‘ว่าแต่คุณไม่สามารถนอนหลับได้ตั้งแต่ตอนไหนเหรอครับ มีความเป็นไปได้สูงมากเลยนะครับที่อาจจะมีกรณีพิเศษที่ส่งผลให้เกิดบาดแผลทางจิตใจ
แม้จะไม่สามารถบอกได้ว่าตั้งแต่เมื่อไร แต่เขาก็สามารถตอบได้ว่าเป็นกรณีไหน
เขาเห็นชเวอินซอบหัวใจหยุดเต้นต่อหน้าต่อตาในฝัน เขาฝันเรื่องเดิมซ้ำๆ ราวกับเป็นการลงโทษ ทุกคืนที่ไม่สามารถหลับลงได้ เขาจะไปที่โรงพยาบาลที่อินซอบรักษาตัว และนั่งอยู่ที่ม้านั่งทั้งคืนถึงจะกลับมา
‘ไม่รู้สิครับ’
อีอูยอนยิ้มร่าพลางตอบกลับ ไม่มีทางที่เขาจะบอกว่ารู้เหตุผลและยอมให้หมอล้วงเอาความกังวลใจของตนออกมา
‘งั้นผมจะสั่งยาให้ก่อน…ถ้าได้ยินเสียงแว่ว หรือเห็นภาพหลอนก็ควรจะเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลทันทีนะครับ’
‘ครับ เข้าใจแล้วครับ’
อีอูยอนพยักหน้าอย่างสบายๆ แม้จะกินยาที่ได้รับการจ่ายยามาแล้ว แต่อาการนอนไม่หลับก็ไม่ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย แม้จะเปลี่ยนเป็นยาที่แรงขึ้น แต่สถานการณ์ก็ยังเหมือนเดิม วันที่เขานอนแทบไม่หลับมากขึ้นเรื่อยๆ และในวันหนึ่งเขาก็ได้รับจดหมายที่อยู่ในซองจดหมายสีส้ม วินาทีที่อีอูยอนซึ่งแกะซองจดหมายอย่างไม่คิดอะไรมากเห็นข้อความทักทายว่า ‘สวัสดีครับ ผมชเวอินซอบนะครับ’ เขาก็นิ่งอยู่กับที่
จดหมายสั้นมาก และมีเนื้อหาที่บอกว่าเจ้าตัวสบายดี และถามไถ่ถึงสารทุกข์สุกดิบของอีอูยอน ตรงปัจฉิมลิขิตที่ถามถึงสารทุกข์สุกดิบของเคททำให้เขาหัวเราะออกมา
อีอูยอนนอนอ่านจดหมายซ้ำๆ อยู่หลายครั้งที่โซฟา น่ารัก ทั้งตัวอักษรและเนื้อหาล้วนแล้วแต่น่ารัก…เขาทำหน้าแบบไหนตอนเขียนสิ่งนี้กันนะ ด้วยนิสัยที่ระมัดระวังนั้น จะต้องเขียนๆ ลบๆ อยู่หลายครั้งแน่ๆ
พอคิดแบบนั้น ช่วงล่างของเขาก็ตึงแน่น อีอูยอนถอดเสื้อผ้า และอาบน้ำพร้อมกับช่วยตัวเอง จากนั้นก็ออกมาอ่านจดหมายของอินซอบอีกครั้ง เขาอ่านแบบนั้นอยู่หลายครั้ง และหลับไปตรงโซฟาพักหนึ่ง เขาเห็นชเวอินซอบในฝัน เป็นภาพที่อีกฝ่ายนั่งอยู่ตรงโต๊ะเขียนหนังสือในห้องของตัวเอง และหยิบปากขึ้นมาเขียนจดหมาย อีอูยอนอ่านจดหมายของอินซอบอีกครั้งทันทีที่ตื่นนอน เขาอ่านจดหมายพร้อมกับกอบกุมแก่นกายและช่วยตัวเองไปด้วย
เขาคิดถึงอินซอบจนไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว
เขาขับรถออกไป และหักพวงมาลัยบนถนนที่ไม่มีคน ละครถูกยกเลิก และเขาก็ได้รับเวลาพักที่ไม่มีกำหนด นี่เป็นข้ออ้างที่สมบูรณ์แบบที่จะไปเจออินซอบ แน่นอนว่าเขาคำนวณมาแล้วว่าอินซอบจะไม่สงสารเขาสักนิดเลยเหรอ เพราะเขาแขนหักด้วย ถ้าคิดดูตอนนี้ มันก็เป็นการกระทำที่ไม่ปกติและไม่น่าเชื่อจริงๆ
