เย้ารักท่านอ๋องเผด็จการ – ตอนที่ 268 บังคับให้นางคุกเข่า

ตอนที่ 268 บังคับให้นางคุกเข่า

ในเวลานี้ แสงจันทร์นวลผ่องที่ส่องลอดเข้ามาทางหน้าต่างสะท้อนลงบนใบดาบแวววาว ขับให้แสงที่สะท้อนออกมาดูเย็นยะเยือกยิ่งกว่าเดิม

ชายชุดดำหลายสิบคนกระโดดเข้ามาทางหน้าต่างพร้อมรังสีอำมหิต

สีหน้าของพวกเขาแต่ละคน เลือดเย็นราวกับอมนุษย์ที่ผุดขึ้นมาจากขุมนรก รังสีอำมหิตแผ่ซ่านไปทั่วห้องจนแทบหายใจไม่ออก

เป่ยถางหลงถิงกระโดดด้วยวิชาตัวเบาลงมาจากด้านบนหลังคา

“เฟิงอู๋โยว จงเอาชีวิตของเจ้ามาชดใช้!”

ร่างกายของเขาสูงใหญ่ หน้าตาของเขาเคร่งขรึม คำพูดอัดแน่นไปด้วยอำนาจน่าเกรงขามแห่งจักรพรรดิ

ทั้งสองอยู่ห่างกันเพียงห้าคืบ ซึ่งเป็นระยะความยาวของกระบี่พอดี

ตอนนี้ เป่ยถางหลีอินยกกระบี่เรียวยาวจ่อที่หัวใจของเฟิงอู๋โยว ส่วนเฟิงอู๋โยวก็ได้แต่จ้องมองเขาโดยไม่พูดอะไรสักคำ

มุมปากของนางรั้งขึ้นเผยแววยิ้ม ทว่าดวงตากลับอัดแน่นไปด้วยความผิดหวัง

พ่อโดยสายเลือดที่พลัดพรากจากกันกระนั้นหรือ

ไม่ใช่ เขาไม่คู่ควร!

เป่ยถางหลงถิงหยุดนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะมาที่นี่ เขาตัดสินแล้วว่าจะแก้แค้นให้เป่ยถางหลีอินโดยการฆ่าเฟิงอู๋โยวทิ้ง

แต่เมื่อเขาเห็นดวงตาทรงกลีบดอกท้อที่ฉายแววเย็นชาของนางคู่นั้น ก็รู้สึกปวดหัวใจขึ้นมาแปลบๆ

เฟิงอู๋โยวอาศัยช่วงที่เขาเหม่อลอยเอี่ยวตัวหลบใบดาบ

ไม่รอให้เขาโต้ตอบกลับมา เฟิงอู๋โยวก็ใช้วิชาก้าวพริบตาไปโผล่อยู่ด้านหลังเขา จากนั้นก็จ่อเข้มเข้าไปที่เส้นเลือดใหญ่ที่คอของเป่ยถางหลงถิงอย่างแม่นยำ

เป่ยถางหลงถิงเกิดหวั่นใจขึ้นมาทันที เพราะทักษะการต่อสู้ระยะประชิดของเฟิงอู๋โยวเหนือชั้นกว่าเขามาก แค่การเคลื่อนไหวเดียวก็สามารถจี้จุดตายของเขาได้แล้ว

อันที่จริง เฟิงอู๋โยวสามารถปาเข็มปลิดชีพเขาได้ตั้งแต่ตอนที่เขาเหม่อลอยเมื่อครู่แล้ว

แม้การทำแบบนั้นจะทำให้นางมีชีวิตปลอดภัยอย่างไม่ต้องเปลืองแรง

เพียงแต่ เฟิงอู๋โยวไม่อยากสร้างบาปกรรมจากการฆ่าพ่อตัวเอง

ไม่ช้าก็เร็ว คนเลวย่อมถูกลงโทษ

เมื่อวันเวลาผ่านไป วันที่เป่ยถางหลงถิงต้องชอกช้ำใจจะต้องมาถึงแน่นอน!

ตอนนี้ ใบหน้าของเป่ยถางหลงถิงฉายแววหลากอารมณ์ เขานึกไม่ถึงว่าเฟิงอู๋โยวจะลงมือกับเขาอย่างไร้ความปราณีเช่นนี้ หลังจากเงียบไปสักพักหนึ่ง แต่แล้วในที่สุดก็ผ่อนลมหายใจและเอ่ยเสียงขรึม “เฟิงอู๋โยว เจ้าพลาดแล้ว ตอนนี้เจ้าอย่าคิดพยศเลยจะดีกว่า”

เมื่อสัมผัสได้ว่าเฟิงอู๋โยวไม่มีกำลังภายในคอยปกป้องร่างกาย เขาก็กระทุ้งศอกเข้าไปที่หน้าท้องของนางอย่างไม่หนักไม่เบา

เฟิงอู๋โยวถอยหลังหลบการโจมตีนั้นได้อย่างหวุดหวิด แต่ไม่ทันระวังพลาดท่าล้มลงบนพื้น

