บทที่ 294 ความกดดันของหมออยู่ตรงไหน
ชีวิตผู้ป่วยถูกช่วยไว้แล้ว ในที่สุดทั้งสามคนต่างก็รู้สึกโล่งใจแล้ว
เฉินชางถอนหายใจออกมา ถ้าสลายลิ่มเลือดให้ผู้ป่วยด้วยวิธีเดียวกันกับผู้ป่วยประเภทภาวะกล้ามเนื้อหัวใจตายที่เกิดจากการอุดตันของลิ่มเลือดที่ช่อง ST ยกสูงขึ้น ก็อาจเป็นไปได้ที่จะได้ผล
แต่คำว่า ‘อาจจะ’ ไม่เหมาะที่จะใช้ในแวดวงการแพทย์เลยจริงๆ!
เพราะคำว่า ‘อาจจะ’ ของคุณมักจะนำมาซึ่งความไม่แน่นอนของชีวิต!
ในฐานะบุคลากรทางการแพทย์ เราจำเป็นต้องเลือกทำในสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุด
จะต้องมอบสิ่งที่เหมาะสมที่สุดให้กับผู้ป่วย ทั้งการวินิจฉัยโรคและแนวทางในการรักษา อย่าทำให้การตรวจรักษาผู้ป่วยต้องล่าช้าเพราะสาเหตุจากตัวหมอเอง
แน่นอนว่าบางทีอีกสิบปีข้างหน้า เมื่อทุกคนย้อนมองกลับมา อาจรู้สึกว่ารูปแบบการรักษาโรคในปัจจุบันนี้ป่าเถื่อนหยาบคายเกินรับได้ อีกทั้งยังล้าหลังมากด้วย ถึงขั้นที่อาจมีข้อผิดพลาดมากมาย แต่สิ่งนี้ก็เป็นสิ่งที่พวกเราทำได้ดีที่สุดในปัจจุบันนี้แล้ว
ประวัติศาสตร์ของแม่น้ำสายใหญ่ก็ค่อยๆ พัฒนาไปอย่างช้าๆ เช่นนี้
ปฏิเสธไม่ได้ว่าทุกเขตแดนทุกสรรพสิ่งล้วนมีการพัฒนาอย่างไม่หยุดยั้ง
การแพทย์ในแต่ละยุคแต่ละสมัย คือยอดหัวกะทิกับความมั่งคั่งทางการแพทย์อันล้ำค่าที่สุดของยุคสมัยนั้นๆ แพทย์แต่ละคนต่างใช้ความรู้ทางการแพทย์ด้วยใจที่บริสุทธิ์ที่สุด เพื่อรักษาปกป้องมวลมนุษย์ให้มีสุขภาพร่างกายแข็งแรง
…
…
หลังจากที่เฉินชางได้ยินเสียงข้อความแจ้งเตือนจากระบบแล้ว เขาก็ชะงักเล็กน้อย!
ที่แท้ค่าความรู้สึกดีก็ได้มาแบบนี้นี่เอง?
ดูแล้ว…
วันข้างหน้าภารกิจพิชิตค่าความรู้สึกดีของตนจะต้องอาศัยการเอาชนะใจหัวหน้าเมิ่งเสียแล้ว…
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เฉินชางก็ผ่อนคลายขึ้น พอจะเข้าใจแล้วว่าต่อไปจะพิชิตค่าความรู้สึกดีได้อย่างไร
หลังจากที่เมิ่งซีออกมาจากห้องผ่าตัด ดูเหมือนว่าเธอจะค่อนข้างอ่อนล้า เธอเดินไปยังโซนเก้าอี้ด้านข้างห้องผ่าตัด แล้วนั่งลงช้าๆ แล้วจึงถอนหายใจออกมา แต่ในใจยังคงหวาดกลัว…
เมื่อเฉินชางกับเก่อฮว๋ายเห็นเช่นนั้น พวกเขาก็นั่งลงด้วย
ทุกคนต่างก็ค่อนข้างเหนื่อยล้า
การช่วยชีวิตผู้ป่วยภายใต้สถานการณ์ที่ตึงเครียดและต้องทำทุกขั้นตอนอย่างเป็นระบบมีระเบียบแบบแผนถือเป็นงานที่เหนื่อยมากพอที่จะให้น้ำหนักของคุณลดฮวบเอาได้ คุณลองดูสิว่าในแผนกฉุกเฉินมีคนอ้วนที่ไหนกัน
เมิ่งซีสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หนึ่งที
เกือบไปแล้ว…
เกือบไปแล้ว แค่นิดเดียวเท่านั้น…
ความไม่ละเอียดรอบคอบชั่วขณะของตน หรือควรใช้คำว่าความสามารถที่มีขีดจำกัดของตนเกือบจะเป็นสาเหตุที่ทำลาย…โอกาสในการรักษาของผู้ป่วยชนิดที่ไม่อาจแก้ไขได้
เมิ่งซีเป็นคนหนึ่งที่ตั้งมาตรฐานในการทำงานของตนเองไว้เข้มงวดมากจนเกือบจะใกล้กับคำว่าเป็นคนที่กดดันตนเองมากเกินไป เธอเป็นคนที่แสวงหาความสมบูรณ์แบบในขั้นตอนของการวินิจฉัยและการรักษา สิ่งที่เธอหวาดกลัวมากที่สุดคือในยามที่ต้องช่วยชีวิตผู้ป่วยให้รอดพ้นจากความตาย แล้วเกิดผลลัพธ์หลังการรักษาอันเลวร้ายต่างๆ นานา ด้วยสาเหตุที่มาจากตัวเธอ เพราะความรู้อันตื้นเขินของตัวเอง
และในวันนี้ ตนเกือบจะทำให้เกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้น
เมิ่งซียิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดใจ ถึงขั้นที่ตัดสินใจว่าคืนนี้หลังจากกลับถึงบ้านแล้ว จะเพิ่มภารกิจที่ต้องทำเข้าไปอีกหนึ่งภารกิจ นั่นก็คืออ่านแนวทางการแพทย์ใหม่ๆ สักหน่อย
เหนื่อยหน่อยจะเป็นอะไรไป
อาชีพของตนคืองานที่ต้องต่อรองกับพญามัจจุราช
แล้วแต้มต่อของฉันก็คือความรู้!
