ใครใช้ให้เจ้าปฏิบัติกับข้าเช่นนี้กัน!
เช้าตรู่ เป็นเพราะไม่มีข้าวกิน จ้าวเฟยลู่กับอาจ้าวจึงเก็บกวาดห้องครัวเล็กน้อย และอาบน้ำแต่งตัว จัดการตนเองอีกครู่หนึ่ง ก่อนจะออกไปในเมืองด้วยกัน
ช่วยไม่ได้ ในบ้านไม่มีใครทำอาหารเป็นสักคน จึงทำได้แค่ไปหาซื้อข้างนอกเท่านั้น!
ความจริงก็ตั้งใจให้พื้นที่ส่วนตัวกับพวกเขาสองคน ถึงอย่างไร…ก็ดูเหมือนว่าความเข้าใจผิดระหว่างพวกเขาทั้งสองคนจะรุนแรงมาก!
ซูซูได้ยินเสียงจ้าวเฟยลู่กับอาจ้าวออกเดินทางแล้ว นางก็รออยู่ในห้องประมาณครึ่งชั่วยามกว่า แล้วค่อยเปิดประตูเดินย่องเบาไปที่หน้าประตูห้องซูชี
ซูซูกัดริมฝีปาก ในใจก็คิดอย่างโมโหว่า “ใครใช้ให้เจ้ารังแกข้า! ด่าข้า! วันนี้ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสความลำบากสักหน่อย!”
นางหยิบขวดกระเบื้องเคลือบที่กำเอาไว้ในมือออกมา แล้วหยิบบางอย่างที่คล้ายกับกระบอกไม้ไผ่ออกมาจากกลางทรวงอก
จากนั้นก็เทผงที่อยู่ในขวดกระเบื้องเคลือบเข้าไปในกระบอกไม้ไผ่เล็กน้อย ก่อนจะเป่าเข้าไปในประตูห้องที่ปิดไม่สนิทของซูชี!
เดิมซูซูนึกว่านางทำเรื่องนี้ได้สมบูรณ์แบบ ไร้ร่องรอยใดๆ!
แต่กลับลืมมาตลอดว่า ซูชีเป็นคนฝึกยุทธ์คนหนึ่ง คนที่ฝึกยุทธ์ นอกจากว่าตนเองไม่ต้องการจะได้ยิน ไม่เช่นนั้นความสามารถในการได้ยินของพวกเขาก็ยอดเยี่ยมมาก!
โดยเฉพาะซูชีที่ตอนนี้ในใจสับสนวุ่นวายมาก จึงยิ่งเป็นกังวลว่าสตรีที่ถูกตนเองด่าไปจะกระทำเรื่องโง่ๆ อะไรออกมา เพราะคิดไม่ตกหรือไม่ เขาจึงคงสภาพความรู้สึกระแวดระวังอย่างสูงในจิตใจตลอดเวลา!
และในตอนที่ซูซูเปิดประตูห้องของตนเองมายืนอยู่หน้าประตูของของเขา ทุกการเคลื่อนไหวนี้ล้วนหนีไม่พ้นหูของซูชี
เมื่อเขาเห็นกระบอกไม้ไผ่เล็กๆ ถูกสอดผ่านรอยแยกบานประตูเข้ามา กระทั่งตอนที่คล้ายกับมีอะไรบางอย่างถูกเป่าเข้ามาในวินาทีถัดไป ซูชีก็ล้วนรู้หมด!
อาจจะเป็นปฏิกิริยาตอบสนองทางร่างกายของเขา เสี้ยววินาทีที่ซูซูเป่าสิ่งนั้นเข้ามา ซูชีก็ขยับฝ่ามือพัดเอาสิ่งที่ไร้สีไร้กลิ่นเหล่านี้กลับไปทั้งหมดในเสี้ยววินาที!
วินาทีถัดไป…
“อ๊า…แค่กๆ! ถุยๆ!”
ซูซูไหนเลยจะคิดว่า สิ่งเหล่านี้จะสะท้อนกลับมาได้!
นางจำได้ชัดเจนว่าตนเองเป่าเข้าไปแล้ว แต่ทำไมกลับรู้สึกว่าสิ่งเหล่านี้ถูกกรอกเข้าไปในปากตนเองอย่างน่าประหลาด?
