เมื่อเห็นจ้าวเฟยลู่กับอาจ้าวยืนหน้าตามอมแมมอยู่หน้าเตาทำอาหารทั้งที่ในมือถือท่อนไม้ และฝาหม้อ ซูซูก็แสดงท่าทางเหม่อลอยออกมาทันที!
พวกเขา…นี่พวกเขาจะทำอะไรกัน?
จ้าวเฟยลู่ได้ยินเสียงก็หันหน้าไปมองซูซู
“ท่านถามพวกข้า? พวกข้าจะไปรู้ได้เช่นไรว่าเกิดอะไรขึ้น? อยู่ดีๆ ห้องครัวจะไหม้ได้อย่างไร”
โครม!
เขาโยนท่อนไม้ลงบนพื้น
ตอนนี้จะฉลองปีใหม่แล้ว โชคดีที่ค้นพบได้ทันกาล ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงจะฉลองผ่านปีใหม่นี้ไม่ได้แน่นอน!
อาจ้าวก็โล่งใจเช่นกัน เขาวางฝาหม้อในมือ แล้วเดินไปเคาะประตูห้องซูชี
ซูชีพลันลืมตาขึ้น
แรกเริ่มก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นแปลกๆ ในอากาศ คล้ายกับควันที่ทำให้คนสำลัก
เขามองประตูที่ถูกเคาะแวบหนึ่ง แล้วรีบลงจากเตียงไปเปิดประตู…
“แค่กๆ…เกิดเรื่องอะไรขึ้น”
หลังจากเปิดประตู กลิ่นก็รุนแรงขึ้น ทำให้คนไอออกมาอย่างอดไม่ได้
เขามองอาจ้าวที่หน้าตามอมแมมไปด้วยคราบเขม่า สวมชุดตัวในสีขาวยืนอยู่อีกด้านหนึ่งตรงหน้าประตูแวบหนึ่ง แล้วมองไปทางจ้าวเฟยลู่ที่มีสภาพย่ำแย่ไปไม่น้อยกว่าอาจ้าว สุดท้ายก็คือซูซู
ซูซูเบิกตากว้างมองสภาพเละเทะภายในห้องครัว
ไม่ต้องใช้สมองคิด เขาก็รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น!
เพราะเมื่อครู่เขาเห็นซูซูจุดไฟในห้องครัว ตอนนี้ห้องครัวเกิดเหตุเพลิงไหม้ ย่อมมีส่วนเกี่ยวข้องกับนางแน่นอน!
“กูเสี่ยวซู เจ้าคิดจะเผาพวกเราให้ตายเช่นนั้นหรือ” ซูชีข่มโทสะ ขณะเอ่ยถามซูซูด้วยสีหน้าอดกลั้น!
ซูชีมองสภาพเละเทะบนพื้นในห้องครัวแล้ว ก็รู้สึกว่าโชคดีมากๆ ที่เมื่อคืนพวกเขาไม่ได้รั้งอยู่ที่บ้านของมั่วเชียนเสวี่ย!
ไม่เช่นนั้น เพลิงไหม้ของซูซูคงเผาบ้านของมั่วเชียนเสวี่ยไปแล้วใช่หรือไม่?
ซูซูคล้ายกับถูกทำให้ตื่นตกใจ! เมื่อถูกซูชีตะคอกใส่เช่นนี้ก็สะดุ้งตกใจ
จ้าวเฟยลู่มองซูชีอย่างไม่เห็นด้วยแวบหนึ่ง
ในท้ายที่สุดก็เป็นเด็กสาวคนหนึ่ง ทำไมถึงต้องกล่าววาจาไร้เยื่อใยเช่นนี้กับนางเสมอด้วย?