แต่แต้มต่อของฝ่ายตรงข้ามคือชีวิตของผู้ป่วย
ยิ่งเรามีความรู้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้มีแต้มต่อที่จะชนะฝ่ายตรงข้ามได้
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เมิ่งซีก็มองเฉินชางทีหนึ่งด้วยความซาบซึ้งใจ เธอหันไปทางเฉินชางด้วยท่าทางที่ดูตั้งอกตั้งใจพร้อมกล่าวขึ้นว่า “เฉินชาง!”
เฉินชางมองเมิ่งซีอัตโนมัติ “อาจารย์เมิ่ง?”
เมิ่งซีถอดหน้ากากอนามัยออก แววตาของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย เธอกล่าวอย่างจริงใจ “ขอบคุณนะ!”
เฉินชางตะลึง เขาส่ายหน้า ไม่ตอบรับอะไร
เรื่องนี้จะโทษเมิ่งซีได้หรือ
เขาไม่มีสิทธิ์
เขาอยู่ระดับไหน ในใจเขารู้ดี ตนก็แค่บังเอิญมีทักษะการตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจระดับสมบูรณ์ และบังเอิญได้เจอกับเคสประเภทนี้พอดี
ใครจะรับประกันได้ว่าถ้าเจอเคสอื่นในครั้งหน้า เขาจะจัดการได้ดีมากเช่นเดียวกันกับเคสนี้
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เฉินชางก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้
ความจริงแล้วถ้าเขาจะโชคดีเช่นนี้อยู่ตลอดก็เป็นเรื่องที่ดี อย่างน้อยก็ช่วยเหลือคนได้มากขึ้น ช่วยชีวิตคนได้เยอะขึ้น
แต่ความสามารถของหมอมีขีดจำกัด
คุณไม่ใช่คนที่สมบูรณ์พร้อม!
คุณเรียนทุกสิ่งทุกอย่างที่มีทั้งหมดบนโลกไม่ได้ คุณทำได้แค่มั่นใจในความรู้ทั้งหมดและเทคนิคทั้งหมดที่คุณมีในการทำหน้าที่ของคุณให้ดีอย่างสุดกำลังความสามารถ
ทำไมถึงบอกว่าแรงกดดันของอาชีพหมอสูงมาก
เพราะการช่วยชีวิตคนให้รอดพ้นจากความตายคือภาระหน้าที่อันหนักอึ้ง
หนักอึ้งจนเราไม่อาจผลักออกไปได้
เมื่อมองชีวิตที่ดับสูญไปต่อหน้าต่อตาเรา มองคนในครอบครัวของผู้ป่วยที่ร้องไห้ฟูมฟายเสียใจอย่างหนัก มองญาติพี่น้องของผู้ป่วยน้ำตาไหลอาบแก้มโดยไม่ส่งเสียงใดๆ ออกมา ความรู้สึกทรมานใจเช่นนี้ ความอับจนหนทางที่จะช่วยเหลือเป็นสิ่งที่สร้างความทุกข์ทรมานใจเกินกว่าจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้!
ทุกครั้งเวลาที่เผชิญกับช่วงเวลาเช่นนี้ พวกเราต่างรู้สึกเสียใจและหงุดหงิดขุ่นเคือง ถ้าทักษะของเราดีกว่านี้อีกสักหน่อย ถ้าระดับฝีมือสูงขึ้นอีกสักนิด ถ้าระบบมีความสมบูรณ์มากขึ้น…จะดีแค่ไหน!
แต่เราเปลี่ยนแปลงโลกภายนอกไม่ได้
สิ่งที่เราทำได้ก็คือซื้อตำราทางการแพทย์ที่ทันสมัยที่สุด แพงที่สุด ไม่หยุดกระตุ้นตนเองให้พัฒนาอย่างต่อเนื่อง บีบบังคับตนเองให้ยกระดับความรู้ความสามารถของตนเองให้สูงขึ้น
น่าเสียดายที่ชั่วชีวิตนี้ไม่มีคำว่าถ้า!
การแพทย์กำลังพัฒนาอย่างต่อเนื่อง ความรู้ของเราทำได้แค่ค่อยๆ ปรับเปลี่ยนให้ทันและไม่หยุดยั้ง
ขีดจำกัด?
ที่ไหนๆ ก็มีขีดจำกัดทั้งนั้น!