แต่ตอนนั้นเขาไม่มีแม้กระทั่งเวลาที่จะคิดเรื่องนั้นเลย เขาคิดถึงชเวอินซอบ และนั่นคือทั้งหมดที่โผล่ขึ้นมาในหัว
ตัวเขาเองพูดแบบนั้นกับอินซอบที่ถามเขาว่ามาถึงที่นี่ทำไม
เพราะคิดถึง ที่ทำแบบนั้นเพราะคิดถึงคุณมากๆ
“ผมมาเพราะคิดถึง…ไม่ได้เหรอครับ”
พอสบตากับดวงตากลมโตที่ช้อนมองตน อีอูยอนก็ได้รู้ว่าสถานการณ์ที่อันตรายที่สมองของเขาสร้างเรื่องโกหกขึ้นมาคืออะไร
…ตอนนี้ถ้าไม่มีคุณ ผมอยู่ไม่ได้จริงๆ…
อีอูยอนกุมใบหน้าของอินซอบไว้และจูบราวกับพังทลาย อินซอบกระชับอ้อมแขนที่กอดเขาไว้ เขาทำให้ปากเล็กๆ นั้นอ้าออกก่อนจะเกี่ยวกระหวัดลิ้น อินซอบส่งเสียงครางออกมาและตอบรับจูบทันที แม้จะทำมาหลายปีแล้ว แต่ก็ยังเป็นจูบที่ไม่ชำนาญอย่างมากเหมือนเด็กอยู่ดี ทั้งหมดที่ทำก็แค่การอ้าปากออก ขยับลิ้น และดูดดุนริมฝีปาก แต่เขากลับชอบ เขาชอบมันมากๆ จนลุ่มหลงถึงขนาดที่ไม่สามารถตั้งสติได้กับการขยับที่เล็กน้อยและขี้อายนั้น
อีอูยอนใช้มือที่ใหญ่กุมแก้มของอินซอบไว้ เขาลูบติ่งหูและลูบไล้เส้นผม ไออุ่นที่รู้สึกผ่านริมฝีปากทำให้ความกังวลใจที่พุ่งขึ้นมาถึงลำคอค่อยๆ หายไป
อีอูยอนจูบและกอดอินซอบไว้ก่อนจะพาไปที่เตียง พอนอนลงบนเตียง เขาก็ถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกและโยนทิ้งไว้บนพื้น โดยที่ยังอยู่ในสภาพที่จูบกันอยู่ เขาไม่สามารถถอนริมฝีปากออกมาได้ และไม่อยากถอนด้วย บางครั้งเขาก็รู้สึกว่าอยากจะมีชีวิตอยู่โดยเกาะติดอินซอบไว้
เหมือนกับตอนนี้…
“แฮ่ก…แฮ่ก”
อินซอบหอบหายใจอย่างมีความสุขหลังการจูบที่ยาวนาน
แก้มที่แดงซ่าน สันจมูกที่มีรอยกระจางๆ พาดผ่าน ดวงตาที่กลมโต ริมฝีปากเล็กๆ ที่แดงก่ำ
อีอูยอนค่อยๆ ใช้หลังมือลูบไล้อีกฝ่ายราวกับไม่อยากจะเชื่อถึงสิ่งที่อยู่ตรงหน้า พอแตะมือลงไป แม้แต่การขยับเล็กๆ ที่สะดุ้งเพราะจั๊กจี้ก็ยังสวยจนเขาไม่สามารถทำอะไรได้
“…อาบน้ำไหม”
อีอูยอนก้มมองอินซอบสักพักและเอ่ยถาม อินซอบที่เขานึกว่าจะตอบว่า ‘ครับ’ อย่างแน่นอนลังเลก่อนจะพูดว่า
“…เดี๋ยวก่อนครับ”
แม่ง
อีอูยอนสบถและพุ่งเข้าหาอินซอบ เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าถอดเสื้อผ้าของอินซอบออกได้อย่างไร ตอนที่ได้สติ พวกเขาทั้งคู่ก็กำลังกอดกันในสภาพที่เปลือยเปล่าแล้ว
“คุณอินซอบ…แฮ่ก”
