บทที่ 513 ความปรารถนาลึกๆ ของเฉียนเลี่ยง
ดังนั้นการที่เฉียนเลี่ยงเข้ามาช่วยจึงเป็นการร่วมมือกับเฉินชางเพื่อให้งานเสร็จภายในสิบห้านาที!
เฉินชางมองเฉียนเลี่ยงครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเริ่มตรวจอย่างละเอียด!
อันที่จริงตั้งแต่ตอนที่เฉินชางจับตับเอาไว้เมื่อครู่นี้ เขาก็รู้สึกแล้วว่าบางแห่งเสียหายอย่างชัดเจน! เขาสัมผัสได้ว่ามีการยุบตัวและนิ่มลงในบางจุด ซึ่งแสดงให้เห็นว่าตับมีความเสียหาย
เขาหันไปหยิบเข็มขึ้นมา แทงเข้าไปบริเวณที่มีรอยยุบและนิ่มลง ทันใดนั้นก็มีเลือดไหล…นี่หมายความว่า แม้จะไม่ปรากฏให้เห็นชัดเจน แต่ตับก็มีภาวะปริแตก หรือบาดแผลอยู่ข้างในจริงๆ
นี่ทำให้เฉียนเลี่ยงที่อยู่ข้างๆ อดชื่นชมไม่ได้!
เป็นการลงมือที่ดีจริงๆ
นี่ก็เหมือนกับการใช้ความรู้ทั่วไปในชีวิตประจำวันที่แม้จะเป็นเพียงเทคนิคเล็กๆ น้อยๆ แต่ในตอนนี้กลับมีความหมายและสำคัญอย่างยิ่ง!
เยว่เหวินชิงเบิกตากว้างอย่างเหลือเชื่อ
นี่เป็นวิธีที่ดี!
ต้องเรียนรู้เอาไว้!
……
จากนั้นเฉินชางจึงใช้มือขวาตรวจกระบังลมและหัวใจบริเวณด้านซ้ายของกลีบตับ…
เสียงแจ้งเตือนและชื่อสีแดงปรากฏให้เฉินชางรับรู้ไม่หยุด
[ตับที่เสียหาย]
[หลอดเลือดเวนาคาวาเสียหาย]
…
สาหัสมาก!
เฉียนเลี่ยงเห็นเฉินชางขมวดคิ้วก็อดกังวลไม่ได้
การตรวจสอบนี้สำคัญมาก ไม่เพียงแต่จะต้องยืนยันปริมาณการเสียเลือดและปริมาณเลือดที่ต้องถ่ายให้ชัดเจนเท่านั้น ทั้งยังต้องวินิจฉัยระดับความเสียหายและตำแหน่งที่เสียหายให้ได้ด้วยว่าอาการบาดเจ็บลามไปถึงอวัยวะอื่นหรือไม่ ซึ่งทั้งหมดจะรู้ได้จากการตรวจสอบนี้
จากนั้นจึงค่อยกำหนดวิธีผ่าตัด!
ขั้นตอนนี้ดูเหมือนง่าย แต่สำหรับหมอน้อยทั่วไปเป็นงานที่ยากมาก! เพราะเป็นงานระดับศัลยแพทย์ตับและถุงน้ำดีที่มีประสบการณ์มากแล้ว
แต่ในสายตาของเฉินชาง การวินิจฉัยพื้นฐานช่างง่ายดาย เฉินชางรับรู้และวินิจฉัยปริมาณเลือดที่สูญเสียไปได้อย่างแม่นยำจากสายตาของเขา ส่วนความเสียหายต่างๆ ก็ปรากฏเป็นสัญลักษณ์สีแดงอยู่ในดวงตานั่นเอง!
เขาไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพูดว่า “เลือดออกประมาณหนึ่งพันห้าร้อยมิลลิมิตร!”
หมอจากแผนกธนาคารเลือดได้ยินดังนั้นก็เริ่มวางแผนการถ่ายเลือดต่อจากนี้
เฉินชางกล่าวต่อไปว่า “มีความเสียหายบริเวณหลอดเลือดดำตับและหลอดเลือดเวนาคาวาส่วนล่าง…”
เฉียนเลี่ยงพยักหน้า!