ซูชีทำเป็นมองไม่เห็นสายตาของจ้าวเฟยลู่
เขาก้าวเข้าไปตรงหน้าซูซู แล้วชี้ไปทางเตาทำอาหาร พร้อมกับตวาดเสียงดังใส่ซูซู
“เจ้าดูสิ! นี่คือสิ่งที่เจ้าทำ! วันแรกก็ทำข้าวในหม้อไหม้ วันที่สองนั้นดียิ่งกว่า เกือบจะเผาบ้านทิ้ง! กูเสี่ยวซู ข้าอยากจะถามเจ้าจริงๆ ว่า หากว่ามีวันที่สาม เจ้าเตรียมจะทำอาหารให้สำเร็จ แล้ววางยาพิษพวกเราให้ตายใช่หรือไม่ เจ้าจะทำอะไรกันแน่ เตรียมทำให้พวกเราผ่านปีใหม่นี้ไปไม่ได้หรือ”
ซูซูเงยหน้าแล้วมองไม่ทางซูชีอย่างไม่อยากจะเชื่อทันที
“เจ้า…”
“ข้าทำไม? กูเสี่ยวซู หากว่ามีเรื่องหนึ่งที่เจ้าทำพัง หลังจากนี้ก็อย่าได้ทำเรื่องนี้อีกได้หรือไม่ หรือเจ้าคิดจะทำให้พวกเราตายกันหมดแล้วเจ้าถึงจะพอใจ หรือเจ้าไม่รู้ว่าเจ้าไม่มีพรสวรรค์ในการทำอาหาร?”
วาจาของซูชีนั้นแทงใจจริงๆ! ทิ่มแทงใจของซูซู!
นางกะพริบตาเล็กน้อย หยาดน้ำตาเอ่อล้นหน่วยตา ไหลลงมาบนแก้ม
“ข้าเพียงแค่อยากทำอาหารให้เจ้ามื้อหนึ่งเท่านั้นเอง ข้าไม่ได้คิดอะไรมากขนาดนั้น…ข้าจะไปรู้ได้เช่นไรว่าเกือบจะเผาห้องครัวทิ้ง…”
“คิดไม่ถึง! คิดไม่ถึง! เจ้าจะบอกข้าได้หรือไม่ว่า ในใจเจ้าคิดอะไรอยู่กันแน่? หรือว่าทุกเรื่องที่ทำผิดพลาดล้วนสามารถใช้คำพูดว่า คิดไม่ถึงมาคลี่คลายลงได้? เจ้าก็รู้ว่าพวกเรามาขอพักอาศัยบ้านหลังนี้กับคนอื่น แต่หากถูกเจ้าเผาทิ้งไปแล้วจะทำอย่างไร เจ้าเคยคิดถึงเรื่องนี้บ้างหรือไม่”
ซูชีจับเรื่องนี้ไม่ยอมปล่อย แล้วตำหนิซูซูอย่างแรง
การตำหนิที่ไร้ความปรานีเช่นนี้ ทำให้จ้าวเฟยลู่กับอาจ้าวที่ยืนอยู่อีกด้านล้วนขมวดคิ้วอย่างอดไม่อยู่
ซูชี เขาเป็นอะไรไป เขาไม่เหมือนกับคนที่จะมีโทสะใส่ผู้อื่นง่ายๆ เช่นนี้? อีกอย่างฝ่ายตรงข้ามก็ยังเป็นสตรีผู้หนึ่ง…
ซูซูมองเห็นความรังเกียจได้จากสายตาซูชีได้อย่างชัดเจน! จึงรู้สึกเจ็บปวดปานจะขาดใจขึ้นมาทันที!
“ซูชี เจ้าคนสารเลว!” นางด่าซูชีไปคำหนึ่ง แล้วกระแทกผ่านตัวจ้าวเฟยลู่ วิ่งกลับไปที่ห้องของตนเอง
ภายในห้องครัวเงียบสนิททันที
ซูชีถอนหายใจเสียงยาวหลังจากซูซูจากไป
เขาก็ไม่อยากทำเช่นนี้ แต่…มีบางเรื่อง หากไม่ตัดให้ขาด ก็เป็นการสร้างปัญหาที่หงุดหงิดใจให้ตนเอง
เขาไม่อยากให้ซูซูให้ความสำคัญกับความรู้สึกลมๆ แล้งๆ พวกนี้เท่าชีวิต เขาต้องฟาดนางให้ตื่น!
ส่วนซูซูที่กลับมาถึงห้องก็ลงมือเก็บของทันที!
นางอยู่ในสถานที่แห่งนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว!