กระบี่ที่มีชื่อว่า กระบี่ลั่นนภาของเป่ยถางหลงถิง ตวัดวาดขึ้นในอากาศเกิดเป็นภาพซ้อนคล้ายกระบี่สามเล่ม จากนั้นก็รวบลงมาชี้ที่ระหว่างคิ้วของนาง

อ๋าวอู๋ววว

ทันใดนั้น อาหวงสังเกตเห็นความผิดปกติขึ้นในห้องของเฟิงอู๋โยว มันจึงรีบวิ่งทะลวงเข้ามาในห้องทันที

เป่ยถางหลงถิงหันขวับกลับไปมองอาหวง เจ้าหมาขนสีเหลืองอ๋อยด้วยสายตาเยือกเย็น ก่อนตวาดเสียงดังลั่น “ไอ้สารเลว” กระบี่ลั่นนภาเปลี่ยนวิถีหันมาฟันใส่อาหวงทันที

“รีบไปที่บ่อนพนันเสีบ”

เมื่อเห็นเช่นนั้น เฟิงอู๋โยวก็เตะกวาดขาของเป่ยถางหลงถิงจนล้มลง

เมื่อได้รับคำสั่ง อาหวงก็รีบวิ่งแจ้นออกจากเรือนการแพทย์พยากรณ์และมุ่งหน้าไปที่บ่อนพนันด้วยความเร็วทั้งหมดที่มี

เป่ยถางหลงถิงไม่คิดไม่ฝันว่าตัวเองจะถูกเฟิงอู๋โยวเตะกวาดขาจนลงมากองอยู่บนพื้นแบบนี้

“เฟิงอู๋โยว เจ้าบังอาจนัก!”

เป่ยถางหลงถิงลุกขึ้นพรวด เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“เป่ยถางหลงถิง เจ้าต่างหากที่บังอาจ! ข้าได้รับการแต่งตั้งให้เป็นแม่ทัพผู้บัญชาการสูงสุดโดยฮ่องเต้แห่งแคว้นตงหลินแล้ว ไฉนเจ้าถึงกล้าดีบุกมาที่เรือนข้า แล้วยังหันกระบี่ใส่ข้าอีก!”

เฟิงอู๋โยวไม่ยอมลดละ ดวงตาทรงกลีบดอกท้อฉายแววเย็นเฉียบยิ่งกว่าเดิม

“เลี้ยงไม่เชื่อง!”

เป่ยถางหลงถิงแค่นเสียงในลำคอ ก่อนหันไปออกคำสั่งให้คนชุดดำ “จัดการมัน”

เมื่อเฟิงอู๋โยวตั้งหลักได้ก็รีบถอยกลับอย่างรวดเร็ว

นางหลบการโจมตีอันรุนแรงของเหล่าคนชุดดำหลายสิบคนได้อย่างว่องไว ซ้ำยังมีเวลาหยิบกาน้ำชาขึ้นมาและราดรดหัวเป่ยถางหลงถิงด้วยความเร็วดุจสายฟ้า

ทำเอาผมเผ้าของเป่ยถางหลงถิงเปียกชุ่ม สีหน้าฉายแววอำมหิตออกมายิ่งกว่าเดิม

เขาปาดน้ำชาบนใบหน้าออก ภายในใจพลันบ่นอุบ เพราะตัวเองเป็นถึงวีรบุรุษชื่อเสียงโด่งดัง หากวันนี้ถูกเจ้าหนูอย่างเฟิงอู๋โยวเล่นหัวคงเสียหน้าไม่น้อย

แต่ว่านิสัยแบบนี้ของเฟิงอู๋โยวกลับทำให้เขานึกถึงตัวเองสมัยหนุ่มๆ

ความสามารถโดดเด่นแพรวพราวและเปี่ยมด้วยชีวิตชีวา

“น่าเสียดาย!”

เป่ยถางหลงถิงถอนหายใจอย่างหนักหน่วง หากเฟิงอู๋โยวยอมเป็นลูกเขยของเขาแต่โดยดี เขาก็จะยินดีไม่น้อย

ที่น่าเสียดายก็คือเฟิงอู๋โยวกลับเล่นแรงเกินเหตุจนทำให้เป่ยถางหลีอินบาดเจ็บหนักปางตาย เรื่องนี้ให้อภัยไม่ได้

“น่าเสียดายที่เจ้าเป็นพวกสมองกลวง!”

เฟิงอู๋โยวโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ตอนนี้ในมือของนางเปลี่ยนเป็นถือไหสุรา พูดจบก็สาดสุราออกไปในอากาศจนเป็นเส้นโค้ง ทำให้หัวของเป่ยถางหลงถิงเปียกและเหม็นสุราหึ่ง แต่ไม่วายไหสุราก็ลอยตามมาติดๆ

ได้ยินเพียงเสียงดัง ‘เพล้ง’ ไหสุราแตกละเอียด หน้าผากของเป่ยถางหลงถิงปูดบวมขึ้นมาเท่าไข่ไก่

“ไอ้ตัวแสบ!”