“หนีบหลอดเลือดแดงตับ!”
“หนีบหลอดเลือดดำ!”
……
เฉินชางพูด เฉียนเลี่ยงลงมือ ทั้งสองประสานงานกันอย่างคล่องแคล่ว เพียงไม่นานเวลาก็ผ่านไปสิบห้านาที เฉินชางหันไปมองเยว่เหวินชิง
“ปล่อยคีมห้ามเลือดได้เลยครับ!”
เยว่เหวินชิงรีบพยักหน้าแล้วปล่อยคีมห้ามเลือด
เมื่อปล่อยคีมห้ามเลือดแล้ว เดิมทีทุกคนคิดว่าจะมีเลือดจำนวนมากพุ่งออกมา ทว่า…ฉากที่ปรากฏเบื้องหน้าทำให้ทุกคนเลื่อมใสจริงๆ
แม้จะยังมีเลือดซึมออกมา แต่มันแตกต่างจากเหตุการณ์เลือดพุ่งกระฉูดในตอนแรกอย่างสิ้นเชิง
ทุกคนมีสีหน้ายินดี ในใจก็ยิ่งรู้สึกตะลึงพรึงเพริด!
เก่งมากจริงๆ!
เฉียนเลี่ยงมองเฉินชางด้วยสีหน้าชอบอกชอบใจ เขารู้สึกเหลือเชื่ออยู่บ้าง การกระทำเมื่อครู่นี้ แม้ตนจะเป็นคนลงมือ แต่หัวใจหลักจริงๆ อยู่ที่เฉินชาง
การหาจุดที่มีเลือดออกและจุดที่บาดเจ็บของอวัยวะได้อย่างแม่นยำเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ต้องหาให้พบก่อนจึงจะใช้คีมหนีบได้ ดังนั้นจุดที่ยากที่สุดจึงเป็นการหา
เฉียนเลี่ยงอดมองเฉินชางไม่ได้ กล่าวชมอย่างจริงใจว่า “เสี่ยวเฉิน! เก่งจริงๆ!”
พวกเขาปล่อยให้เลือดไหลต่อไปอีกอีกนาที จากนั้นจึงเริ่มผ่าตัดต่อไป!
สิ่งที่ต้องทำต่อจากนี้ก็คือการเย็บซ่อมแซมอวัยวะ
เฉินชางหันไป “ไหมเบอร์สิบครับ!”
พยาบาลรีบส่งมาให้ เฉินชางรับคีมจับเข็มเอาไว้แล้วเริ่มเย็บแผล!
หากเทียบกับอวัยวะส่วนอื่นๆ การเย็บตับนั้นยากกว่ามาก! นั่นเป็นเพราะเนื้อเยื่อตับค่อนข้างอ่อนแอ ไม่ว่าจะเป็นการผูกปม หรือการเย็บก็ต้องค่อยๆ ดึงให้แน่น ทั้งยังต้องคอยป้องกันไม่ให้รอยเย็บเกิดความเสียหายและไม่ให้ตับฉีกขาดอีกด้วย
หากเป็นเมื่อก่อน การที่ตับเสียหายจากสาเหตุทางการแพทย์เช่นนี้ถือว่าพบมากจนเป็นปกติ
เฉินชางผูกปมอย่างเบามือ จัดการแต่ละขั้นตอนด้วยความระมัดระวังยิ่ง การเคลื่อนไหวทั้งเบาหวิวและอ่อนโยนราวกับเป็นหัวหน้าแพทย์อาวุโสอายุห้าสิบกว่าที่มีประสบการณ์มากล้นอย่างไรอย่างนั้น ดูไม่เหมือนหมอหนุ่มที่เพิ่งอายุยี่สิบสามสิบเลย
การเย็บตับซับซ้อนกว่าการเย็บม้าม แม้ตับจะมีเนื้อที่ใหญ่กว่า แต่หากมีอาการบาดเจ็บ หรือบาดแผลในส่วนลึก การเย็บย่อมยากขึ้นไปอีก!
