน้อยว่าในอดีตข้านั้นคือหม้อปรุงยาที่ดีที่สุดไม่ต้องกล่าวถึงว่าจะมีใครในอยู่เหนือกว่าข้า ”
แต่้ฟยหลงก็ได้โต้ตอบคำกล่าวของหม้อปรุงยาหยูหงว่า
” ถึงในอดีตเจ้าจะยิ่งใหญ่แค่ไหนแต่ตอนนี้เจ้าสูญเสียมันไปแล้วเจ้าควรจะเชื่อฟังข้าดีๆไม่งั้นอย่าหาว่าจ้าไม่เตือน ”
หม้อปรุงยาหยูหงได้กล่าวอย่างโกรธเคือง
” เจ้า…สารเลวน้อย ”
เฟยหลงได้เมินเฉยคำกล่าวของมันและถามว่า
” เเม้ว่าอดีตเจ้าจะยิ่งใหญ่เเต่ตอนนี้ก็เป็นได้แค่หม้อปรุงยาเก่าๆใบหนึ่งข้าอยากจะรู้นักว่าจะสามารถปรุงเม็ดยาออกมาได้ดีอีกหรือไม่ ”
เมื่อหม้อปรุงยาหยูหงได้ยินว่าเฟยหลงกล่าวดูถูกตนจึงกล่าวออกมาอย่างหยิ่งยโสว่า
” ฮึก็แค่การปรุงยาระดับต่ำของเจ้าจะใช้ข้าปรุงมันก็ย่อมได้อยู่แล้ว ”
” และอย่าได้เอาข้าไปเทียบกับหม้อปรุงยาธรรมดาที่หาได้ทั่วไปมันจะทำให้เกียรติของข้าเสื่อมเสียอย่างมาก ”
เฟยหลงรู้ว่าตอนไหนควรถอยและตอนไหนควรโต้ตอบอย่างดีจึงกล่าวกับหม้อปรุงยาหยูหง
” ถ้าอย่างนั้นท่านหม้อปรุงยาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดช่วยข้าปรุงเม็ดยาอะไรบางอย่างหน่อยสิ “
