เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก – บทที่ 191 ฉันเก็บได้

เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 191 ฉันเก็บได้

คะนึงนิตย์ยืนอยู่ที่ประตูห้องรับแขก มองเครื่องบินที่บินไกลออกไปเรื่อย ๆ สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เธอทำได้เพียงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วโทรไปหาชนรพด้วยความหดหู่ “ตั๋วเครื่องบินค่อยซื้อวันอื่น มีสถานการณ์เล็กน้อย” หลังจากกล่าวจบ เธอก็วางสาย

เธอหันหลังแล้วพบว่าผ้าไหมยืนอยู่ข้างหลัง คะนึงนิตย์หยุดฝีเท้า เห็นว่าเธอยืนนิ่ง ดูเหมือนจะมีคำพูดอะไร “เธอเป็นอะไร?”

“คุณนายนิตย์” ผ้าไหมเงยหน้ามองเธอ รวบรวมความกล้าและกล่าวว่า “ฉันคิดว่าคุณภีมกับคุณนายนภาเหมาะสมกันมาก สิ่งที่สำคัญที่สุดคือพวกเขารักกันและมีลูก ด้วยกันแล้ว ทำไมคุณถึงยังขัดขวางพวกเขาล่ะ?”

คะนึงนิตย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย นึกไม่ถึงว่าเธอจะถามคำถามเช่นนี้

“คุณนายนิตย์ คุณปล่อยพวกเขาไปเถอะ!” ผ้าไหมไม่สามารถทนต่อไปได้อีกแล้ว รีบแสดงจุดยืนของตนเอง “ฉันรู้ว่าคุณญาณีเป็นคนที่สมบูรณ์แบบมาก และเป็นคนดีมากเช่นกัน แต่คุณภีมไม่รักเธอ!”

“เธอยังเด็กเกินไป ยังมีความคิดแบบสาวน้อยอยู่” คะนึงนิตย์มองเธอด้วยรอยยิ้ม “โลกของผู้ใหญ่ไม่มีความรักหรอก มีเพียงสาวน้อยเท่านั้นที่เชื่อในความรัก”

“……” ผ้าไหมไม่รู้จะโต้เถียงกับเธออย่างไร

“ถ้าพูดถึงความรัก บางทีมันอาจจะมีอยู่จริง” คะนึงนิตย์หวนกลับไปสู่อดีตที่ผ่านมายาวนานด้วยดวงตาเคร่งขรึม “เพียงแต่มันเป็นสิ่งที่หนุ่มสาวมีก่อนที่พวกเขาจะก้าวเข้าสู่สังคมเท่านั้น ตอนนี้คุณภีมอายุ 38 ปีแล้ว เขาโลดแล่นอยู่ในวงการธุรกิจมาหลายปีแล้ว ถ้าเขาไม่คำนึงถึงผลประโยชน์เป็นอันดับหนึ่ง ทีเอ็ม กรุ๊ปจะยิ่งใหญ่ขนาดนี้ได้อย่างไร?”

“……” ผ้าไหมรู้สึกเศร้ามาก

“เธอรู้หรือเปล่า?” คะนึงนิตย์กล่าวด้วยความมั่นใจ “โลกนี้มีเพียงผลประโยชน์เท่านั้นที่เป็นนิรันดร์ สิ่งที่ญาณีสามารถมอบให้คุณภีมเป็นความจริงมากกว่า และเธอสามารถสนับสนุนเขาได้”

ผ้าไหมไม่เข้าใจ เธอแค่รู้สึกว่ามันน่าเสียดาย หากการแต่งงานของคนสองคนไม่มีความรัก และมีเพียงผลประโยชน์เท่านั้น

ถ้าเช่นนั้นการแต่งงานนั้นก็เป็นการกักขัง

บนเครื่องบินส่วนตัวที่มุ่งหน้าไปนิวยอร์ก

“อะไรอยู่ในกระเป๋าของคุณ” ภีมพลสังเกตเห็นกระเป๋าและถามเธอด้วยรอยยิ้มว่า “คุณจะไปไหนเหรอ?”

