เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 105 เกมเพิ่งจะเริ่มขึ้น
ลูกทีมต่างเดินออกมาข้างนอกล้อมรอบเขาไว้ เหมือนกับโลกจะถล่มทลาย
ไวศิษฎ์มือหนึ่งล้วงไปที่กระเป๋าอีกมือยังหมุนลูกบาสอยู่ ใบหน้าเหมือนไม่ได้สนใจ
“ลูกพี่ มีคนไปร้องเรียนว่าพวกเรารบกวนชาวบ้าน บอกว่ามันกระทบการพักผ่อนของคนในละแวกนี้” พูดบ่น “นี้มันเรื่องไร้สาระชัดๆใช่ไหม?!”
“ลูกพี่ เมื่อกี้มีคนมาตรวจสอบแล้วบอกว่าอุปกรณ์ของเราอาจจะเป็นอันตรายต่อระบบความปลอดภัย” พูดอย่างอึดอัด “ฉันไม่เข้าใจ แค่โน๊ตบุ๊คไม่กี่เครื่องจะเป็นอันตรายอะไร?”
ไวศิษฎ์ฟัง นิ้วชี้ยังคงหมุนลูกบาส เหมือนไม่มีความรู้สึกอะไร
“ลูกพี่ คลับของพวกเราถูกตรวจสอบและปิดตัวลงแล้ว ดังนั้นถูกตัดไฟแล้ว ภายในห้าชั่วโมงนี้พวกเราต้องย้ายออกจากที่นี่”
ไวศิษฎ์ไม่รู้สึกผิดหวัง แต่กลับรู้สึกผ่อนคลาย “งั้นก็ย้ายสิ”
ลูกทีมยังไม่ได้สติกลับมา ไวศิษฎ์ถือลูกบาสเดินเข้าไปในคลับ “ฉันขอประกาศ ยุบทีมแล้ว ไม่มีงานเลี้ยงไหนไม่มีวันเลิกรา และไม่มีความฝันอะไรที่เป็นนิรันดร์ ฮ่าๆ ฉันก็เริ่มเบื่อแล้ว!”
“ลูกพี่!”
“ลูกพี่!!”
พวกเขาไม่เชื่อคำพูดของเขา พากันตามเข้าไป
“ลูกพี่ ไม่ใช่ว่าพวกเราไปหาเรื่องใครเข้า?”
“ไม่ต้องพูดแล้ว” ไวศิษฎ์ทิ้งลูกบาส “ย้ายเถอะ เอาอุปกรณ์ของพวกนายย้ายกลับไป” เขาโทรหารถบริษัทรับย้ายบ้าน
พวกเขาถึงตระหนักได้ว่าเรื่องนี้ไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว
“ลูกพี่! เพราะอะไร?” มีคนรู้สึกไม่ยอม
“พอเถอะ ลูกพี่รักอาชีพนี้ยิ่งกว่าพวกเราทุกคนเสียอีก” มีคนห้ามไว้ พูดเสียงเบา “ต้องเจอเรื่องอะไรมาแน่ ไม่งั้นเขาไม่มีทางยอมแพ้”
“เจอปัญหาอะไรพวกเราก็ช่วยกันจัดการ ทำไมต้องแบกรับเพียงคนเดียว?”
“หากว่าคนนั้นสั่งฟ้าสั่งฝนในเมืองไนร์ก้าได้ล่ะ?”
“พี่กำลังจะบอกว่าเป็นภีมพลที่ปิด?”
