เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก บทที่ 698 ทายสิว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร
เบญญามิรู้สึกแปลกๆ
เธอหันไปมองแผ่นหลังของนุชวราแล้วพึมพำว่า “ทำไมถึงหยิ่งแบบนี้ หยิ่งให้ใครดู” มองดูนุชวราเดินออกไปด้วยท่าทีที่เย่อหยิ่ง
เบญญาถือเอกสารเดินเข้าไปในห้องทำงานท่านประธานที่เรียบง่ายและหรูหรา
วริศกำลังกินเค้กถั่วแดง เขาเงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยความตกใจ บนโต๊ะมีนมกล้วยที่เปิดฝาไว้ เขาน่าจะดื่มไปแล้วสองสามคำ
และบทสนทนาของพวกเขาเมื่อกี้ เบญญาได้ยินหมดแล้ว
“คุณต้องให้เธอมาป้อนข้าวป้อนน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่” วางเอกสารลงบนโต๊ะ เบญญาแซวเขา “คุณกินอาหารเช้ามาแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ผมไม่ได้ให้เธอมาป้อนข้าวป้อนน้ำ คุณอย่าเข้าใจผิดเซียวนะ” วริศโยนเค้กถั่วแดงและนมกล้วยลงถังขยะ เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เอือมระอา “ผมกับเธอไม่ได้มีอะไรกัน”
“ฉันไม่ได้เข้าใจผิดสักหน่อย!” เธอหัวเราะ “ฉันจะเข้าใจผิดอะไร ผู้ชายกับผู้หญิงที่โสดกันทั้งคู่ ชอบกันมันแปลกตรงไหน”
วริศเงยหน้ามองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา
รอยยิ้มของเธอแข็งทื่อ สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ดูเหมือนเธอจะพูดอะไรผิดไป
พวกเขาสองคนสบตากัน สีหน้าของเขาผ่อนคลายคง เขาพูดอย่างตรงไปตรงมา “ผมคิดว่าคุณเป็นคนซื้อมาให้ผม”
“หะ?” เบญญาแปลกใจ แต่ทำไมได้ยินแบบนี้ถึงรู้สึกสบายใจ
เธอยิ้ม “ฉันซื้อให้คุณคุณถึงจะกินอย่างสบายใจ เธอซื้อให้ คุณกลับรังเกียจอย่างนั้นเหรอ”
“ใช่” วริศทำสีหน้าจริงจัง “เหตุผลง่ายๆแค่นี้”
“คุณไม่ชอบเธอเหรอ”
“ใช่”
เธอครุ่นคิด จากนั้นก็เอียงหน้าถามเขาว่า “อย่างนั้นคุณชอบฉันเหรอ?”
“ใช่” เขาก็ไม่คิดเหมือนกัน
พวกเขาสองคนสบตากัน บรรยากาศราวกับหยุดนิ่ง
“คุณช่วยฉันเก็บของเสร็จรึยัง” เธอหลบตาและเปลี่ยนเรื่อง “ฉันจะไปย้ายตอนบ่าย”
“แค่เสื้อผ้าไม่กี่ตัว คุณไปเก็บเองเถอะ คงไม่ใช้เวลาไม่นาน” วริศรู้สึกว่าของใช้ส่วนตัวของเธอ เขาไม่สะดวกที่จะเก็บให้
“ก็ได้” เบญญายิ้ม “ตอนบ่ายฉันค่อยกลับไปกับคุณ” จากนั้นก็มองดูเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วเหลือบมองถังขยะ จากนั้นก็หันหลังเดินออกไป
มองดูแผ่นหลังของเธอเดินออกไป วริศมีอะไรอยากพูดตั้งมากมาย แต่กลับไม่รู้จะพูดยังไง
บอกว่าไม่อยากอยู่กับผู้ใหญ่ ชอบเพื่อนผู้ชายมากกว่าไม่ใช่เหรอ?
ดูเหมือนว่าเธอคงไม่อยู่กับเขาอีกแล้ว
วริศเสียใจ
เธอไม่ได้เป็นคนซื้ออาหารเช้าพวกนี้ เขายิ่งกินมันอย่างไม่มีรสชาติ
วริศรู้ดี จากการที่พวกเขาอยู่ด้วยกันช่วงนี้ เขาชอบเบญญาเข้าแล้ว
เมืองไนร์ก้า มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น ข่าวกําลังรายงาน รูปคู่ของเบญญากับวริศกำลังเป็นที่ฮือฮา
ในที่สุดผลการคัดเลือกการประกวดภาพถ่าย “ความมึนเมาแห่งสี่ฤดู ร่มเงาแห่งภูเขา” ก็ประกาศแล้ว!
ชนกันต์ ผู้ชนะรางวัลที่หนึ่ง อายุสี่สิบปี เขาเป็นคนถ่อมตัว ได้รับรางวัลและกําลังให้สัมภาษณ์อยู่ที่บ้าน
ในลานบ้านที่งดงามแห่งหนึ่ง มีนักข่าวสิบกว่าคน ล้อมรอบชายคนหนึ่งที่มีกลิ่นอาบของความเป็นศิลปิน และถามคำถามเขามากมาย
เขาตอบสั้นๆอย่างใจเย็น
“เดิมทีผมแค่ไปถ่ายน้ำตก คิดไม่ถึงว่าจะบังเอิญได้ภาพคู่รักหน้าตาดีคู่นี้มา” น้ำเสียงของเขาแหบแห้ง “สายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความรักที่บริสุทธิ์ ผมคิดว่ามันสวย จึงถ่ายมาสองสามรูปครับ”
“ที่จริงผมไม่รู้จริงๆว่าพวกเขาเป็นใคร ไม่ใช่นางแบบที่ผมจ้างมา ผมไม่รู้จักพวกเขาด้วยซ้ำ คงพูดได้แค่ว่า พวกเขาทำให้ผมประสบสำเร็จ”
หน้าประตูลานที่งดงาม
หญิงสาวใส่ชุดที่สั่งทำโดยLuxuryมองดูผู้ชายที่กําลังให้สัมภาษณ์อยู่ เธอยิ้ม “คุณลุงเป็นคนถ่อมตัว คิดไม่ถึงว่าจะได้รางวัลอีกแล้ว”
“คุณหนูคะ” หญิงวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆก็ดีใจ “ถ้าคุณกันต์รู้ว่าคุณหนูมาแสดงความยินดีกับเขา เขาต้องดีใจมากแน่นอน”
“ไปกันเถอะ” จารวีเดินเข้าไปหาเขา
เขาไล่นักข่าวออกไป
“คุณลุง!” เธอยิ้ม “ยินดีด้วยนะคะ”
“จารวีมาเมืองไนร์ก้าแล้วเหรอ รีบเข้ามาสิ!” เขาพูดด้วยความดีใจ “มาดูผลงานถ่ายภาพของลุง ครั้งนี้ถือว่าโชคดี ถ่ายได้ภาพคู่รักคู่หนึ่ง”
เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นกับเขา คุณลุงแนะนำภาพที่ล้างออกมาแขวนบนผนังให้เธอ และยังแนะนำประวัติศาสตร์น้ำตกลอซีรา…
มองไปที่ผู้ชายในภาพ รอยยิ้มของเธอก็แข็งทื่อทันที เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา “นี่มันวริศไม่ใช่เหรอคะ”