อีอูยอนจูบทุกซอกทุกมุมของอินซอบและเรียกชื่ออีกฝ่ายราวกับเด็กหนุ่มที่จิตใจไม่สงบ อินซอบจูบนิ้วของอีอูยอนราวกับตอบรับ พวกเขาสบตากัน จากนั้นก็จูบกันโดยที่ไม่มีใครเป็นฝ่ายเริ่มก่อน
เขารู้สึกเหมือนจะเป็นบ้า แค่การกัดและดูดริมฝีปากกับการขยับลิ้นยังทำให้เขารู้สึกดีจนขนลุกซู่ไปจนถึงปลายเท้า
อีอูยอนใช้ฝ่ามือลูบไล้แผ่นหลังของอินซอบ อินซอบตัวสั่นเบาๆ และร้องคราง มือที่ใหญ่โตของชายหนุ่มกอบกุมท่อนเนื้อที่ชูชันเล็กน้อย และเอามาไว้ที่หว่างขาของตน
“อึก”
พอท่อนเนื้อของชายหนุ่มที่แข็งขืนโดยที่ไม่ทันได้แตะต้องสัมผัสที่หว่างขา อินซอบก็สะดุ้ง
“ขอผมเสร็จในขณะที่ถูกับไอ้นั่นของคุณอินซอบได้ไหมครับ”
อีอูยอนเอ่ยถาม ดวงตากลมโตลังเลและหาที่วางสายตา จากนั้นก็อ้าขาออกเพื่อเผยให้เห็นต้นขาด้านในโดยไม่ต้องสั่ง ความต้องการที่รุนแรงพลุ่งพล่านขึ้นมาถึงลำคอเพราะการกระทำที่ไม่ต่อต้านนั้น อีอูยอนใช้มือทั้งสองข้างจับต้นขาของอินซอบให้อ้าออก พอเห็นช่องทางที่ขมิบตัว เขาก็ฝังหน้าลงไปทั้งๆ แบบนั้น
“อ๊ะ…”
อินซอบที่ตื่นตกใจกับการกระทำที่กะทันหันของชายหนุ่มพยายามจะลุกขึ้น อินซอบเกร็งมือที่จับต้นขาอยู่และทำให้อินซอบนอนลงราวกับกดลงไปกับเตียง และขยับลิ้น
“คุณอูยอน…อึก เดี๋ยว…”
อีอูยอนโลมเลียช่วงล่างของอินซอบอย่างไร้สติ เขาสอดลิ้นเข้าไปในช่องทางนั้น และใช้ฟันกัดพร้อมกับดูดดุน อินซอบทำตัวไม่ถูกและปัดป่ายมือไปมา อีอูยอนจึงจับมือของอินซอบและทำให้จับหัวของตนเอาไว้
“ผมจะเลียจนกว่าคุณจะเสร็จ”
อีอูยอนใช้ลิ้นโลมเลียช่องทางนั้นและพูดต่ออย่างอ่อนเปลี้ย “ถ้าไม่ชอบก็ผลักออกนะครับ”
“…ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ แต่…”
อินซอบหน้าแดง อีอูยอนเร่งคำพูดต่อไปว่า “แล้ว?” ในสภาพที่แตะริมฝีปากไว้กับส่วนล่างของอินซอบ ทุกครั้งที่ลมหายใจอุ่นร้อนของชายหนุ่มโดนตรงส่วนล่าง ขาของอินซอบจะสั่น
“คุณอูยอน…”
อีอูยอนหัวเราะสั้นๆ เขาจูบด้านในต้นขาของอินซอบเบาๆ ดัง จุ๊บ
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกครับ เพราะผมเองก็จะเสร็จในขณะที่เลียรูนั้นของคุณไปด้วยเหมือนกัน”
เขาไม่สามารถพูดต่อได้ และการทำออรัลที่หยาบคายจนเทียบกับเมื่อสักครู่นี้ไม่ได้เลยก็ดำเนินต่อไป
อินซอบไม่สามารถผลักหรือจับหัวของอีอูยอนไว้ได้ และตัวสั่นระริก เสียงลมหายใจที่สั่นไหวของอินซอบดังขึ้นท่ามกลางเสียงที่ชื้นแฉะ และในที่สุดก็มีเสียงสะอื้นปนมาด้วย เขาเหมือนจะเป็นบ้า มันไม่ใช่คำที่พูดไปเฉยๆ แต่เขาสามารถเสร็จได้ด้วยการโลมเลียช่วงล่างของอินซอบแค่อย่างเดียวจริงๆ พอเขาโลมเลียจนกระทั่งช่วงล่างนั้นเริ่มสุกงอม อินซอบก็ร้องไห้พร้อมกับเสร็จสมในที่สุด