ทำไมจะต้องตำหนิคนอื่นด้วย
ลองคิดดูว่าตัวเราเองทำดีมากแค่ไหนแล้ว
แหล่งทรัพยากรในการรักษาโรคภัยไข้เจ็บมีจำกัด พวกเราช่วยชีวิตผู้ป่วยอย่างสุดกำลังความสามารถ ทุ่มเทอย่างเต็มที่ เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว
…
เฉินชางมองเมิ่งซีแล้วก็ถอนหายใจออกมา “การแพทย์ก็เป็นแบบนี้…”
คำพูดของเฉินชางที่กล่าวออกไปทำให้เก่อฮว๋ายกับเมิ่งซีถึงกับตะลึง แล้วทั้งสองก็ถอนหายใจออกมา
ใช่ นี่คือการแพทย์!
ขณะนี้เป็นเวลาห้าทุ่มกว่า หลังจากที่ทุกคนเก็บข้าวเก็บของแล้ว ก็เตรียมเลิกงานกลับบ้าน
จู่ๆ เมิ่งซีก็มองเฉินชาง กล่าวขึ้นว่า “เสี่ยวเฉิน คุณพักอยู่ที่ไหน ให้ฉันไปส่งคุณเถอะ”
เฉินชางชะงัก ส่ายหน้า “ผมเดินกลับก็ใช้เวลายี่สิบนาทีเองครับ อาจารย์เมิ่งรีบกลับไปพักผ่อนเถอะครับ”
เมิ่งซีไม่ได้ดึงดันอะไร เธอหันหลังแล้วเดินจากไป
ในเวลานี้เฉินชางท้องร้องโครกคราก เขาถึงนึกขึ้นได้ว่าตนยังไม่ได้กินข้าว โธ่ ขืนปล่อยให้ท้องร้องต่อไปอีกต้องหิวตายแน่
…
…
เช้าตรู่วันต่อมา หลังจากที่เปลี่ยนเวรแล้ว เฉินชางเพิ่งรู้กะทันหันว่าที่โรงพยาบาลมีจัดประชุมสำหรับแพทย์ที่เพิ่งเข้ามาฝึกอบรมที่โรงพยาบาล
และหลังจากที่เฉินชางเข้าไปในที่ประชุมแล้ว เขาก็ได้เจอกับเฉียนหลินอีกครั้ง หัวข้อที่ทางศูนย์ฝึกอบรบบรรยายส่วนใหญ่เป็นหัวข้อเรื่องการฝึกอบบรมรวมทั้งข้อพึงระวังและกำหนดการประเมินผล เพื่อให้ทุกคนได้เตรียมความพร้อมให้ดี
และช่วงเวลาภายในหนึ่งสัปดาห์ต่อจากนี้ จำเป็นต้องเข้าร่วมการฝึกอบรมขั้นพื้นฐานก่อนลงสนามจริงเกี่ยวกับการเจาะอวัยวะทั้งสี่ (ปอด ไขกระดูก น้ำไขสันหลัง ช่องท้อง) กับการทำซีพีอาร์
หลังจากนั้นอาจจะต้องเริ่มมีการหมุนเวียนย้ายแผนก
เดี๋ยวนี้การหาความรู้สะดวกแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีอยู่ในแอปพลิเคชันบนโทรศัพท์มือถือ เฉินชางดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน ‘กระเป๋าหนังสืออีบุ๊กการแพทย์แห่งชาติ’ ไว้แล้ว บนแอปพลิชันนี้มีข่าวสารเกี่ยวกับการฝึกอบรบอยู่
หลังจากการประชุมจบลง ตอนที่เฉียนหลินเดินออกมาจากห้องประชุมเขาก็เห็นเฉินชางพอดี จึงอดกล่าวไม่ได้ว่า “เฉินชาง คุณสุดยอดจริงๆ! ไม่เข้าเรียนเลยสักวันตลอดหนึ่งเดือน คุณรู้มั้ยว่าคุณถูกเช็คชื่อไปกี่ครั้งแล้ว”
เฉินชางชะงัก “ปริญญาโทกันแล้ว…ยังต้องเช็คชื่อกันอีกหรือเนี่ย”
เฉียนหลินตอบ “ครับ” จากนั้นก็กล่าวขึ้นว่า “ไร้สาระ แต่ถ้าไม่เช็คชื่อใครจะเข้าเรียน ช่วงไม่กี่วันสุดท้ายก่อนจบคลาส สิ่งแรกที่อาจารย์ท่านนั้นทำก่อนเริ่มบรรยายก็คือเช็คชื่อก่อนเลย แล้วชื่อแรกที่เรียกของทุกครั้งที่เช็คชื่อก็คือชื่อคุณ!”
เฉินชางถึงกับพูดอะไรไม่ออก “แล้วทำไมคุณไม่บอกผม”
เฉียนหลินถอนหายใจออกมา “ช่วงสองสามวันแรกไม่ทันได้คิดเรื่องนี้ พอนึกได้ก็ไม่ทันแล้ว อาจารย์บอกว่าขาดเรียนครบสามครั้งก็จะถูกตัดคะแนนวิชานี้ ผมคิดว่าบอกคุณไปก็ไม่ทันแล้ว ไม่จำเป็นแล้ว”
เมื่อเฉินชางได้ฟังเช่นนั้น เขาก็ถึงกับตกตะลึงจนตาค้าง ทำไงดีล่ะทีนี้
ระดับปริญญาโทคงไม่ให้ใครต้องลาออกเพราะคะแนนไม่ถึงหรอกมั้ง
ค่าความรู้สึกดีของหัวหน้าเมิ่งเพิ่งจะเริ่มต้น จะมาตกม้าตายแบบนี้ไม่ได้นะ!