หากจะถามว่าใครเข้าใจการผ่าตัดเคสนี้มากที่สุด นั่นย่อมเป็นเฉียนเลี่ยงแล้ว!
เขาผ่าตัดร่วมกับเฉินชางเช่นนี้ ทำให้เข้าใจการผ่าตัดมากขึ้นไปอีก ทำให้รู้ว่ามีบาดแผลที่ตับมากแค่ไหน!
เรียกว่านับไม่ถ้วนได้เลยทีเดียว
ผู้เป็นหมอจะต้องมีประสบการณ์การผ่าตัดสูง ทั้งยังต้องมีพื้นฐานความรู้และทฤษฎีให้มากพอด้วย ถึงจะหาจุดที่มีเลือดออกและบาดแผลเหล่านั้นได้อย่างต่อเนื่อง
ความละเอียดประณีตของเฉินชางเกินความคาดหมายของเฉียนเลี่ยงไปแล้ว
จะเก่งเกินไปแล้ว
คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าเสี่ยวเฉินจะมีพรสวรรค์สูงขนาดนี้
ไม่ใช่สิ!
นี่ไม่ใช่เรื่องของพรสวรรค์แล้ว บางทีอาจเป็นศักยภาพที่เหนือกว่านั้นไปแล้ว
พรสวรรค์ก็คือความสามารถที่บ่งบอกว่าคุณจะกลายเป็นศัลยแพทย์ฝีมือดีได้ แต่ในตอนนี้เฉินชางมีความสามารถในการผ่าตัดถึงขั้นนั้นแล้ว
สายตาที่คนรอบข้างมองไปยังเฉินชางเต็มไปด้วยความเคารพนับถือและความทอดถอนใจ
เยว่เหวินชิงและฟั่นไท่สบตากัน
คนคนนี้คือใคร ทำไมถึงเก่งขนาดนี้!
หากย้อนกลับไปตอนที่เฉินชางพูดว่า ‘ผมทำได้’ ในห้องฉุกเฉิน ตอนนั้นทั้งสองยังเคยสงสัย ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดา ทว่าในระยะเวลาสั้นๆ ที่ใช้ไปในการผ่าตัดนี้ เฉินชางได้บอกพวกเขาแล้วว่า อะไรคือสิ่งที่เรียกว่าไม่จำเป็นต้องสงสัย!
เฉียนเลี่ยงเสียใจอย่างยิ่งยวด!
ตนมีโอกาสเป็นอาจารย์ของสัตว์ประหลาดเช่นนี้แล้วจริงๆ แต่น่าเสียดายที่โอกาสนั้นมีเพียงครั้งเดียว
เฉียนเลี่ยงเป็นเช่นนี้จริงๆ:
ปวดใจจนไม่อยากจะหายใจ
ในสมองเต็มไปด้วยร่องรอยของความเจ็บปวด
ได้แต่เบิกตาจ้องมองคุณ…
แต่คุณกลับไม่ใช่ลูกศิษย์ผม
แม้คุณจะสุดยอดเพียงใด ผมก็ไม่อาจทำอะไรได้อีก
……
ถูกต้อง เขาต้องควบคุมตัวเองให้ดี อย่าปล่อยให้คนอื่นเห็นรอยน้ำตาของเขาเป็นอันขาด…
เวลาไหลผ่านไปทุกชั่วขณะ
เมื่อเฉินชางตรวจสอบช่องท้องเรียบร้อยแล้วก็พบว่าไม่ได้เสียหายอะไรมากนัก หลังจากเย็บไปเล็กน้อย การผ่าตัดก็เสร็จสิ้น
เฉียนเลี่ยงมองเฉินชาง อดพูดไม่ได้ว่า “เสี่ยวเฉิน ทำได้ดีจริงๆ!”
หวังเซี่ยงจวินก็มองไปที่เฉินชางแล้วพูดขึ้นว่า “เสี่ยวเฉิน วันนี้ลำบากคุณแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะคุณล่ะก็…เฮ้อ!”
เฉินชางยิ้ม “เป็นสิ่งที่ควรทำอยู่แล้วครับ!”