“ฮึก…ฮือ…”
น้ำตาเอ่อและหยดลงมาจากดวงตาที่กลมโตทันที นี่เป็นภาพที่เขาไม่เคยเบื่อต่อให้เห็นอีกกี่ครั้งก็ตาม อีอูยอนกอดและปลอบอินซอบ
“ผมยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ”
“คือ…ผม…”
อินซอบรีบใช้มือเช็ดน้ำตา จากนั้นก็กอดอีอูยอนและบอกว่า “ชอบครับ” ก่อนจะจูบแก้ม ริมฝีปากเล็กๆ สัมผัสแก้มของชายหนุ่มจนเกิดเสียงดัง จุ๊บ ก่อนจะผละออก เขาเข้าใจความหมายของมันทันที
ทำได้ครับ
การยั่วยวนของอินซอบยังคงไม่ชำนาญและน้อยนิดอยู่เหมือนเดิม อีอูยอนถอนหายใจเบาๆ
“ขอโทษครับ คุณเพิ่งเสร็จงานและคงจะเหนื่อย ผมมัวแต่คิดถึงแต่ตัวเอง…”
พอเห็นอีอูยอนไม่มีปฏิกิริยาอะไร อินซอบก็รีบขอโทษ อีอูยอนก้มมองอินซอบนิ่งๆ
เขาไม่ได้พูดไปเฉยๆ แต่อินซอบยังคงปฏิบัติกับเขาราวกับเป็นคนธรรมดาอยู่ แม้จะคบกันมาหลายปี หรือแม้ตอนนี้จะอยู่บ้านเดียวกันแล้วก็ตาม ทั้งๆ ที่เจอกับความไม่ปกติของเขามาหลายครั้ง และได้รับความเจ็บปวดถึงขนาดนั้น อีอูยอนโน้มตัวลงไปจูบอินซอบที่รู้สึกผิดจนทำตัวไม่ถูกเบาๆ
“ถ้าการอยากมีเซ็กซ์กับผมเป็นเรื่องที่เห็นแก่ตัว งั้นผมก็เป็นคนเลวแล้วล่ะครับ”
“…คุณอูยอน”
“ช่วยทำตัวเห็นแก่ตัวหน่อยเถอะครับ”
อีอูยอนเอามือของอินซอบไปแตะที่ช่วงล่างของตัวเอง เขาบังคับให้กอบกุมท่อนเนื้อที่บวมเป่งและตรงส่วนปลายเริ่มเปียกแฉะก่อนจะหรี่ตา
“เพราะฉะนั้นคุณอินซอบช่วยใช้มือ…ชำเราไอ้นี่ของผมหน่อยเถอะครับ”
“ครับ?”
ก่อนที่จะได้ถามว่าจะสามารถชำเราด้วยมือได้อย่างไร อีอูยอนก็เริ่มขยับในสภาพที่ซ้อนทับมือของอินซอบกับแก่นกายของตัวเอง พอรวมขนาดที่ใหญ่จนใช้มือข้างเดียวกำได้ลำบากกับการขยับเอวที่รุนแรงแล้ว แค่สัมผัสอย่างเดียวก็เกินกำลังของอินซอบแล้ว
“แฮ่ก…คุณอินซอบ…”
เสียงที่ร้อนรุ่มเอ่ยเรียกชื่อของอินซอบ อินซอบลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบไปว่า “ครับ” รอยยิ้มปรากฏในดวงตาของอีอูยอน ความต้องการที่รุนแรงอัดแน่นอยู่ในดวงตาที่มีรอยยิ้มอยู่สักพัก
อีอูยอนเริ่มสำเร็จความใคร่กับฝ่ามือของอินซอบ แม้อินซอบจะพยายามออกแรงที่แขนเพื่อไม่ให้หลุดมือ แต่เขาก็ทำแก่นกายนั้นหลุดมือไปหลายครั้ง
“ทำแบบนี้ครับ”
อีอูยอนจับมือของอินซอบมาวางไว้ตรงระหว่างต้นขา จากนั้นก็ถูไถราวกับเสียสติเหมือนกับสอดใส่แก่นกายเข้าไปตรงนั้น พอแก่นกายของอีอูยอนเข้าไปจนถึงด้านในของต้นขาและสัมผัสกับส่วนอ่อนไหวของตัวเอง ร่างกายของอินซอบก็สั่นสะท้าน
