เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 609คิดถึงภรรยาแล้ว
ตอนที่เธอเดินเข้ามา นุชวราได้เลือกเสร็จแล้ว กำลังเตรียมจะจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์
“นุชว์？”
นุชวราที่ได้ยินเสียงเรียกจึงเงยหน้าขึ้น เห็นญาณีเดินมาทางเธอ แล้วถาม เธอซื้ออะไรบ้าง? จากนั้นสายตาก็ไปหยุดอยู่ตรงขนมปังที่อยู่ในมือเธอ “อันนี้อร่อยมั้ย? มีน้ำตาลป่ะ?”
“พี่ญาณี” เธอรีบดึงสติกลับมาแล้วทักทาย “อันนี้ก็ใช้ได้ค่ะ ฉันชอบรสชาติของมัน”
“เธอหยิบมาจากตรงไหน?” ญาณีมองขึ้นไป
นุชวราเอาขนมปังในมือเธอยัดไปตรงอกของญาณี “พวกนี้ให้พี่ เดี๋ยวฉันไปเอาใหม่” เธอหันหลังเดินไป
ได้หยิบขนมปังสี่ชิ้นกลับมาอย่างรวดเร็ว “เท่านี้พอมั้ย?”
“พอแล้ว พอแล้ว”
ภายใต้การยืนกรานของญาณี นุชวราเลยไม่มีโอกาสจ่ายเงิน
“ไป ไป ไป！” ญาณียื่นถุงใส่ขนมปังที่อยู่ในมือให้เธอหนึ่งถุง
“……” นุชวราทำได้เพียงรับถุงมาแล้วเดินตามเธอออกไป รู้สึกเกรงใจไม่น้อย
และญาณีก็ไม่ได้คุยเรื่องงานเลย แค่ถามเพียงว่า “ต้องการให้ฉันไปส่งเธอมั้ย?”
“ไม่ต้องค่ะ” นุชวราจงใจหลีกเลี่ยง หากถูกเพื่อนร่วมงานเห็นเข้าจะไม่ดี
ญาณีก็ไม่ได้ฝืนใจเธอ “งั้นพี่ไปก่อนนะ วันนี้มีประชุมเช้า ระวังความปลอดภัยด้วยนะ”
“ค่ะ พี่ญาณี”
นุชวรามองเธอขึ้นไปในรถ มองจนรถของเธอถูกขับออกไป เธอถึงได้โล่งอก
อันที่จริงพี่ญาณีเป็นคนที่ไม่เลวเลย เพียงแต่ว่าเราทุกคนต่างมีทางเลือกของตัวเองก็เท่านั้น
เวลาผ่านไป นุชวราก็เข้าใจมากขึ้น
ที เอ็ม กรุ๊ป แสงตะวันที่สวยงามสาดส่องอยู่ตรงลำตัวของตึก
วริศเดินเข้ามาในห้องทำงานที่เรียบหรูของประธาน ภีมพลมองสำรวจเขา “นายนอนดึกเหรอ?”
“……อ่อ” เขาไม่ได้ตอบตามตรง “อรุณสวัสดิ์ครับ”
“ช่วงนี้นายมีเรื่องกลุ้มใจ?” ในฐานะเพื่อน ภีมพลจึงถาม “เหมือนไม่ค่อยจะมีความสุข นายเป็นอะไร? ให้นายลาพักสักสองสามวันมั้ย?”
“ไม่ต้องหรอก มันไม่ได้มีผลกระทบต่องาน” วริศยิ้มๆ “ผมสบายดี”
ภีมพลเป็นคนช่างสังเกต เห็นได้ชัดว่าเขามีเรื่องในใจ และมีมาหลายวันแล้ว
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” ภีมพลเป็นห่วงเขา “ถ้าหากอยากจะลา ก็บอกฉันโดยตรง”
“ได้ครับ”
“ใช่แล้ว นายช่วยเคลียร์ตารางช่วงบ่ายให้ฉันที” ภีมพลพูดกับเขา “แล้วก็เอารถของนายยืมให้ฉันขับหนึ่งวัน”
“คุณจะไปไหน?” วริศแปลกใจ
“ไปน้ำตกลอซีราไง ไปดูพวกเธอหน่อย” เขารอไม่ไหวแล้ว เมื่อคืนฝันเห็นภรรยาด้วย
อะไรคือไปดูพวกเธอ?
เห็นได้ชัดว่าจะไปดูนภาลัยของคุณคนเดียวมั้ย?
วริศตอบอย่างอ่อนโยน “ได้ครับ”
“วางใจเถอะ ฉันจะกลับมาก่อนที่นายเลิกงาน”
จากนั้นภีมพลที่รอและอยากให้เวลาผ่านไปเร็วหน่อย ไม่ง่ายเลยกว่าจะถึงเที่ยง
หลังจากที่เขาทานมื้อเที่ยงแล้ว ก็ได้เอากุญแจจากมือของวริศแล้วออกไป
ก่อนอื่นเขาไปที่ร้านขายผลไม้ซื้อทุเรียนและแตงโมลูกใหญ่หลายลูก และซื้อฮันนี่เมล่อนหั่นชิ้นอีกหลายกล่อง ขนุนและเบอร์รี่ก็ซื้อไปอย่างละสิบกล่อง เห็นลูกพีชสดดีก็ซื้อเพิ่มอีกหน่อย
แค่ผลไม้พวกนี้ ก็ทำให้ท้ายรถเต็มแล้ว
เขานั่งอยู่ในที่นั่งคนขับ เปิดจีพีเอสมุ่งหน้าไปที่น้ำตกลอซีราคนเดียว
ที่ไม่เอาลัมโบกินีไป เพราะไม่อยากทำให้มันเอิกเกริก
อันที่จริงรถของวริศก็หรูหราอยู่ เพียงแต่เขาเป็นคนไม่ชอบทำตัวเป็นจุดสนใจ ก็เลยไม่มีคนจับตามองเขา
รถบนเขาขับไม่ค่อยดี แม้ว่าฝีมือการขับรถจะดีแค่ไหน ใช้เวลาขับไปชั่วโมงกว่าเพิ่งจะถึงจุดหมาย
“ดูนั่น！ เหมือนรถของผู้ช่วยวริศ！” มีคนตาดีเห็น ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ก็หันไปมอง ห่างกันไกลยังสามารถมองเห็นรุ่นของรถ
ดีไซเนอร์ที่กำลังนั่งกินบาร์บีคิวอยู่ในลานล้วนเงยหน้าขึ้น มองไปยังทิศทางที่รถกำลังวิ่งมา
“ใช่จริงๆด้วย！”
“เขามาได้ไงเนี่ย?”