คิดไปคิดมาเฉินชางก็ตัดสินใจว่าจะคุยกับหัวหน้ากวนสำนักงานบัณฑิตศึกษา
หลังจากที่แยกย้ายกับเฉียนหลินแล้ว เขาก็รีบกดโทรหากวนเหว่ยทันที
ไม่นานก็ต่อสายติด
เฉินชางหัวเราะระอักกระอ่วน “อาจารย์กวนครับ ผมมีเรื่องอยากให้อาจารย์ช่วยเรื่องหนึ่งครับ ผมต้องไปทำงานก็เลยไม่ได้เข้าคลาสเรียน เพิ่งมารู้ทีหลังว่าอาจารย์ประจำวิชาตัดคะแนนผมไปแล้ว…เหมือนว่าจะไม่ใช่แค่วิชาเดียวด้วยครับ…อาจารย์ดูให้ผมหน่อยครับว่าจะทำยังไงได้บ้าง จำเป็นต้องสอบซ่อมหรือเปล่า”
หลังจากที่กวนเหว่ยได้ยินเช่นนั้น เขาก็หัวเราะพร้อมกล่าวขึ้นว่า “ไม่เป็นไรครับ เรื่องของคุณผมจะคุยกับอาจารย์พวกนั้นให้ เรื่องคะแนนคุณไม่ต้องกังวล อธิการบดีเฉียนกำชับผมเป็นพิเศษว่าให้ดูแลคุณให้ดี คุณวางใจได้เลยครับ”
เมื่อเฉินชางได้ฟังดังนี้ เขาก็รู้สึกดีใจทันใด “ครับๆ ขอบคุณอาจารย์กวนมากนะครับ!”
หลังจากวางสายแล้ว เฉินชางก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจในที่สุด เรื่องหนักอกถูกยกออกไปแล้ว
ทว่าเพิ่งวางสายไปไม่กี่นาที โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นอีกครั้ง มีใครคนหนึ่งโทรเข้ามา
“หมอเฉิน ฉันฟู่จื้อฮุ่ยจากศูนย์ฝึกอบรมนะคะ!” เสียงผู้หญิงดังขึ้น
เฉินชางชะงัก แน่นอนว่ารู้จักฟู่จื้อฮุ่ยแผนกประสาทวิทยา ก่อนหน้านี้เคยเรียกตนให้ไปร่วมวินิจฉัยโรคที่แผนก
“อ๋อ ครับ! อาจารย์เสี่ยวฟู่ สวัสดีครับ สวัสดี” ถ้าเฉินชางไม่อยากหมุนเวียนไปประจำแผนกต่างๆ ก็ต้องผูกมิตรกับคนของศูนย์ฝึกอบรมไว้
ถึงอย่างไรเสียเวลาเกิดปัญหาขึ้นมาติดต่อหัวหน้าระดับสูงก็ยังไม่สู้ติดต่อกับบุคคลที่มีหน้าที่รับผิดชอบส่วนนี้โดยตรง จะรบกวนหัวหน้ากับผู้อำนวยการโรงพยาบาลตลอดไม่ได้หรอก
ฟู่จื้อฮุ่ยหัวเราะ “พอๆ หมอเฉิน คุณไม่ต้องเรียกฉันว่าอาจารย์เสี่ยวฟู่แล้ว เราอยู่หน่วยงานเดียวกัน ไม่ต้องเกรงใจกันขนาดนั้น”
เฉินชางยิ้มแห้ง “รู้จักคนมีอำนาจทำอะไรก็ราบรื่น ผมควรผูกมิตรกับคุณไว้ อาจารย์ฟู่ คุณต้องให้โอกาสนี้กับผมนะ”
ฟู่จื้อฮุ่ยเข้ามาทำงานในโรงพยาบาลอันดับสองก่อนเฉินชางไม่กี่ปี เป็นแพทย์เฉพาะทางด้านประสาทวิทยา แต่ปัจจุบันนี้สามีของเธอเป็นกำลังสำคัญของแผนกศัลยกรรมกระดูก
ดังนั้นเพื่อลูกเพื่อครอบครัว หลังจากที่ทั้งสองได้ปรึกษาหารือกันแล้ว ฟู่จื้อฮุ่ยตัดสินใจย้ายไปอยู่ในหน่วยงานบริหารองค์กร แล้วทางโรงพยาบาลเพิ่งมีการจัดตั้งศูนย์ฝึกอบรมพอดี เธอก็เลยโยกย้ายมาดูแลในส่วนนี้
ถึงอย่างไรเสียคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน อายุไม่ต่างกันมาก ดังนั้นทั้งสองคนก็พูดคุยกันค่อนข้างเป็นกันเอง
ฟู่จื้อฮุ่ยกล่าวว่า “หมอเฉิน ฉันโทรมาหาคุณเพราะมีเรื่องสำคัญ สัปดาห์หน้าต้องฝึกอบรบทักษะขั้นพื้นฐานแล้วไม่ใช่หรือ ฉันติดต่อกับทางฝ่ายฝึกอบรมบุคลากรแล้ว พวกเขาให้ใบรายชื่อฉันมา ฉันดูแล้วเห็นว่ามีชื่อคุณพอดี เอาแบบนี้มั้ย คุณมาเป็นอาจารย์ผู้อบรมในครั้งนี้เลย คุณรับผิดชอบเรื่องการเจาะปอด…
…หมอเฉิน คุณคิดว่ายังไง”
เฉินชางพยักหน้า “ไม่มีปัญหาแน่นอนครับ อาจารย์เสี่ยวฟู่จัดมาได้เลยครับ!”