อีอูยอนขยับเอวเข้าหาตัวอินซอบราวกับช่วยตัวเอง ฝ่ามืออ่อนนุ่มของอินซอบเปียกชื้นด้วยน้ำหล่อลื่นเหนียวๆ ที่ชายหนุ่มปล่อยออกมา
“ฉิบ คุณอินซอบ แฮ่ก…”
น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์เอ่ยเรียกอินซอบซ้ำๆ อินซอบเงยหน้ามองใบหน้าของอีอูยอน ชายหนุ่มที่สุภาพและงดงามกำลังต้องการเขาอย่างรุนแรง ตัวของเขาสั่นสะท้าน รอยยิ้มบิดเบี้ยวปรากฏที่ริมฝีปากของอีอูยอนที่รับรู้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลงนั้นรวดเร็ว
“ทำตัวลามกขนาดนั้น…ในขณะที่ใช้มือรับไอ้นั่นของผู้ชายไว้…”
อีอูยอนสวนเอวขึ้นราวกับเสียสติ แม้จะขอให้อินซอบใช้มือชำเราส่วนนั้นของตัวเอง แต่เห็นได้ชัดเลยว่าสิ่งที่โดนชำเราคือมือของอินซอบ
“ชอบไหมครับ”
“อึก…ครับ”
อินซอบเอ่ยตอบอย่างยากลำบาก ท่อนเนื้อที่แข็งขืนแทงเข้ามาอย่างรุนแรง จนฝ่ามือของเขาเจ็บ แต่เขากลับชอบ แม้จะเจ็บ เหนื่อย และกลัวในบางครั้ง แต่อินซอบก็ชอบสัมผัสทั้งหมดที่ชายหนุ่มมอบให้ตน
“…ชอบครับ เพราะผมชอบคุณอูยอน…”
หน้าผากที่เรียบเนียนของอีอูยอนยับย่น ร่างกายสูงใหญ่ของชายหนุ่มทาบทับอินซอบราวกับกดลงมาพลางขยับเอว
“อึก…”
ผ่านไปไม่นานฝ่ามือของอินซอบก็เปียกไปด้วยน้ำรักอุ่นร้อน แม้จะเสร็จแล้ว แต่อีอูยอนก็ยังไม่พอใจ และถูไถแก่นกายของตัวเองกับฝ่ามือของอินซอบอีกหลายครั้ง
หลังจากควบคุมลมหายใจให้เข้าที่ อีอูยอนก็ลุกขึ้น มือของอินซอบและต้นขาเปรอะเปื้อนด้วยน้ำเชื้อ หลังจากได้เห็นภาพนั้น ความโลภในการอยากเอาชนะปรากฏในดวงตาของชายหนุ่ม ถ้าสามารถทำได้ เขาก็จะทำให้ทั่วทั้งตัวของอินซอบเปียกไปด้วยน้ำอสุจิของตัวเอง
“เอ่อ…”
อินซอบยกมือขึ้นมาอย่างลังเล น้ำเชื้อไหลไปตามนิ้วมือและหยดลงมา อินซอบที่ลังเลเพราะไม่สามารถเช็ดสิ่งนั้นกับที่นอนได้เอ่ยถามอีอูยอนอย่างระมัดระวัง
“…นี่…”
อีอูยอนมีความสุขกับการเสร็จกับร่างกายของอินซอบ เขามักจะบอกอินซอบว่าถ้าอยากจะเช็ดน้ำอสุจิ ผมจะต้องเป็นคนเช็ดให้ และชื่นชมภาพนั้นอย่างช้าๆ แม้อินซอบจะทำตัวไม่ถูกทุกครั้ง แต่ก็รอเงียบๆ ตามที่เขาบอก
พอเห็นคนที่ช่วยตัวเองยังไม่เป็นยื่นมือที่เปียกไปด้วยน้ำกามมาให้และมองตัวเอง ความรู้สึกพึงพอใจที่รุนแรงจนยากที่จะอธิบายเป็นคำพูดได้ก็พุ่งขึ้นมา อีอูยอนทาบมือของตัวเองกับฝ่ามือของอินซอบจากนั้นก็สอดใส่แก่นกายเข้าไป
“อ๊ะ…!”
