ตอนที่ 06 คุณหนูสาวขอให้เปิดเสื้อ
แม้ใจไม่ต้องการไม่อยากให้เข้ามา
หากแต่สุดท้ายปลายทางด้วยสถานการณ์ ด้วยผลกระทบมากมายที่จะตามมาเกิดทำเมินเฉย ทั้งที่อีกฝ่ายเสนอหน้าออกมาให้เห็นขนาดนี้แล้ว ทำให้เขาตัดสินใจเลือกปล่อยให้หล่อนเข้ามาในห้อง
แน่นอนว่าแม้ใจไม่ต้องการให้คุณหนูสาวกวาดสายตามองไปทั่วบริเวณ ไม่ต้องการเปิดปากพูดคุยเลยแม้แต่น้อย แต่ด้วยมารยาทขั้นพื้นฐานที่เจ้าบ้านสมควรมี เขาเลยพาเธอไปนั่งที่ห้องรับแขก
และเสิร์ฟน้ำส้มให้ส่วนจะดื่มหรือไม่ดีเขาไม่สนใจแม้แต่น้อย
“…”
“มีแค่น้ำผลไม้ ดื่มได้รึเปล่าครับ?”
“…”
ดื่มได้หรือไม่ได้ไม่รู้
แต่แก้วน้ำส้มมาวางเบื้องหน้าหญิงสาวแสนสวยเรียบร้อย คุณหนูสาวเมญ่าเพียงยิ้มเล็กน้อยตามมารยาทมีเหลือบมองแก้วน้ำส้มเบื้องหน้า ก่อนจะเงยหน้ากล่าวขอบคุณ
กล่าวขอบคุณที่ชายหนุ่มที่ยกแก้วน้ำส้มมาให้
“…”
“ขอบคุณค่ะ”
“…”
ในเมื่ออีกฝ่ายอุตส่าห์ต้อนรับตามมารยาท
ในฐานะคุณหนูผู้สูงส่งมากไปด้วยเกียรติและศักดิ์ศรี หล่อนย่อมไม่มีทางมองข้ามมารยาทขั้นพื้นฐานของแขกแน่นอน ปลายนิ้วมือทั้งสองข้างคว้าจับสัมผัสแก้วน้ำส้มแผ่วเบา
ก่อนจะยกแก้วน้ำส้มจรดริมฝีปากพร้อมดื่มมันเข้าไป
“…”
“อร่อย?!”
“…”
ดวงตาน่ารักกะพริบสองสามครั้ง
จากความรู้สึกเมินเฉยเฉยชากระทำไปตามมารยาทขั้นพื้นฐานขั้นสุด กับแปรเปลี่ยนเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง คุณหนูเมญ่ายกแก้วน้ำส้มขึ้นสูงขณะน้ำส้มในแก้วเริ่มลดลง
จนกระทั่งเกือบจะหมดแก้ว สายตาของหล่อนดันเหลือบไปเห็นทราเวียร์ที่กำลังนั่งนิ่งเงียบคล้ายกำลังรอคอยให้หล่อนจัดการแก้วน้ำส้มเบื้องหน้าให้เสร็จสิ้น จะด้วยความเกรงใจหรืออะไรก็ตาม
ในที่สุดคุณหนูสาวแสนสวยก็วางแก้วในมือลงบนโต๊ะ น้ำส้มที่หลงเหลืออยู่มีเพียงหนึ่งในสามเท่านั้น เรียกได้ว่าดื่มเข้าไปค่อนข้างมากอยู่พอสมควร ถ้าเทียบกับจิบปรกติธรรมดาตามมารยาท
ทราเวียร์ผสานฝ่ามือบนโต๊ะและเริ่มกล่าวตามตรง
“ขอเข้าประเด็นเลยนะครับ”
“…”
“คุณมาทำอะไรที่นี่”
“มาขอบคุณผม”
“หรือมาทำอะไรอย่างอื่น”
“…”
“เข้าประเด็นเลยเหรอคะ?”
