เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 208 จะไม่ให้เธอแบกรับไว้เพียงคนเดียว
พ่อบ้านก้มลงข้างหน้าเด็กๆ จับไปที่ไหล่ของพวกเขา “พวกเธอเปิดประตูออกได้ไหม? คุณภีมได้รับบาดเจ็บ ฉันจะช่วยทำแผลให้” ถามด้วยน้ำเสียงปรึกษากัน
เพิ่งจะพูดออกไป ประตูห้องก็เปิดออก
ภีมพลปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน “เข้ามาเถอะ” เขาไม่อยากให้เด็กๆเป็นห่วง เมื่อกี้ได้ยินเสียงเรียกปาปี๊
“ปาปี๊!”
“อืม” เขาตอบ
เด็กๆยังไม่รู้ว่าหม่ามี๊พวกเขาจากไปแล้ว ถามอย่างเป็นห่วง “ปาปี๊บาดเจ็บได้ยังไง?”
หลังมือมีเลือดสดที่เป็นก้อนอยู่ และยังมีเลือดที่ซึมออกมา หยดแต่ละหยดเห็นชัดเจน คนที่เห็นต่างรู้สึกเจ็บปวด
เขาไม่ได้ตอบกลับ หันหลังเดินเข้าห้อง
ภีมพลนั่งบนโซฟาหน้าหน้าต่าง เขาดูเศร้าหมองอยู่บ้าง แม้จะพยายามควบคุมเมื่ออยู่ต่อหน้าเด็กๆ
พ่อบ้านคุกเข่าลงข้างเขา เปิดกล่องปฐมพยาบาล ยกมือที่เปื้อนเลือดเห็นกระดูกมาฆ่าเชื้อ
“ผมจะพยายามเบามือ” พ่อบ้านรู้สึกปวดใจ
เขาเผยอปากเล็กน้อย “ทำไม่ทำก็ไม่ต่างกัน” เทียบแล้วในใจเจ็บปวดกว่า เจ็บแค่นี้จะเทียบได้ยังไงกัน?
เด็กๆยืนอยู่ข้างกายเขา จับข้อมือปาปี๊อย่างกล้าหาญ ร่วมมือกับพ่อบ้าน มองปากแผลของเขา……
“ปาปี๊ ไปโดนอะไรมา? ทะเลาะกันมาหรอ?” แชมป์เงยหน้า ไม่เข้าใจอย่างมาก “ทำไมถึงได้แพ้ล่ะ?”
เขาจ้อง ยื่นมือไปลูบหัวเด็กๆ “ไม่ได้ทะเลาะกัน ไม่ใช่การทะเลาะ” จากนั้นก็ถามอย่างอบอุ่น “หม่ามี๊ไปไหนแล้ว? พวกลูกรู้ไหม?”
“………” แชมป์นึก และหันไปสบตากับขวัญข้าว
ขวัญข้าว : “หม่ามี๊ไปแล้วหรอ?”
แชมป์ : “เร็วขนาดนั้น?”
ภีมพลกระดกคิ้วขึ้น พวกเขารู้? สายตาเกิดประกายความหวัง
“หม่ามี๊ไปเที่ยวไหม” แชมป์เหมือนคนที่ไม่รู้เรื่องอะไร “ก่อนหน้านี้ไม่นานหม่ามี๊ถามพวกเรา หากหม่ามี๊ไปเที่ยว ไปที่ไกลแสนไกล พวกเราจะไปกลับใคร”
หัวใจชายลึกดิ่งลง ก็ยังเป็นการบอกลาก่อนจากลา
เขาพูดเสียงเบา “งั้นพวกลูกตอบว่ายังไง?”
“หลายปีมานี้หม่ามี๊ดูแลพวกเราอย่างลำบาก เลยให้หม่ามี๊ได้สบายสักหน่อย พวกเราจะไม่เป็นตัวเกะกะแล้ว!”
“ใช่ พวกเราจะอยู่กับปาปี๊! ให้ปาปี๊เล่นกับพวกเราทุกวัน!”
“……” หัวใจของภีมพล รู้สึกบีบรัดขึ้นมา
หากตอนนั้นแชมป์กับขวัญข้าวตอบว่า จะไปเที่ยวกับหม่ามี๊ อย่างงั้นหรือว่า………เธอก็จะพาเด็กๆไปด้วย?
พ่อบ้านช่วยเขาทำแผลจนเสร็จ ผ้าก็อซสีขาวผู้เป็นปม
ภีมพลพูดกับพ่อบ้านปวิธ “พาเด็กๆออกไป ให้ป้าโสนนอนเป็นเพื่อนพวกเขา”
“ปาปี๊ฝันดี!”
พี่น้องทั้งสองเป็นเด็กที่รู้เรื่อง ลุกขึ้นตามพ่อบ้านออกไป
หน้าประตู วริศเดินเข้ามา
ภีมพลนึกไม่ถึงว่าเขาจะมา พูดเตือนเสียงเบา “ปิดประตู”
“คุณภีม” เขาปิดประตูและเดินเข้ามา มองดูแผลที่พันอย่างดี ถามอย่างตื่นตระหนก “คุณเป็นอะไร? ยังบาดเจ็บด้วย?”
“ไม่มีอะไร สืบเจออะไรบ้าง?”
วริศตอบ “ตอนนี้ยังไม่เจอ สืบหาประวัติขึ้นเครื่องไม่เจอ และก็ไม่มีประวัติการขึ้นรถโดยสาร กล้องวงจรปิดตั้งแต่ออกจากเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่าก็พังหมด”
เห็นได้ชัด จงใจทำ
ดวงตาภีมพลยิ่งเปลี่ยนไปดูเย็นชายิ่งขึ้น “หาต่อไป แม้จะต้องพลิกทั้งเมืองไนร์ก้าหา ฉันต้องหาเธอให้เจอ แม้ฟ้าจะถล่ม ฉันก็ต้องการเผชิญหน้าพร้อมเธอ ไม่มีทางให้เธอแบกรับไว้คนเดียว”
“กำลังสืบ” วริศถอนหายใจเบา “คุณภีม คุณนายให้ผมมาดูท่าน คุณ……คุณนายเป็นห่วงคุณ”
เป็นห่วง?
ภีมพลรู้สึกมันน่าตลกสิ้นดี เขามาอยากที่จะพูด