ฟู่จื้อฮุ่ยพยักหน้าด้วยความพอใจ “งั้นรบกวนหมอเฉินด้วยนะคะ”
หลังจากคุยเรื่องสำคัญจบ ทั้งสองก็พูดคุยกันต่ออีกประโยคสองประโยคแล้วก็วางสายไป
เรื่องการเจาะปอดเฉินชางไม่มีอะไรต้องเตรียมตัว เพราะทุกครั้งที่มีแพทย์ฝึกหัดมาใหม่ ฝ่ายฝึกอบรมบุคลากรก็มักจะเชิญเฉินชางให้ไปบรรยายอยู่แล้ว เขาจึงคุ้นชินตั้งนานแล้ว แต่เมื่อก่อนยังมีหลี่ซื่อเจี้ยนร่วมด้วยในบางครั้ง ตอนนี้ตนต้องฉายเดี่ยว แพทย์อาวุโสเหล่านั้นไม่มีเวลาว่าง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในคอมพิวเตอร์ของตนเก็บไฟล์สไลด์เพาว์เวอร์พ้อยท์การเจาะปอดเอาไว้อยู่แล้ว ถึงเวลาอบรมตนก็แค่ให้ผู้เข้าอบรมลองปฏิบัติจริงกับหุ่นจำลองผ่าตัดก็พอแล้ว ไม่ถือว่าเป็นเรื่องเหลือบ่ากว่าแรงอะไรทว่าจู่ๆ เฉินชางนึกขึ้นได้ว่าเย็นนี้กลับบ้านไป ตนจะต้องอัปเดตข้อมูลสไลด์เพาว์เวอร์พ้อยท์ใหม่สักหน่อย เพราะหลังจากที่ตนยกระดับทักษะการเจาะปอดเป็นระดับปรมาจารย์แล้ว ตนมีความรู้กับความเข้าใจใหม่ๆ หลายอย่างที่ต้องเพิ่มเข้าไป
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เทคนิคในการกำหนดตำแหน่งได้อย่างแม่นยำเหล่านั้น เมื่อถึงตอนอบรมจะได้แบ่งปันเทคนิคนี้ให้ทุกคนได้รู้ด้วย
ส่วนเรื่องเก็บเทคนิคไว้คนเดียว?
อาชีพหมอไม่เหมาะอย่างยิ่งที่จะเก็บเทคนิคเก็บความรู้ไว้เพียงคนเดียว ถึงอย่างไรเสีย การที่ได้ถ่ายทอดเทคนิคออกไป แล้วมีคนที่ทำได้อย่างคุณเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน ก็ช่วยชีวิตผู้ป่วยได้เพิ่มขึ้นอีกนับไม่ถ้วน
บทที่ 291 ของขวัญของจิ่งหราน
ถานจงหลินกับอันเยี่ยนจวินเดินตามเฉินชางออกมาจากห้องทำงาน
ปณิธานอันยิ่งใหญ่ที่เดิมทีทั้งสองมีอยู่ ในตอนนี้ดูห่อเหี่ยวไร้ชีวิตชีวา
เดิมทีคิดว่าจะได้โชว์ฝีมือ ทำให้เฉินชางต้องทึ่ง ทว่าหลังจากที่ไปถึงห้องผ่าตัดแล้วยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ เฉินชางก็แสดงฝีมือที่เรียกว่าศักยภาพที่แท้จริงให้เห็นอย่างประจักษ์แล้ว!
ถานจงหลินกำลังจะถอนหายใจออกมา จู่ๆ เขาก็มองอันเยี่ยนจวินทีหนึ่ง
เขาตระหนักโดยพลัน ใช่แล้ว! ตนจะไปเปรียบเทียบอะไรกับเฉินชาง
ตนมาที่นี่ก็เพื่อเรียนวิธีเย็บเส้นเอ็นของเฉิน แล้วเฉินชางก็คือคนที่วิจัยวิธีเย็บของเฉินขึ้นมา อันเยี่ยนจวินกับเขาก็เป็นเหมือนศิษย์ในสำนักเดียวกัน แล้วศิษย์จะไปวัดฝีมือกับอาจารย์ได้อย่างไรกัน
ทำแบบนี้จะไม่เท่ากับการหาเรื่องให้ตนเองร้อนใจเปล่าอย่างนั้นหรือ
จะว่าไปแล้วการผ่าตัดรักษากระดูกนิ้วมือหักก็เป็นเทคนิคที่ใช้บ่อยในแผนกศัลยกรรมมือ เฉินชางทำได้ก็สมเหตุสมผลแล้ว
ส่วนเรื่องที่เฉินชางเรียนรู้วิธีจัดกระดูกนิ้วมือและดามกระดูกนิ้วมือจากตนเรื่องนั้น…
นั่นเป็นความสามารถของเฉินชางเอง ตนยังไม่ได้สอนอะไรเลย เฉินชางก็ทำได้แล้ว
วิธีของเฉินล้ำค่ากว่าการผ่าตัดรักษากระดูกนิ้วมือที่หักมาก เสี่ยวเฉินทุ่มเทถ่ายทอดวิชาให้ตนอย่างเต็มที่ ท่าทีที่ทุ่มเทด้วยความจริงใจเช่นนี้ถึงจะควรค่าแก่การเรียนรู้
ถึงอย่างไรเสียแพทยศาสตร์ก็เป็นแขนงของวิทยาศาสตร์เชิงประจักษ์ที่มุ่งเน้นการลงมือปฏิบัติทดลองด้วยตนเอง ทุกคนล้วนมีประสบการณ์และทัศนคติเฉพาะบุคคลที่แตกต่างกันออกไป
การแลกเปลี่ยนประสบการณ์และทัศนคติจึงเป็นสิ่งที่ช่วยผลักดันให้เกิดการพัฒนา
และด้วยความเป็นคนใจกว้างของเฉินชาง กล่าวตามตรงว่าถานจงหลินรู้สึกเลื่อมใสจากใจจริง!