หวังเซี่ยงจวินสูดหายใจลึก มองไปที่ฟั่นไท่ครูหนึ่งแล้วมองไปที่เฉินชางก่อนส่ายหน้า
ไอ้หลี่หน้าดำมีวาสนาแค่ไหนกันถึงได้ของล้ำค่าเช่นนี้ไปครอง!
แต่เขาไม่นับถือหรอกนะ คิดไปถึงไม่กี่วันก่อนหน้านี้ คิดไปถึงชื่อผู้ประพันธ์อันดับแรกที่ปรากฏบนวารสารตับและถุงน้ำดีรวมถึงวารสาร BJS ที่ปรากฏในไทม์ไลน์เพื่อนในวีแชท
ไม่อายหรือไง…
เขามองเฉินชาง ยอมรับว่าตัวเองอิจฉาและริษยาจริงๆ …
ทางด้านเฉินชาง วันนี้เขาได้รับสิ่งต่างๆ มากมายเหลือเกิน! เนื่องจากระดับการผ่าตัดเคสนี้สูงกว่าระดับเขาไปหลายขั้น ทำให้เขาได้รับค่าประสบการณ์แบบทวีคูณ!
นี่เป็นมอนสเตอร์เลเวล 75 ซึ่งทำให้เฉินชางเลื่อนระดับไปถึงเลเวล 35 แล้ว!
เฉินชางยินดียิ่ง!
พอถึงเลเวล 40 ก็จะเรียนรู้การผ่าตัดระดับสี่ได้แล้ว การผ่าตัดซ่อมแซมตับที่ไม่สมบูรณ์ก็ทำให้สมบูรณ์ได้ ส่วนการผ่าตัดหัวใจและทรวงอกซึ่งเป็นการผ่าตัดระดับสี่ก็ควรเรียนรู้ได้ด้วยสินะ
ว่าแต่ว่า…คะแนนอาชีพกับเลเวล 40 อะไรมีอำนาจมากกว่า
บทที่ 507 บีบพระราชาให้สละราชสมบัติ…(1)
แม้ตอนนี้ยังเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่วันนี้บรรดาผู้นำของโรงพยาบาลอันดับสองล้วนมากันหมดแล้ว
เฉินชางและ ‘สี่ราชันแห่งแผนกศัลยกรรมมือ’ อยู่ในห้องทำงาน กำลังเผชิญหน้ากับบรรดาผู้อำนวยการโรงพยาบาลของโรงพยาบาลอันดับสอง
หวังอวี้ซานพูดนำขึ้นก่อน “ผู้อำนวยการฉิน เมื่อวานพวกเราปรึกษากันนานมาก โรงพยาบาลอันดับสองมีศัยภาพที่จะพัฒนาแผนกศัลยกรรมมือ ผมหวังว่าพวกเราจะพยายามร่วมกัน เพื่อให้ได้โครงการอนุมัติพิเศษจากมูลนิธิวิทยาศาสตร์ธรรมชาติแห่งชาติปีหน้า”
ทังจินโปพยักหน้า “ปีหน้ามูลนิธิวิทยาศาสตร์ธรรมชาติแห่งชาติมีสองโครงการเงินทุน จำนวนเงินเกินร้อยล้าน พวกเรากำลังคิดว่า เมื่อถึงตอนนั้นได้โครงการนี้มา พวกเราสี่โรงพยาบาลก็จะวิจัยร่วมกัน”
ฉินเสี้ยวยวนกับผู้อำนวยการคนอื่นได้ยินแล้วเบิกตากว้างทันที พวกเขาค่อนข้างตกตะลึง!
โครงการพิเศษของมูลนิธิวิทยาศาสตร์ธรรมชาติแห่งชาติ?
ฐานการวิจัยระดับ ‘หนึ่งร้อยล้าน’ นี่ไม่ใช่สิ่งที่โรงพยาบาลทั่วไปจะมีได้ เมื่อสองวันก่อนโรงพยาบาลตงต้ากับโรงพยาบาลประชาชนแห่งมณฑลยื่นขอโครงการระดับสิบล้านยังไม่สำเร็จเลย
ถ้าโรงพยาบาลอันดับสองมีโครงการวิจัยนี้แล้ว ก็ถือว่าได้พัฒนารวดเร็วราวกับขึ้นเครื่องบิน!
