เพราะการป่วยครั้งนี้ของซูซู ขบวนของพวกเขาจึงเสียเวลาอยู่ที่เมืองไหลหยางหลายวัน
นับตั้งแต่วันถัดไปที่รับปากซูชี ท่านหญิงซูซูก็ให้จ้าวเฟยลู่ไปซื้อเสื้อผ้าบุรุษให้นาง แม้ว่าจะสีหน้าซีดเผือด แต่กลับยังคงพยายามยืนอยู่ข้างกายซูชี
หนึ่งเดือน?!
ก็เหมือนกับฝันร้ายตื่นหนึ่ง ที่กัดกร่อนประสาทสมองของซูซูอยู่ตลอดเวลา
แม้ว่าซูซูจะแข็งแกร่ง แม้ว่าจะตัดสินใจแล้วว่าไม่มีทางทรมานตนเอง แต่ว่า ทุกคนบนโลกล้วนเหมือนกัน จะเข้าใจเหตุผลหรือไม่นั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ทำได้หรือไม่นั้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
ดังนั้น ตัวนางจึงตกอยู่ในสภาพใจลอย ทำอะไรล้วนไม่มีสมาธิ
ซูชีย่อมหวังว่านางจะตัดใจได้ยิ่งเร็วยิ่งดี ดังนั้นแม้ว่าซูซูจะมีท่าทางเช่นนี้ เขาก็ไม่เคยเอ่ยอะไรสักประโยคเดียว
เขาเชื่อมาตลอดว่า ขอแค่นางได้รับความลำบากมากพอ ขอแค่นางพบอุปสรรคมากพอ ท้ายที่สุดก็จะตัดใจได้
เพียงแต่สถานการณ์ที่ก้าวไปยังเส้นทางโรคซึมเศร้าของท่านหญิงซูซูกลับทำให้จ้าวเฟยลู่เป็นกังวลยิ่ง
จะกล่าวอย่างไร เขาก็เป็นคนที่จิ่งซื่อจื่อส่งมาคุ้มครองท่านหญิงซูซู หากว่าหนึ่งเดือนหลังจากนี้เขาพาคนโง่กลับไปคนหนึ่งล่ะก็…จวนจิ่งอ๋องไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่นอน!
แม้ว่าจวนจิ่งอ๋องจะรู้ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับเขาเลยตั้งแต่ต้นจนจบ แต่ท่านหญิงซูซูเป็นแก้วตาดวงใจของทุกคนในจวนจิ่งอ๋อง ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยก็ไม่ได้!
ยิ่งกว่านั้น แท้จริงแล้วในใจเขา ก็นับถือแม่นางผู้นี้อยู่มาก
ดังนั้นคืนวันที่สอง จ้าวเฟยลู่ที่เห็นแล้วชวนขัดตาก็มาที่ห้องของซูซู สนทนากันอย่างสนิทสนมกับนางรอบหนึ่ง หลังจากนั้น ซูซูก็ทำตัวกระปรี้กระเปร่า ไม่ใจลอยอีก
ทว่าเรื่องนี้ก็มีทั้งดีและไม่ดี ที่ดีก็คือกูเสี่ยวซูค่อยๆ ร่าเริงขึ้นในทุกๆ วัน ที่ไม่ดีก็คือซูชีมักจะมองจ้าวเฟยลู่ด้วยสายตาที่แทบอยากจะสังหารเขาให้ตาย!
ปังๆๆ!
“ซูชี! ซูชี! เจ้าออกมานะ!”
กูเสี่ยวซูสวมเสื้อผ้าบุรุษสีขาวอ่อนงดงาม ในมือถือพัดด้ามเล็กๆ ด้วยท่าทางโอ้อวด เคาะประตูห้องซูชีอย่างแรง
เช้าตรู่เช่นนี้ บางทีตอนนี้ซูชีอาจจะหลับอยู่ ดังนั้นนางจึงใช้เสียงที่หนวกหูเป็นพิเศษปลุกซูชีขึ้นมา
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครออกมาเปิดประตู กูเสี่ยวซูก็ทุบประตูดังยิ่งกว่าเดิม!
ปังๆๆ!
“ซูชี! ฟ้าสว่างแล้ว ควรตื่นได้แล้ว! พวกเราออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกกันเถอะ!”