คุณหนูเมญ่าเปิดปากถามกลับ
ทั้งยังถามกลับด้วยความสนใจไม่น้อยกับปฏิกิริยาที่อีกฝ่ายแสดงออก หาได้ยากยิ่งที่ผู้ชายคนหนึ่งที่ได้ร่วมนั่งโต๊ะเดียวกับหล่อนแล้วจะรีบตัดจบตัดเข้าประเด็นทันที
โดยไม่มีท่วงท่าสร้างความประทับใจให้ เอาเข้าจริงจากเท่าที่ดูสังเกตด้วยสายตา เหมือนอีกฝ่ายต้องการให้หล่อนพ่นความต้องการของตัวเองออกมาให้หมดสิ้น ก่อนจะถูกจับโยนออกไปด้านนอก
ทราเวียร์ผายมือส่งสัญญาณเชิญให้หล่อนบอกกล่าว
“เชิญเลยครับ”
“เหตุผลเดียวที่ผมปล่อยให้คุณเข้ามา”
“ก็คือเรื่องนี้แหละ”
“…”
“เหตุผลเดียวสินะ”
จะบอกว่าหากหล่อนไม่มีประเด็นต้องการพูดคุย
ก็จะไม่มีทางปล่อยให้เข้ามาเด็ดขาดสินะ ช่างเป็นคำพูดที่ทำร้ายทำลายจิตใจคู่สนทนาเหลือเกิน เอาเถอะ ในเมื่อส่งสัญญาณมาให้ขนาดนี้แล้วจะให้เมินเฉยทำเมินก็คงไม่ได้ด้วย
อีกทั้งด้วยสภาพร่างกายของชายหนุ่มที่เปิดเผยให้เห็น แม้จะพยายามปกปิดปิดบังแต่มันก็ยากจะปกปิดบาดแผลรอยถลอกตามใบหน้า บางทีภายใต้เสื้อกันหนาวที่ถูกสวมปกปิดเอาไว้…
คุณหนูสาวนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งคล้ายกำลังไล่เรียงคำพูดก่อนจะกล่าวออกมา
“งั้นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา”
“…”
“ดิฉันขอเข้าประเด็นเลยนะคะ”
“…”
“คุณทราเวียร์ ม.4 ห้อง 1 ใช่ไหมคะ?”
“…”
“ถ้าผมบอกว่าไม่ใช่”
“คุณทักผิดคนเข้าผิดห้อง”
“คุณจะเชื่อไหมครับ?”
“…”
“เชื่อค่ะ”
“…”
“ถ้าคุณเป็นคนบอก”
เธอพยักหน้าบอกเชื่อหน้าตาเฉย
คำตอบของเธอทำเอาเขาถึงกับเลิกคิ้วนึกสงสัยใคร่รู้ขั้นสุด แม้ปากจะบอกว่าเชื่อถือ แต่พฤติกรรมภาษากายที่แสดงออกมามันกับไปในทิศทางตรงกันข้ามเหลือเกิน
ก่อนบรรยากาศจะแปรเปลี่ยนไปอีกครั้ง เมื่อเธอหรี่ตามองจับจ้องมองมา สายตาราบเรียบที่เคยมีมาตลอดพลันแปรเปลี่ยนกลายเป็นแหลมคมคล้ายต้องการมองทะลุร่างเนื้อเข้าไปในจิตใจ
ทราเวียร์เลิกคิ้วถามกลับ
“ถ้าผมเป็นคนบอก?”
“เชื่อคนง่ายเกินไปรึเปล่า?”