ยังมี! จ้าวเฟยลู่พูดผิด สิ่งเหล่านี้ไม่มีสีน่ะใช่ แต่กลับมีรสชาติ!
ขมยิ่งนัก!
ทันใดนั้น ประตูห้องตรงหน้าพลันถูกเปิดออก ซูชียืนอยู่ตรงหน้าประตู
“กูเสี่ยวซู เจ้ากำลังทำอะไร” เขาขมวดคิ้วมองซูซูด้วยสีหน้าสงสัย
ทำอะไรน่ะหรือ
ย่อมต้องมาแก้แค้นเจ้าน่ะสิ! วางยาชนิดนี้กับเจ้า จากนั้นก็ให้เจ้าได้รับความทรมานอันโหดร้ายเกินกว่ามนุษย์จะทนไหว!
ความทรมาน...อันโหดร้ายเกินกว่ามนุษย์จะทนไหวหรือ
ซูซูเงยหน้ามองซูชีด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ!
คล้ายกับว่า เมื่อครู่นางไม่ได้ใช้สิ่งนั้นกับซูชี แต่ทั้งหมดล้วนถูกตนเองกินเข้าไปในปากแล้ว…ใช่หรือไม่?
เคร้ง…
ขวดกับกระบอกไม้ไผ่ในมือร่วงลงบนพื้น
ซูซูมึนงง!
ซูชีหรี่ตาลงเล็กน้อย เห็นท่าทางนิ่งอึ้งของนางในตอนนี้ก็รู้แล้วว่า นางจะต้องกำลังทำเรื่องชั่วร้ายอะไรแน่ๆ!
เขามองขวดที่อยู่บนพื้นแวบหนึ่ง ไม่มีชื่อ ซูชีจึงไม่รู้ว่าเจ้าสิ่งนี้มีไว้ทำอะไร แต่คาดว่าต้องไม่มีทางเป็นของดีอะไรแน่นอน!
“กูเสี่ยวซู เจ้าทำอะไรกันแน่” น้ำเสียงของเขาดุดันโดยไม่รู้ตัว!
ถึงอย่างไร เจ้าสิ่งที่ถูกเป่าเข้าไปนั้นล้วนถูกเขาปัดกลับมาหมดแล้ว!
ซูซูลนลานขึ้นมาทันที…
“ซูชี…ข้าแค่อยากจะลงโทษเจ้าเล็กน้อย ตอนนี้ยานั่นถูกข้ากินลงไปแล้ว เจ้าว่าข้าจะตายหรือไม่” ทรมานจนตาย อับอายขายขี้หน้าตาย หรือว่าถูกดูแคลนจนตาย…วิธีการตายต่างๆ ทำให้นางอยากจะตายขึ้นมาจริงๆ!
เป็นเฉกเช่นประโยคที่ว่าเอาไว้นั่นจริงๆ หากเป็นภัยพิบัติที่เกิดจากธรรมชาติ มนุษย์ยังสามารถหลีกเลี่ยง หนีเอาตัวรอดได้ แต่หากเป็นภัยพิบัติที่เกิดขึ้นจากตนเอง ก็เป็นการหาเรื่องใส่ตัวจนถูกกรรมตามสนองเอง!
วาจาที่ไม่มีเหตุผลเช่นนี้ทำให้คิ้วซูชีขมวดเป็นปมทันทีอย่างไม่เข้าใจว่ากูเสี่ยวซูกำลังพูดอะไร!
“เจ้ากินยาอะไรเข้าไปกันแน่”
ซูชีเหงื่อตก
ในใจเต็มไปด้วยความหงุดหงิดและสงสัย
เขาตวาดถามท่านหญิงซูซูอย่างหมดความอดทน “เจ้ากินยาอะไรเข้าไปกันแน่ พูดมาสิ?”
จากนิสัยของสตรีนางนี้ คาดว่าต้องเป็นยาที่ทำให้เขาต้องอับอายขายหน้าบางอย่าง นั่นคือยาอะไรกัน?
ยาระบาย?
ยาที่ทำให้ไข้ขึ้น หมดสติ?
ยาที่กินแล้วทำให้โง่งม?