เป่ยถางหลงถิงโกรธจัด เขาพุ่งเข้าไปจับแขนเล็กเรียวของนางได้อย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ จากนั้นก็รับเชือกป่านจากคนชุดดำมามัดเฟิงอู๋โยวเหมือนขนมบ๊ะจ่าง

“จงคุกเข่า” คนชุดดำตวาดดุดัน

“ข้าไม่คุกเข่าให้ฟ้าให้ดินและไม่มีทางคุกเข่าให้เจ้า”

เฟิงอู๋โยวยังคงไม่ยอม แม้รู้ดีว่าไม่ใช่เวลามาทำตัวดื้อด้านแบบนี้ แต่นางก็ไม่ยอมอยู่ดี

เมื่อคนชุดดำได้ยินเช่นนั้นก็ตวาดขึ้นเสียงดังกว่าเดิม “บังอาจ! เจ้ายังเป็นนักโทษของแคว้นเป่ยหลีอยู่ ยังกล้าไม่คุกเข่าอีกกระนั้นหรือ”

เฟิงอู๋โยวแสยะยิ้มพูดขึ้น “เรียนฮ่องเต้แห่งแคว้นเป่ยหลี ขอเจ้าจงตาสว่าง เจ้าเป็นใหญ่ในแคว้นเป่ยหลีแต่ตอนนี้ข้าหาใช่นักโทษของเจ้าไม่ หากคิดจะสั่งให้ข้าคุกเข่า ได้โปรดกลับไปสำเหนียกตัวเองก่อนดีหรือไม่ว่าเจ้าเป็นใหญ่ที่ใดและที่นี่คือที่ใด”

“เฟิงอู๋โยว ต่อให้เจ้าไม่ใช่คนจากแคว้นเป่ยหลีแล้ว แต่เจ้าก็เคยเป็นวีรบุรุษที่สร้างชื่อเสียงให้แคว้นมากมาย ไฉนตอนนี้ตกอับถึงขั้นนี้ อย่าว่าแต่วีรบุรุษเลย ตอนนี้เจ้าไม่ใช่แม้แต่สุภาพบุรุษด้วยซ้ำ” เป่ยถางหลงถิงพูดขึ้นเจือน้ำเสียงปวดใจรำไร

ไม่นานก่อนหน้านี้ เขายังพอมีหวังกับเฟิงอู๋โยวอยู่บ้าง

แม่ทัพอายุน้อย นิสัยเด็ดเดี่ยวดุดัน ซื่อตรงจริงใจ คุณธรรมสูงส่ง

แต่ตอนนี้เฟิงอู๋โยวกลับเป็นเหมือนพวกไม่เอาไหนและกวนประสาทเขาเป็นที่สุด

เฟิงอู๋โยวสะบัดหน้าหนีก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หากเจ้าคิดว่าตัวเองเป็นสุภาพบุรุษ เช่นนั้นข้าขอเป็นยาจกแบบนี้ไปตลอดกาล เพราะข้าไม่ยากเป็นสุภาพบุรุษเยี่ยงเจ้า”

“…”

เป่ยถางหลงถิงถึงกับพูดไม่ออก ไปต่อไม่ถูก

เขาไม่คิดว่าเฟิงอู๋โยวที่เขาเคยรู้จักจะหน้าด้านและต่อล้อต่อเถียงขนาดนี้

ตอนนี้ ลำพังแค่เห็นนิสัยแบบนี้ของนาง อย่าว่าแต่เป็นพ่อเลย ลำพังแค่เข้าใกล้ เป่ยถางหลงถิงก็ยังไม่อยากเข้าใกล้

แต่โชคชะตากลับเล่นตลกร้ายกับเป่ยถางหลงถิง เพราะในอนาคตอีกไม่นาน ทุกครั้งที่เป่ยถางหลงถิงนึกถึงช่วงเวลาที่ตัวเองหันปลายกระบี่ใส่เฟิงอู๋โยว ทุกครั้งที่เป่ยถางหลงถิงนึกถึงใบหน้าเกลียดชังของเฟิงอู๋โยว เขาจะไม่มีวันได้เฟิงอู๋โยวคนเดิมกลับมาอีกต่อไป

เมื่อคนชุดดำเห็นเฟิงอู๋โยวที่เถียงฉอดๆ และไม่ยอมคุกเข่าสักที จึงถีงเฟิงอู๋โยวเพื่อหวังให้ล้มคุกเข่าลงบนพื้น

เฟิงอู๋โยวเจ็บจนส่งเสียงในลำคอ แต่ก็ไม่ยอมงอเข่า

แต่หลังจากถูกถีบเข้าอีกครั้งจนดูเหมือนว่าเข่าจะกระแทกลงพื้น นางจึงรีบฉีกขานั่งลงบนพื้นในท่วงท่าที่งามสง่าแทน