และถึงแม้ทังจินโปจะบอกว่าพยายามร่วมกัน แต่คุณไม่ลองจินตนาการดูหน่อยเชียวหรือ
ว่าพวกเขาคือสี่มังกรน้อยในวงการศัลยกรรมมือของประเทศ เมื่อพวกเขาพยายามทำงานร่วมกัน แค่คิดก็รู้แล้วว่าจะมีพลังมากขนาดไหน!
นี่คือเรื่องที่ต้องเกิดขึ้นแน่นอนเหมือนตอกตะปูไว้บนกระดาน
ฉินเสี้ยวยวนพยักหน้าทันที กล่าวเสียงต่ำว่า “ทุกท่านวางใจได้ครับ พวกเราจะพยายามสุดความสามารถ จะให้ความร่วมมือเพื่อให้งานวิจัยครั้งนี้ดำเนินไปอย่างราบรื่นแน่นอน แต่ว่า…ไม่ทราบว่าพวกเราต้องทำอะไรบ้างครับ”
หวังอวี้ซานตอบว่า “ที่จริงโครงการนี้ยังอยู่ในช่วงเตรียมการ สิ่งที่พวกเราคาดหวังก็คือโรงพยาบาลอันดับสองจะสร้างแผนกศัลยกรรมมือขึ้นมาได้ ถึงจะไม่ต้องการให้ใหญ่เกินไป แต่ก็ควรรองรับเตียงผู้ป่วยได้หกสิบเตียง แล้วก็มีห้องผ่าตัดสองห้อง มีบุคลากรและอุปกรณ์ครบครันก็พอครับ แน่นอนว่าไม่ต้องสร้างขึ้นในทันที ก่อนเดือนมีนาคมปีหน้า ก่อสร้างให้เสร็จก่อนส่งข้อมูลให้มูลนิธิวิทยาศาสตร์ธรรมชาติแห่งชาติก็พอครับ…
…หลักๆ เป็นเพราะประเทศค่อนข้างเข้มงวดกับการยื่นขอเงินทุนวิจัยโครงการพิเศษ ไม่ละเอียดรอบคอบไม่ได้ ถ้าโรงพยาบาลอันดับสองไม่มีความสามารถในการทำวิจัยนี้ ผมกังวลว่าเบื้องบนจะไม่อนุมัติเงินทุนให้พวกเรา”
ฉินเสี้ยวยวนพยักหน้า โครงการสำคัญก็เป็นอย่างนี้ มักเกิดสถานการณ์ที่ขี้หนูเพียงก้อนเดียวทำให้ข้าวต้มทั้งหม้อเสียไปเสมอ พอคิดว่านี่คือโอกาสที่โรงพยาบาลอันดับสองไม่ได้พบเจอบ่อยๆ ฉินเสี้ยวยวนก็ย่อมไม่อยากยอมแพ้อยู่แล้ว
“ทุกท่านวางใจได้ พวกเราจะพยายามสุดความสามารถแน่นอน จะตั้งใจให้ความร่วมมือกับงานนี้ จะพยายามไม่ถ่วงรั้งทุกท่านครับ!” ฉินเสี้ยวยวนกล่าวเหมือนสาบาน
ทังจินโปยิ้ม “ที่จริงผู้อำนวยการฉินไม่ต้องกดดันเกินไปก็ได้ครับ การสร้างห้องทำงานของแผนกไม่ใช่เรื่องที่ทำสำเร็จได้เพียงชั่วข้ามคืน ยังต้องให้ความสำคัญเรื่องอบรมบุคลากรด้วยครับ”
ฉางหงเหล่ยเห็นว่าทุกคนคุยกันตั้งนานแต่ไม่พูดถึงประเด็นสำคัญสักที จึงเริ่มทนไม่ไหว พูดตรงๆ เลยว่า “ทิศทางการวิจัยของพวกเราครั้งนี้ หลักๆ ก็คือวิจัยเรื่องการฟื้นฟูและกายภาพเส้นเอ็นของแผนกศัลยกรรมมือ หวังว่าจะสร้างคู่มือเฉพาะทางที่แพร่หลายในวงกว้างได้ค่ะ”
“ส่วนผู้นำหลักของโครงการนี่ก็คือ ทังจินโป หวังอวี้ซาน ฉัน กู้หงเหมย รวมทั้งเฉินชางค่ะ…
…พวกเราห้าคนคือผู้นำหลักและผู้รับผิดชอบโครงการครั้งนี้ค่ะ พวกเราทุกคนล้วนมีโรงพยาบาลที่กำหนดเป็นผู้สนับสนุนการวิจัยแล้ว เหลือแค่เฉินชางคนเดียว ตอนนี้เขายังไม่มีพื้นฐานที่แน่นพอสำหรับการวิจัยและวินิจฉัยโรค สิ่งที่พวกเราจะสื่อก็คือ หวังว่าโรงพยาบาลอันดับสองจะสร้างแผนกไว้สำหรับให้เฉินชางวิจัยและวินิจฉัยโรค!”