ไม่ว่าหนึ่งเดือนหลังจากนี้จะเป็นอย่างไร นางจะได้หัวใจของซูชีหรือไม่ นางก็ต้องใช้ชีวิตในหนึ่งเดือนนี้อย่างมีความสุข!
ก็เหมือนกับที่จ้าวเฟยลู่บอก : ดีใจก็หนึ่งเดือน เศร้าใจก็หนึ่งเดือนเช่นกัน ในเมื่อรู้ผลลัพธ์แล้ว ทำไมยังต้องทรมานตนเองอีก เหตุใดจึงไม่อาศัยเวลาที่มีอยู่อย่างจำกัดนี้กระทำเรื่องราวไม่จำกัดเล่า?
วาจาเหล่านี้ เดิมซูซูก็เข้าใจ จึงมองว่าเป็นคำเตือนที่ตีแสกหน้าตนเองเพื่อให้กำลังใจเท่านั้น!
ดังนั้นตอนนี้ซูซูจึงไม่ได้ฝืนแสดงสีหน้ายิ้มแย้ม แม้ว่าบางครั้งการนึกถึงวาจา และอารมณ์ความรู้สึกที่ซูชีมีต่อนางเหล่านั้นขึ้นมา จะทำให้นางรู้สึกแย่และหดหู่ แต่นางยังคงคิดในแง่บวก อย่างน้อยในภายภาคหน้าหนึ่งเดือนนี้ นางต้องมีความสุข!
ไม่เพียงแต่จะสร้างความทรงจำอันงดงามเพื่อตนเอง แต่ยังต้องสร้างความทรงจำที่สวยงามให้ซูชีด้วยเช่นกัน!
ส่วนซูชีก็ไม่มีวันคาดได้ว่า ในหนึ่งเดือนข้างหน้านี้
เขาจะประสบกับเรื่องราวอกสั่นขวัญหาย จนปัญญา และปวดใจอย่างที่ไม่เคยประสบมาก่อนชั่วชีวิต
ปัง!
“กูเสี่ยวซู เจ้าบ้าหรือไง ตอนนี้เพิ่งจะกี่ยาม เจ้ามองดูรอบๆ สิว่า มีใครตื่นแล้วบ้าง!” ซูชีสวมชุดนอนสีขาวหิมะ เรือนผมก็ไม่ได้เรียบร้อยมาก เหมือนปกติ แต่ทิ้งตัวกระจายปกคลุมอยู่บนไหล่
ท่าทางเช่นนี้ในสายตาเขาเองอาจจะไร้ระเบียบมาก แต่ในสายตาซูซู กลับดูเกียจคร้านยิ่ง!
“ซูชี เจ้าหล่อมากจริงๆ!”
สายตาบ้าผู้ชาย บวกกับน้ำเสียงที่ชื่นชมยกย่อง จึงเป็นการชมเชยที่จริงใจที่สุดบนโลก!
ซูชีตัวแข็งทื่อ ต่อมา…
ปัง!
กูเสี่ยวซูกะพริบตาปริบๆ เสี้ยววินาทีหนึ่งที่รู้สึกว่าตนเองประสาทหลอนไปหรือไม่
เมื่อครู่นางเห็นชัดๆ ว่าซูชียืนอยู่ตรงหน้าตนเอง? แต่ทำไมพริบตาเดียว ตรงหน้าถึงได้เป็นบานประตูเสียแล้ว?
หรือว่านางจะเห็นภาพลวงตาจริงๆ?
ปังๆๆ!
“ซูชี! ซูชี ตื่นเร็วเข้า! ข้างนอกหิมะตกแล้ว พวกเราไปเที่ยวเล่นข้างนอกกันดีไหม!”
“ไสหัวไป!”
เสียงตวาดอันเย็นชาจากด้านในประตู ทำให้มือที่ชูขึ้นมาของซูซูชะงักค้างอยู่ที่เดิม…
“ซูชี เจ้าตื่นแล้วใช่ไหม เช่นนั้นก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ พวกเราไปเที่ยวเล่นข้างนอกกัน ข้าจะไปรอเจ้าข้างล่าง!” เอ่ยจบ นางก็รีบวิ่งลงไป
นางเบ้ปากอย่างคิดจะร้องไห้ แต่ก็ฝืนกลืนกลับเข้าไปในเสี้ยววินาทีถัดไป!