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง วิธีของเฉินเป็นเทคนิคชั้นสูงและเป็นเทคนิคที่ต้องใช้ความรู้ความเชี่ยวชาญระดับลึกซึ้ง ในตอนนี้ถานจงหลินยังไม่ถึงระดับแตกฉาน นับว่าวิธีนี้เป็นวิธีเย็บเส้นเอ็นขั้นสูงจริงๆ
คิดจะเทียบฝีมือตนเอวกับเสี่ยวเฉิน เรียกว่าหาเรื่องให้ตนเองต้องกลุ้มใจเปล่าๆ!
ถานจงหลินคิดไปคิดมา จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าตนต้องแข่งขันกับหัวหน้าอันเท่านั้น ตีนหมูที่กินมาตลอดช่วงไม่กี่วันนี้จะได้ไม่เสียเปล่า
หลังจากที่ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ถานจงหลินก็รู้สึกสบายใจและอารมณ์ก็ดีขึ้นมาทันใด
แต่สิ่งเดียวที่ถานจงหลินค่อนข้างประหลาดใจคือ ทำไมหัวหน้าอันในตอนนี้ถึงดูสงบเยือกเย็นได้ขนาดนี้
หรือว่าหัวหน้าอันมั่นใจว่าตนเองจะต้องชนะเขาได้แน่?
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ถานจงหลินก็ค่อนข้างกระอักกระอ่วนด้วยความประหม่า ความรู้สึกประหม่าที่ถานจงหลินไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลยนับตั้งแต่เรียนจบมหาวิทยาลัยมาจนตอนนี้ก็นับหลายสิบปี…
ขณะที่ฉินเยว่เดินนำหน้าหัวหน้าทั้งสองคนไปพร้อมกับเฉินชาง เธอก็เกิดความรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ!
ถึงอย่างไรเสีย ปกติแล้วมีหมออายุน้อยเดินนำหน้าหมอระดับหัวหน้าแบบนี้ที่ไหนกัน
แต่…
เมื่อมองเฉินชางที่เดินอย่างสง่าผ่าเผยอยู่ข้างหน้า แล้วหัวหน้าอันกับหัวหน้าถานเดินตามหลังอย่างสุภาพเรียบร้อย ความรู้สึกเช่นนี้เป็นความรู้สึกแปลกๆ…
และที่สำคัญที่สุดคือ ในตอนนี้เธอยืนอยู่ข้างเฉินชาง สิ่งนี้บ่งบอกชัดเจนว่าเธอดูเหมือนคนที่ไร้มารยาทมาก
แต่ทุกครั้งเวลาที่ตนชะลอฝีเท้า เพื่อให้หัวหน้าทั้งสองท่านเดินนำไปก่อน เฉินชางเองก็จะชะลอฝีเท้าเช่นกัน ทว่าทันทีที่เฉินชางชะลอฝีเท้า หัวหน้าทั้งสองที่เดินตามหลังมาก็ชะลอฝีเท้าด้วย…
ฉินเยว่ถึงกับคลั่ง หัวหน้าสองท่านนี้เป็นอะไรไปแล้ว
แต่ต่อหน้าหัวหน้าทั้งสองเธอก็ไม่กล้าพูดอะไร แล้วก็ไม่กล้าถามด้วย
หรือว่า…หรือว่าเฉินชางมีไพ่ที่เหนือกว่าพวกเขาอยู่ในมือ
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ นัยน์ตาของฉินเยว่ก็เปล่งประกาย นัยน์ตากลมโตของเธอเต็มไปด้วยคำว่า ‘อยากซุบซิบ’ กับคำว่า ‘อยากรู้จัง’
[ติ๊ง! ภารกิจเย็บเส้นเอ็นห้าร้อยเคสเสร็จสิ้น ได้รับรางวัล: คู่มือฟื้นฟูเส้นเอ็น]
[ติ๊ง! ภารกิจบรรลุเป้าหมายเล็กการผ่าตัดห้าร้อยเคส ได้รับรางวัล: ของขวัญของจิ่งหราน]
เมื่อมองของรางวัลทั้งสองไอเทมที่ได้ เฉินชางก็ชะลอฝีเท้าลงโดยไม่รู้ตัว คู่มือฟื้นฟูเส้นเอ็นอันนี้เข้าใจได้ ทว่าคงยังไม่ได้ใช้คู่มือนี้ชั่วคราว แต่ไอเทมนี้ต้องเป็นของดีแน่นอน
ของรางวัลชิ้นที่สอง ของขวัญของจิ่งหราน?