คำพูดประโยคเดียว ฟังดูไม่ค่อยไว้หน้านัก
แต่กลับเป็นเรื่องจริงทั้งสิ้น!
ทังจินโปเป็นหัวหน้าแผนกศัลยกรรมมือและผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่สังกัดตรงต่อมหาวิทยาลัยหนานทง หวังอวี้ซานเป็นหัวหน้าแผนกศัลยกรรมมือและรองผู้อำนวยการโรงพยาบาลไห่ตูซื่อลิ่ว ฉางหงเหล่ยและกู้หงเหมยเป็นผู้รับผิดชอบแผนกศัลยกรรมมือของจีสุ่ยถาน
มีเพียงเฉินชางที่เป็นหมอเล็กๆ ของแผนกฉุกเฉิน!
ถ้าส่งข้อมูลนี้ขึ้นไป ก็เห็นได้ชัดว่าทำให้คนเห็นแล้วหัวเราะ
บรรดาผู้นำโรงพยาบาลอันดับสองที่นั่งอยู่ตรงนี้พากันหน้าแดงเล็กน้อย
สิ่งที่ฉางหงเหล่ยพูดแม้จะไม่ไพเราะ แต่พวกเขาก็ต้องฟัง เพราะตอนนี้โรงพยาบาลอันดับสองต้องการสื่อนำสำคัญในการโบกรถขึ้นทางด่วน
หวังอวี้ซานมองฉางหงเหล่ยแล้วอดส่ายหน้าไม่ได้ นิสัยเธอไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ขณะที่มองกลุ่มคนของโรงพยาบาลอันดับสองเงียบไป หวังอวี้ซานก็บอกว่า “ที่จริงแล้ว บุคลากรพิเศษควรจะมีวิธีการใช้งานที่พิเศษ เสี่ยวเฉินมีพรสวรรค์ด้านวิธีการเย็บเส้นเอ็น เป็นคนที่เก่งที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา ถึงขั้นทำได้ดีกว่าพวกเราด้วยซ้ำ เก่งกว่าทังจินโปอีก!”
ทังจินโปชำเลืองหวังอวี้ซานแวบหนึ่ง จำเป็นต้องพุ่งเป้ามาที่ฉันด้วยเหรอ
หวังอวี้ซานทำเหมือนไม่เห็น พูดต่อไปว่า “ดังนั้น ผมจึงแนะนำว่าแผนกศัลยกรรมมือที่เพิ่มขึ้นมาใหม่นี้ ให้เลือกหัวหน้าแผนกสองคน คนหนึ่งเป็นแผนกหัวหน้าปกติ ส่วนอีกคนเป็นเฉินชาง ทำแบบนี้จะพัฒนางานที่เกี่ยวข้องได้มีประสิทธิภาพยิ่งขึ้น”
เมื่อกล่าวคำนี้ออกมา คนที่อยู่รอบๆ ก็เริ่มเงียบทันที!
