เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 286 งานแต่งนี้ฉันไม่แต่ง
“แชมป์ ขวัญข้าว” นภาลัยจูงมือเด็กๆ “พวกลูกมากับแม่”
“มีเรื่องอะไรพูดตรงนี้!” คะนึงนิตย์จ้องไปที่เธอ “อย่าทำตัวลับๆล่อๆ!” ยื่นมือรั้งให้เธอหยุดฝีเท้าลง
ภีมพลมองด้วยสายตาเย็นชา เขามองไปที่นภาลัย หน้าตาสวยขนาดนี้ กลับเป็นคนหลอกลวงคนหนึ่ง
ก่อนที่จะรถชน เขารักเธอไปได้ยังไงกัน?
หลังรถชน ทำไมยังมีความรู้สึกที่ปล่อยไม่ได้แบบนี้?
นภาลัยคุกเข่าลงต่อหน้าเด็กๆ เธอจับไปที่บ่าของเด็กๆ “แม่รู้ว่าพวกลูกอยากอยู่ต่อ เพราะคิดว่าแม่กับพ่อจะคืนดีกันได้”
เด็กๆมองเธออย่างกระตือรือร้น
นภาลัยส่ายหน้าน้ำตาคลอ “ที่จริงไม่มีทางแล้ว”
“………” ใจของเด็กๆรู้สึกแย่อย่างมาก สายตาหม่นหมองลง
“ดังนั้นพวกลูกจะไปกับแม่ไหม?” นภาลัยพูดเชื้อเชิญอีกครั้ง “เหมือนกับเมื่อก่อน พวกเราสามคนมีชีวิตที่มีความสุข พ่อจะมีครอบครัวใหม่ หลังจากนี้ก็จะมีลูกคนใหม่ แต่แม่ไม่มีทางมี ข้อนี้แม่รับประกันได้”
“ทำไมเธอถึงแน่ใจนักว่าฉันจะมีลูกคนใหม่?” ในที่สุดภีมพลก็ทนฟังไม่ไหว เขาหันไปมองเธอ “งานแต่งจะแต่งหรือเปล่ายังไม่แน่ใจเลย!”
คะนึงนิตย์ตกตะลึงทันที “ลูกพูดว่าไงนะ?”
“ผมบอกว่างานแต่งนี้ผมไม่แต่ง” ภีมพลลุกขึ้น ยืนขึ้นสูงมองลงมาที่นภาลัย “ลูกๆเธอเอาไปไม่ได้ ทุกๆอาทิตย์ให้สิทธิ์เยี่ยม ก่อนมาให้โทรหาฉัน ไม่จำเป็นต้องออกค่าเลี้ยงดู”
พูดจบ เขาก้าวเท้าเดินจากไป ใจรู้สึกแย่จนถึงขั้นสุด
“ลูกชาย!” คะนึงนิตย์เดินตามไปไม่กี่ก้าวก็หยุดลง
นภาลัยหงุดหงิดเล็กน้อย เขาบอกพาไปไม่ได้ แบบนั้นก็พาไปไม่ได้แน่นอน
ภายในสวนมีลูกน้องของเขาเกือบร้อยคน แถมทุกคนต่างพกปืน
นภาลัยกอดลูกๆและร้องไห้………
“ขอโทษ แชมป์ ขวัญข้าว………แม่ขอโทษลูกๆ………”
“แม่อย่าร้อง พวกเราไม่เป็นอะไรหรอก”
“แม้พ่อจะจำพวกเราไม่ได้ แต่พ่อดีกับพวกเรา”
คะนึงนิตย์หันกลับไปจ้องนภาลัยเขม็ง สายตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ
“ช่างเป็นผีตามหลอกหลอนไม่เลิก เรื่องที่ตัวเองสัญญาไว้ตอนนั้น กลับทำไม่ได้!”
“เขาไม่แต่งงานเธอได้ผลประโยชน์ตรงไหน? เธอคิดว่าเธอจะแต่งเข้ามาได้? ฝันไปเถอะ! คิดไปเอง!”
ช่วงนี้คะนึงนิตย์กำลังมีความสุขกับการมีญาณีอยู่ ดังนั้นเธอเกลียดที่นภาลัยกลับมาเป็นพิเศษ
“ก็ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นผีตามหลอกหลอนไม่เลิก” ไวศิษฎ์พูดเยาะเย้ย “ลูกชายตัวเองยังไม่รัก คุณคิดว่าคุณคือราชินีหรือ?”
“แก……!” คะนึงนิตย์หันไปมองเขาอย่างรังเกียจเช่นกัน “เรื่องของตระกูลกงพลีของพวกเรา ต้องให้นายมายุ่งต้องแต่เมื่อไรกัน?”
ไวศิษฎ์มองไปที่เธอด้วยสายตาหม่นหมอง และไม่อยากต่อปากต่อคำกับเธอ
นภาลัยและเด็กๆยังคงรำลึกถึงช่วงเวลาเก่าๆต่อไป จากนั้นก็กอดกัน
“แม่ พวกเราทำบะหมี่ไข่มะเขือเทศให้พ่อ พ่อกินแล้ว……”
“แม่ ที่จริงพ่อรักแม่มาก แต่พ่อนึกไม่ออก พ่อมักแอบมองอัลบั้มรูป จากนั้นก็นอนไม่หลับทั้งคืน”
“แม่……หนูไม่อยากให้พวกแม่แยกกัน”
นภาลัยปวดใจเหมือนมีดแทง เธอสัญญากลับไวศิษฎ์แล้ว ขอเพียงเขาบริจาคเลือด เธอก็จะจากมา
เธอพูดปลอบเด็กๆ “เด็กน้อย แม่จะกลับมาดูพวกลูก” ท้ายที่สุดก็จากไปพร้อมไวศิษฎ์
ในใจของไวศิษฎ์รู้สึกแย่ ภีมพลไม่แต่งญาณี งั้นเขาคิดจะทำอะไร! อยากกลับมาขอนภาลัยหรือไง?
“ไม่ต้องไปคิดแล้ว อยากโดนคนคนเดียวกันทำร้ายถึงสองครั้ง?” ไวศิษฎ์พูดอย่างไม่เกรงใจ “นั่นเป็นเธอที่หาเรื่องทำร้ายตัวเอง”
“เขาไม่ได้ทำร้ายฉัน” นภาลัยอธิบาย “เป็นฉันที่ทำร้ายเขา”
“………” ไวศิษฎ์มองเห็นสายตาที่รู้สึกผิดและรักใคร่
กลับมาที่วิลล่าซีเฮฟเว่น นภาลัยขังตัวเองอยู่ภายในห้อง พยายามจัดการอารมณ์ภายในใจ
ภีมพลมาที่บริษัท ตลอดทางมีเสียงโทรศัพท์ของคะนึงนิตย์ดัง เขาจัดการปิดโทรศัพท์
เดินออกมาจากลิฟต์ ภายในโถงทางเดินก็เจอกลับญาณีที่ใบหน้ายิ้มต้อนรับ