[ของขวัญของจิ่งหราน: หลังจากเปิดแล้ว รับทักษะพื้นฐานของจิ่งหรานได้หนึ่งรายการ]
เฉินชางปลื้มปีติ ที่แท้ได้ของดี!
เมื่อคิดถึงเรื่องที่ภารกิจเหล่านี้มาจากจิ่งหรานทั้งนั้น เฉินชางเดาว่า ถ้าตนทำภารกิจสำเร็จก็จะเก็บเกี่ยวทักษะของจิ่งหรานได้ตามอำเภอใจใช่หรือเปล่านะ
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เฉินชางก็กดเปิดของขวัญ
[ติ๊ง! เปิดของขวัญของจิ่งหราน ได้รับทักษะพื้นฐาน: ทักษะการเจาะปอด[1] (ระดับปรมาจารย์)]
เฉินชางเงียบงัน ทำไมเป็นทักษะที่ธรรมดาขนาดนี้ แทบจะไม่ต้องใช้เทคนิค ทักษะขั้นพื้นฐานแบบนี้ผมก็มี…
การเจาะปอดเป็นหนึ่งในกระบวนการรักษาที่ใช้บ่อยมากที่สุดขั้นตอนหนึ่ง ตั้งแต่เฉินชางมาทำงานในโรงพยาบาล เขาเรียนรู้ทักษะนี้มาไม่ต่ำกว่าแปดถึงสิบครั้ง แม้แต่ทุกวันนี้ก็ยังใช้ทักษะนี้อยู่แทบทุกวัน ฝีมือการเจาะปอดของเฉินชางจัดว่าไม่เลว มักจะได้รับคำเชิญจากไปร่วมประชุมวินิจฉัยโรคอยู่บ่อยครั้ง เพื่อช่วยวิเคราะห์เคสเจาะปอดที่เป็นเคสยาก
แน่นอนว่าหมอโรคปอดส่วนใหญ่รับมือกับเคสเหล่านี้ได้ แต่มีบางเคสที่ผู้ป่วยค่อนข้างมีอาการทางโรคที่พิเศษ ถึงอย่างไรการมีหมอแผนกฉุกเฉินหรือหมอผ่าตัดเข้ามาให้ความช่วยเหลือก็เป็นเรื่องที่ค่อนข้างดี
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เฉินชางค่อนข้างมีชื่อเสียงในด้านนี้ เขามักจะได้รับเชิญจากฝ่ายอบรมบุคลากรให้เป็นผู้บรรยายหัวข้อการเจาะปอดให้กับแพทย์ฝึกหัดอยู่บ่อยครั้ง
ถึงอย่างไรเสียศัลยแพทย์ก็ค่อนข้างมีความเข้าใจในเรื่องของกายวิภาคศาสตร์ของทรวงอกกับโรคที่เกี่ยวกับปอดเหล่านี้
ทักษะการเจาะปอดของเฉินชางอยู่ระดับสูงแล้ว แถมยังมีคุณสมบัติพิเศษด้านความปลอดภัยด้วย
ดังนั้นการได้รับทักษะเช่นนี้มาหนึ่งทักษะ เฉินชางบอกตามตรงว่าค่อนข้างรู้สึกว่าเป็นสิ่งที่ไม่มีค่าอะไร
แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย ถือเสียว่าเป็นการยกระดับทักษะของตนก็แล้วกัน
[ติ๊ง! ตรวจพบว่าทักษะการเจาะปอดของคุณอยู่ในระดับสูงแล้ว จึงยกระดับเป็นระดับปรมาจารย์อัตโนมัติ และยังคงไว้ซึ่งคุณสมบัติพิเศษ]
[ทักษะการเจาะปอด: ระดับปรมาจารย์
คุณสมบัติพิเศษ:
1.กำหนดตำแหน่งได้แม่นยำ
2.กำหนดตำแหน่งอัลตราซาวนด์ได้แม่นยำ
3.ปลอดภัย]
ในตอนที่เฉินชางได้รับข้อความอธิบายจากระบบ ทันใดนั้นเขาก็ถึงกับตกตะลึงจนตาค้าง ระบบคือผู้ให้กำเนิดตนที่แท้จริงๆ!
ถูกต้อง พ่อดีที่สุดเลย!
คิดไม่ถึงว่าจะมีคุณสมบัติพิเศษที่เจ๋งแบบนี้ด้วย
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เฉินชางก็อดดีใจไม่ได้
ถึงจะเป็นระดับปรมาจารย์ แต่ก็มีคุณสมบัติพิเศษถึงสามอย่างแล้ว แถมคงไว้ซึ่งคุณสมบัติด้านความปลอดภัยที่ตนมีอยู่ และเพิ่มคุณสมบัติพิเศษใหม่ขึ้นมาสองอย่าง: กำหนดตำแหน่งได้แม่นยำกับกำหนดตำแหน่งอัลตราซาวนด์ได้แม่นยำ
ไม่ว่าจะเป็นทักทักษะใดก็ตาม ระดับปรมาจารย์เป็นระดับที่มีช่วงระยะของความต่างมากที่สุดระดับหนึ่ง
เพราะระดับปรมาจารย์มีช่วงระยะของความต่างที่ห่างไกลระดับสมบูรณ์มากเกินไป จนคุณต้องพัฒนาศักยภาพของตนเองอย่างต่อเนื่อง เพื่อทำให้คุณเพียบพร้อมด้วยคุณสมบัติเศษบางอย่าง หลังจากที่คุณเพียบพร้อมด้วยคุณสมบัติพิเศษแล้ว ทักษะของคุณถึงจะมีแนวโน้มที่จะยกระดับเป็นระดับสมบูรณ์ได้
ทักษะการเจาะปอดที่เฉินชางมีอยู่ตอนนี้ เป็นผลมาจากศักยภาพของเฉินชางกับจิ่งหรานรวมเข้าด้วยกัน
อันที่จริงได้กล่าวไว้อย่างชัดเจนแล้วเกี่ยวกับระดับปรมาจารย์ ซึ่งก็คือการที่คุณมีความเข้าใจเกี่ยวกับเคสผ่าตัดเคสนี้ของคุณมากพอ ก็จะเกิดคุณสมบัติพิเศษขึ้นสองอย่าง
ผลที่ได้จัดว่าไม่เลว!