ผู้อำนวยการโรงพยาบาลคนอื่นๆ มองหน้ากันเลิกลั่ก จะสร้างแผนกขึ้นมาเพื่อเฉินชางคนเดียวเนี่ยนะ
ถานลี่กั๋วก็กังวลอยู่บ้างเหมือนกัน อย่างไรเสีย…เงินทุนที่จำเป็นต้องใช้เพื่อสร้างแผนกก็ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ หลายพันหยวนเป็นอย่างต่ำ ส่วนที่บอกว่าจะให้เฉินชางมาเป็นหัวหน้าแผนก ถ้าโครงการไม่ได้รับการอนุมัติ…
ส่วนฉินเสี้ยวยวนก็มองไปรอบๆ แวบหนึ่ง แล้วแสร้งทำสีหน้าบึ้งตึงทันที!
ฉินเสี้ยวยวนจะไม่ดีใจได้อย่างไร ถ้าเฉินชางได้ขึ้นสู่ตำแหน่งก็ถือเป็นเรื่องที่ดีมาก เพราะฉินเสี้ยวยวนคิดจะเลื่อนตำแหน่งให้ตั้งนานแล้ว ติดที่ว่า…ที่ผ่านมาไม่มีโอกาสและข้ออ้าง
การเลื่อนตำแหน่งของหน่วยงานในอาชีพนี้ค่อนข้างยุ่งยาก ไม่เหมือนกับกิจการส่วนตัวแน่นอน
ฉางหงเหล่ยมองทุกคนที่กำลังเงียบ แล้วถามทันทีว่า “ทุกท่าน…ไม่เต็มใจทำอย่างนี้เหรอคะ”
ฉินเสี้ยวยวนแทบจะปั้นหน้านิ่งไม่ไหวแล้ว!
เต็มใจสิ! จะไม่เต็มใจได้ยังไง!
แต่พอมองถานลี่กั๋วและรองผู้อำนวยการโรงพยาบาลคนอื่น ฉินเสี้ยวยวนก็รู้สึกว่าควรจะทนอีกสักหน่อย เขารู้ว่าถ้าตัวเองทนอีกสักหน่อย อีกฝ่ายก็จะเริ่มรู้สึกกดดัน ถึงตอนนั้นพอตัวเองแสดงความเห็นอีก เงื่อนไขทุกอย่างก็จะลงตัวเหมือนน้ำมาคลองก็เกิด
เป็นอย่างที่คาดไว้!
ฉางหงเหล่ยพูดต่อไปว่า “ที่จริง ถ้าเฉินชางรับผิดชอบไม่ไหว พวกเราก็จะไม่นับรวมโรงพยาบาลอันดับสองมาไว้ในโครงการนี้ เพราะพวกเราทำกันเองได้อยู่แล้ว ส่วนเฉินชางก็มาเข้าร่วมโครงการนี้กับพวกเราโดยใช้ฐานะส่วนตัว”
ตอนนี้ทุกคนสบตากันแวบหนึ่ง พบว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างนี้จริงๆ!
ฉินเสี้ยวยวนเห็นว่าอุณหภูมิกำลังได้ที่ มองบรรดาเพื่อนร่วมงานที่อยู่รอบๆ ปราดหนึ่ง แล้วรีบพยักหน้า “ครับ พวกเราจะพยายามสร้างแผนกที่เกี่ยวข้องขึ้นมาให้เร็วที่สุด จะได้ดึงดูดคนเก่งเข้ามา เสี่ยวเฉินต้องกลายเป็นผู้รับผิดชอบแผนกและโครงการแน่นอน จุดนี้ผมรับประกันได้ครับ!…
…พวกเราจะพยายามสุดความสามารถแน่นอน รับประกันได้ว่าโครงการครั้งนี้จะดำเนินไปอย่างราบรื่น! ใช่ไหมครับ” ฉินเสี้ยวยวนมองบรรดาผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่อยู่รอบๆ
ทุกคนทยอยกันพยักหน้า!