นภาลัยยิ้มกลบเกลื่อน “ของเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น ไม่ได้ไปไหน”

“เปิดให้ผมดูหน่อย” เขาอยากรู้อยากเห็นมาก ยื่นมือไปหยิบกระเป๋ามา ยังไม่ทันที่เธอจะขัดขวาง ภีมพลก็เปิดซิปแล้ว

ข้างในมีแก้วน้ำชาและพวงกุญแจที่เขามอบให้เธอ ยังมีจี้หยกครึ่งแผ่น

“คุณนำของพวกนี้มาทำไม? ภีมพลคิดไตร่ตรอง “ในแก้วไม่มีน้ำด้วย”

“ฉันเห็นว่าแสงแดดในสนามหญ้ากำลังสวย ฉันเลยตั้งใจจะถ่ายรูปพวกมันในระยะใกล้” เธอกล่าวอย่างมีเหตุผล และคิดได้อย่างรวดเร็ว “เพราะมันเป็นของที่คุณมอบให้ มันจึงมีความหมาย หลังจากถ่ายเสร็จแล้ว ยังสามารถโพสต์ในไทม์ไลน์ได้อีกด้วย”

เมื่อมองรอยยิ้มที่สวยงามของเธอแล้ว เขาเชื่อเธอ

“แล้วจี้หยกครึ่งแผ่นนี่ล่ะ” เขานำของสองชิ้นนั้นใส่กลับเข้าไปในกระเป๋า เขาเล่นจี้หยกและกล่าวว่า “หยกสีขาวละเอียดอ่อน สวยงามละมุนละไม และไม่มีความเกินจริงแม้แต่น้อย ทำให้คนรู้สึกถึงความหมายที่ลึกซึ้ง เป็นหยกเกรดดี แล้วอีกครึ่งแผ่นล่ะ?”

หลังจากกล่าวจบ เขาก็เงยหน้ามองเธอ

รอยยิ้มบนริมฝีปากของนภาลัยนั้นสวยสง่ามาก เปล่งประกายความอ่อนโยนแห่งความเป็นแม่อยู่บนใบหน้า “ฉันเก็บได้” เธอยื่นมือไปหาเขา “คุณคืนให้ฉันได้ไหม?”

เก็บได้?

ภีมพลมองจี้หยก เขาไม่เชื่อ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก

เขาแอบจำลวดลายบนจี้หยกครึ่งแผ่นนี้เอาไว้ จากนั้นก็ส่งจี้หยกคืนให้เธอ

แสงแดดจ้าส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ราวกับแสงศักดิ์สิทธิ์ที่สาดส่องเพื่อพวกเขา

นภาลัยเก็บจี้หยก จากนั้นเอามือคล้องแขนของเขาเอาไว้ และพิงไหล่เขาเบา ๆ

ภีมพลหันไปมองเธอ แล้วยื่นมือออกไปจับมือของเธอ “ทำไมมือของคุณถึงได้เย็นขนาดนี้?”

“คุณช่วยทำให้มือของฉันอุ่นได้ไหม?”

“ครับ”

เธอหายใจอยู่ข้างหูของเขา มันใกล้มากและชัดเจนมาก

ฉากนี้เหมือนภาพที่สวยงาม หวังว่าเวลาจะสามารถหยุดนิ่งได้

เมืองไนร์ก้า ทีเอ็ม กรุ๊ป

ญาณีรู้สึกกระสับกระส่ายมาก และสภาพแย่มาก

เธอรู้สึกว่าชีวิตของตนเองจบสิ้นแล้ว!

นภาลัยรักษาป้านิตย์จนหายดีแล้ว แสดงว่าตนเองไม่มีโอกาสเป็นภรรยาของภีมพลแล้ว

เธอใส่ทิงเจอร์ไอโอดีนที่กัดกร่อนผิวหนังลงไปในยา แต่ทำไมยังสามารถรักษาผิวหนังของคะนึงนิตย์ให้หายได้อย่างปาฏิหาริย์

นี่คือสิ่งที่เธอคิดอย่างไรก็ไม่สามารถเข้าใจได้

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของเธอ เมื่อเธอเห็นชื่อที่แสดงบนหน้าจอ เธอหยุดคิดอย่างรวดเร็ว แล้วรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอ