นี่เปรียบเทียบได้ง่ายมาก เดิมตระกูลซูก็มีหัวหน้าตระกูลอยู่แล้ว แต่เขาซึ่งเป็นคุณชายเจ็ดถึงกับสามารถเอ่ยวาจาว่า ทั้งตระกูลซูล้วนเป็นของเจ้าพวกนี้ออกมาได้…ฟังอย่างไรก็ล้วนรู้สึกว่าไม่ให้ความเคารพต่อหัวหน้าตระกูลสินะ?
ซินซื่อชิวคนผู้นี้ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างที่คิดเอาไว้เลยจริงๆ เพียงแค่เสี้ยวพริบตา ก็สามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์จากร้ายให้กลายเป็นดีได้ ทำให้ซูชีเปลี่ยนจากนายน้อยตระกูลซูผู้ผดุงความยุติธรรมให้เป็นคุณชายร้ายกาจที่มีความคิดจะแย่งชิงอำนาจ
จิตใจของมนุษย์นั้นไม่อาจขัดขืนต่อการคิดการชั่วร้ายได้
เมื่อซินซื่อชิวกล่าววาจานี้ออกมา ซูชีย่อมฟังออกเช่นกัน แต่เขากลับไม่สนใจสักนิด เพียงแค่พิจารณามองซินซื่อชิวขึ้นๆ ลงๆ เหมือนคิดอะไรอยู่หลายครั้ง สุดท้ายก็แค่ยิ้มหยัน แล้วดึงท่านหญิงซูซูที่กำลังโมโหเดินออกจากที่ว่าการอำเภอก่อน
ซินซื่อชิวนึกว่าครั้งนี้ตนเองชนะแล้ว เขาเตรียมจะดีใจสักหน่อย แต่กลับเห็นซูชีที่เดินไปถึงหน้าประตูที่ว่าการอำเภอหยุดเท้ากะทันหัน แล้วหันกลับมามองซินซื่อชิวด้วยสายตาขบขัน
ไม่รู้ว่าทำไม ซินซื่อชิวถึงรู้สึกว่าเสี้ยววินาทีสัมผัสได้ถึงแรงกดดันและความตื่นเต้นอย่างไม่เคยมีมาก่อน!
เจ้าเด็กนี่ไม่ธรรมดา เขาเข้าใจชัดเจนแจ่มแจ้งตั้งแต่สิบปีก่อนหน้านี้แล้ว
“ลืมบอกผู้ดูแลซินไปเลยว่า ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ ข้าจะรับช่วงต่อการตรวจสอบกิจการตระกูลซูทั้งหมดในอำเภอเฟ่ย เจ้าสามารถเริ่มต้นเตรียมตัวรับมือได้ตั้งแต่ตอนนี้!”
ซูชีถึงขั้นบอกกับซินซื่อชิวซึ่งๆ หน้าด้วยท่าทางไร้ความเกรงกลัวเพราะมีคนหนุนหลัง
ข้ารู้ว่าเจ้ามีปัญหา หลายปีมานี้เจ้าจะต้องเก็บซ่อนเงินทองไว้ที่อำเภอเฟ่ยเป็นการส่วนตัวไม่น้อยแน่นอน กระทั่งเรื่องที่ร่วมมือกับนายอำเภอขูดรีดเงินทองที่ชาวบ้านหามาด้วยหยาดเหงื่อแรงกาย ข้าล้วนรู้ทุกเรื่อง แต่ข้ากลับไม่เอ่ยถึง! ข้าไม่ต้องใช้เรื่องพวกนี้มาข่มขู่เจ้า เพราะว่ามันไม่จำเป็น!
หากเจ้ามีความสามารถ เจ้าสามารถเริ่มต้นป้องกันไม่ให้ข้าจับจุดอ่อนของเจ้าได้ในวันพรุ่งนี้ตั้งแต่ตอนนี้! หากไม่เช่นนั้น…
ซินซื่อชิวรู้สึกเพียงแค่ว่าบนหน้าผากตนเองเต็มไปด้วยเหงื่อเย็นๆ ทันที กระทั่งมือที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อชุดหวาฝู ก็สั่นระริกเพราะว่าตื่นเต้น!
เขาไม่อยากทำลายความมุ่งมาดปรารถนาของตนเองแบบนี้ เพื่อเสริมความน่าเกรงขามให้คนอื่น แต่วาจาสบายๆ ของซูชีนั้นทำให้เขารู้สึกกดดันหลายเท่า!
เขาทำชั่วในอำเภอเฟ่ยมาหลายปีขนาดนี้ แล้วจะสามารถจัดการแก้ปัญหาที่จะเกิดขึ้นในภายหลังได้ในคืนเดียวจริงๆ หรือ
แต่ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ต้องลองสักครั้ง!
เพราะครั้งนี้คนที่มาไม่ใช่คนอื่น หากเป็นคนอื่น เขายังติดสินบนได้ แต่กับซูชีนั้น…ช่างมันเถอะ!
ซูชีเห็นแววตาของเขาอยู่ในสายตา แต่ก็ไม่ได้ลำพองใจ เพราะทั้งหมดล้วนอยู่ในการคาดการณ์ของเขา เป็นเรื่องที่คาดการณ์เอาไว้ว่าจะเกิดขึ้น เขาไม่เคยกระทำเรื่องที่กระตุ้นจิตใจที่ไม่จำเป็นมาก่อน
ทว่า…
ซูชีก้มหน้า สายตามองไปยังนายอำเภอที่ถูกเขาโยนไปที่หน้าประตูที่ว่าการอำเภอก่อนหน้านี้พอดี
ตอนนี้นายอำเภอกำลังเงยหน้ามองซูชี ความเคียดแค้นและหวาดกลัวยังไม่ทันได้เก็บงำให้เรียบร้อย ก็ถูกซูชีจับสังเกตได้พอดี
ทันใดนั้น ซูชีพลันยิ้มบางๆ ให้คนผู้นี้…
นายอำเภอเห็นฟันขาวสะอาดที่เรียงตัวเป็นระเบียบตรงหน้า ก็ใจเต้นไม่หยุด และรู้สึกไม่สบายไปทั่วทั้งร่างทันที!
คนผู้นี้…จะต้องไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ แน่นอน!
ดังนั้น เขาต้องชิงลงมือก่อนถึงจะได้เปรียบ!
“เจ้าคนชั่วร้ายบังอาจยิ่งนัก! นึกว่าตนเองเป็นคนของตระกูลซูแล้วจะทำชั่วได้โดยไม่เห็นกฎหมายอยู่ในสายตาหรือ เจ้าไม่รู้หรือว่าต่อยตีขุนนางที่ได้รับการแต่งตั้งจากราชสำนักต้องจำคุก” เขาเอ่ยรวดเดียวจบ และไม่สนใจใบหน้าที่ยังคงมีรอยยิ้มบางๆ ของซูชี รีบหันไปเอ่ยกับเหล่าองครักษ์ที่ลุกขึ้นยืนแล้วว่า “องครักษ์! คุมตัวคนชั่วที่หาเรื่องใส่ตัว กล้าต่อยตีขุนนางราชสำนักพวกนี้เข้าคุกเสีย!
ท่าทางทรงพลังที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ ทำให้ซูชีอยากจะสรรเสริญเขาจริงๆ!
ทว่าแต่ไหนแต่ไรการแซ่ซ้องสรรเสริญก็ไม่ใช่สิ่งที่ซูชีถนัด แต่เป็นสิ่งที่ซูซูเชี่ยวชาญมากที่สุด!
นางเห็นพวกคนที่รังแกซูชีกลุ่มนี้ขัดตานานแล้ว หากพวกเขาอยู่นิ่งๆ นางก็จะไม่เอ่ยอันใด แต่คนกลุ่มนี้ถึงกับตาบอดแล้วยังกล้าแสดงท่าทางโอหังอีกครั้ง!
นึกว่าพวกเขาเป็นลูกพลับนิ่มที่บีบได้จริงๆ หรือ ไม่แสดงความน่าเกรงขามคงคิดว่าพวกเขาเป็นคนอ่อนแอสินะ?
“ใต้เท้าท่านนี้ช่างน่าเกรงขามเสียจริง! ในเมื่อเจ้ารู้ว่าต่อยตีขุนนางที่ได้รับการแต่งตั้งจากราชสำนักต้องจำคุก เช่นนั้นเจ้ารู้ไหมว่า ตั้งใจต่อยตีท่านหญิงของราชวงศ์ปัจจุบันมีโทษหนักเช่นใด”
ซูซูก้าวไปข้างหน้า ถีบเข้าที่ขุนนางผู้นั้นทันทีโดยไม่พูดพล่ามทำเพลง เตะเสียจนเขาร้องโหยหวนเสียงดังว่าเลือดออกแล้ว!
ซูชีเลิกคิ้ว มองซูซูยิ้มๆ แวบหนึ่ง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความชื่นชม!
เดิมซูซูยังกลัวว่าซูชีจะโกรธ แต่หลังจากเห็นสายตาพอใจของซูชีแล้ว ก็ยิ้มออกมาทันที’
ซูชีไม่ได้โมโหที่นางเปิดเผยฐานะของตนเองออกมา เช่นนั้นนางก็ไม่กลัวอันใดอีกแล้ว!
หลังจากซินซื่อชิวที่ยืนอยู่อีกด้านได้ยินวาจาของซูซูแล้ว ก็ร่างกายแข็งทื่อทันที แล้วมองซูซูอย่างไม่อยากจะเชื่อ!
ซูชีเห็นสายตาของซินซื่อชิวอยู่ในสายตาโดยไม่มีใครสังเกตเห็น ริมฝีปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ
นังหนูนี่ก็ปกป้องตนเองเป็นแล้วเช่นกัน
แม้เขาคิดว่า แม้ว่าซูซูจะไม่เอ่ยฐานะของตนเองออกมา เขาก็ยังคงสามารถปกป้องนางได้ดีมากเช่นเคย แต่เมื่อเห็นซูซูรู้จักปกป้องตนเอง ในใจก็อดรู้สึกปลื้มใจอย่างอดไม่ได้
ขุนนางที่ได้รับการแต่งตั้งจากราชสำนักผู้นั้นไม่ได้ยินวาจาของซูซู ประสาทสัมผัสทั้งหมดของเขาล้วนอยู่รวมอยู่ที่ใบหน้าซึ่งถูกซูซูถีบเข้าเมื่อครู่นี้ เขากอดอกโวยวายเสียงดัง ไหนเลยจะได้ยินวาจาของซูซู?
“องครักษ์! คุมตัวเด็กต่ำทรามที่กล้าต่อยตีข้านี่ไปเสีย! ข้าจะทำให้เขาอยู่ไม่สู้ตาย” จนกระทั่งตอนนี้ เขายังคงกล่าววาจารุนแรง คุยโวโอ้อวดอย่างไม่ละอายใจ!
นายอำเภอโง่ แต่ไม่ได้หมายความว่าเหล่าองครักษ์พวกนี้ทั้งหมดจะโง่ด้วยหรอกนะ? ตอนที่นายอำเภอแหกปากโวยวาย ไม่ได้ยินวาจาที่คนผู้นี้เอ่ย แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะไม่ได้ยินด้วยนะ!
ทันใดนั้น…ไม่มีใครสักคนขยับเขยื้อน
ไม่ว่าคุณชายท่านนี้จะกล่าววาจาจริงหรือเท็จ พวกเขาก็ไม่กล้าเสี่ยงอันตรายนี่!
อย่างไรเสีย แม้ว่าคุณชายท่านนี้จะกล่าววาจาหลอกลวง แต่คุณชายท่านนั้นได้รับการรับรองจากซินเหล่าเหยียแล้ว ผู้อื่นเป็นคุณชายตระกูลซูจริงแท้แน่นอน พวกเขามีกี่ชีวิตกันถึงได้กล้าปะทะกับผู้อื่นนายอำเภอโวยวายอยู่นานสองนาน เดิมนึกว่าจะเห็นเหตุการณ์ที่คนกลุ่มนี้ถูกเหล่าองครักษ์จัดการจนมีสภาพน่าเวทนา แต่เมื่อเอามือที่ปิดหน้าออกอีกครั้ง สิ่งที่เห็นกลับเป็นภาพที่พวกซูชียืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยสภาพปลอดภัยเรียบร้อย!
“พวกเจ้า…”
“ดูเหมือนใต้เท้านายอำเภอ จะฟังวาจาของข้าไม่เข้าใจใช่ไหม อีกครู่ตอนกลับไปถึงโรงเตี๊ยม ข้าจะเขียนจดหมายฉบับหนึ่งส่งไปเมืองหลวง ต้องให้ศาลต้าหลี่ตรวจสอบดูสักหน่อยว่า ทำไมขุนนางที่ละโมบไม่รู้จักพอเช่นเจ้า ถึงยังสามารถดำรงตำแหน่งได้อย่างสุขสบายแบบนี้!”
วาจาที่นายอำเภอคิดจะถามพลันค้างอยู่ในลำคอ เพราะถูกซูซูตำหนิซึ่งๆ หน้า จึงมองท่านหญิงซูซูอย่างโง่งมอยู่ตรงนั้น
ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ยินวาจาของท่านหญิงซูซู แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว ทั้งยังได้ยินชัดเจนแจ่มแจ้งยิ่งกว่าผู้ใดด้วย!