ดูแล้วต่อไปจะต้องเร่งวางแผนเรียนรู้ทักษะจิ่งหรานสักหน่อยแล้ว เพื่อพยายามยกระดับความสามารถของตนให้ได้
วันนี้ยังมีเคสเย็บเส้นเอ็นอีกสองเคส เดิมทีเฉินชางไม่อยากรับเคสต่อแล้ว แต่ถานจงหลินกับอันเยี่ยนจวินจะลากเฉินชางไปด้วยให้ได้ ฉินเยว่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้างุนงง
เธอเดินตามพวกเขาไปภายใต้ความรู้สึกสงสัย
แต่…
ภาพสถานการณ์ที่เห็นในห้องผ่าตัดเกินความคาดหมายของเธอ
เคสที่หนึ่ง หัวหน้าอันเป็นแพทย์ผู้นำทีมผ่าตัด ถานจงหลินเป็นผู้ช่วย หลังจากที่เฉินชางพบว่าฝีมือของหัวหน้าอันในวันนี้ยกระดับขึ้นแล้ว เขาก็เปิดโอกาสให้หัวหน้าอันได้ฉายเดี่ยว ฝีมือของหัวหน้าอันพุ่งทะยานอย่างรวดเร็ว ดูมีความเชี่ยวชาญในวิธีของเฉินระดับลึกซึ้ง
เฉินชางอดพยักหน้าไม่ได้ กล่าวจากใจ “ไม่เลว หัวหน้าอันฝีมือไม่เลวจริงๆ ครับ วิธีเย็บเส้นเอ็นเช่นนี้ผมให้ผ่าน”
หลังจากที่อันเยี่ยนจวินได้ยินเฉินชางประเมินแล้ว เขาก็รู้สึกปีติทันใด ใบหน้าของเขาแฝงไว้ด้วยรอยยิ้ม แม้แต่แววตาที่มองถานจงหลินก็ยังเต็มไปด้วยความลำพองใจกับความรู้สึกเหนือกว่าในฐานะเมียหลวง!
ส่วนถานจงหลินกลับรู้สึกโกรธจนถลึงตาพร้อมกับพ่นลมออกจมูก อยากจะแสดงฝีมือเต็มทน
ในที่สุดเคสผ่าตัดเส้นเอ็นเคสที่สองก็มาถึงเสียที เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงใดๆ แต่เริ่มลงมือเลยทันที!
ต้องกล่าวว่าขิงแก่ย่อมเผ็ดจริงๆ ฝีมือการเย็บเส้นเอ็นของถานจงหลินก้าวหน้ากว่าเดิมมาก ทำได้เหมือนแบบฉบับของวิธีของเฉินมาก เฉินชางพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง
ทั้งสามคนต่างยิ้มให้กัน
ความสุขของผู้ชายเรียบง่ายเช่นนี้!
เส้นเอ็นหนึ่งเส้นก็ทำให้รู้สึกอารมณ์ดีขนาดนี้ได้
ฉินเยว่มองทั้งสามคน จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าคนพวกนี้คิดอะไรเหมือนเด็ก!
เหมือนกับบรรดาเด็กอนุบาลที่ชอบเปรียบเทียบกันเองว่าของเล่นของใครดีกว่ากัน ลายมือใครสวยกว่ากัน ใครทำการบ้านได้เรียบร้อยกว่ากัน
น่าเอือมระอา!
แต่…พอคิดอีกทีแล้ว ทำไมเฉินชางถึงได้เก่งกาจได้ขนาดนี้นะ!
คิดไม่ถึงว่าหัวหน้าทั้งสองท่านจะชิงดีชิงเด่นกันเพื่อให้ได้รับความโปรดปรานจากเขา
[1] การเจาะปอด (thoracentesis/ thoracocentesis) เป็นการแทงเข็มเข้าไปในช่องเยื่อหุ้มปอดเพื่อดูดของเหลวหรืออากาศออก ตำแหน่งที่ใช้เจาะจะขึ้นอยู่กับสิ่งที่ต้องการดูดออก ถ้าเป็นอากาศจะเจาะบริเวณทรวงอกด้านหน้าส่วนบน ระหว่างกระดูกซี่โครงที่สองและสาม แต่ถ้าเป็นของเหลวเจาะบริเวณทรวงอกด้านหลังส่วนล่างต่ำกว่าระดับของของเหลวซึ่งอาจอยู่ระหว่างกระดูกซี่โครงที่หกและเจ็ด หรือเจ็ดและแปด