เพียงแต่ว่า…เมื่อผ่านไปครู่เดียว รองผู้อำนวยการโรงพยาบาลคนอื่นก็มองหน้ากันเลิกลั่ก ถานลี่กั๋วเกาศีรษะ รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล
……
……
ภายใต้การนำของสี่ราชันแห่งแผนกศัลยกรรมมือ ไม่กี่เดือนหลังจากนั้น เฉินชางก็ได้กลายเป็น ‘หัวหน้าแผนกเฉิน’ อย่างราบรื่น เป็นหัวหน้าแผนกที่ไม่ต้องเข้าแผนกทุกวัน แค่ต้องคอยแบ่งหน้าที่ก็พอ
เหตุการณ์ที่โรงพยาบาลอันดับสองดูคล้ายกับการบีบพระราชาให้สละราชสมบัติ
ถ้าพวกคุณไม่สร้างแผนกศัลยกรรมมือขึ้นมาให้เฉินชางรับผิดชอบ พวกคุณก็เลิกคิดไปเลยว่าจะได้เข้าร่วมหัวข้อโครงการนี้
ไม่ผิดหรอก พวกเรากำลังขู่พวกคุณอยู่
ที่จริงเฉินชางได้ยินแล้วก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจมากเช่นกัน
ถึงอย่างไร การที่ ‘สี่ราชันแห่งแผนกศัลยกรรมมือ’ ช่วยเหลือตนขนาดนี้ เฉินชางก็ซาบซึ้งใจมากแล้ว
ที่จริง…เฉินชางอยากจะบอกว่าพวกเขาคือคนฝ่ายตัวเองทั้งนั้น ไม่จำเป็นต้องขู่ อย่างไรเสีย…พ่อตาจะไม่ให้ฉันขึ้นสู่ตำแหน่งเชียวเหรอ
จะเป็นไปได้ยังไง!
แน่นอนว่าฉางหงเหล่ยพูดสิ่งเหล่านี้ให้คนอื่นฟังก็เพื่อเป็นการบอกพวกเขาว่า เฉินชางคือตัวละครสำคัญ เป็นผู้นำของภารกิจและหัวข้อวิจัยนี้ ต้องอยู่ในตำแหน่งสำคัญที่มีผลกระทบต่อสถานการณ์โดยรวม
เธอพูดอย่างนี้ก็เพื่อให้พวกเขาล้มเลิกความคิดที่จะปล้นอำนาจจากเฉินชาง จะได้ไม่แทรกแซงการพัฒนาแผนกศัลยกรรมมือ
แบบนี้ก็ถือว่าเป็นวิธีการที่ไม่เลวเช่นกัน
เฉินชางฟังไปฟังมาก็รู้สึกพอใจ!
ส่วนหัวหน้าแผนกศัลยกรรมมือ เขาเองก็ไม่อยากเป็น ต้องกล่าวว่า…ตอนนี้เขายังไม่มีความสามารถจะเป็นได้ เขายังไม่ทันได้เปิดแผนผังทักษะของแผนกศัลยกรรมมือ ก็มีผู้ป่วยอย่างเคสเมื่อวานโผล่มาแล้ว ทำเอาเขาทำอะไรไม่ถูก
ที่จริงยกตำแหน่งหัวหน้าแผนกให้แพทย์อาวุโสที่มีประสบการณ์โชกโชนจะดีกว่า!
นอกจากนี้ เฉินชางก็ไม่อยากเดินบนเส้นทางของการศัลยกรรมมือไปตลอดด้วย
นี่อาจจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้แล้วก็ได้
ได้ทั้งชื่อเสียงและผลประโยชน์ไม่ใช่หรอกเหรอ
เป็นเรื่องราวที่งดงาม!
เมื่อเห็นพ่อตาที่อยู่ตรงข้ามในใจยิ้มราวกับมีดอกไม้บาน แต่บนใบหน้าไม่สะทกสะท้านเหมือนน้ำนิ่งไร้คลื่น เฉินชางก็มิอาจไม่เลื่อมใส ขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ด!
ถ้าไม่ใช่เพราะค่าความรู้สึกดีของอีกฝ่ายเพิ่มขึ้นไม่หยุด ตัวเองก็เกือบจะเชื่อการแสดงนี้แล้ว…