ทันใดนั้น ซูชีก็เบิกตากว้าง มองไปทางกูเสี่ยวซูอย่างเหลือเชื่อ กระทั่งน้ำเสียงก็เย็นยะเยือกเล็กน้อย
“กูเสี่ยวซู เจ้าอย่าบอกข้านะว่า สิ่งที่เจ้ากินเข้าไปคือ…”
“อืม…ซูชี ทรมานยิ่งนัก…”
เมื่อเห็นสีหน้าอดกลั้นของซูซูแล้ว ยังมีสิ่งใดที่ไม่เข้าใจอีก
ทันใดนั้น ซูชีรู้สึกอยากจะหัวเราะอย่างจนปัญญา
เขาเดาไม่ผิดเลยจริงๆ สตรีผู้นี้ถึงกับกล้าวางยาวสันต์อะไรนั่นกับเขา! แต่คนที่หาเหาใส่หัวเช่นนางกลับเป็นคนกลืนลงไปในท้องเสียเอง!
“ทรมาน?” ซูชีข่มเพลิงโทสะ มองกูเสี่ยวซูยิ้มๆ แม้ว่ามุมปากเขาจะโค้งขึ้น แต่แววตากลับเย็นเยียบถึงขีดสุด
ยานั่นออกฤทธิ์เร็วและรุนแรงมากเช่นกัน เพียงแค่เวลาชั่วครู่หนึ่งก็ทำให้ร่างกายของซูซูมีปฏิกิริยาตอบสนองที่ไม่ควรจะมี
นางเหลือบตาขึ้นมองซูชี นัยน์ตาที่เอ่อคลอน้ำใสเพราะความหวาดกลัวเมื่อครู่มีความปรารถนาเพิ่มขึ้นมา และเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกภายในจิตใจเป็นอย่างมากในตอนนี้
หัวใจของซูชีเต้นระรัวอย่างต้านทานไม่อยู่…
แต่ก็เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น…
ท่านหญิงซูซูทรมาน คันยุบยิบไปทั่วร่าง แต่อย่างน้อยนางก็ยังมีสติแจ่มชัด เมื่อได้ยินวาจาของซูชี ก็รีบพยักหน้า
บางที เขาอาจจะมีวิธีอะไรก็ได้
“สมควร!”
นี่คือคำตอบของซูชี
“ซูชี!”
ซูซูโมโหแล้ว! ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะเขาทั้งนั้น!
หากเขาไม่ด่านาง ไม่ตำหนินาง ไม่ทำให้นางอับอาย นางจะต้องทำถึงขั้นนี้หรือ
นึกว่านางอยากเป็นแบบนี้หรือ นางอับอายจนอยากจะหารูแล้วมุดเข้าไป จากนั้นก็ตั้งป้ายเอาไว้ข้างบน แล้วไม่ออกมาอีกตลอดชีวิต!
ซูซีปรายตามองซูซูอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง แม้ว่าวาจานี้จะเจือความโกรธเล็กน้อย แต่แววตากลับปิดบังความรู้สึกยินดีในความโชคร้ายของผู้อื่นไม่มิด!”
“ข้าให้เจ้ากินหรือ?”
“ไม่…”
“ข้าให้เจ้ากลั่นแกล้งข้าหรือ”
“ไม่…”
“ข้าให้เจ้าจุดไฟในห้องครัวหรือ”
กูเสี่ยวซูหมดวาจาจะกล่าวโดยสิ้นเชิง
ดูเหมือนว่าทั้งหมดนี้ล้วนไม่ใช่สิ่งที่ซูชีให้นางทำ แต่ล้วนเป็นนางทำด้วยตนเอง!
กูเสี่ยวซูที่เจ็บปวดใจ ร่างกายทรมาน บวกกับต้องอับอายต่อหน้าซูชี ทำให้น้ำตาที่เดิมเอ่อคลออยู่ในหน่วยตารินไหลลงมาทันที!
กูเสี่ยวซูจิกชายเสื้อตนเองแน่น
จนถึงตอนนี้ มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่ทำให้นางยังครองสติเอาไว้โดยไม่ถึงกับต้องกระทำเรื่องไม่ดีอะไรออกมาภายใต้ความหุนหันพลันแล่น!