“ดิฉันไม่ได้เชื่อคนง่าย”
“…”
“กลับกันเลยค่ะ”
ปลายนิ้วจับสัมผัสแก้วแผ่วเบา
ใช่ กลับกันเลย ทุกข้อมูลทุกสิ่งอย่างที่หามาได้ล้วนเป็นเพียงข้อมูลที่รับฟังมาจากคนอื่นเท่านั้น และเมื่อได้รับมาจากคนอื่นก็ย่อมต้องมีแนวคิดของผู้ส่งมอบข้อมูลติดมาด้วยไม่ว่าจะมากจะน้อย
ดังนั้นเพื่อให้ได้ข้อมูลที่ตรงที่สุดเท่าที่จะตรงได้ เธอเลยจำเป็นต้องมาตรวจสอบด้วยตัวเอง มาหาข้อสรุปด้วยตัวเองว่าจะจัดการยังไงกับชุดข้อมูลรวมถึงเส้นทางที่จะเดินต่อจากนี้ไป
คุณหนูสาวเพียงยิ้มเงยหน้ามอง
“กลับกันเลย”
“…”
“ดิฉันไม่ค่อยเชื่ออะไร”
“จนกว่าจะได้เห็นด้วยตาตัวเอง”
“คุณก็เลยบุกมาหาผมถึงบ้าน?”
“แล้วผลออกมาเป็นแบบไหน?”
“ตรงตามที่คุณคาดหวังรึเปล่า?”
“…”
“ก่อนจะไปถึงเรื่องนั้น”
“…”
“ขอดูได้ไหมคะ?”
แววตาชายหนุ่มร่างสูงแปรเปลี่ยน
แผ่นหลังที่เคยอยู่ในสภาพตั้งตัวแปรเปลี่ยนกลายเป็นแข็งเกร็ง เขาไม่ได้โง่ไม่ได้หัวสมองเบาบางจนไม่เข้าใจสิ่งที่หล่อนต้องการจะบอกแท้จริง แต่ถ้าเกิดปล่อยให้หล่อนเห็นขึ้นมาคงยากจะหลีกเลี่ยง
ทราเวียร์เลือกตีมึนทำเมินเฉย
“…”
“ดูอะไร?”
“…”
“ใต้เสื้อกันหนาว”
คุณหนูเมญ่าย้ายสายตามองเสื้อกันหนาว
เป้าหมายความต้องการของหล่อนชัดเจนเป็นที่สุด หล่อนต้องการให้เขาเปิดเสื้อกันหนาวให้ดู หล่อนต้องการที่จะเห็นสภาพร่างกายภายใต้เสื้อกันหนาวสีดำ ต้องการเห็นว่ามันหนักหน่วงขั้นไหน
แม้จะเห็นเหมือนกำลังใช้อำนาจบาตรใหญ่บีบบังคับให้ยินยอมทำตามคำสั่ง แต่นี่คือความรับผิดชอบของหล่อนที่หล่อนต้องแบกรับในฐานะคนที่ทำให้ชายหนุ่มต้องตกอยู่ในสภาพนี้
ในเมื่อเธอทำเธอก็ต้องตามแก้ไขให้กลับมาสู่ทางที่ควร
“ดิฉันอยากจะเห็นด้วยตาตัวเอง”
“อยากจะเห็นด้วยตาตัวเองสักครั้ง”
“ได้ใช่ไหมคะ?”
“…”
“เคยมีคนบอกไหมว่าคุณเป็นคนยุ่งยาก”
“…”
“!!!”
ดวงตาชายหนุ่มพลันเบิกกว้างตื่นตระหนกตกใจ
เนื่องจากไม่มีใครคาดคิดเลยว่าคุณหนูสาวผู้มากไปด้วยท่วงท่ามารยาทและสูงศักดิ์จะตัดสินใจทำอะไรที่มันอุกอาจยิ่งนัก พอเห็นทราเวียร์ไม่ให้ความร่วมมือเท่าที่ควรหล่อนเลยจัดการเอง
ฝ่ามือเรียวงามอาศัยจังหวะเปิดเผยช่องว่างพุ่งเข้ามาเปิดเสื้อเขา
และเปิดเผยให้เห็นสิ่งหลบซ่อนด้านในทันที
“…”