“ฉันแค่เดา”
ภายในคลับ ตั้งแต่เริ่มจนจบไวศิษฎ์ยังนิ่งเงียบ ใครก็ไม่อาจรู้ว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไง
ไม่นานรถย้ายบ้านก็มาถึง
ทุกคนต่างกำลังยุ่งไม่มีใครพูดคุยกัน หลังจากนั้นชั่วโมงหนึ่ง อุปกรณ์สำคัญทั้งหมดในคลับถูกย้ายออกไป
คนที่ยืนอยู่ในห้องรับแขกที่ว่างเปล่า มองไปรอบๆอีกครั้ง เสียงหัวเราะในอดีตจะอยู่ในความทรงจำของเขาไปเสมอ
บาร์แถวนั้น ไวศิษฎ์ได้เหมาทั้งหมด เพื่อจัดงานเลี้ยงอำลา
“ดื่มเพื่อจากลา!” เขายกแก้วขึ้น “ใครก็ห้ามเสียใจ! มีอะไรน่าเสียใจ? ไม่ใช่ว่าตายจากกันเสียหน่อย? แค่เปลี่ยนสถานที่ฝึกเท่านั้น ต่อไปพวกนายก็อยู่ในบ้านของตัวเอง! ต่อไปฉันไม่ต้องให้ดูแลอีกแล้ว! พวกนายไม่ใช่เด็กน้อยอายุสามขวบสักหน่อย!”
ชั้นล่างทีเอ็ม กรุ๊ป รถแลมโบกินี่ค่อยๆขับออกไปยังโรงเรียนอนุบาล
สัญญากับพวกเด็กๆแล้วว่าจะพาพวกเขาไปเที่ยวเล่น
ภีมพลนั่งอยู่ด้านหลังรถ รูปร่างเขาดูดี ใบหน้าที่มีเสน่ห์เย็นชา
สายโทรศัพท์ดังขึ้น รายงานการเคลื่อนไหวของไวศิษฎ์ เขาได้ย้ายของออกจากคลับ ตอนนี้กำลังอยู่ที่บาร์กับสาวสวยไม่น้อย
ภีมพลวางโทรศัพท์ลง ใบหน้าน่ากลัว
เพื่อที่จะก่อกวนเขา แม้แต่คลับที่เหมือนดั่งชีวิตเขายังไม่สนใจ?
มาถึงโรงเรียนอนุบาลเดือนดาว
แชมป์จูงมือขวัญข้าวยืนอยู่หน้าประตู มองไปข้างนอกทีแล้วทีเล่า
“พี่ชาย ปาปี๊คงไม่ได้ลืมใช่ไหม?” ขวัญข้าวเหมือนกับตุ๊กตากระเบื้อง “ฉันจะลองโทรหาปาปี๊นะ?”
“ดีเลย ลองเตือนปาปี๊ดู”
ขวัญข้าวหยิบโทรศัพท์โทรหาภีมพล ภีมพลพูดว่าตัวเองกำลังเดินทางมาอยู่ อีกไม่นานก็ถึง
หลังจากคุยเสร็จ เด็กๆต่างรออย่างดีใจ
แลมโบกินี่ขับมาจากไกลๆ ตอนที่มาหยุดตรงหน้าพวกเขา ภีมพลเปิดประตูรถลงมาด้วยตัวเอง พาเด็กๆขึ้นไปบนรถ
“ปาปี๊ จะพาพวกเราไปที่ไหน?!” แชมป์รอคอยอย่างมาก
ขวัญข้าวก็ดีใจอย่างมาก “หนูอยากกินเนื้อวัว ปาปี๊!”
“ได้” ภีมพลพูดกับคนขับรถ “กันต์ธีไปในเมือง”
“ได้ครับ คุณภีม”
ในเวลานี้ นภาลัยถือวัตถุดิบถุงเล็กใหญ่สำหรับทำเค้กกลับมาที่เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า
พ่อบ้านเห็นใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มอารมณ์ดีอย่างมาก เขาพูดไม่ออก คุณนายทำไมถึงได้ไปกินข้าวกับไวศิษฎ์? เมื่อวานคคุณภีมยังโกรธไม่หายไป แบบนี้ยิ่งไม่ทำให้เขาโกรธเพิ่มเข้าไปอีกหรอ?