วาจาพวกนั้นของซูชีไม่ต่างอะไรกับการใช้มีดแทงเข้าที่หัวใจของนางเลยสักนิดเดียว!
นางไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า การใช้วาจาทำร้ายคนคนหนึ่ง จะสามารถทำให้เจ็บปวดถึงขั้นนี้ได้!
โครมคราม…
ตอนที่เก็บสัมภาระของตนเอง จู่ๆ ก็มีของสิ่งหนึ่งตกลงไปบนพื้น ซูซูเช็ดน้ำตาที่หางตา แล้วก้มตัวลงไปเก็บ
นางกำเจ้าสิ่งที่ตกลงบนพื้นเอาไว้ในมือแน่นในเสี้ยววินาทีถัดไป
ซูซูไม่เก็บสัมภาระอีกแล้ว นางนั่งลงบนเตียง แล้วเหม่อลอย ขณะกำสิ่งนั้นเอาไว้ในมือแน่น
หากจะกล่าวให้ถูกต้องก็คือ นางกำลังขบคิด
เมื่อครู่นางถูกวาจาเหล่านั้นของซูชีทำร้ายจริงๆ! ในใจก็คิดว่า ในเมื่อเจ้าไม่อยากเห็นข้า ข้าที่อยู่ข้างกายเจ้า ทำให้เจ้ารังเกียจเสียขนาดนั้น เช่นนั้นข้าจากไปก็ได้! แต่หลังจากที่อารมณ์โมโหผ่านพ้นไป นางก็รู้สึกไม่ยินยอมอยู่บ้าง!
ทำไมต้องไปด้วย?
เขา ซูชีเป็นคนรับปากว่าจะให้ตนเองอยู่ข้างกายเขาหนึ่งเดือน แต่ตอนนี้กลับอยู่แค่สิบกว่าวัน ทำไมนางจะต้องจากไปด้วย?
อีกอย่าง…
แม้ว่าจะต้องไป ก็ต้องรอให้ถึงเวลาก่อน ตอนที่เขาไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของตนเองได้จริงๆ ค่อยจากไป!
แต่ว่า ซูซูถอนหายใจ จากท่าทีของซูชีที่รังเกียจนางในตอนนี้แล้ว หลังจากระยะเวลาหนึ่งเดือนมาถึงแล้ว คาดว่าซูชีคงไม่รู้สึกชอบพอตนเองเลยแม้แต่นิดเดียวแน่นอน?
แม้ว่าซูซูจะสมมติผลลัพธ์เช่นนี้มาหมื่นครั้งแล้ว แต่เดิมก็นึกว่าหัวใจด้านชาไปแล้ว แต่ทุกครั้งที่คิดถึงก็ยังคงเจ็บปวดอย่างอดไม่ได้!
นางหมุนของในมือ แล้วก้มลงไปมองโดยไม่รู้ตัว
ของสิ่งนี้คือสิ่งที่จ้าวเฟยลู่นำกลับมาให้นางจากย่านโคมแดงในครั้งที่แล้ว แรกเริ่มจ้าวเฟยลู่เข้าใจนางผิด คิดว่านางจะเป็นฉู่ป้าหวังขึ้นสายธนู[1]กับซูชี ดังนั้นจึงซื้อตัวยาที่ออกฤทธิ์รุนแรงประเภทนี้มา ถึงขั้นที่ไร้สีไร้กลิ่น สามารถสูดดมผ่านทางอากาศได้แบบนี้มา!
นางคิดจะใช้เจ้าสิ่งนี้กับซูชีจริงๆ แต่กลับไม่ใช่ให้ซูชีกับนาง…
นางแค่อยากอาศัยสิ่งนี้มาสั่งสอนซูชีเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น!
แต่สองวันก่อนนางขาดความกล้า เรื่องนี้จึงถูกพับเก็บเอาไว้ชั่วคราว ทว่าตอนนี้…
ซูซูตัดสินใจแล้วว่า นางจะต้องลงโทษซูชีสักครั้งหนึ่ง!
[1] ฉู่ป้าหวังขึ้นสายธนู สำนวนจีน หมายถึง ขืนใจ