ซูชี! เจ้าคอยดูเถอะ! แม้ว่าจะขยะแขยงข้าจริงๆ รังเกียจข้ามากยิ่งนัก ข้าก็จะทำให้เงาร่างของข้าอยู่ในชีวิตของเจ้าภายในหนึ่งเดือนข้างหน้านี้ให้จงได้!
ข้า กูเสี่ยวซู ไม่ใช่คนที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ง่ายๆ!
หนทางที่ตัวข้าเป็นผู้เลือก แม้จะต้องคุกเข่า! ข้าก็จะเดินต่อไป!
กูเสี่ยวซูรีบปาดน้ำตาที่ไหลออกมาบริเวณหางตาทิ้ง แล้วลงไปข้างล่าง
ในเวลาเดียวกันนั้น ซูชีที่ยืนอยู่หน้าประตูในห้องของโรงเตี๊ยมก็กำหมัดแน่น และมีสีหน้าบิดเบี้ยว!
“กูเสี่ยวซูคนน่าตาย!”
ถึงกับกล่าววาจาออกมาด้วยท่าทางจริงจัง และหลงใหลในตัวบุรุษเช่นนั้น! นางยังเป็นท่านหญิงแห่งแคว้นอยู่หรือไม่ นี่มันอันธพาลหื่นกามชัดๆ!
ซูชีคลายหมัดที่กำแน่นแล้วกดลงบนหน้าอกตนเองโดยไม่รู้ตัว ก็ได้ยินเพียงเสียงเต้นตึกตักบริเวณทรวงอกอย่างรุนแรง! ทำให้ตัวเขาเองก็รู้สึกถึงความสั่นนี้!
ซูชีสูดลมหายใจลึก พลางบอกกับตนเอง : เจ้าต้องสงบนิ่งไว้! อย่าให้ความรู้สึกนี้มาสั่นคลอนจิตใจเจ้าได้! ในใจเจ้าไม่มีนาง! นางไม่ใช่คนรักของเจ้า! ทำใจแข็งเข้าไว้ ยืนหยัดจนจบเดือนนี้ไป อะไรก็จะดีหมด
ตัวเขาเองล้วนไม่รู้ว่า มันเริ่มต้นตั้งแต่เมื่อไรและเมื่อใดที่หัวใจของเขามีความเห็นอกเห็นใจที่อธิบายออกมาได้ไม่ชัดต่อกูเสี่ยวซู
นี่ไม่ใช่ปรากฏการณ์ที่ดี ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาทำได้ก็คือหยุดมัน!
หยุดตนเองไม่ให้เกิดความรู้สึกน่าตายนี่!
แต่…เงาร่างที่เห็นเมื่อครู่นี้พลันปรากฏขึ้นในห้วงความคิด
กูเสี่ยวซูที่น่าตายผู้นี้ดูแลตนเองไม่เป็น อากาศหนาวขนาดนี้สวมเสื้อผ้าน้อยขนาดนั้น หากป่วยอีก คนที่เหนื่อยก็คือตนเอง
ซูชีผลัดเปลี่ยนอาภรณ์แล้วคว้าเสื้อคลุมสีฟ้าอ่อนติดมือไปด้วยตัวหนึ่ง
ตอนที่ลงไปข้างล่าง ซูซู จ้าวเฟยลู่และอาจ้าวสามคนกำลังนั่งรออาหารเช้าอยู่ที่ชั้นล่าง เมื่อออกมาข้างนอก จึงไม่มีกฎระเบียบอะไรมากมายนัก
ซูชีเพิ่งจะปรากฏตัวขึ้นที่บันได ซูซูก็เห็นเขาแล้ว นางลุกขึ้น โบกมือ แล้วตะโกนเสียงดัง “ซูชี ทางนี้!”
ซูชีพลันมีสีหน้าทะมึน!
คนอยู่มากมายขนาดนี้…เจ้าจะสำรวมหน่อยได้หรือไม่
แต่ทว่าซูซูกลับไม่ได้รู้สึกว่าเรื่องนี้มีอะไรไม่เหมาะสม
